จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2563

เป้าหมายที่เย่หยวนตั้งไว้ให้แก่หลินหลานนั้นมันถือได้ว่าสูงล้ำไม่น้อย

จากระดับห้าไประดับเจ็ดมันอาจจะฟังดูไม่มากมายแต่ความยากของมันนั้นเหนือล้ำเกินจินตนาการ

คุณภาพของโอสถสวรรค์นั้นมันจะมีช่วงคอขวดตรงระดับสาม ระดับห้า ระดับเจ็ดและระดับเก้า

ที่สำคัญยิ่งเป็นคอขวดระดับสูงมันก็จะยิ่งยากเย็นยิ่ง!

หลินหลานนั้นสามารถจะก้าวขึ้นมาถึงระดับห้าได้เพราะว่าพลังของนักหลอมโอสถสวรรค์ระดับสองเท่านั้น

แต่หากคิดจะขึ้นไปให้มากกว่านี้มันคงยากเกินมือ

หากระดับเจ็ดมันหลอมกันได้ง่ายๆ คนทั้งหลายก็คงไม่แตกตื่นกันถึงขั้นนั้นในตอนที่เย่หยวนหลอมโอสถสวรรค์ปรับฐานระดับเจ็ดขึ้นมา

เย่หยวนนั้นทำมันได้เพราะว่าพื้นฐานที่ยิ่งใหญ่กอปรกกับการฝึกฝนที่หนักหน่วงและพรสวรรค์ด้านการโอสถที่ยากจะหาใครเปรียบ

แต่สำหรับหลินหลานนั้นสิ่งนี้มันคือการทดสอบที่ยากเย็นที่สุดในชีวิต

ตั้งแต่ได้รับการทดสอบนั้นมาหลินหลานก็ทำการบ่มเพาะไปต่อเนื่องฝึกฝนราวคนคลั่ง

แต่ยิ่งฝึกไปเท่าไหร่เขาก็ยิ่งตกตะลึงไปมากเท่านั้น!

ก่อนๆ มานั้นเขาไม่เคยจะคิดฝึกฝนมากมายกับโอสถสวรรค์ระดับพื้นฐานเช่นนี้มาก่อน

แต่เวลานี้เขากลับได้พบว่าระหว่างระดับห้าและระดับเจ็ดนี้มันช่างยากเย็นเหมือนการขึ้นสวรรค์!

เขานั้นได้แต่สงสัยอยู่ในใจว่าเย่หยวนทำไปได้อย่างไรกันแน่

คนผู้นั้นมันคือสัตว์ประหลาดชัดๆ!

ไม่แปลกเลยว่าเขาจะแพ้พ่ายอย่างย่อยยับเช่นนั้น

แต่ว่าหลินหลานในตอนนี้ก็มิใช่หลินหลานคนเดิมอีกต่อไป

เพราะหลังจากที่แพ้พ่ายลงไปในวันนั้นเขาก็แทบจะอยากตายลงให้มันจบสิ้นไป

แต่ว่าสิ่งที่เกิดมันกลับไม่ใช่สิ่งที่เขาหวังไว้

เพราะเขานั้นกลับได้สติและได้ความมุ่งมั่นต่อการโอสถกลับมาแทน

เขานั้นได้รับรู้ถึงความเป็นจริงว่าตัวเองนั้นหลงทางไปกับการแก่งแย่งอำนาจช่วงหลายต่อหลายปีที่ผ่านมานี้

เพราะฉะนั้นเขาจึงกล้าที่จะทิ้งทุกสิ่งและเข้ามากราบอาจารย์ผู้เก่งกาจคนนี้

แต่ต่อให้เขาจะฟื้นคืนความมุ่งมั่นเดิมมาได้แล้วแต่คิดจะพัฒนามันก็ยังยากเย็น

เป็นเวลานี้เองที่เขาได้ทราบว่าช่องว่างระหว่างตัวเขาและเย่หยวนมันห่างไกลกันแค่ไหน!

หญ้ากระดูกมังกรที่เย่หยวนหลอมในวันนั้นมันถูกตั้งวางไว้ข้างกายเขา

แต่ละครั้งที่หลินหลานหลอมกลั่นมันออกมา เขาก็จะทำการเทียบเคียงกับหญ้ากระดูกมังกรที่เย่หยวนหลอมไว้

แต่ผลลัพธ์มันกลับน่าผิดหวังทุกครั้งไป

การทำเช่นนี้ไปเรื่อยๆ มันช่างเป็นเรื่องที่หนักหน่วงหัวใจ

แต่โชคดีที่หลินหลานนั้นมีความอดทนอย่างเหนือล้ำ

หนึ่งปีต่อมาหลินหลานก็มีสภาพร่างกายราวกับศพที่เพิ่งลุกขึ้นมาจากหลุม ดวงตาลึกโหลผมเผ้าร่วงตก

เขานั้นเดินถือโอสถสวรรค์ไว้ในมือก่อนจะหัวเราะขึ้นมาด้วยเสียงแปลกๆ ไปรอเข้าพบเย่หยวน

เมื่อเย่หยวนได้เห็นสภาพของหลินหลานที่ถือโอสถสวรรค์ปรับฐานไว้ในมือนั้นเขาก็ได้แต่ต้องส่ายหัวออกมา

“ปีที่ผ่านมาเจ้าคงลำบากมาแล้ว! เอาเถอะ ข้าจะรับเจ้าไว้” เย่หยวนกล่าว

“เฮะๆๆๆ… ขอบคุณมาอาจารย์เย่! ศิษย์ขอคารวะอาจารย์เย่!”

