จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2541

“เจ้านั้นเอาชีวิตคนทั้งตระกูลถังไปเดิมพัน! ที่สำคัญไปกว่านั้นมันยังเป็นการเดิมพันที่ต้องพ่ายแพ้อย่างแน่นอน! แค่ผู้บรรลุสวรรค์คนหนึ่งนั้นเขาจะมีอะไรมาปกป้องตระกูลถังเราได้จากราชวงศ์? หึ บางทีตอนนี้เขาอาจจะหนีไปไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้!” ถังจินหัวร้องลั่นขึ้นมาด้วยใบหน้าแดงก่ำ

นี่มันคือการเดิมพันที่ไม่มีวันชนะได้ เขานั้นรู้ดีว่าเย่หยวนแข็งแกร่งมากแต่เย่หยวนก็ยังเป็นได้แค่มดปลวกต่อหน้าราชวงศ์!

เพราะจะอย่างไรเสียในราชวงศ์นั้นก็มียอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศใหญ่อยู่ไม่น้อย!

นักยุทธชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศน้อยขั้นกลางคนหนึ่งนั้นกลับคิดจะลอบเข้าไปในราชวังเพื่อพบเจอองค์ชายรอง มันจะเป็นอะไรไปได้นอกจากเรื่องไร้สาระ?

จะมองอย่างไรมันก็คงเป็นแค่คำอ้างของเย่หยวนเท่านั้น!

ถังหยูส่ายหัวออกมา “ไม่! เย่หยวนนั้นมิใช่คนเช่นนั้น! ตอนที่เขาออกมาจากป่าหมึกเรืองนั้นหยางเสว่เจินเพียงแค่เก็บเขาติดตามออกมาด้วยแต่ตัวเขานั้นกลับช่วยเหลือหยางเสว่เจินจนหมดสิ้นปัญหาใดๆ!”

ถังจินหัวจึงร้องตอบกลับมา “มันเพราะว่าตอนนั้นเขาแข็งแกร่งพอ! แต่เจ้าลองบอกข้ามาสิว่าเขาจะเอาอะไรไปต่อสู้กับราชวงศ์ได้?”

ถังหยูเงียบปากลงทันที!

สองพ่อลูกนี้เถียงกันมาค่อนคืนแต่กลับไม่มีฝ่ายไหนจะโน้มน้าวความเห็นของอีกคนได้

“ใครกัน?!”

วินาทีต่อมาถังหยูก็ต้องสะดุ้งขึ้นสุดตัวจนล้มลงไปนั่งกับพื้น

เป็นเวลานี้เองที่เขาได้เห็นว่ามันมีคนอีกผู้หนึ่งกำลังยืนอยู่ในห้องนี้!

เมื่อลองหรี่ตาลงมองเขาก็ย่อมจะเห็นแล้วว่าอีกฝ่ายนั้นคือเย่หยวน

“ท-ท่านพี่? ท-ท่านมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?” ถังหยูถามขึ้นมา

“มาได้สักพักหนึ่งแล้ว” เย่หยวนค่อยๆ ก้าวเดินออกมาจากมุมมืด

ส่วนถังจินหัวนั้นสั่นสะท้านไปทั้งร่างกายคิดว่าคำพูดก่อนหน้าของเขานั้นคงถูกเย่หยวนได้ยินจนสิ้นแล้ว

เจ้าหมอนี่มันเข้าห้องมาได้อย่างไรกัน?

หากมิใช่เพราะเย่หยวนคิดเปิดเผยตัวเองแล้ว พวกเขาทั้งสองก็คงไม่อาจจะรับรู้ถึงตัวเย่หยวนได้แน่!

