จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2497

“มัน… มันคิดจะหลอมรวมเผ่าพันธุ์หรือ!”

“ฟังคำสั่งมัน? เช่นนั้นแล้วนักบุญฟ้าครามท่านเล่า?”

“หึ เจ้ายังมองไม่ออกอีกหรือ? มันคิดหมายหัวท่านนักบุญฟ้าครามนั้นแหละ!”

…

เสียงร้องระงมดังขึ้นมาจากกลุ่มคนที่อยู่ไม่ไกลออกไป

นามของนักบุญฟ้าครามนั้นมันแพร่ในทุกๆ เผ่าพันธุ์จนสิ้นแล้วในเวลานี้

คนทั้งหลายนั้นต่างรับฟังคำสั่งของนักบุญฟ้าครามอย่างไม่ลังเล

แต่เวลานี้หลินเฉาเถียนนั้นกลับคิดจะบังคับให้ผู้คนเชื่อฟังด้วยกำลัง!

เขานั้นกลับแต่งตั้งตนเองเป็นยอดฝีมืออันดับหนึ่งแห่งเผ่าพันธุ์!

เทียนชิงนั้นหันไปมองหลินเฉาเถียนช้าๆ ก่อนจะเดินกลับไปนั่ง

เขานั้นย่อมไม่คิดสนใจเรื่องราวภายในเผ่าพันธุ์ต่างๆ

หลินเฉาเถียนนั้นหัวเราะขึ้น “บรรพกาลผู้นี้เข้าใจดีว่าพวกเจ้าคิดอะไรกัน! หลังจากเย่หยวนมันออกมาแล้วบรรพกาลผู้นี้ก็จะจัดการมันลงเช่นกัน! หากไม่ยอมรับก็มีแต่ต้องตายเท่านั้น! มิใช่ตัวเย่หยวนเท่านั้น เหล่าเต๋าบรรพกาลทั้งหลายของฝ่ายหลากเผ่าพันธุ์เองก็ต้องก้มหัวให้ข้าด้วยเช่นกัน! ในวันหน้ามันจะไม่มีเก้าเต๋าบรรพกาลใดๆ อีก! มีเพียงแค่ข้าหลินเฉาเถียน!”

คำพูดของเขานี้มันฟังดูสุดแสนโอหังดังลั่นฟ้าดิน

การกำเนิดใหม่แห่งเต๋าสวรรค์ครั้งนี้มันจะมิใช่ยุคสมัยของเก้าเต๋าบรรพกาลอีกต่อไปแล้ว

จากนี้ไปมันจะมีแค่เทียนชิงและหลินเฉาเถียน!

ส่วนตัวเย่หยวนนั้นหลินเฉาเถียนย่อมจะไม่คิดสนใจใดๆ

เมื่อก่อนที่ฆ่าไม่ตายนั้น หลินเฉาเถียนเชื่อว่าเพราะเขายังมีพลังไม่มากพอ

เวลานี้เขาเชื่อสุดใจว่าตัวเขาจะสามารถสังหารเย่หยวนลงได้จริงๆ!

เหล่ายอดฝีมือทั้งหลายที่ได้ยินนั้นต่างโกรธแค้นจนหน้าแดงก่ำ แต่ก็ไม่กล้าจะพูดเถียงใดๆ

เพราะหลินเฉาเถียนในเวลานี้มันแข็งแกร่งจนเกินไป!

ในเวลาเดียวกันนั้นเองเส้นทางที่สามมันก็ได้ส่องแสงเปิดออกมา!

เต๋าบรรพกาลคนที่สามได้ถือกำเนิด!

สายตาทุกคู่ต่างหันไปจ้องมองที่เส้นทางนั้นในทันที

“ม-มันเป็นมหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาล!”

“เขานั้นกลับได้ครองผลึกแห่งกฎแสงไปกลายเป็นเต๋าบรรพกาลแสง!”

“ไม่ดีแล้ว หลินเฉาเถียนคงไม่ปล่อยเขาไว้เฉยๆ แน่!”

…

ได้เห็นว่าเป็นมหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลนั้นทุกผู้คนก็ต่างเหลือบไปมองหลินเฉาเถียนทันที

แน่นอนว่าเวลานี้ตัวหลินเฉาเถียนก็กำลังยิ้มเผยอขึ้นมา

ดูหน้าตาแล้วมันต้องคิดเรื่องชั่วๆ อยู่แน่!

มหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลนั้นเป็นคนของเย่หยวน

เวลานี้เมื่อเขาได้กลายเป็นเต๋าบรรพกาลไปแล้วมีหรือที่หลินเฉาเถียนจะปล่อยเขาไป?

“ยี่ เจ้ารีบมาคุกเข่าคารวะข้าเสีย!” หลินเฉาเถียนกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว

มหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลขมวดคิ้วแน่นด้วยความไม่พอใจ

เขานั้นก้าวขึ้นมาเป็นเต๋าบรรพกาลแล้วแต่กลับยังมีใครกล้ามาพูดจาเช่นนี้กับเขาได้?

ที่สำคัญเมื่อได้เห็นว่าผู้พูดออกมานั้นมันคือหลินเฉาเถียน เขาก็ยิ่งหรี่ตาลงแน่น

เจ้าหมอนี่มันกลับกลายเป็นเต๋าบรรพกาลไฟวิญญาณ?

ก่อนที่มหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลจะขึ้นเขาแห่งถงเทียนมานั้นเขาก็เป็นยอดฝีมือพลังกฎในด้านเต๋าโอสถก่อนแล้ว

เวลานี้เมื่อได้พลังของเต๋าบรรพกาลแสงมาครอง กำลังของเขามันย่อมจะเรียกได้ว่าเหนือล้ำกว่าเต๋าบรรพกาลทั่วๆ ไปมาก

หลินเฉาเถียนนั้นกลับกล้ามาพูดเช่นนี้ต่อหน้าเขา แน่นอนว่าตัวมหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลย่อมจะไม่พอใจ

กอปรกับความแค้นแต่เก่าก่อนนั้น มีหรือที่มหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลจะไปก้มหัวให้คนเช่นนี้?

“หลินเฉาเถียน เจ้าจะไม่หลงตัวเองเกินไปหรือ? ต่อให้บรรพกาลผู้นี้จะก้มคารวะใครมันก็คงไม่ทางเป็นเจ้า!” มหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลนั้นกล่าวขึ้น

แต่หลินเฉาเถียนนั้นกลับยิ้มรับ “เช่นนั้นหรือ? ดูท่าเจ้าจะยังไม่เข้าใจสถานการณ์ดีนัก!”

มหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลนั้นกล่าวตอกกลับไปอย่างไม่แยแส “สถานการณ์ตอนนี้คือข้าเองก็เป็นเต๋าบรรพกาลคนหนึ่งแล้วเช่นกัน! หลังจากที่เย่หยวนมาถึงพร้อมด้วยเจ้าหมูสมบัตินั้น คนอย่างเจ้ามันจะยังมีค่าใด?”

มหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลนั้นย่อมรู้ตัวดีว่าเขาไม่อาจเทียบเคียงหลินเฉาเถียนได้

แต่เย่หยวนนั้นมีพลังระดับเต๋าบรรพกาลมาแต่ก่อนหน้านี้แล้ว

กอปรด้วยฝีมือของเจ้าหมูสมบัติที่เก่งกาจพอจะต่อต้านสองเต๋าบรรพกาลไว้ได้ด้วยตัวเอง กำลังของฝ่ายพวกเขามันย่อมจะเหนือล้ำที่สุดในมหาพิภพถงเทียน!

เพราะฉะนั้นเขาจึงไม่ได้คิดกลัวหลินเฉาเถียนใดๆ

แต่ว่าทางหลินเฉาเถียนนั้นกลับยิ้มตอบกลับ “เจ้าคงยังไม่ได้ยินก่อนหน้านี้ เช่นนั้นบรรพกาลผู้นี้จะช่วยพูดให้เจ้าฟังอีกครา! จากวันนี้ไปหลากเผ่าพันธุ์มันจะต้องยึดถือข้าเป็นผู้นำสูงสุด! เต๋าบรรพกาลทั้งหลายเองก็ต้องก้มหัวให้ข้าสิ้น! ไม่เช่นนั้นเจ้าก็เตรียมรับผลที่จะตามมาด้วยตนเอง!”

มหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลที่ได้ยินก็ตอกกลับไป “เจ้าคิดว่าตนเองเป็นใครกัน? ถึงกับกล้ามาอวดอ้างตนเป็นผู้นำสูงสุด? รับผลที่จะตามมาเอง? หึ เช่นนั้นบรรพกาลผู้นี้ก็อยากจะรู้เสียจริงๆ ว่าผลที่ตามมานั้นมันมีหน้าตาเป็นอย่างไร!”

หลินเฉาเถียนพยักหน้ารับ “ได้ เช่นนั้นเจ้าจะได้รู้!”