จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2515
“จ-จบสิ้นแล้ว!”
“เฮ้อ! ด้วยนิสัยของท่านนักบุญฟ้าครามนั้นมีหรือที่ท่านจะทนรับการเหยียดหยามเช่นนี้ได้?”
“ข้าล่ะไม่อยากจะยอมรับมันเสียจริง! ศัตรูในครั้งนี้มันจะแข็งแกร่งเกินไปแล้ว!”
…
เหล่ายอดฝีมือของมหาพิภพถงเทียนนั้นต่างแสดงสีหน้าท่าทางและน้ำเสียงสุดแสนสลดออกมาตามๆ กัน
ความอ่อนแอนั้นมันคือบาป!
ในเวลานี้พวกเขานั้นช่างไร้พลัง!
ต่อให้เป็นนักบุญฟ้าครามผู้ยิ่งใหญ่นั้นเองก็ยังมีสภาพราวศพเดินได้
และในเวลานี้เองรอยยิ้มบนใบหน้าของจุนเถียนมันก็ค่อยๆ จางหายลงไป
เขานั้นเริ่มไม่พอใจ
ไม่ได้โกรธเคืองใดๆ เพราะมดนั้นไม่มีค่าให้เขาต้องโกรธเคือง
แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าเขานั้นจะรับฟังคำด่าของมดไว้ได้เฉยๆ!
“ไร้เหตุผลเสียจริง! ข้านั้นได้ให้โอกาสเจ้าแล้ว ในเมื่อเจ้าไม่รู้จักจะรักษามันไว้เช่นนั้นก็จงรับโทษที่ทำลายแปดจอมเทพลงเสีย!”
ร่างของเขาพุ่งเข้ามาถึงตัวเย่หยวนในพริบตา
เวลานี้เขาเข้ามาประชิดตัวเย่หยวนแล้ว!
พลังโลกของเย่หยวนนั้นมันถูกเปิดแหวกออกอย่างทันที
และจุนเถียนนั้นก็ผ่านเข้ามาได้อย่างง่ายดาย!
นี่เป็นครั้งแรก!
เย่หยวนนั้นรู้สึกได้ว่าขนทุกเส้นบนร่างกายมันลุกชันก่อนจะรีบมุดห้วงมิติหนีอย่างไม่ลังเลใดๆ
ฟุบ!
พริบตาต่อมาเขาก็ออกมาพ้นระยะของจุนเถียน
เพียงแค่ว่าวินาทีเดียวกันนั้นจุนเถียนก็ได้ปรากฏขึ้นมาตรงหน้าเย่หยวนอีกครั้ง
และมันยังคงเป็นในระยะเดิมนั้น ด้วยสีหน้าเหยียดหยามอย่างสุดขีด
“กฎแห่งห้วงมิติ? ไม่เลว! น่าเสียดายที่… มันอ่อนแอเกินไป!”
รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของจุนเถียนพร้อมนิ้วที่กดลงมากลางอกของเย่หยวน
ปึก!
ธนูเลือดพุ่งผ่านหลังของเย่หยวนไป เวลานี้หน้าอกของเขามันมีรูใหญ่เกิดขึ้นจากพลังงานมหาศาล!
ร่างของเขานั้นร่วงตกลงไปกับพื้นดินราวลูกประสุนปืนใหญ่ ตกลงกระแทกพื้นดินอย่างรุนแรง
การมุดห้วงมิติที่เคยไร้เทียมทานนั้นมันกลับสิ้นฤทธิ์ลงในวันนี้!
เย่หยวนนั้นเคลื่อนย้ายผ่านโลกใบน้อยของตนไปแต่กลับยังไม่อาจหนีพ้นจากการติดตามของจุนเถียน!
จุนเถียนผู้นี้สุดแสนจะแข็งแกร่ง!
จุนเถียนค่อยๆ ยกฝ่ามือลงประทับพร้อมส่งพลังรุนแรงไปใส่ทำให้เย่หยวนที่นอนกองอยู่บนพื้นแห้งเหือดลงไปทันที
เขานั้นได้แต่ต้องส่ายหัวออกมาพร้อมถอนหายใจ “มดปลวกนั้นก็กล้าจะพูดถึงศักดิ์ศรีต่อหน้าสวรรค์ เจ้ามันไม่รู้ฟ้าสูงต่ำเสียจริง! เจ้ารู้หรือไม่ว่าหากข้าอยากสังหารเจ้าลงนั้นมันจะง่ายดายแค่ไหน? เจ้าจะตายลงไปกี่ครั้งแล้ว?!”
“ถุด!”
เย่หยวนนั้นใช้กำลังทั้งหมดที่มีถุยน้ำออกมาอย่างรุนแรง
เพียงแค่ว่าก่อนที่เลือดนั้นมันจะโดนตัวจุนเถียนก้อนเลือดนั้นมันก็จางหายไปในอากาศ
จุนเถียนนั้นหรี่ตาลงมาก่อนจะชี้นิ้วลงมาใส่เข่าของเย่หยวน
ตุบ!
เข่าของเย่หยวนนั้นถูกทำลายลงทันที!
“อ้าก!” เย่หยวนนั้นได้แต่ต้องร้องลั่นขึ้นมาอย่างโหยหวน
“มดปลวกนั้นควรจะรู้ว่าตัวเองนั้นเป็นมด! คิดท้าทายสวรรค์นั้น ต่อให้อยากจะตาย… มันก็คงไม่ง่ายดายปานนั้น!”
จุนเถียนกล่าวขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเฉยชาก่อนจะกระแทกฝ่ามือลงมาลงบนอกเย่หยวนอีกครั้ง
ปัง!
เย่หยวนนั้นกระอักเลือดขึ้นมาก่อนที่ร่างกายจะพุ่งทะลวงปลิวออกไปอีกกครั้ง
ความเร็วนั้นมันเหนือล้ำเสียยิ่งกว่าความเร็วเคลื่อนที่ของเหล่าเจ้าฟ้าดินทั้งหลาย!
แค่นี้มันก็ชัดเจนแล้วว่าฝ่ามือเบาๆ นั้นมันรุนแรงสักแค่ไหน
เย่หยวนนั้นรู้สึกได้ว่าตั้งแต่หัวจรดเท้ามันไม่มีสิ่งใดที่ที่เหลือเป็นชิ้นเป็นอันอีกต่อไป
จุนเถียนนั้นควบคุมร่างกายได้อย่างแม่นยำแต่เขานั้นไม่คิดจะทำลายร่างกายของเย่หยวนลงทันที เพราะเขานั้นต้องการจะให้ได้รับความเจ็บปวดอย่างถึงที่สุด
ปัง!
ปัง!
ปัง!
ฝ่ามือแล้วฝ่ามือเล่า
เย่หยวนนั้นสัมผัสได้ว่ากระดูกทั้งร่างของเขานั้นมันถูกจุนเถียนทำลายลงเละ
บริเวณรอบๆ นั้นมันเงียบสงัดไม่มีใครกล้าส่งเสียงใด
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมเทพโอสถ
DDD...