จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2540

คืนนั้นภายในราชวังนั้นปกคลุมไปด้วยความเงียบงันมีเพียงเสียงฝีเท้าของทหารยามและแมลงกลางคืนทั้งหลาย

แต่แม้ว่าภายนอกของวังชีวานิรันดร์มันจะดูเปลี่ยวเพียงใดแต่ภายในนั้นมันกลับเปี่ยมล้นไปด้วยทหารทุกตารางเมตร

ด้านนอกห้องนอนขององค์ชายรองนั้นมันมีทหารพลังฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศน้อยขั้นปลายเดินตระเวนอยู่ไม่ขาด

และเหล่ายอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศน้อยขั้นกลางนั้นยิ่งมีมากจนเกินนับได้

เวลานี้วังชีวานิรันดร์มันอยู่ในสถานะราวกับพร้อมรบศึก!

ในมุมห้องนอนทั้งสี่มุมนั้นมันมีทหารชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศน้อยขั้นสุดยืนประจำอยู่พร้อมดาบในมือ

หากมันมีการเคลื่อนไหวใดๆ ผิดแปลกนั้นพวกเขาย่อมจะสังหารผู้บุกรุกนั้นลงทันที!

แน่นอนว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดนั้นมิใช่ทหารทั้งหลายนั้น

ที่พึ่งสำคัญที่สุดขององค์ชายรองนั้นมันคือหลู่หยุนที่อยู่ในห้องข้างๆ ต่างหาก!

ไม่มีใครเชื่อว่าจะมีใครหลุดรอดผ่านสายตาของหลู่หยุนเข้ามาได้!

แน่นอนว่าตัวองค์ชายรองย่อมจะนอนไม่หลับไปด้วยในคืนนี้

เขานั้นนั่งลงบนที่นอนอย่างนั้นด้วยสายตาเหม่อลอยอย่างไม่อาจคาดเดาได้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ภายในหัว

“ทำไมองค์ชายไม่นอนเสียหน่อยเล่า? เวลานี้อาจารย์หยุนท่านเองก็ลงมาช่วยปกป้องแล้ว เจ้าวายร้ายนั้นย่อมจะไม่กล้าเข้ามาเป็นแน่!” คนรับใช้ขององค์ชายรองนั้นอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมาด้วยความเป็นห่วง

องค์ชายรองจึงตอบกลับไปอย่างรำคาญใจ “เจ้าออกไปก่อน ให้ข้าได้อยู่เงียบๆ คนเดียว!”

คนรับใช้นั้นได้แต่ต้องส่ายหัวเดินจากไป

องค์ชายรองนั้นนั่งเหม่อมองดูด้านนอกด้วยความกังวลอย่างสุดหัวใจ

“ให้ตายสิ! อาจารย์หยุนเองก็อยู่แค่ห้องข้างๆ นี้ทำไมข้ายังรู้สึกกลัวจนตัวสั่นไม่หยุดเช่นนี้? หรือว่าเจ้าเด็กคนนี้มันจะมีพลังเหนือฟ้าทะลุดินได้จริง?” องค์ชายรองบ่นขึ้นมา

“ไม่ถึงขั้นเหนือฟ้าทะลุดินหรอก แต่แค่ราชวังนี้ข้าย่อมจะเข้ามาได้ราวกับเป็นบ้านตนเอง แน่นอนว่าการสังหารเจ้านั้น… มันยิ่งง่ายกว่าเสียด้วยซ้ำ! อย่าได้คิดขยับ ไม่เช่นนั้นเจ้าจะตาย!”

ในเวลานั้นเองที่มันเกิดเสียงหนึ่งขึ้นมาตอบคำบ่นขององค์ชายรอง

สีหน้าขององค์ชายรองซีดขาวลงและกำลังจะลุกขึ้นยืนแต่เมื่อได้ยินคำเตือน ร่างของเขาก็ต้องหยุดเคลื่อนไหวลง

ขนบนร่างของเขามันลุกตั้ง

เสียงนี้มันย่อมจะเป็นเสียงเย่หยวนแล้ว

จากนั้นมันก็ค่อยๆ ปรากฏเงาร่างหนึ่งขึ้นมายิ้มให้แก่เขา

คนผู้นี้มันจะเป็นใครไปได้นอกจากเย่หยวน?

องค์ชายรองนั้นสั่นสะท้านไปทั้งใจ ก่อนจะหันไปมองดูหน้าทหารยามพลังชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศน้อยขั้นสุด

รอบๆ ห้องทั้งสี่มุมและกลับพบว่าพวกเขานั้นยืนนิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น!

นี่มัน… เป็นไปได้อย่างไร?”

และมิใช่แค่คนทั้งสี่นั้นแม้แต่อาจารย์หยุนที่อยู่ห้องข้างๆ นั้นเองก็ไม่คิดจะตอบสนองใดๆ ต่อการปรากฏตัวของเย่หยวน!

ความตกตะลึงของเขาในเวลานี้มันมากมายจนเกินกว่าที่จะอธิบายออกมาได้!

เย่หยวนนั้นยืนอยู่ตรงหน้าเขาแท้ๆ แต่จะบอกว่าคนทั้งหลายนั้นไม่เห็นหรือ?

“จ-เจ้าเข้ามาได้อย่างไร?” องค์ชายรองถามขึ้นมาอย่างหวาดกลัว

เขานั้นพยายามเร่งเสียงพูดให้คนทั้งหลายได้ยิน

แต่ว่ามันก็ยังไม่มีใครสนใจ!

มันเป็นไปได้อย่างไร?

เย่หยวนมองดูเขาด้วยรอยยิ้ม “แน่นอนว่าข้าก็แค่เดินเข้ามา! อย่าได้หวังพึ่งพวกมันเลย พวกมันไม่เห็นข้าหรอกและพวกมันก็ไม่เห็นเจ้าด้วยในเวลานี้! อ่า แล้วก็เฒ่าที่ห้องข้างๆ นี่เองข้าก็ไปเจอมาแล้ว แต่ดูเหมือนเขาเองก็จะไม่เห็นข้าเช่นกัน”

ตะลึง!

กลัว!

ไม่อยากเชื่อ!

องค์ชายรองนั้นแทบจะสิ้นสติลงไปเสียตรงนี้

เวลานี้สติของเขานั้นแทบไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว!

คนผู้นี้ยืนอยู่ตรงหน้าเขาแท้ๆ แต่คนอื่นๆ นั้นกลับทำเหมือนว่าเขาเป็นแค่อากาศธาตุ!

แต่วินาทีต่อมาเขาก็ต้องเบิกตากว้างร้องขึ้นมา “ก-กฎแห่งห้วงมิติ!”

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “ใช่แล้ว มันคือกฎแห่งห้วงมิติ! วิชานี้มีนามว่าซ่อนมิติ ตราบเท่าที่ข้าไม่คิดปลดปล่อยคลื่นพลังของตนออกไปพวกเขาทั้งหลายก็ย่อมจะไม่มีทางหาข้าพบ! แล้วเวลานี้ตัวเจ้าเองก็อยู่ในซ่อนมิติเช่นกันพวกเขาทั้งหลายจึงไม่อาจจะได้ยินคำสนทนาของเรา ข้าเตือนเจ้าไว้ก่อนเลยว่าอย่าได้คิดปลดปล่อยพลังออกไป ไม่เช่นนั้นจะตายเอา”