จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2498

โลกทั้งใบมันตกสู่ห้วงความเงียบงัน

มีเพียงเสียงเลือดที่ไหลลงจากปากของมหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลเท่านั้นที่ยังคงดังอยู่

อาการบาดเจ็บของเขานั้นมันสุดแสนรุนแรงเหลือเพียงแค่ลมหายใจรวยริน

หลินเฉาเถียนนั้นยังคงปล่อยพลังกฎแห่งไฟลงไปปั่นป่วนในร่างกายของเขาอย่างไม่เปิดโอกาสให้รักษาได้

“นี่… นี่มันจะแข็งแกร่งเกินไปแล้ว!”

“มันจบแล้ว เรื่องราวบนมหาพิภพถงเทียนในวันหน้ามันคงไม่เหมือนเดิมอีก!”

“ให้ตายสิ! ในวันหน้าเรามีแต่ต้องก้มหัวให้มันหรือ!”

“ท่านนักบุญฟ้าครามนั้นถือตัวจนเกินไปจริงๆ! เมื่อท่านไม่ยอมรับตำแหน่งเต๋าบรรพกาลเช่นนี้แล้วท่านจะยังเอาอะไรมาเทียบเคียงหลินเฉาเถียนมันอีก?”

…

ได้ยินคำบ่นของคนทั้งหลายนั้นหลินเฉาเถียนก็พึงพอใจอย่างมาก

เขานั้นเข้าใจถึงหลักการปกครองด้วยความเชิดชูและหวาดกลัว เวลานี้ในเมื่อไม่มีทางไหนจะปกครองด้วยความเชิดชูได้อีกแล้ว เขาจึงเลือกที่จะใช้ความหวาดกลัวเข้าปกครองแทน

กำลังนั้นคือทุกสิ่งอย่าง!

เวลานั้นมันค่อยๆ เคลื่อนผ่านไปเรื่อยจนเส้นทางที่สี่ก็ได้เปล่งแสงขึ้น

เยวี่ยเมิ่งลี่เดินก้าวออกมา!

เวลานี้บนร่างของนางมันได้มีพลังกฎแห่งลมอย่างรุนแรงล้ำ!

นางนั้นได้กลายเป็นเต๋าบรรพกาลวายุ!

การปรากฏกายของนางนี้มันยิ่งทำให้ฝั่งเผ่าเทวาได้เปรียบมากขึ้น

สองยอดฝีมือสิบลายนั้นได้กลายเป็นเต๋าบรรพกาลทั้งคู่ แค่นี้ทางฝั่งมนุษย์เองก็คงลำบากกันอย่างมากแล้ว

แน่นอนว่าจุดสำคัญมันมิได้อยู่ตรงนั้น

จุดสำคัญมันคือว่าฝั่งมนุษย์ทั้งหลายเองยังคงขัดแย้งกันภายในอย่างมาก!

เมื่อเยวี่ยเมิ่งลี่ได้เห็นมหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลนอนกองอยู่บนพื้นนางก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วแน่น

หลังจากเดินมาถึงตัวเทียนชิงแล้วมันดูเหมือนเทียนชิงจะหันไปเล่าเรื่องราวให้นางฟังจนนางอดไม่ได้ที่จะหันไปมองหลินเฉาเถียนด้วยสายตาขยะแขยง

ไม่นานจากนั้นเต๋าบรรพกาลที่ห้าก็ได้ปรากฏตัวขึ้น

และเต๋าบรรพกาลคนที่ห้านี้เองก็ยังเป็นชาวเผ่าเทวา

ปั่วยี่แห่งตระกูลสายเลือดดินนั้นได้กลายเป็นเต๋าบรรพกาลมืด

เต๋าบรรพกาลคนที่หกเองก็ยังคงเป็นชาวเผ่าเทวา!

เขานั้นคือหยวนเซี่ยวแห่งตระกูลสายเลือดลึก ได้กลายเป็นเต๋าบรรพกาลปฐพี

ในเวลานี้มันจึงเป็นเผ่าเทวาแล้วถึงสี่คนที่ยึดครองตำแหน่งเต๋าบรรพกาลไป!

ทั้งหนึ่งในสองยอดเต๋าบรรพกาลของฝ่ายมนุษย์นั้น หนึ่งคนก็กำลังนอนนิ่งด้วยลมหายใจรวยรินอยู่!