ถังหยูหน้าซีดขาวลงก่อนจะร้องขึ้น “ท่านพี่ พ่อข้านั้นแค่ห่วงเรื่องความปลอดภัยของคนทั้งตระกูลทำให้พูดกล่าวคำพูดออกมาเช่นนั้น ข้า… ข้าขออภัยแทนเขาด้วย”

เพราะแม้แต่ตัวถังหยูเองก็ไม่เข้าใจเย่หยวน

เขารู้แค่ว่าเย่หยวนนั้นมิใช่คนที่จะมีเมตตาปรานีมากมาย

เพราะจะอย่างไรเรื่องของตระกูลกุ้ยมันก็เป็นเครื่องยืนยันได้ชัดเจน

เพราะฉะนั้นเขาจึงกลัวต่อเย่หยวนอย่างมาก!

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “ไม่ต้องขอโทษใดๆ หรอก ข้าไม่คิดทำอะไรตระกูลถังอยู่แล้ว เอาเถอะ คืนนี้มันก็ดึกมากแล้วพวกเจ้าไปนอนกันเสียเถอะ”

พูดจบเงาร่างของเย่หยวนก็จางหายไปต่อหน้าต่อตาคนทั้งสองอีกครั้ง

สองพ่อลูกนั้นได้แต่ต้องหันมามองหน้ากันด้วยความตกตะลึง

“ข-เขาไปแล้วหรือ?” ถังจินหัวถามขึ้นมาด้วยปากสั่นๆ

ถังหยูยิ้มตอบกลับไปด้วยการส่ายหัว “ข้าจะรู้หรือ?”

ถังจินหัวนั้นได้แต่ต้องยิ้มขึ้นมาด้วยใบหน้าเหยเก “เช่นนั้น… เขาจะทำสำเร็จหรือไม่?”

ถังหยูก็ได้แต่ตอบกลับมาด้วยการส่ายหัวอีกครั้ง “ข้าว่าที่เขามาหาเราคงเพราะเรื่องนี้แหละ แต่ได้ยินคำพูดของท่านพ่อนั้นเขาจึงไม่มีอารมณ์จะบอกกล่าวเรื่องราวใดๆ แล้ว คงถือว่า… เป็นการเตือนเราด้วย”

“เมื่อกี้เขาเข้ามาได้อย่างไรกัน? ข้านั้นกลับสัมผัสไม่ได้เลย!”

“หากแม้แต่ท่านยังสัมผัสถึงได้แล้วมีหรือที่เขาจะกล้าบุกเข้าไปในราชวังด้วยตัวคนเดียว? ท่านเองก็รู้ดีว่าอาจารย์ขององค์ชายรองคือท่านผู้นั้น!”

“แต่พ่อว่าอย่างไรเขาก็พลาดแน่ๆ! เขานั้นหลบจากสายตาพวกเราได้แต่มีหรือที่จะหลบรอดจากสายของยอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศใหญ่ได้? ไม่ต้องพูดถึงเหล่ายอดฝีมืออื่นๆ ที่เป็นองครักษ์ส่วนตัวขององค์ชายอีก!”

ถังหยูได้แต่ต้องกัดฟันแน่นเพราะตัวเขานั้นก็ไม่มั่นใจพอจะเถียงออกไปได้

จนสุดท้ายเขาจึงได้แต่ต้องถอนใจยาวออกมา “ช่างเถอะท่านพ่อ เวลานี้คิดไปมันก็ไม่ได้อะไรแล้ว รอดูพรุ่งนี้กัน!”

…

วันต่อมาก่อนที่ตะวันจะทันผุดขึ้นจากขอบฟ้ามันก็มีรถม้าคันหรูมาจอดลงตรงหน้าบ้านตระกูลถัง

หลังจากได้ยินเรื่องจากคนรับใช้ถังจินหัวและถังหยูทั้งสองคนต่างก็ต้องอ้าปากค้างรีบวิ่งออกไปรับแขก

“ถังหยูขอคารวะองค์ชายรองและอาจารย์หยุน!”

“ถังจินหัวขอคารวะองค์ชายรองและอาจารย์หยุน!” คนทั้งสองก้มหัวลงพร้อมๆ กัน

เวลานี้ใบหน้าขององค์ชายรองนั้นมันดูคล้ำเหมือนคนไม่ได้พักผ่อนแน่นอนว่าสติของเขาก็ย่อมจะไม่อยู่กันเนื้อกับตัวดี