จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2494

ฟู่ ฟู่ ฟู่!

วินาทีเดียวกันนั้นเองที่เย่หยวนได้ชี้นิ้วออกมาติดๆ กันสามครั้ง

สามดาบแสงนั้นมันได้พุ่งทะยานเข้าไปในร่างของคนทั้งสามในทันที

จากนั้นด้วยการนำของปราณเทวะคลื่นพลังรุนแรงสายหนึ่งมันก็ได้พุ่งเข้าปกคลุมร่างผางเจิ้นและว่านเจิ้น

และเรื่องราวทั้งหมดที่กล่าวมานี้มันเกิดขึ้นในเวลาเพียงชั่วเสี้ยววินาที ดูท่าเย่หยวนคงได้วางแผนเตรียมการมาตั้งแต่แรกแล้ว

เรื่องราวทั้งหมดมันเกิดขึ้นจนเสร็จสิ้นลงก่อนที่ผลึกแห่งกฎธาตุน้ำนั้นมันจะตกลงถึงพื้นเสียด้วยซ้ำ

ความเปลี่ยนแปลงนี้มันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วมากนอกจากตัวเย่หยวนแล้วมันไม่มีใครจะมองตามทัน

แม้แต่ผางเจิ้นและว่านเจิ้นเองก็ยังได้แต่อ้าปากค้าง

จางเจิ้นนั้นเองก็ได้แต่ยื่นนิ่งอยู่ตรงนั้น

เขานั้นไม่อาจเข้าใจได้ว่าเหตุใดหลินเฉาเถียนนั้นจึงไม่ลงมือหยุดยั้ง

ด้วยกำลังของหลินเฉาเถียนนั้นมันคงรับมือได้ทันเป็นแน่

แต่ในเวลานั้นเองที่หลินเฉาเถียนก็ส่ายหัวผงะหลังขึ้นมารู้สึกถึงความเจ็บปวดรวดร้าวในจิตศักดิ์สิทธิ์

เขานั้นได้แต่ต้องผงะไปก่อนจะค่อยๆ กลับมาตั้งสติ

การโจมตีจิตศักดิ์สิทธิ์!

เขานั้นได้แต่ต้องหันกลับไปมองเย่หยวนและได้พบว่าเขานั้นช่วยคนทั้งสามไปแล้วจนต้องเบิกตากว้าง

“ตาย!”

เขาคิดปลดปล่อยพลังระเบิดธาตุไม้ออกจากทะเลจิตศักดิ์สิทธิ์ของผางเจิ้น

แต่ผางเจิ้นนั้นกลับไม่ขยับเคลื่อนไหวแสดงท่าทีใดๆ ออกมา ไม่แม้แต่จะกะพริบตา!

หลินเฉาเถียนนั้นสั่นสะท้านไปทั้งกายใจคิดว่ามันคงไม่ได้การแล้ว

มันเป็นเช่นนี้ไปได้อย่างไร?

ทำไมปราณเทวะธาตุไม้ของเขานั้นมันจึงถูกแก้ไขอย่างรวดเร็วปานนี้?

นี่เย่หยวนมันจะไม่เก่งกาจจนเกินเหตุผลไปหน่อยหรือ?

แต่เวลานี้เย่หยวนได้จ้องมองกลับมาด้วยดวงตาเย็นเยือก

“ไม่ต้องลองแล้ว! ปราณเทวะธาตุไม้ของเจ้ามันถูกปราณดาบข้าปิดผนึกไว้สิ้น เจ้าไม่อาจจะใช้งานมันได้อีกแล้ว!” เย่หยวนกล่าวขึ้น

หลินเฉาเถียนนั้นเบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อ “เป็นไปไม่ได้! เจ้าจะไปทำเรื่องเช่นนั้นในเวลาสั้นๆ แค่เสี้ยววินาทีได้อย่างไร?”

