จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2552

“หากเจ้าหลอมโอสถฟื้นฟูเทพได้จริงมันก็ย่อมจะหมายความว่าเจ้าเก่งกาจกว่าราชครูผู้นี้ไปแล้ว! เป็นเช่นนั้นยกตำแหน่งให้เจ้าไปมันจะเป็นอะไรไปมากมาย?” หลินหลานยิ้มตอบกลับมา

เพราะว่าช่องว่างระหว่างโอสถสวรรค์ปรับฐานและโอสถฟื้นฟูเทพนั้นมันยิ่งใหญ่เกินกว่าที่จะเอาอะไรมาวัดเทียบ

แม้แต่ตัวเขาที่เป็นนักหลอมโอสถสวรรค์ระดับสองเองก็ยังไม่อาจจะหลอมโอสถฟื้นฟูเทพได้ แค่นั้นมันก็มากพอจะบอกถึงความยากแล้ว

ก็จริงที่ว่าเย่หยวนนั้นมีพรสวรรค์เหนือล้ำแต่ดูจากท่าทางการหลอมของเขาแล้วมันย่อมจะเห็นได้ชัดเจนว่านี่คือขีดจำกัดของเขา

ท่าทางเหนื่อยอ่อนของเขานั้นมันแสดงอย่างชัดเจนว่าความเข้ากันได้ยังเป็นปัญหาของเย่หยวน

ที่สำคัญมันยังมิใช่ปัญหาน้อยๆ

คิดจะหลอมโอสถฟื้นฟูเทพให้ได้ภายในห้าปีนั้นมันย่อมจะไม่มีทางเกิดขึ้น!

เวลานี้ตัวหลินหลานที่เปี่ยมแค้นนั้นจึงคิดอยากจะทำให้เย่หยวนฉิบหายเพียงอย่างเดียว

เพราะฉะนั้นเขาจึงตกลงเดิมพันกับเย่หยวนอีกครั้ง!

คนทั้งสองนั้นจึงได้ทำพันธะวิญญาณดั้งเดิมกันอีกครั้งต่อหน้าทุกผู้คน

เย่หยวนคนนี้มันช่างเป็นตัวการแห่งความโกลาหลอย่างแท้จริง!

“หึๆ ท่านราชครู ขอบคุณสำหรับตำแหน่ง!” เย่หยวนยิ้มเย้ย

หลินหลานที่ได้ยินก็หัวเราะตอบกลับมา “เจ้าภาวนาขอให้ตัวเองไม่ต้องอยู่ในมือของราชครูผู้นี้เสียเถอะ!”

พูดจบหลินหลานก็พาคนแขนขาดทั้งหลายเดินจากไป

เรื่องราวแสนใหญ่โตที่มีผู้เกี่ยวข้องมากหลายมันกลับต้องจบลงในสภาพนี้ แน่นอนว่าคนทั้งหลายจะต้องอ้าปากค้างไปตามๆ กัน

ถังหยูนั้นรีบเดินมาหาเย่หยวนและกล่าวขึ้น “ขอบคุณมากท่านพี่!”

เย่หยวนตอบกลับไป “เจ้านั้นเรียกข้าว่าท่านพี่แล้ว มีหรือที่ข้าจะปล่อยเรื่องของตระกูลถังไปเฉยๆ ได้? เอาเถอะ เวลานี้เจ้าก็บาดเจ็บมากเกินไปแล้ว รีบๆ กลับไปนอนรักษาตัวให้มันหายดีก่อน!”

แต่ถังหยูนั้นไม่คิดทำตามได้แต่ยืนอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าเหมือนอยากจะพูดอะไรแต่ก็ไม่อาจจะพูดได้

เย่หยวนนั้นรู้ดีว่าเขาต้องการจะพูดอะไรออกมา เขาจึงยิ้มตอบไปก่อน “เจ้ากังวลว่าข้านั้นจะหลอมโอสถฟื้นฟูเทพไม่ได้?”

ถังหยูนั้นได้แต่ก้มหน้าต่ำก่อนจะพยักรับ

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “วางใจเถอะ แค่โอสถฟื้นฟูเทพมีหรือที่มันจะมาหยุดเย่หยวนคนนี้ลงได้?”

หลู่หยุนนั้นเดินขึ้นมาพูดเสริม “สหายหนุ่มเย่ เจ้านั้นก็จะปรามาสเกินไปแล้ว! โอสถฟื้นฟูเทพนี้มันเป็นโอสถที่แม้แต่นักหลอมโอสถสวรรค์ระดับสองยังหลอมไม่ได้ ข้าเกรงว่าเจ้าเองก็คงไม่อาจจะเรียนรู้มันได้สำเร็จในเวลาแค่ห้าปี!”

เย่หยวนที่ได้ยินต้องหัวเราะขึ้นมา “นักหลอมโอสถสวรรค์ระดับสอง? มิใช่ว่านักหลอมโอสถสวรรค์ระดับสองที่เก่งกาจนั้นมันเพิ่งจะพ่ายข้าไปมิใช่หรือ?”

คนทั้งหลายได้แต่หันมามองหน้ากันอย่างไม่อาจจะพูดกล่าวอะไรได้อีก

…

“เจ้าว่าอย่างไรนะ?! ราชครู… แพ้หรือ? นี่มัน… เป็นไปได้อย่างไร?” เมื่อองค์ชายใหญ่ได้ยินนั้นเขาก็แทบจะกระโดดลุกขึ้น

ข่าวนี้มันน่าตกตะลึงจนเกินไป

เมื่อคนใช้ผู้นั้นค่อยๆ เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นมาให้เขาฟังองค์ชายใหญ่ก็ได้แต่ต้องอ้าปากค้างไม่อาจพูดจาใดๆ ได้

เขานั้นต้องวางแผนการอย่างแยบยลปานใดกว่าที่จะยุให้ราชครูนั้นลงมือต่อตระกูลถังได้?

แต่สุดท้ายราชครูนั้นกลับพ่ายแพ้กลับมา!

ก่อนหน้านี้องค์ชายใหญ่นั้นคิดเสมอมาว่าตัวเองมีไพ่ใบสำคัญอยู่ในมือ

ในเมืองจักรพรรดินี้ ใครจะรอดจากมือของราชครูไปได้บ้างเล่า?

แต่ราชครูผู้นั้นกลับพ่ายแพ้ลง!

พ่ายแพ้อย่างย่อยยับ!

แผนการที่เขาสร้างขึ้นมาอย่างยากลำบากนั้นมันกลับพังลงง่ายๆ เช่นนี้

องค์ชายใหญ่นั้นได้แต่โบกมือไล่คนทั้งหลายให้ออกไปจากห้องพักสิ้น

จากนั้นมันก็ปรากฏชายแก่ในชุดสีเทาค่อยๆ เดินออกมาจากหลังม่าน