จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2517

“หึ! แปลงเต๋า ขั้นตอนนี้มันควรจะเป็นอะไรที่อันตรายที่สุดแต่เพราะว่าเจ้านั้นโชคดีมีวิญญาณโกลาหลดั่งเดิม มันกลับกลายเป็นขั้นตอนที่ง่ายที่สุดแสน! เจ้าเด็กคนนี้มันช่างมีโชคที่เหนือสวรรค์จริงๆ!” จุนเถียนนั้นกล่าวขึ้นมาอย่างตกตะลึง

เดิมทีนั้นการแปลงเต๋ามันเป็นขั้นตอนที่อันตรายที่สุดในการบรรลุขึ้นชั้นบรรยากาศสวรรค์

หากไม่รู้วิธีที่ถูกต้องแม่นยำแล้วมันก็มีโอกาสที่จะเสียสติไปได้ง่ายๆ

เต๋าสวรรค์นั้นเลือดเย็น มันมิใช่แค่คำพูดเปรียบเปรยเท่านั้น

แต่เย่หยวนนั้นกลับบังเอิญได้รับวิญญาณโกลาหลดั่งเดิมขึ้นมา

มันเท่ากับว่าจิตวิญญาณของเย่หยวนนั้นมันพัฒนาขึ้นไปถึงระดับชั้นบรรยากาศสวรรค์ได้ก่อนร่างกายแล้ว!

เพราะฉะนั้นขั้นตอนที่ยากเย็นนี้มันจึงกลับเป็นขั้นตอนสุดแสนง่ายแก่เย่หยวน

แม้จะตื่นตกใจไม่น้อยแต่ตัวจุนเถียนนั้นก็ไม่ได้สนใจการบรรลุของเย่หยวนมากมายนัก

คนที่เพิ่งบรรลุขึ้นชั้นบรรยากาศสวรรค์มาได้ที่สำคัญยังเป็นมดปลวกจากโลกเบื้องล่าง มีหรือที่จะเป็นภัยต่อเขาได้?

เพราะฉะนั้นเขาจึงไม่ได้คิดหยุดห้ามใดๆ และมองดูเรื่องราวด้วยความสนใจแทน

ทุกสิ่งอย่างนั้นมันยังอยู่ในการควบคุมของเขา!

ร่างกายของเย่หยวนนั้นมันค่อยๆ ฟื้นฟูกลับขึ้นมาอย่างชัดเจนแก่สายตาของผู้คนทั้งหลาย

ในเวลานี้มันเหมือนราวกับว่าพลังงานของทั้งมหาพิภพถงเทียนนั้นได้ถูกเขาดึงออกมาใช้จนสิ้น

เย่หยวนนั้นรู้สึกเหมือนราวกับว่าจิตศักดิ์สิทธิ์ของตนมันจะหยุดออกจากร่างไป

ความรู้สึกสดชื่นนั้นมันทำให้ร่างกายของเขารู้สึกผ่อนคลายอย่างมาก

ในเวลานี้เขาได้ก้มลงมองดูมหาพิภพถงเทียนอีกครั้ง แต่ความรู้สึกที่ได้มันกลับแตกต่างไปจากแต่ก่อนอย่างสิ้นเชิง

มันเหมือนกับว่าเขานั้นเป็นเทพเจ้าที่ก้มลงมองมายังพื้นโลกของมนุษย์

ไม่ว่าจะเป็นเต๋าบรรพกาล เจ้าฟ้าดินหรือจักรพรรดิเทพสวรรค์ใดๆ มันก็ช่างดูเล็กน้อยไร้ค่าใดๆ

ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมจุนเถียนถึงได้มีท่าทีเช่นนั้น

ภายใต้เต๋าสวรรค์นั้นทุกสิ่งอย่างเป็นแค่มดปลวก!

เขานั้นคือสวรรค์!

นี่มันเป็นความรู้สึกที่สุดแสนจะโล่งอย่างไร้คำอธิบาย!

“หึๆ เจ้าคงรู้สึกดีมากล่ะสิ?” จุนเถียนนั้นกล่าวขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม

เย่หยวนพยักหน้ารับ “ดีสุดๆ ดีอย่างไม่เคยดีมาก่อน!”

