จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2551

“พ-พี่ถัง ร-เราผิดแล้ว ให้อภัยเราด้วยเถอะ!”

เหล่าคนทั้งหลายนั้นต่างเดินลงมาคุกเข่าต่อหน้าพ่อลูกถัง

เหล่าทหารทั้งหลายนั้นได้กลายเป็นแค่คนแขนเดียวไปแล้วแต่ก็ยังต้องมาก้มลงกราบขอโทษในความผิดต่อพ่อลูกตระกูลถัง

ได้เห็นเหล่าทหารทั้งหลายก้มลงกราบขออภัยในความผิดนั้นฝั่งพ่อลูกถังเองก็รู้สึกสะใจขึ้นมาอย่างมาก

เพราะคนทั้งหลายนั้นตอนที่ลงมือก่อนหน้าไม่มีใครออมมือแม้แต่น้อย

หากมิใช่เพราะว่าองค์ชายรองและอาจารย์หยุนมาถึงแล้วพวกเขาอาจจะโดนกระทืบจนตายไปแล้วจริงๆ!

ความโกรธแค้นนั้นมันจึงกลายเป็นความสะใจ ถังจินหัวนั้นกำลังจะเปิดปากขึ้นกล่าวว่าแต่กลับได้ยินเสียงของเย่หยวนกล่าวขึ้นมาตรงหน้าเซี่ยหัวก่อน “เจ้าได้ลงมือหรือไม่?”

เซี่ยหัวสั่นสะท้านไปทั้งกายพร้อมหน้าที่ซีดขาวลง

เย่หยวนยิ้มขึ้นมา “ดูท่าเจ้าจะโจมตีด้วยเช่นกัน! ทำไม? หรือว่าเจ้านั้นมันพิเศษกว่าพวกมันนี้?”

เซี่ยหัวร้องขึ้นมาด้วยความหวาดกลัว “ข-ข้านั้นคือศิษย์ของท่านราชครู! อาจารย์ ข้า…”

หลินหลานเองก็กล่าวขึ้นมาด้วยใบหน้าดำมืด “เย่หยวน ถือว่าเห็นแก่หน้าราชครูคนนี้และเว้นโทษตัดแขนให้เขาเถอะ ราชครูผู้นี้จะให้มันไปก้มหัวขอโทษต่อความผิดของตระกูลถังแน่นอนนอกจากนั้นข้ายังจะมอบสินน้ำใจให้ในความปรานีนี้ด้วย!”

สำหรับนักหลอมโอสถแล้วการแขนขาดนั้นมันเป็นเหมือนความตาย พวกเขาจะต้องสิ้นซึ่งเกียรติใดๆ ในวันหน้าแน่!

เหล่าทหารทั้งหลายนั้นยังมีพลังบ่มเพาะวิชายุทธอยู่

แต่สำหรับเซี่ยหัว หากแขนขาดไปเขาคงไม่อาจจะหลอมโอสถขึ้นได้อีก!

เย่หยวนแสยะยิ้มขึ้นมา “หน้าเจ้ามันมีค่ามากหรือ?”

หลินหลานผงะไปทันทีที่ได้ยิน

เวลานี้แม้แต่องค์ชายรองและหลู่หยุนเองก็ยังต้องปาดเหงื่อ

นี่มันคือการลบหลู่หาเรื่องราชครูไปจนถึงที่สุด!

แน่นอนว่าที่พวกเขาคิดเช่นนั้นเพราะพวกเขานั้นไม่เข้าใจเย่หยวนดีพอ

เขานั้นเป็นคนที่ไม่ถือตัวยอมคนอื่นไม่น้อย แต่อย่าได้ล้ำเส้นของเขาไป!

หากมีใครที่ล้ำเส้นของเขาไปแล้ว ต่อให้จะเป็นจักรพรรดิหยกเองก็ไม่อาจจะหยุดยั้งเขาลงได้!

พ่อลูกถังนั้นถูกทำร้ายอย่างไร้ความผิดใด นี่มันคือสิ่งที่เย่หยวนยอมไม่ได้!

หากใครที่ทำ ก็ต้องชดใช้ออกมา!

ไว้หน้า?

เย่หยวนไม่เคยทำเรื่องเช่นนั้น!

หลินหลานกล่าวขึ้นมา “เย่หยวน เจ้าคิดจะกลายเป็นศัตรูกับราชครูคนนี้อย่างเด็ดขาดเลยหรือ?”

เย่หยวนจึงตอบกลับไป “แล้วทำไมเล่า?”

หลินหลานนั้นกัดฟันหัวเราะขึ้น “ดี! ดีมาก! นานมาแล้วที่มันไม่มีใครกล้ามาเหยียบหน้าราชครูคนนี้ในอาณาจักรตะวันออก! เจ้ามันดีจริงๆ!”

เย่หยวนเองก็หัวเราะตอบกลับไป “เอา เลิกวางท่าเป็นคนเก่งกาจเสียทีเถอะ! เจ้านั้นยังจัดการพันธะของเราไม่จบสิ้นอย่าได้ลืม!”

หลินหลานนั้นกัดฟันแน่นด้วยใบหน้าแดงก่ำแทบจะกระอักเลือดขึ้นมา

เย่หยวนนั้นกล่าวขึ้นมาต่อด้วยท่าทางเฉยชา “ทำไมเล่า? หรือว่าเจ้าจะฉีกพันธะวิญญาณดั้งเดิม? พันธะของเรามันระบุชัดเจนว่าทุกคนที่ลงมือต้องตัดแขนออก!”

หากเย่หยวนคิดจะทำจริงๆ แล้วเขาย่อมจะตัดแขนของเซี่ยหัวลงได้ไม่ยาก

แต่เขานั้นไม่อยากจะลงมือเอง เพราะหากปล่อยไปเช่นนี้มันจะเท่ากับว่าหลินหลานผิดพันธะและต้องรับผลที่ตามมาด้วยตัวเอง

หลินหลานนั้นสั่นสะท้านไปทั้งร่างก่อนจะกัดฟันกล่าวขึ้นสั่ง “เซี่ยหัว ตัดแขนออก!”

“อ-อาจารย์!” เซี่ยหัวนั้นร้องขึ้นด้วยน้ำตานองหน้า

“อาจารย์บอกให้เจ้าตัดแขน ไม่ได้ยินหรืออย่างไร?” หลินหลานนั้นร้องลั่นขึ้นมา

เซี่ยหัวนั้นได้แต่ทำหน้าสิ้นหวังแต่ก็ยังไม่คิดลงมือตัดแขนตนเอง

หลินหลานนั้นขมวดคิ้วแน่นก่อนจะพุ่งตัวเข้าไปดึงแขนของเซี่ยหัวออกด้วยตัวเอง

ฉัวะ!

แขนของเซี่ยหัวนั้นหลุดออกจากร่างในทันที

หลินหลานหันกลับมามองเย่หยวนอย่างดุร้ายก่อนจะกล่าวขึ้น “เจ้าพอใจหรือยัง?”

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “ไม่เกี่ยวหรอกว่าข้าจะพอใจหรือไม่ เพราะนี่คือสิ่งที่มันสมควรได้รับ!”

หลินหลานกล่าวขึ้นด้วยจิตสังหารหนักหน่วง “ไป! คุกเข่าขอขมาเสีย!”

เซี่ยหัวนั้นแทบจะสิ้นสติเพราะความเจ็บปวดแต่ก็ไม่กล้าจะขัดคำของหลินหลานและได้แต่ต้องก้าวลงมานั่งคุกเข่าขอโทษพ่อลูกถัง