เย่หยวนจึงตอบกลับไป “ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้สำหรับข้า! แม้ว่าระดับของพลังกฎข้ามันจะยังไม่อาจเทียบเจ้าได้แต่ปราณเทวะของเจ้าเองก็ไม่อาจเทียบเคียงข้าได้! เจ้าคิดว่าข้าทนรับฝ่ามือของเจ้าไปตั้งมากมายนั้นเพื่ออะไรเล่า?”

หลินเฉาเถียนหน้าถอดสีไปทันที “เจ้า… เจ้าทำอะไรลงไปกันแน่?”

เย่หยวนจึงตอบกลับไป “เลือดที่ข้าถ่มใส่หน้าเจ้าไปนั้นมันแฝงไปด้วยวิญญาณโกลาหลดั่งเดิม! ข้านั้นที่ส่งผลึกแห่งกฎให้เจ้าไปก็เพื่อจะได้แลกตัวคนผู้หนึ่งมาก่อน ไม่ว่าคนผู้นั้นจะเป็นใครตราบเท่าที่ข้าได้รับคนมาคนหนึ่งแล้วข้าก็ย่อมจะสามารถช่วยคนที่เหลืออีกสองคนได้ เพราะฉะนั้นตอนที่ข้าส่งผลึกแห่งกฎชิ้นที่สองออกไปข้าจึงได้ใช้งานวิญญาณโกลาหลดั่งเดิมเปลี่ยนเป็นดาบเข้าโจมตีจิตศักดิ์สิทธิ์ของเจ้าทำให้เจ้าสิ้นสติไปวูบหนึ่งและในเวลานั้นข้าก็ใช้จิตดาบแทรกปราณลงไปในร่างของพวกเขาทั้งสามได้เรียบร้อย”

ทุกผู้คนที่ได้ยินได้ฟังนั้นต่างต้องอ้าปากค้าง

นี่มัน… จะน่ากลัวเกินไปแล้ว!

เวลาสั้นๆ แค่นั้นเย่หยวนกลับสามารถวางแผนที่แยบยลได้ปานนี้มันเหนือล้ำจนเกินคำว่าสุดยอด!

ทุกคนนั้นต่างคิดว่าเย่หยวนไม่กล้าลงมือเพราะกลัวความเสียหายที่จะตายมาจึงไม่กล้าต่อสู้ขัดขืน

ใครจะไปคิดเล่าว่าเย่หยวนนั้นกลับยอมตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบเพื่อที่จะพลิกเกมในภายหลังเช่นนี้!

ทุกคนนั้นต่างคิดว่าเย่หยวนไม่มีทางเลือกใดอื่นนอกจากต้องมอบผลึกแห่งกฎออกไป

แต่ใครจะไปคิดว่าเย่หยวนนั้นกลับกำลังหาทางแก้แผนของหลินเฉาเถียนอยู่!

ตั้งแต่ต้นจนจบเรื่องราวนี้หลินเฉาเถียนได้เปรียบมาตลอด เขาย่อมไม่คิดฝันว่าเย่หยวนจะยังพลิกกลับมาแก้ไขเรื่องราวได้เช่นนี้

แต่มันกลายเป็นเย่หยวนนั้นที่วางแผนช่วยเหลือไว้ตั้งแต่ต้นจนจบ!

ก่อนที่หลินเฉาเถียนจะทันรู้ตัวสถานการณ์ใดๆ มันก็คลี่คลายลงสิ้น!

ค่อยๆ ก้าวเดินและวางแผนดักไว้ในทุกย่างก้าว!

สมองที่แสนชาญฉลาด!

วิธีการที่แปลกประหลาด!