จุนเถียนนั้นพยักหน้ารับ “เพราะฉะนั้นตัวเจ้าในตอนนี้ก็น่าจะเข้าใจข้าได้แล้วใช่หรือไม่ล่าชีวิตของพวกมันนั้นไร้ค่าใดๆ ให้สนใจ?”

เย่หยวนค่อยพยักหน้าออกมาเหมือนจะเห็นด้วย

ได้เห็นเช่นนั้นมันก็ปรากฏรอยยิ้มขึ้นบนใบหน้าของจุนเถียน

ส่วนสีหน้าของคนอื่นๆ นั้นมันกลับซีดขาวลง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเหล่ายอดฝีมือแห่งมหาพิภพถงเทียนที่มองดูเรื่องราวอยู่ไกลๆ นั้นแทบจะหัวใจหยุดเต้น

“ท่านนักบุญฟ้าครามท่าน…”

พวกเขานั้นกลัวอย่างมาก หากท่านนักบุญฟ้าครามนั้นกลายเป็นคนอย่างจุนเถียนไปแล้ว เช่นนั้นมหาพิภพถงเทียนนี้มันคงถึงคราวหายนะ

แต่ในเวลานั้นเองที่เย่หยวนได้เปิดปากตอบกลับมาด้วยใบหน้าจริงจัง “ข้าเข้าใจ… กับพ่อเจ้าเถอะ! ยอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์มันเก่งกาจมากหรือ? ทำไมเจ้าไม่ลองชะโงกดูเงาหัวตัวเองบ้างเล่า? เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใครจากที่ไหน? เจ้าเองมันก็คงเป็นแค่มดปลวกของโลกเบื้องบนเช่นกันใช่หรือไม่? ไม่เช่นนั้นเจ้าคงไม่มีเวลามากลั่นแกล้งแสดงความยิ่งใหญ่ต่อผู้คนในโลกเบื้องล่างเช่นนี้แน่ ขยะเปียกเช่นเจ้านั้นมันเก่งแค่กับคนในโลกเบื้องล่างเท่านั้นใช่หรือไม่เล่า?”

เย่หยวนนั้นลากเสียงในตอนต้นทำให้จุนเถียนนั้นยิ้มกว้างขึ้นมา

แต่วินาทีต่อมาเย่หยวนกลับรัวคำด่าออกมาเป็นชุดจนทำให้จุนเถียนแทบไม่อาจจะกลับมาตั้งหลักได้ทัน

แต่ไม่นานใบหน้าของเขานั้นมันก็แสดงสีดำมืดขึ้น

“หึๆ ดีมาก! ดูท่าหลังจากบรรลุเป็นยอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์แล้วเจ้าจะคิดว่าตนเองสูงล้ำเกินไป!” จุนเถียนนั้นยิ้มขึ้นมา

“ใช่ ข้านั้นรู้สึกว่าตนเองสูงส่งมาก! แต่ไม่นานเจ้าเองก็จะได้ขึ้นสูงเหมือนกัน! ขึ้นไปสูงล้ำฟ้าเลยทีเดียว!” เย่หยวนกล่าวขึ้นด้วยท่าทางเย้ยหยัน

เมื่อเหล่ายอดฝีมือของมหาพิภพถงเทียนได้ยินคำของเย่หยวนเช่นนั้นจิตใจของพวกเขาจึงสงบลงมาได้บ้าง

ที่สำคัญไปกว่านั้นเย่หยวนยังกล่าวคำพูดที่สะใจคนทั้งหลายอย่างมาก

เมื่อนึกย้อนกลับไปแล้วพวกเขาต่างคิดว่าคำพูดของเย่หยวนนั้นสมเหตุสมผลอย่างมาก!

ยอดคนที่แท้จริงนั้นไม่มีทางจะว่างลงมากลั่นแกล้งคนในโลกเบื้องล่างแน่

มันมีแต่ผู้อ่อนแอเท่านั้นที่จะต้องลงมาหาเรื่องคนเบื้องล่างเพื่อทำให้ตัวเองรู้สึกมีค่าขึ้นมา

เหมือนอย่างที่เย่หยวนนั้นไม่เคยจะไปท้าทายศัตรูที่อ่อนแอกว่าตนเอง

ศัตรูของเขานั้นแข็งแกร่งกว่าตนเสมอมา!