ยอดฝีมือชาวมนุษย์ทั้งหลายแทบจะสิ้นความหวังลงตรงนั้น

แม้แต่หลินเฉาเถียนเองก็ยังมีสีหน้าไม่สู้ดีนัก

ก็จริงที่ว่าเขานั้นแข็งแกร่งแต่หากสถานการณ์ยังเป็นเช่นนี้ต่อไปแล้วมันคงยากเกินกว่าที่เขาจะแก้ไขมันด้วยตัวคนเดียว!

เทียนชิงและเยวี่ยเมิ่งลี่นั้นเป็นตัวตนที่ไม่ได้ต่ำด้อยไปกว่าเขาเลย

ที่สำคัญเหล่าบรรพบุรุษของเผ่าเทวาทั้งหลายมันยังสุดแสนแข็งแกร่งเหนือเต๋าบรรพกาลชาวมนุษย์ไปไม่น้อย

การกลายเป็นเต๋าบรรพกาลนั้นมันย่อมจะทำให้พลังฝีมือของพวกเขายิ่งพุ่งสูงล้ำ มิใช่สิ่งที่คนทั่วๆ ไปจะมาเทียบเคียง

ไม่นานจากนั้นเต๋าบรรพกาลคนที่เจ็ดก็ได้ปรากฏตัว!

แต่ครั้งนี้มันเป็นฝ่ายมนุษย์บ้าง!

แต่ว่าเต๋าบรรพกาลคนที่เจ็ดนี้กลับเหนือคาดคนทั้งหลายไปมาก เพราะเขานั้นกลับมิใช่เต๋าบรรพกาลจากยุคก่อนแต่เป็นเต๋าบรรพกาลใหม่เอี่ยม!

คนผู้นี้เป็นคนรับใช้ของเต๋าบรรพกาลไฟนามหวังเจิ้ง

ไม่มีใครนึกฝันว่าเต๋าบรรพกาลไฟตายลงแต่ลูกน้องของเขานั้นกลับก้าวขึ้นมาเป๊นเต๋าบรรพกาลสายฟ้า!

การได้ก้าวขึ้นมาเป็นเต๋าบรรพกาลนี้ตัวหวังเจิ้งเองก็ย่อมจะเปี่ยมล้นไปด้วยความมั่นใจ

แต่ในวินาทีเดียวกันนั้นเองที่หลินเฉาเถียนก็ได้กล่าวขึ้น

“หวังเจิ้ง จากนี้ไปข้าจะปกครองเผ่าพันธุ์ทั้งหลายเอง! รีบๆ มาคารวะบรรพกาลผู้นี้เสียหรือไม่… ก็ตาย!” หลินเฉาเถียนกล่าวขึ้น

หวังเจิ้งนั้นผงะไปทันทีจนแทบจะด่าสวนกลับไป

เขานั้นก้าวขึ้นมาเป็นเต๋าบรรพกาลแล้วแต่ยังต้องไปเป็นหมารับใช้หลินเฉาเถียนนั้นอีกหรือ?

แต่ในวินาทีก่อนที่เขาจะเปิดปากนั้นเองที่ภาพของมหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลมันก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าไม่ไกลจากตัวหลินเฉาเถียนจนทำให้หวังเจิ้งต้องเบิกตากว้าง

มีหรือที่เขาจะมองไม่ออกว่ามหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลนั้นบรรลุเต๋าและก้าวขึ้นมาเป็นเต๋าบรรพกาล?

แต่เขานั้นกลับยังถูกทำร้ายจนมีสภาพเช่นนั้น!

ที่สำคัญไปกว่านั้นมหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลนั้นยังเป็นมหาบรรพกาลมาก่อนจะได้รับพลังเต๋าบรรพกาล กำลังฝีมือย่อมจะเหนือตัวหวังเจิ้งไปไม่น้อยแน่

เมื่อลองนึกเชื่อมความสัมผัสของเย่หยวนกับหลินเฉาเถียน หวังเจิ้งก็ผงะด้วยความลังเลไปไม่น้อย

…

บนเขาแห่งถงเทียนนั้นมันมีคลื่นพลังกฎอันรุนแรงปรากฏขึ้น

เมื่อสัมผัสได้ถึงคลื่นพลังนี้คนที่อยู่รอบๆ ต่างต้องหันมาให้ความสนใจ

เพราะพลังของมันนั้นรุนแรงจนพวกเขาไม่อาจจะกล้ามองดูมันตรงๆ!

