จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2516

“นี่มัน… มันแค่เล่นกับเหยื่อชัดๆ!”

“จุนเถียนผู้นั้นมันแข็งแกร่งเกินไปจริงๆ! เต๋าบรรพกาลทั้งหลายนั้นกลับกลายเป็นดั่งแค่มดปลวกไปเลย”

“เขานั้นคิดจะหยอกล้อทรมานเต๋าบรรพกาลทั้งหลายเล่น ไม่เช่นนั้นแล้วเขาคงสามารถสังหารเต๋าบรรพกาลลงได้ด้วยนิ้วเดียว!”

…

เบื้องหน้าของจุนเถียนนั้นเต๋าบรรพกาลใดๆ มันก็ไร้ค่าสิ้น

คลื่นพลังรุนแรงเปลี่ยนฟ้าดินนั้นมันไม่อาจจะนับถือว่าเป็นพลังใดๆ ต่อหน้าจุนเถียนได้เลย

เขานั้นเดินหลบไปมาพร้อมขยับแขนเสื้อหนึ่งทีก็สามารถทำร้ายผู้คนมากมายให้ปาดเจ็บสาหัสได้

เพียงแค่ว่ามันไม่มีใครคิดยอมแพ้

หลังจากที่ลุก พวกเขาก็ลุกขึ้นมาต่อทันที

ล้มลุกคลุกคลานอยู่อย่างนั้น

เมื่อมาถึงตรงนี้แล้วพวกเขาทั้งหลายต่างเตรียมตัวที่จะตายมากันสิ้น

แสงจันทร์ไร้สุด จุติอนันต์!

เยวี่ยเมิ่งลี่ยกแขนขึ้นส่งวิชาลวงตานั้นเข้าโจมตีจุนเถียนสุดตัว

แต่จุนเถียนนั้นกลับยิ้มตอบกลับมา “หึๆ เป็นวิชาลวงที่ดี น่าเสียดาย… เพราะเต๋าทั้งหมดของพวกเจ้ามันเป็นข้าที่สั่งสอนไว้ คิดจะใช้วิชานั้นมาจัดการข้ามันจะไม่โง่ไปหรือ?”

จุนเถียนนั้นหันมามองเยวี่ยเมิ่งลี่จนทำให้เยวี่ยเมิ่งลี่นั้นสัมผัสได้ถึงรสหวานๆ ในลำคอ จิตศักดิ์สิทธิ์ของนางนั้นได้รับความเสียหายอย่างหนักจนต้องกระอักเลือดออกมาอย่างรุนแรง

เพียงแค่การจ้องมองนี้มันก็รุนแรงพอจะทำลายวิชาลวงที่แข็งแกร่งที่สุดในมหาพิภพถงเทียนลงได้

“ระวัง!”

วินาทีเดียวกันนั้นมันก็มีอีกเสียงหนึ่งดังขึ้นข้างๆ ตัวเยวี่ยเมิ่งลี่

แต่ก่อนที่นางจะทันได้เงยหน้ามองดูเรื่องราวตัวนางก็ถูกกระแทกจอยลอยลิ่วไปไกลเสียแล้ว

“ท-ท่านเทียนชิง!” เยวี่ยเมิ่งลี่ได้เห็นว่าผู้ที่กระแทกตัวนางจนลอยลิ่วออกมานั้นมันมิใช่ใครนอกจากตัวเทียนชิง

ในวินาทีก่อนนั้นเทียนชิงที่เห็นการโจมตีจากจุนเถียนพุ่งเข้าใส่เยวี่ยเมิ่งลี่ได้เข้ามากระแทกร่างของนางหลบการโจมตีนั้นไป

เวลานี้ร่างของเทียนชิงนั้นมันมีรูกว้างไม่เหลือสภาพของคนเป็นอีกต่อไป

เขานั้นรับดัชนีของจุนเถียนไว้จนทำให้พลังชีวิตใดๆ ของเขาเหือดแห้งลงสิ้น

เทียนชิงนั้นกล่าวขึ้นมาด้วยรอยยิ้มอันขมขื่น “ลี่เอ๋อ ค-ครั้งนี้ ถือเสียว่าข้าชดใช้เรื่องที่เคยทำไว้กับเจ้า! ข-ข้าต้องขอโทษจริงๆ!”

พลังชีวิตของเขานั้นค่อยๆ จางหายไปอย่างรวดเร็วไม่มีหวังจะฟื้นคืนใดๆ อีก

เยวี่ยเมิ่งลี่นั้นเบิกตากว้างขึ้นมาด้วยความขมขื่น นางนั้นส่ายหัวออกมาอย่างรุนแรง “ไม่ ท่านนั้นไม่ได้ทำผิดใดต่อข้าเลย! ท-ท่านนั้นเป็นผู้อาวุโสที่ดีต่อข้ามาก!”

