จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2537

เต๋าไฟนั้นมันค่อยๆ จางลงไปแต่คนทั้งโถงกลับไม่กล้าส่งเสียงใด

ในมือของเย่หยวนนั้นมันมีลูกบอลสีใสที่ทำมาจากหญ้ากระดูกมังกรอยู่

การหลอมนั้น ยิ่งมันใสเท่าไหร่มันก็จะยิ่งแสดงว่าผู้หลอมนั้นเผาทำลายส่วนเกินออกไปได้มากเท่านั้น

เมื่อลองเอาก้อนหญ้ากระดูกมังกรทั้งสองมาวางข้างกันพวกเขานั้นก็ไม่ต้องตัดสินใดๆ กันอีกแล้ว

แต่ก็เพราะเช่นนี้ที่คนทั้งหลายนั้นต่างไม่อาจจะพูดอะไรออกมาได้

“ต-ตาข้าฝาดไปแล้ว? เขา… เขานี้มีความเข้ากันได้แค่หนึ่ง?”

“ใช่แล้ว! ด้วยความเข้ากันได้แค่หนึ่งนั้นเขาจะทำมันได้อย่างไร? หรือว่าเขานั้นทำลายกำแพงของนักหลอมโอสถสวรรค์ลงจริง?”

“ก้อนหญ้ากระดูกมังกรนี้มันสุดแสนจะบริสุทธิ์ ข้าเกรงว่าแม้แต่อาจารย์หลินท่านเองก็ยังไม่อาจจะเอาชนะความบริสุทธิ์ระดับนี้ได้เลย!”

…

ถังหยูนั้นต้องอ้าปากค้างขึ้นมา

เพราะฝีมือนี้มันเหนือล้ำจนเกินบรรยาย!

หนึ่งแต้มนั้นมันเป็นได้แค่ตัวตลกที่น่าขบขันของเหล่านักหลอมโอสถสวรรค์ทั้งหลาย

แต่เย่หยวนนั้นกลับเปล่งประกายท่ามกลางเสียงหัวเราะนั้น

เย่หยวนทำมันได้จริงๆ!

เขานั้นเขียนประวัติศาสตร์หน้าใหม่!

ที่ผ่านๆ มาสิบแปดปีนั้นเขาทำอะไรบ้าง?

องค์ชายรองนั้นมาดูเรื่องราวนี้ด้วยจิตใจที่พร้อมจะหัวเราะอย่างเต็มที่

แต่เวลานี้เขากลับตกตะลึงในฝีมือของเย่หยวนจนไม่อาจหุบปากที่อ้าค้างลงได้

เขานั้นย่อมจะสัมผัสได้ชัดเจนว่าความเข้ากันได้ของเย่หยวนนั้นมันไม่มีทางเกินสามแต้มไป!

แต่เย่หยวนนั้นกลับทำได้!

เป็นเวลานี้เองที่คนทั้งหลายได้เข้าใจว่าเย่หยวนนั้นไม่ได้ยืนอยู่ในระดับนี้อีกต่อไปแล้ว

เขานั้นมีฝีมือพอที่จะเมินคำท้าทายของกู่เม่า!

คนผู้มีความเข้ากันได้แค่หนึ่งนั้นกลับหลอมหญ้ากระดูกมังกรได้

นี่มันคือปาฏิหาริย์!

“ห-หึๆ อาจารย์เย่นั้นช่างเปิดหูเปิดตาข้าแท้! ข้าไม่นึกเลยว่าอาจารย์เย่นั้นกลับจะหลอมหญ้ากระดูกมังกรขึ้นมาได้ด้วยค่าความเข้ากันได้แค่หนึ่งเช่นนี้ มันช่างเหนือล้ำปาฏิหาริย์ ย่อมจะไม่มีใครทำได้เช่นนี้อีกแน่!” องค์ชายรองนั้นกล่าวขึ้นมาแก้เขิน

เย่หยวนตอบกลับไป “เท่านี้ก็คงไม่ต้องตัดสินกันแล้ว?”

องค์ชายรองนั้นยกมือขึ้นมาโบกปัดทันที “ไม่ต้องแล้วๆ! การเดิมพันนี้อาจารย์เย่ย่อมจะชนะแน่นอน! เพียงแค่ว่าข้านั้นสงสัยเหลือเกินว่าอาจารย์เย่นั้นมีความเข้ากันได้แสนต่ำต้อยแต่ทำไมท่านจึงยังหลอมหญ้ากระดูกมังกรออกมาได้กัน? หรือว่าอาจารย์เย่จะมีเคล็ดลับอะไรอย่างนั้นหรือ?”

เมื่อองค์ชายกล่าวขึ้นมาคนทั้งหลายต่างก็ต้องหูผึ่งตั้งใจฟังคำตอบ

เพราะความลับนี้มันย่อมจะเป็นความลับที่สั่นสะท้านฟ้าดิน!

แต่เย่หยวนนั้นกลับส่ายหัวออกมา “ไม่มีเคล็ดลับใด! อ่านหนังสือร้อยรอบมันก็อาจจะได้มุมมองใหม่ๆ ร้อยครั้ง สิบแปดปีมานี้ข้าแค่หลอมหญ้ากระดูกมังกรไปนับแสนๆ กำจนมันกลายเป็นสัญชาตญาณเท่านั้น”

“ห-หญ้ากระดูกมังกรนับแสนๆ กำ! พระเจ้าช่วย เขาบ้าไปแล้วหรือ?”

“สิบแปดปีที่ผ่านมานี้เขากลับทำแค่สิ่งเดียว? จำนวนขนาดนั้นหรือว่าเขาจะไม่พักผ่อนเลย?”

“บ้า! เป็นคนบ้าอย่างแท้จริง! แต่ต่อให้จะหลอมหญ้ากระดูกมังกรได้มันก็ไม่มีทางใดจะเป็นนักหลอมโอสถสวรรค์ได้! หญ้ากระดูกมังกรนั้นมันเป็นแค่พื้นฐานของพื้นฐานเท่านั้น!”

“เจ้าหมอนี่มันบ้าคลั่งอย่างแท้จริง! เพื่อที่จะเอาชนะการท้าทายมันนั้นกลับลงทุนอย่างบ้าคลั่ง! แต่มันก็ไร้ประโยชน์! สมุนไพรสวรรค์บางตัวนั้นมันยากกว่าหญ้ากระดูกมังกรนับหมื่นๆ แสนๆ เท่า! เขาไม่มีทางจะฝึกฝนเช่นนี้ไปได้สุดทางหรอก!”

…

ได้ยินคำของเย่หยวนนั้นคนทั้งหลายต่างก็ต้องสูดหายใจเข้าลึกทันที

หญ้ากระดูกมังกรที่เย่หยวนหลอมมาตลอดสิบแปดปีนั้นมันอาจจะต้องใช้เวลานับพันๆ ปีกว่าที่พวกเขาจะหลอมได้ขนาดนั้น

ความบ้าคลั่งของเขานี้มันทำให้คนทั้งหลายแทบสิ้นสติไป

วิชาโอสถนั้นมันเป็นการบ่มเพาะที่น่าสนใจแต่มันก็เป็นการบ่มเพาะที่น่าเบื่อเช่นกัน

ชีวิตคนเรานั้นมันต้องได้รับการกระตุ้นอยู่ตลอดเพื่อที่จะมีแรงจูงใจฝึกการหลอมโอสถเพิ่มขึ้น