หลินเฉาเถียนนั้นรู้สึกราวกับว่าตัวเองได้มาเจอจอมมายาผู้ใช้เวทมนตร์จนพ่ายแพ้ย่อยยับ

แผนการในครั้งนี้เขาต้องนั่งเค้นสมองมานานนับปีๆ

รายละเอียดแต่ละอย่างนั้นเขาต้องเอามันมาวิเคราะห์พิจารณาหลายต่อหลายรอบ

เย่หยวนนั้นจะต้องถูกจัดการลงอย่างแน่นอน

แต่ว่าแม้จะเป็นสถานการณ์ที่เสียเปรียบทุกด้านเช่นนั้นเย่หยวนก็ยังหาทางแก้ไขมันได้อย่างรวดเร็ว

เขานั้นพลิกเกมกลับใส่หลินเฉาเถียนจนทำลายแผนการลงสิ้น!

ความแยบยลนี้มันเหนือล้ำกว่าร่างกายที่เป็นอมตะ!

และในเรื่องของดาบจิตนั้นมันก็เป็นหนึ่งในวิธีการใช้งานวิญญาณโกลาหลดั่งเดิมที่เย่หยวนได้พบเจอมา

เพราะว่าตัววิญญาณโกลาหลดั่งเดิมเองนั้นเย่หยวนแทบจะไม่เข้าใจอะไรมันเลย

เย่หยวนขมวดคิ้วตอบกลับไปสั้น “หุบปาก!”

ผางเจิ้นที่ได้ยินเองก็ได้แต่ต้องเงียบปากลง

แต่เวลานี้จิตใจของเขามันกลับรู้สึกถึงความอบอุ่นขึ้นมา

นี่มันคือพี่น้อง นี่มันคือสหายที่ไม่ต้องพูดกล่าวใดๆ ให้มากความ

หลินเฉาเถียนจากไปแต่จางเจิ้นนั้นยัง

เพราะความเปลี่ยนแปลงตรงหน้านี้มันทำให้ตัวเขาไม่รู้ต้องตอบสนองอย่างไร

เขานั้นไม่นึกฝันว่าหลินเฉาเถียนนั้นกลับไม่คิดแม้แต่จะต่อสู้และหนีหายไปทันที

เวลานี้เขาเหลือตัวคนเดียวแล้ว จะทำอย่างไร?

สายตาของเขานั้นจึงได้หันไปมองทางผลึกแห่งกฎธาตุน้ำที่ตกอยู่ไม่ไกล

ความโลภมันเริ่มปรากฏขึ้นในดวงตา

แต่ก่อนที่เขาจะทันได้ขยับตัวมันก็มีเสียงเย็นเยือกของเย่หยวนดังขึ้นมาก่อน

“หากข้าเป็นเจ้า ข้าจะยืนอยู่ตรงนั้นเฉยๆ ไม่ทำอะไร เพราะยิ่งคิดจะทำอะไรเจ้าก็จะยิ่งตายเร็วขึ้นเท่านั้น!”

จางเจิ้นสั่นสะท้านไปทั้งร่างกายแต่ดวงตานั้นยังคงไม่คิดยอม

ฟุบ!

สุดท้ายเขาก็ยังขยับ!

เพราะความเย้ายวนของเต๋าบรรพกาลมันมากล้ำเกินไป!

ที่สำคัญจะอย่างไรก็ต้องตาย ทำไมจะไม่ลองเสี่ยงเล่า?

จางเจิ้นนั้นพุ่งตัวออกไปอย่างรวดเร็วจนมาถึงหน้าผลึกแห่งกฎธาตุน้ำ

เขานั้นยิ้มกว้างขึ้นมาอย่างสุดใจ

แน่นอนล่ะว่าเย่หยวนคงแค่ขู่เขา

มีหรือที่พลังกฎธาตุไม้ของเต๋าบรรพกาลชีวิตนั้นมันจะถูกกำจัดออกไปจากร่างคนทั้งสามได้ง่ายๆ?

แต่ว่าก่อนที่มือของเขาจะทันได้หยิบเอาผลึกแห่งกฎธาตุน้ำขึ้นมานั้นมันก็สีแสงสว่างพุ่งผ่านหน้าไป

ฉัวะ!

มือของเขาหายไปจากท่อนแขน!

…..