จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2560

“ไม่มีทางใช่ไหม? แจก! โอสถฟื้นฟูเทพนั้นมันกลับถูกแจกไปง่ายๆ เช่นนั้น!”

“บ้าอะไรกัน! เขากลับเอามาแจก แทนที่จะเอาไปให้เซี่ยหัว! เลือดเย็นจริงๆ!”

“เย่หยวนทำเช่นนี้จะถูกหรือ! ถังหยูนั้นยังนั่งแขนขาดอยู่ตรงนั้นเลย แต่เขานั้นกลับเอาโอสถฟื้นฟูเทพไปแจกให้คนอื่น!”

…

การกระทำของเย่หยวนนี้มันย่อมจะทำให้เกิดเสียงวิจารณ์

แน่นอนว่าคนที่ไม่พอใจที่สุดมันย่อมจะเป็นคนฝั่งตระกูลถังเอง

ตัวถังจินหัวนั้นต้องขมวดคิ้วแน่นมองดูอย่างไม่พอใจ

เขานั้นหลอมโอสถฟื้นฟูเทพขึ้นมาได้แต่กลับไม่เอาให้ถังหยู เขาย่อมจะไม่อยากยอมรับ

ตระกูลถังนั้นต้องแบกรับความเสี่ยงมากมายเท่าใดเพื่อเย่หยวน แต่สุดท้ายกลับเอาไปแจกใครก็ไม่รู้

คนที่ได้โอสถฟื้นฟูเทพไปนั้นรับก้มลงขอบคุณเย่หยวนอย่างซาบซึ้ง

เขานั้นกลัวว่าจะมีใครมาแย่งชิงไปจึงรีบกลืนมันลงคอไปทันที

ในเวลานั้นเองที่จักรพรรดิได้พาตัวองค์ชายรองเดินลงมาจากชั้นสอง

ด้านหลังของพวกเขานั้นมันไม่มีเงาร่างขององค์ชายใหญ่อยู่แล้ว

ดูท่าเขาก็คงไม่อาจแบกหน้าลงมาเช่นกัน!

ตัวองค์ชายรองนั้นยิ้มกว้างขึ้นมาอย่างไม่อาจจะปิดบังได้

จักรพรรดินั้นหันไปมองหลินหลานพร้อมถอนหายใจยาว

เพราะเขานั้นก็ไม่นึกฝันว่าสหายผู้นี้กลับจะมาพลาดท่าลงเช่นกัน

แต่พันธะวิญญาณดั้งเดิมมันได้ถูกสร้างขึ้นแล้ว หากเขาไม่ยอมทำตามตัวหลินหลานจะต้องเป็นฝ่ายตายตกลงแน่

จักรพรรดินั้นเดินมาหยุดลงตรงหน้าเย่หยวนก่อนจะกล่าว “ในเมื่อแพ้ชนะตัดสินกันแล้ว เราก็จะขอมอบตำแหน่งราชครูให้แก่เจ้า!”

เย่หยวนยกมือขึ้นมาโบกปัด “ฝ่าบาทอย่าเพิ่งรีบร้อนไป วันนี้มันเป็นโอกาสใหญ่โต ข้าเห็นว่ารอบๆ นี้มันมีผู้ที่แขนขาขาดอยู่มากมาย ในเมื่อเย่ผู้นี้จะขึ้นเป็นราชครูแล้ว ข้าก็ย่อมจะต้องช่วยแบ่งเบาภาระฝ่าบาทด้วย ทำไมไม่ให้เย่ผู้นี้หลอมโอสถสวรรค์แจกจ่ายให้แก่ผู้คนเล่า? ฝ่าบาทคิดว่าอย่างไร?”

จักรพรรดิจึงได้ถามขึ้นมา “เจ้าก็มีสภาพขนาดนี้แล้วจะยังหลอมไหวหรือ?”

ในมุมมองของเขานั้นโอสถฟื้นฟูเทพนี้มันย่อมจะเกิดขึ้นมาได้เพราะความบังเอิญสิ้น

แต่สัญญาย่อมเป็นสัญญา

หากมันพูดออกมาแล้วมันก็สัญญาณที่ไม่อาจถอนคืนได้

โอสถสวรรค์เม็ดเดียวนี้ทำเย่หยวนแทบตายลง

หากให้หลอมอีกเม็ด เขาจะทำไหวหรือ?