เทียนชิงนั้นตอบกลับมาด้วยลมหายใจอ่อนแผ่ว “บาปนี้… ที่ข้าทำไว้มันหนักหนาเหลือเกิน ต่อให้ต้องตายไปเป็นหมื่นครั้งมันก็คงไม่พอจะชดใช้! ฮ่าๆ เสียดายแค่ว่า… ข้านั้นมีเพียงแค่ชีวิตเดียว! ข้า… เกลียดตัวเองเหลือเกิน!”

เทียนชิงนั้นใช้ลมหายใจสุดท้ายเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้ากว้าง

จากนั้นเขาก็เลือกจะหลับตาลงและจากไปจากโลก

เวลานี้พลังชีวิตของเขามันหมดสิ้นลงไป ไม่เหลือร่องรอยของผู้มีชีวิตอีกต่อไปแล้ว

“ท่านเทียนชิง!” เยวี่ยเมิ่งลี่ร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาจจะอธิบายความรู้สึกภายในได้

นางนั้นย่อมจะเกลียดชังเทียนชิงที่จับตัวนางไปล้างสมอง

เพียงแค่ว่านางนั้นแยกออกว่าอันใดถูกหรือผิด

ในเผ่าเทวานั้นเทียนชิงคอยดูแลสั่งสอนนางอย่างสุดกำลังกายและใจทำให้นางพัฒนาขึ้นได้อย่างเหนือล้ำ

ความอ่อนโยนราวผู้เป็นพ่อของเขานั้น เยวี่ยเมิ่งลี่รับรู้ถึงมันอย่างดี

เยวี่ยเมิ่งลี่นั้นเป็นคนมีเหตุผล นางย่อมเข้าใจดีว่าคนที่ผิดอย่างแท้จริงมันมิใช่เทียนชิงเลย

แม้แต่เย่หยวนยังให้อภัยเทียนชิง มีหรือที่นางจะยังถือแค้นโกรธเคืองใดๆ ได้?

เวลานี้เทียนชิงได้ตายลงเพื่อช่วยเหลือนาง มีหรือที่นางจะไม่รู้สึกเจ็บปวดในหัวใจเลย?

“จุนเถียน ข้าจะสู้กับเจ้าให้มันตายกันไปข้าง!” เยวี่ยเมิ่งลี่กล่าวขึ้นมาลั่นฟ้าดินก่อนจะพุ่งร่างเข้าไปอย่างไม่สนใจป้องกันใดๆ อีก

แต่อีกด้านตัวจุนเถียนนั้นกลับยกมือขึ้นฟาดเบาๆ ส่งร่างของผางเจิ้นที่อยู่ใกล้ๆ จนร่างเขาจมลงดินลึก

ผางเจิ้นนั้นพยายามขยับตัวอย่างสุดแรงแต่ก็ไม่อาจจะหยุดจากหลุมดินนี้ได้

เยวี่ยเมิ่งลี่ใช้วรยุทธแท้เต๋าสวรรค์ออกมาก่อนจะเข้าปะทะกับจุนเถียนอย่างไม่คิดชีวิต

มุมปากของจุนเถียนกระตุกขึ้นมา “หึๆ มดปลวกโอหัง! ความโกรธแค้นเช่นนี้มันไม่มีค่าใด อ่า… แม้ว่าเจ้านั้นจะเป็นมดแต่เจ้านั้นมีรูปงามไม่น้อย วันหน้าจงไปติดตามข้า! หลังข้าสังหารพวกมันจนหมดแล้วข้าจะพาเจ้าออกไปจากที่ต่ำตมเช่นนี้เอง”

พูดจบแล้วเขาก็ชี้นิ้วใส่เยวี่ยเมิ่งลี่จนนางสิ้นสติลง

ปัง!

ปัง!

ปัง!

จุนเถียนนั้นตบทุกคนที่อยู่รอบๆ จนลงไปนอนกองกับพื้นด้วยมือข้างเดียว

“เอาล่ะ ข้าเบื่อจะเล่นด้วยแล้ว ถึงเวลาส่งพวกเจ้าไปเสียที ที่รกร้างเช่นนี้แค่อากาศก็ยังแย่เลย มันทำให้ข้าอึดอัดจะตายแล้ว!” จุนเถียนนั้นกล่าวขึ้นอย่างขยะแขยงก่อนจะเดินเข้าไปหาเยวี่ยเมิ่งลี่ที่นอนกองอยู่บนพื้น