จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2501

มือขวาของหลินเฉาเถียนนั้นปรากฏลูกไฟก่อนสีขาวขุ่นส่งเสียงซ่าออกมา

แค่ได้เห็นนั้นมันก็แทบจะเผาดวงตาของผู้มองไป

ในมือซ้ายของเขานั้นมันมีลูกไฟสีดำอีกก้อนหนึ่งกำลังสั่นไหวไม่หยุดพร้อมทำให้คนทั้งหลายต่างรู้สึกสั่นสะท้านไปถึงจิตวิญญาณ

ไฟทั้งสองนี้มันทำให้คนทั้งหลายที่อยู่ตรงนั้นรวมไปถึงเทียนชิงและเยวี่ยเมิ่งลี่ต่างรู้สึกได้ถึงความอันตราย

“นั่นมันเพลิงสวรรค์ทิ้งเถ้าและเพลิงอเวจีโมฆะ! ในตำนานนั้นกล่าวกันว่ามันคือสองไฟที่รุนแรงที่สุดในระดับกฎแห่งธาตุไฟ! ไฟทั้งสองนั้นหนึ่งแผดเผาร้อนรุ่มทำลายทุกสิ่งอย่างสิ้น ส่วนอีกหนึ่งเป็นไฟที่เผาลึกลงถึงแก่นทำลายความคิดใดลงสิ้น! สองไฟนี้หนึ่งสูงล้ำหนึ่งต่ำตม หากใช้ออกมาพร้อมกันแล้วพวกมันคงทำลายทุกสิ่งลงได้สิ้น! ไฟทั้งสองนี้มันคือไฟในตำนานไม่ผิดแน่! ข้าไม่นึกเลยว่าคนอย่างมันนี้กลับจะบรรลุสำเร็จได้ตั้งแต่รับตำแหน่งเต๋าบรรพกาลเช่นนี้!” เทียนชิงร้องขึ้นมา

ดวงตาของเขานั้นแสดงความหวาดหวั่นออกมาอย่างชัดเจน

ตั้งแต่ขึ้นเป็นเต๋าบรรพกาลนั้นตัวเขาย่อมจะยิ่งไม่เกรงกลัวใดๆ มากไปกว่าเก่า

แต่หนึ่งในสิ่งที่ทำให้เขาหวั่นใจได้มันก็คือไฟทั้งสองนี้

ในจิตใจของเขานั้นเขาได้ยอมรับเอาหลินเฉาเถียนเป็นคู่แข่งแล้ว

เยวี่ยเมิ่งลี่ที่ได้ยินนั้นต้องขมวดคิ้วแน่น “เช่นนั้นเย่หยวนเขา…”

เทียนชิงพยักหน้ารับ “เพลิงอเวจีโมฆะนั้นมันแตกต่างจากไฟอันเร่าร้อนใดๆ เพราะมันเป็นอาวุธร้ายที่หมายทำลายจิตศักดิ์สิทธิ์ ต่อให้จะเป็นบรรพบุรุษผู้นี้เองแต่หากถูกเพลิงอเวจีโมฆะเข้าไปแล้วข้าก็คงจะรอดได้ยาก! เย่หยวนนั้นมีจิตศักดิ์สิทธิ์ที่แปลกประหลาดแต่คิดจะต่อต้านพลังของเพลิงอเวจีโมฆะนั้นมันก็คงยังไม่มากพอ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเจ้านี่มันถึงได้กล้าอวดอ้างตัวปกครองเผ่าพันธุ์ทั้งหลาย คำพูดของมันนั้นไม่ได้เกินตัวเลย!”

เยวี่ยเมิ่งลี่หน้าเปลี่ยนสีไปจนเผลอยกมือขึ้นมาเกาะชายเสื้อของเทียนชิง

แต่ทางเทียนชิงนั้นกลับกล่าวขึ้นมาต่อ “แต่หากมันคิดจะสังหารเย่หยวนข้าเกรงว่ามันคงยังไม่มากพอ แต่หากมันทำให้เย่หยวนนั้นบาดเจ็บปางตายได้บรรพบุรุษผู้นี้จะร่วมวงด้วยแน่นอน”

“หึๆ หลบ หลบ หลบ! เอาแต่หลบตั้งแต่ขึ้นอาณาจักรเจ้าฟ้าดินจนป่านนี้มีพลังระดับมหาบรรพกาลแล้วเจ้าก็ยังจะหลบ! เย่หยวน ไอ้หน้าตาขี้ขลาดของเจ้านั้นมันเหมาะสมใดๆ กับตำแหน่งนักบุญฟ้าครามกัน? เจ้ามันก็แค่ไอ้ตาขาวคนหนึ่ง!” หลินเฉาเถียนร้องลั่นขึ้นมาด้วยความเย้ยหยัน