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “ข้าคิดว่าท่านอดีตราชครูนั้นอาจจะยังไม่ยอมรับมากมายนัก ในเมื่อเป็นเช่นนั้นแล้วข้าก็จะทำให้เขายอมรับหมดใจเอง! ฝ่าบาทช่วยหาสมุนไพรสวรรค์มาหน่อยจะได้หรือไม่? เหล่าทหารที่แขนขาขาดนี้เย่ผู้นี้จะช่วยเหลือรักษาให้เอง”

ทหารที่รับใช้ราชวงศ์นั้นมันมีหลายต่อหลายคนที่เคยบาดเจ็บจนเสียแขนขาไป

แต่เย่หยวนนั้นกลับคิดรักษาให้แก่พวกเขา

ที่สำคัญไปกว่านั้นเขายังคิดทำให้ฟรีๆ!

ไม่ว่าจะอย่างไรนี่มันก็ถือเป็นของขวัญใหญ่แก่องค์จักรพรรดิ

จักรพรรดิเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะหันไปสั่ง “ยูถาง เจ้าไปสั่งคนให้จัดการมาหน่อย!”

องค์ชายรองนั้นยิ้มกว้างรับคำ!

เซี่ยหัวนั้นหัวเราะเย้ยขึ้นมา “มันหลอมเม็ดเดียวยังแทบตาย! ข้าว่ามันแค่จะกวนประสาทฝ่าบาทเท่านั้นแหละ!”

สายตาที่เขาจ้องมองเย่หยวนนั้นมันเปี่ยมไปด้วยความแค้น!

การกระทำของเย่หยวนนั้นมันทำให้เขาเสียสิ้นศักดิ์ศรีใด

เย่หยวนนั้นเอาโอสถสวรรค์ไปแจกให้ทหารคนหนึ่งแทนที่จะขายให้เขา!

เย่หยวนหันกลับไปมองเขาด้วยรอยยิ้ม “หากข้าเป็นเจ้า ข้าคงจะหุบปากลงไปแล้ว! เจ้าต้องจำให้ขึ้นใจนะว่าตอนนี้อาจารย์ของเจ้ามิใช่ราชครูแล้วแต่เป็นข้าคนนี้! ชีวิตของเจ้านั้น แค่ข้าสั่งคำเดียวมันก็คงดับสิ้นลง!”

เซี่ยหัวสั่นสะท้านไปทั้งกายก่อนจะหุบปากลงทันที

ไม่นานนักองค์ชายรองก็ได้นำเอาสมุนไพรสวรรค์กองใหญ่กลับมา

ท้องพระคลังนั้นมันยิ่งใหญ่เกินกว่าจะเอาโกดังตระกูลถังไปเทียบเคียงได้

ในเวลานี้เย่หยวนเองก็พักจนเต็มที่และเริ่มลงมือหลอมโอสถสวรรค์อย่างไม่รอช้าใดๆ

คนทั้งหลายนั้นคิดว่าเย่หยวนคงจะเหนื่อยอ่อนเหมือนครั้งก่อนหน้า ต้องล้มลงเพราะความเหนื่อย

แต่พวกเขากลับคาดเดาผิด!

เพราะครั้งนี้เย่หยวนหลอมได้ราบรื่นกว่าเดิมมาก

แม้ว่ามันจะยังดูลำบากไม่น้อยแต่ก็ไม่ได้ดูเหนื่อยอ่อนเหมือนก่อนหน้านี้

เรื่องนี้ทำให้คนทั้งหลายต้องอ้าปากค้างขึ้น!

“นี่มัน… เกิดอะไรขึ้นกันแน่? หรือว่าก่อนหน้านี้เขาแค่แกล้งทำ?”

“ไม่ใช่มั้ง! ทำท่าเหนื่อยอ่อนขนาดนั้นต่อให้จะแกล้งทำ แล้วเขาจะทำให้ได้อะไรขึ้นมา?”

“ข้าว่านะ หรือว่าการหลอมครั้งก่อนนั้นมันจะเป็นการหลอมโอสถฟื้นฟูเทพครั้งแรกของเขาจริง? เพราะว่าตอนนี้เขาเริ่มมีประสบการณ์แล้วมันจึงทำได้ราบรื่นกว่าก่อนหน้า!”