จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2493

“ตาย! ตาย! ตายด้วยมือของบรรพกาลผู้นี้ไป! เจ้ามารร้าย เจ้ากลับกล้ามาหลอกลวงบรรพกาลผู้นี้! บรรพกาลผู้นี้อยากจะเห็นว่าเจ้าจะตายอย่างไร!”

หลินเฉาเถียนนั้นมีสภาพราวคนบ้าคลั่ง ฝ่ามือที่กระแทกลงใส่ร่างของเย่หยวนนั้นมันต่อเนื่องจนแทบมองตามไม่ทัน

แต่ละฝ่ามือนั้นมันล้วนหนักหน่วงกว่าฝ่ามือก่อนหน้าไปมาก ต่อเนื่องอย่างไม่มีหยุดยั้ง

พลังกฎธาตุไม้นั้นมันเป็นพลังที่เปี่ยมล้นไปด้วยชีวิตเป็นทุนเดิม สามารถยืดยาวทอดกว้างไกล

พลังฝ่ามือของเขานี้มันจึงเหมือนเป็นท่อนไม้ใหญ่ที่กระแทกลงบนร่างของเย่หยวนซ้ำๆ

แต่เย่หยวนนั้นก็ยังไม่ได้ตอบโต้ใดๆ กลับไป กัดฟันสู้อย่างอดทน

เวลานี้อวัยวะภายในของเขานั้นมันแทบเรียกได้ว่าแตกสลายลงสิ้น

ร่างกายของเขาที่แข็งแกร่งดุจเหล็กกล้านั้นมันก็เริ่มแตกสลายลงเรื่อยๆ

แต่เขานั้นก็ยังไม่คิดตอบโต้!

พวกผางเจิ้นทั้งสามนั้นต่างมีน้ำตาไหลนองหน้าไม่กล้าแม้แต่จะมองดู

“ให้ตาย! ให้ตาย! ให้ตาย! นายท่าน… สู้มันเถอะ! ข้าขอร้องล่ะ สู้มันเสียเถอะ!”

ที่ด้านข้างนั้นจางเจิ้นเองก็ได้แต่ยืนหน้านิ่ง

เพราะเวลานี้แม้จะเป็นเขาเองก็ยังอดอิจฉาพวกผางเจิ้นทั้งสามไม่ได้

มีพี่น้องสหายเช่นนี้ มันยังจะต้องการสิ่งใดอีก?

น่าเสียดายที่ตัวเขานั้นย่อมจะไม่มีทางไปเป็นพี่น้องสหายกับเย่หยวนได้!

“คุกเข่าลง!”

วินาทีนั้นหลินเฉาเถียนได้ยกเท้าขึ้นเตะขาของเย่หยวน

เสียงแกรกดังขึ้นมาแสดงชัดเจนว่ากระดูกหน้าแข้งของเย่หยวนมันได้หักลงแล้ว

แต่ว่าเขานั้นกลับไม่คุกเข่าลง!

สีหน้าของเย่หยวนมันขาวซีดไร้สีเลือดใดเพราะความเจ็บปวดแต่เขากลับไม่ยอมคุกเข่าลง!

“ถุย!”

เย่หยวนถ่มเลือดออกมาด้วยพลังของเต๋าดาบจนพุ่งไปติดหน้าหลินเฉาเถียนอย่างไม่อาจหลบเลี่ยง

“หลินเฉาเถียน เจ้าได้ระบายออกมาแล้ว! แต่อย่าได้คิดจะทำอะไรล้ำเส้น! คิดให้เย่ผู้นี้คุกเข่าลงนั้น เจ้ามันยังไม่มีค่าพอ!” คำพูดของเย่หยวนนั้นกลับแสนเย็นเยือก

หลินเฉาเถียนนั้นรีบเช็ดหน้าก่อนจะตะโกนลั่นกลับไป “หากบรรพกาลผู้นี้คิดจะให้เจ้าคุกเข่าเล่า?”

“เช่นนั้น… ข้าก็จะขอเสี่ยงชีวิตพวกเขาทั้งสามตัดหัวเจ้าลงเสียตรงนี้!” คำพูดของเย่หยวนนั้นมันเย็นเยือกจนเสียดกระดูก

หลินเฉาเถียนผงะหลังกลับไป จิตใจของเขาสุดแสนรุ่มร้อนแต่กลับไม่พูดกล่าวออกมา

เขานั้นเข้าใจเย่หยวนดีว่าเย่หยวนหยิ่งยโสแค่ไหน!

ไม่ว่าจะเป็นสถานการณ์เช่นใดมันก็ไม่มีทางที่เขาคนนี้จะก้มหัวให้ศัตรู!

คิดให้เย่หยวนคุกเข่าลงนั้นมันเป็นเรื่องที่จะไม่มีทางเกิดขึ้นได้

เขานั้นไม่สงสัยในคำพูดของเย่หยวนแม้แต่น้อย

เพราะว่าเย่หยวนจะทำจริง!

คำพูดเมื่อครู่เขานั้นแค่กล่าวออกมาด้วยอารมณ์โกรธแค้นจากความอับอาย

เวลานี้เมื่อใจเย็นลงแล้วเขาก็ได้พบว่าเรื่องราวในตอนนี้มันกลับกลายเป็นเย่หยวนที่คุมเกมไว้

การขู่เมื่อสักครู่มันทำให้ตัวหลินเฉาเถียนเดือดดาลด้วยความคับแค้น

แต่เวลานี้เขาเริ่มที่จะสงบลงบ้างแล้ว!

เย่หยวนนั้นเป็นคนที่ฆ่าได้หยามไม่ได้!

“หึ! แล้วเจ้าคิดหรือยังว่าจะเลือกใคร?” หลินเฉาเถียนถามขึ้นมา

นี่มันเท่ากับว่าเขานั้นยอมสงบศึกลง!

จางเจิ้นได้แต่มองดูเรื่องราวด้วยปากอ้าค้าง เย่หยวนนั้นกำลังจะตายลงแล้วแท้ๆ แต่หลินเฉาเถียนนั้นกลับหยุดมือ?

แค่คำขู่นั้นมันก็มากพอที่จะหยุดมือแล้ว?

มีหรือที่เขาจะเข้าใจว่าเย่หยวนนั้นเป็นอมตะ!

ต่อให้ร่างกายจะแหลกสลายลงตรงนี้ มันก็ยังมิใช่ความตายของเย่หยวน

เย่หยวนนั้นไม่อาจจะตายได้!

“ข้าตัดสินใจแล้ว ข้าจะช่วยพวกเขาทั้งสอง!” เย่หยวนชี้นิ้วไปหาจักรพรรดิเทพสวรรค์เฉียนจี้และว่านเจิ้น

ครั้งนี้เขาไม่มีท่าทีลังเลอีก

ว่านเจิ้นนั้นสั่นสะท้านไปทั้งร่างกายก่อนจะร้องลั่นขึ้นอย่างไม่พอใจ “นายท่าน ข้าไม่ต้องการความช่วยเหลือจากท่าน!”

จักรพรรดิเทพสวรรค์เฉียนจี้เองก็กล่าวขึ้นมาสุดเสียง “เย่หยวน จักรพรรดิผู้นี้ไม่ต้องการรับความช่วยเหลือใดๆ! เจ้าช่วยพวกเขา!”

แต่หลินเฉาเถียนนั้นกลับหัวเราะลั่นขึ้นเมื่อได้ยิน “ฮ่าๆๆ… พี่น้องสหายใด! เจ้าหนูผางเจิ้น เห็นหรือไม่? ในสายตาของมันนั้นเจ้าช่างไร้ค่าใด!”