“นี่คือกฎแห่งห้วงมิติ? มันแข็งแกร่งจนแทบไร้เหตุผลจริงๆ! ข้านั้นรู้สึกราวกับว่าในมิติรอบๆ นี้หากนายท่านคิดอยากท่านก็สามารถสังหารข้าได้ทันที!” ผางเจิ้นกล่าวขึ้นมา

จักรพรรดิเทพสวรรค์เฉียนจี้เองก็กล่าวขึ้นเสริมด้วยใบหน้าตื่นตะลึง “ก่อนนั้นที่ผู้อาวุโสซ่างเหิงบรรลุเต๋าขึ้นเป็นมหาบรรพกาลเองมันก็ยังไม่ได้ปล่อยพลังที่รุนแรงล้ำเช่นนี้ออกมา! ดูท่าแล้วมันจะมีโอกาสเอาชนะหลินเฉาเถียนลงจริงๆ!”

เมื่อคนทั้งสามได้เห็นคลื่นพลังนี้พวกเขาต่างก็รู้สึกมีความหวังขึ้นมาในใจไม่ได้

แต่ในเวลานั้นเองมันกลับมีคลื่นพลังกฎอีกรูปแบบหนึ่งแผ่ออกมา!

ผางเจิ้นต้องอ้าปากค้างกล่าวอย่างไม่อยากเชื่อ “ก-กฎแห่งกาลเวลา! พลังกฎมันบรรลุกันได้ง่ายดายปานนี้ตั้งแต่เมื่อใดกันนี่?”

แนวคิดที่ก้าวขึ้นไปจนถึงกฎนั้นมันย่อมจะเป็นการพัฒนาพลังที่เหนือคำบรรยาย

แต่ความพยายามและเวลาที่ต้องทุ่มลงแรงไปกับมันนั้น คงเรียกได้ว่าไม่อาจคาดเดาได้เช่นกัน

ยากจนเกินทน!

หมื่นๆ ล้านปีมานี้มันไม่มีใครเลยที่บรรลุขึ้นถึงระดับของกฎได้!

แค่เรื่องนี้มันก็ชัดเจนแล้วว่าการบรรลุนั้นยากเย็นแค่ไหน

แต่เย่หยวนนั้นกลับบรรลุสองสุดยอดพลังกฎได้พร้อมๆ กันภายในเวลาแค่เดือนเดียว!

ความแปลกประหลาดเช่นนี้ต่อให้พวกเขาจะติดตามเย่หยวนมานานแค่ไหนมันก็อดไม่ได้ที่จะตื่นตกใจ

ที่สำคัญไปกว่านั้นสองกฎที่เย่หยวนบรรลุขึ้นมาได้นั้นมันยังเป็นกฎแห่งห้วงมิติและกฎแห่งกาลเวลาสองสุดยอดแนวคิด!

แต่เสียงของผางเจิ้นยังไม่ทันจางหายมันก็มีคลื่นพลังอีกรูปแบบหนึ่งพุ่งพล่านขึ้นมา!

พลังกฎอีกสองอย่าง!

คนทั้งสามนั้นได้แต่หันมามองหน้ากันอย่างไม่อาจจะเข้าใจภาพที่เกิดขึ้นตรงหน้าได้ว่าเป็นจริงหรือแค่ฝัน

สี่พลังแห่งกฎ!

“นี่มัน… มันจะไร้เหตุผลเกินไปแล้ว! มิติ เวลา ค่ายกล โอสถ สี่สุดยอดวิชานี้ต่างบรรลุขึ้นไปถึงระดับกฎพร้อมๆ กันได้ นี่มันจะไร้เหตุผลอย่างไร้เหตุผลเกินไปแล้ว!”

เวลานี้ต่อให้จะเป็นว่านเจิ้นเองก็ยังอดไม่ได้ที่จะร้องเสียงหลงขึ้นมา มองดูเย่หยวนอย่างไม่อยากเชื่อสายตา

…………………….