แต่เย่หยวนนั้นกลับไม่ได้หันไปสนใจมองและยกนิ้วขึ้นมาชี้ออกไป

ดาบแสงนั้นพุ่งผ่านร่างของหวังเจิ้งไปตัดทำลายชีวิตเขาลง

ม่านตาของหวังเจิ้งมันค่อยๆ ขยายใหญ่ออก

เขานั้นไม่เคยนึกฝันว่าตนเองจะได้มาตายลงหลังจากเพิ่งก้าวขึ้นเป็นเต๋าบรรพกาล!

บางทีเขาอาจจะเป็นเต๋าบรรพกาบที่อายุสั้นที่สุดในประวัติศาสตร์แล้วใช่หรือไม่?

จากนั้นมันก็ค่อยๆ ปรากฏเส้นที่ดูเหมือนสายไหมหลั่งไหลออกมาจากร่างของหวังเจิ้ง

จนสุดท้ายมันก็ผสานกลายเป็นลูกผลึกสีฟ้าม่วง

ผลึกแห่งกฎ!

เย่หยวนนั้นโยนผลึกก้อนนั้นไปให้แก่ผางเจิ้นพร้อมสั่ง “ตำแหน่งเต๋าบรรพกาลสายฟ้านั้นเหมาะกับเจ้าที่สุด”

ผางเจิ้นนั้นก้มลงมองดูผลึกในมือด้วยความรู้สึกที่ยากอธิบาย

นี่… สมบัติร่วงลงมาจากฟ้าหรือ?

ไม่สิ มันเป็นสมบัติที่นายท่านให้เขามาต่างหาก!

การกำเนิดใหม่แห่งเต๋าสวรรค์มันจบลงไปแล้วแต่เขานั้นกลับยังได้รับตำแหน่งเป็นเต๋าบรรพกาล!

ในเวลานี้สายตาทั้งหลายต่างหันมามองเขาด้วยความริษยา

เมื่อการกำเนิดใหม่แห่งเต๋าสวรรค์ได้จบลงแล้วใครก็ตามที่ได้หลอมผลึกแห่งกฎย่อมจะกลายเป็นเต๋าบรรพกาลไป!

เพียงแค่ว่าการจะสังหารเต๋าบรรพกาลลงนั้นมันเป็นเรื่องที่ยากเสียยิ่งกว่าขึ้นสวรรค์!

แต่เย่หยวนนั้นกลับสังหารเต๋าบรรพกาลคนหนึ่งลงด้วยมือข้างเดียว!

“นายท่าน นี่… นี่มัน… เอาให้พี่ว่านเจิ้นจะไม่ดีกว่าหรือ?” ผางเจิ้นถามขึ้นมาหลังจากตั้งสติได้

ว่านเจิ้นที่ได้ยินนั้นก็ต้องขมวดคิ้วแน่นขึ้นทันที “นายท่านบอกว่าให้เจ้า เจ้าก็รับไป! จะยังมาเรื่องมากอะไรอีก!”

แต่เย่หยวนที่ได้ยินนั้นกลับยิ้มตอบมาด้วยท่าทางสบายๆ “เต๋าของเขานั้นมันไม่เหมาะจะขึ้นเป็นเต๋าบรรพกาล! หลังจากจบเรื่องครั้งนี้แล้วข้าจะช่วยปรับปรุงวรยุทธบ่มเพาะของเขาและในวันหน้าหากเขาบรรลุธาตุทั้งห้าขึ้นได้ถึงระดับกฎนั้นเต๋าบรรพกาลมันจะยังมีค่าใด?”

เมื่อคำพูดนี้ถูกกล่าวคนทั้งหลายก็ผงะหลังไปด้วยใบหน้าแปลกๆ

ส่วนตัวว่านเจิ้นนั้นตื่นเต้นจนหัวใจแทบเต้นหลุดออกจากร่าง

อนาคตของคนรอบๆ ตัวเขานั้นเย่หยวนย่อมจะช่วยวางแผนไว้ให้ในระดับหนึ่ง

ผางเจิ้นนั้นถนัดในเต๋าแห่งสายฟ้าแค่อย่างเดียวแน่นอนว่าการให้เขาขึ้นเป็นเต๋าบรรพกาลมันย่อมเป็นเรื่องที่ดี

ที่สำคัญนี่ยังเป็นตำแหน่งเต๋าบรรพกาลสายฟ้า!