จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2538

“จ-เจ้ามันประหลาดจริงๆ!” กู่เม่าได้แต่ต้องร้องตอบกลับมาด้วยใบหน้าดำมืด

คนที่ทำลายทุกสามัญสำนึกอย่างเย่หยวนนี้เขาจะยังเอาอะไรมากล่าวได้อีก?

สัญชาตญาณนั้นมันพูดง่ายแต่คนที่ทำมันได้คงมีแต่เทพบนสวรรค์!

สวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดนี้มันมีผู้บรรลุสวรรค์ขึ้นมาทุกวันแต่พวกเขานั้นก็ยังไม่เคยจะเจอใครที่หลอมโอสถด้วยสัญชาตญาณมาก่อน

แต่เย่หยวนนั้นกลับทำลายกฎเหล็กนั้นลงสิ้น!

เย่หยวนนั้นไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองพิเศษใดๆ เพราะสำหรับเขาแล้วมันก็แค่เรื่องปกติธรรมดา

ความมุ่งมั่นของเขาต่อเต๋าโอสถนั้นมันมีแค่เขาที่จะเข้าใจได้

เขานั้นสร้างปาฏิหาริย์มามากเกินนับในเส้นทางแห่งการโอสถของเขา!

ไม่มีความเข้ากันได้แล้วทำไม?

ตราบเท่าที่เขายังหายใจนั้นเขาจะไม่มีวันหยุดหลอมโอสถ!

แม้แต่สวรรค์ก็ไม่อาจห้ามเขาได้!

“ในเมื่อองค์ชายรองได้เป็นพยานแล้ว คนแพ้ก็ต้องยอมทำตามที่สัญญา!” เย่หยวนกล่าว

มุมปากของกู่เม่ากระตุกขึ้นทันที

นักหลอมโอสถแต่ละคนนั้นไม่ว่าจะเป็นนักหลอมโอสถธรรมดาหรือนักหลอมโอสถสวรรค์ต่างก็ล้วนมีวิชาลับที่ไม่อยากบอกสอนต่อแก่ใครทั้งสิ้น

แต่ในเวลานั้นเองที่องค์ชายรองได้กล่าวขึ้นมาแทรก “เต๋าโอสถนั้นมันเป็นวิชาที่ยากลำบาก อาจารย์เย่ องค์ชายผู้นี้ยังมีเรื่องอยากถามท่านอยู่อีก”

เย่หยวนหรี่ตาลงมองด้วยรอยยิ้มเย็นเยือก “เจ้าถามแล้วข้าก็ต้องตอบหรือ?”

เมื่อคำพูดเหล่านี้ถูกกล่าวสีหน้าของคนทั้งหลายก็ต้องเปลี่ยนสีไป

โอหังจนเกินไป!

เวลานี้ตรงหน้าของเขานั้นคือองค์ชายรอง!

แต่เย่หยวนนั้นก็ไม่ได้เป็นคนที่โอหังอวดดีใดๆ เพียงแค่ว่าเขาเห็นอย่างชัดเจนว่าองค์ชายรองนั้นมีเจตนาที่จะเบี่ยงเรื่องให้พ้นจากกู่เม่า!

ที่สำคัญเย่หยวนยังรู้ดีว่าองค์ชายรองนั้นต้องการจะถามอะไรเขาจึงไม่คิดจะตอบกลับใดๆ ไปอีก

“เย่หยวน ข-ข้าถังหยูไปทำอะไรให้มากมายจนเจ้าต้องมาทำลายตระกูลถังเช่นนี้!” ถังหยูนั้นกล่าวขึ้นมาแทรก

คนทั้งหลายนั้นผงะไปเล็กน้อยก่อนจะยิ้มขึ้นมาแทน

โดยเฉพาะอย่างยิ่งตัวกู่เม่านั้น เขาไม่นึกฝันเช่นกันว่าเย่หยวนจะเลือดร้อนปานนี้ถึงขั้นไม่คิดไว้หน้าองค์ชายรองใดๆ!

เย่หยวนหันไปมองถังหยูก่อนจะกล่าวขึ้นมาด้วยรอยยิ้มที่มุมปาก “เช่นนั้นแล้วตระกูลถังเจ้าจะช่วยกู่เม่าด้วย?”

ถังหยูนั้นสั่นสะท้านไปทั้งร่างด้วยท่าทางสุดหนักใจ

เขานั้นฉลาดพอ มีหรือที่จะไม่เข้าใจสถานการณ์ตรงหน้านี้?

วินาทีที่องค์ชายรองกล่าวขึ้นมานั้นมันก็ชัดเจนแล้วว่าเขาจะยืนข้างกู่เม่า

แม้ว่าเย่หยวนนั้นจะมีพรสวรรค์ล้นฟ้าดินสักแค่ไหนแต่การที่เขาจะก้าวขึ้นเป็นนักหลอมโอสถสวรรค์นั้น

มันก็คงยังมิใช่เรื่องอันใกล้

ที่สำคัญไปกว่านั้นการเป็นนักหลอมโอสถสวรรค์นั้นก็เรื่องหนึ่ง แต่การจะขึ้นไปถึงระดับกู่เม่านั้นมันก็อีกเรื่องอย่างสิ้นเชิง

หนึ่งนั้นคืออาจารย์ผู้มีชื่อ ส่วนอีกหนึ่งนั้นเป็นแค่ชายไม่รู้หัวนอนปลายเท้า

ที่สำคัญเวลานี้องค์ชายรองยังคงพึ่งพาตัวกู่เม่าอยู่ไม่น้อย

เมื่อลองชั่งน้ำหนักดูแล้วองค์ชายรองย่อมจะตัดสินใจได้ไม่ยาก

ในเวลานี้องค์ชายรองนั้นจึงหรี่ตาลงมองด้วยรอยยิ้ม “หึๆ ในอาณาจักรตะวันออกนี้มันเพิ่งจะมีคนกล้ามาท้าทายองค์ชายผู้นี้ต่อหน้าเป็นครั้งแรก! ดีมาก! ถังจินหัว ตระกูลถังเจ้าจะเลือกเข้าข้างองค์ชายผู้นี้หรือว่าจะตัดขาดจากองค์ชายผู้นี้?”

ถังจินหัวนั้นหน้าซีดขาวลงทันที

เขานั้นได้รู้แล้วว่าวินาทีแห่งชะตากรรมของตระกูลถังมันได้มาถึงแล้ว

หากให้พูดตามความคิดของเขา เขาย่อมจะเลือกเข้าข้างองค์ชายรองอย่างไม่ต้องคิดมากใดๆ

เพราะจะอย่างไรนี่มันก็คือองค์ชายแห่งราชวงศ์

การที่ตระกูลถังมีทุกวันนี้ได้มันก็เพราะว่าองค์ชายรองทั้งสิ้น

แต่ถังจินหัวนั้นเห็นถังหยูลังเล!

เมื่อองค์ชายรองเห็นพ่อลูกคู่นี้ลังเลเช่นนั้นเขาก็อดหัวเราะขึ้นมาไม่ได้ “ดูท่าในสายตาตระกูลถังเจ้า องค์ชายผู้นี้จะมีค่าไม่เท่าเจ้าผู้บรรลุสวรรค์คนนี้! ช่างเถอะ…”

ถังจินหัวนั้นหน้าซีดขาวลงเวลานี้เขาไม่คิดสนใจท่าทางของถังหยูอีกต่อไปและอ้าปากเตรียมกล่าวแสดงจุดยืน

“องค์ชายรอง ตระกูลถังเรา…”