หลินหลานหัวเราะด้วยเสียงแปลกๆ นั้นพร้อมก้มหัวลงกราบเย่หยวนและสลบหมดสติไปในท่านั้น

วันต่อมาหลินหลานก็เริ่มติดตามเย่หยวนออกไปเรียนรู้ฝึกฝน

งานที่เย่หยวนสั่งเขานั้นมันไม่ซับซ้อนอะไร เขาแค่ต้องหลอมโอสถสวรรค์ปรับฐานให้ขึ้นไปถึงระดับเก้าให้ได้ก็พอ

ส่วนระดับเก้าขั้นสุดนั้นเย่หยวนไม่คิดจะหวังใดๆ

หลินหลานนั้นไร้พรสวรรค์จนเกินไป มันย่อมจะไม่มีทางขึ้นไปถึงระดับเก้าขั้นสุดได้

เพราะแม้แต่ระดับเก้านั้นเองมันก็ยังถือว่าเป็นเป้าหมายที่สูงเหนือล้ำตัวหลินหลานในตอนนี้ไปมาก

หลังจากนั้นไม่นานองค์ชายรองก็ได้มายังคฤหาสน์ราชครูด้วยสีหน้าแตกตื่น

“ราชครู ทูตแห่งนิกายสวรรค์หยกแท้เรียกหาท่าน!” องค์ชายรองกล่าว

“อ่า? มีเรื่องอะไรถึงอยากพบข้าหรือ?” เย่หยวนถามขึ้น

องค์ชายรองนั้นกล่าวขึ้นมา “หลายปีก่อนนั้นท่านทูตได้พบเจอสุสานเก่าหนึ่งในป่าหมึกเรืองและคิดว่ามันอาจจะเป็นหลุมศพของยอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิหยก เพื่อที่จะเข้าไปยังที่แห่งนี้อาณาจักรตะวันออกเราต้องสูญเสียยอดฝีมือไปมากมายจนสุดท้ายเมื่อสองปีก่อนนั้นพวกเขาก็เปิดสุสานนั้นขึ้นมาได้ จากนั้นพวกเขาก็พากำลังยอดฝีมือเข้าไปจำนวนหนึ่งแต่เมื่อสามวันก่อนนั้นพวกเขาก็ได้กลับออกมาด้วยสภาพคนหนึ่งนั้นบาดเจ็บสาหัสส่วนอีกคนถูกพิษเข้า ทูตเฉิงจึงได้สั่งการให้ข้ามาเรียกท่านราชครูไปตรวจสอบดู”

เย่หยวนนั้นเองก็ต้องผงะไปทันทีที่ได้ยิน ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมหลายปีผ่านไปนี้มันกลับไม่มีความคืบหน้าเรื่องการตายของจุนเถียนเลย

เย่หยวนหน้าเปลี่ยนสีพุ่งตัวเข้าไปภายในทันที

ตอนนี้เฉิงฉงชานนั้นได้ต่อยเข้ากลางอกของหลินหลานจนร่างของเขานั้นลอยลิ่วไป

หลินหลานนั้นกระอักเลือดออกมาอย่างแรงดูท่าคงบาดเจ็บสาหัส

“อาณาจักรตะวันออกมันช่างมีแต่ขยะจริงๆ! แค่นี้ก็รักษากันไม่ได้! หึ!” เฉิงฉงชานร้องขึ้นมา

แม้จะมีพลังชั้นบรรกยากาศสวรรค์เลิศใหญ่เหมือนๆ กันแต่หลินหลานนั้นย่อมจะไม่อาจเทียบเคียงเฉิงฉงชานได้แม้แต่น้อย

ช่องว่างนี้มันใหญ่เกินไป!

“หยุด!” เฉิงฉงชานนั้นยังคิดจะโจมตีลงอีกครั้งแต่เสียงของเย่หยวนมันกลับดังขึ้นมาขัด

แต่ว่าเฉิงฉงชานนั้นไม่คิดสนใจและยังต่อยหมัดลงใส่อกของหลินหลานต่อไป

เฉิงฉงชานนั้นหันกลับมามองเย่หยวนก่อนจะยิ้มเยาะ “ผู้บรรลุสวรรค์อันต่ำต้อย เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงกล้ามาสั่งทูตผู้นี้? แล้วทูตผู้นี้บอกให้เจ้าเข้ามาได้ตั้งแต่เมื่อใด?”

เสียงของเขายังไม่ทันจากหายแต่ตัวเฉิงฉงชานก็พุ่งเข้ามาถึงด้านหน้าของเย่หยวนแล้ว

เขานั้นกลับคิดจะสังหารเย่หยวน!

เย่หยวนหรี่ตาลงมองก่อนจะขยับร่างหายไปจากจุดที่ยืนอยู่ทันที

ตูม!

จุดที่เย่หยวนเคยยืนอยู่นั้นมันเกิดรูขึ้นบนพื้น

แต่เย่หยวนนั้นได้มาถึงข้างเตียงคนป่วยแล้ว

เขานั้นยกมือขึ้นมาจับเส้นชีพจรของหญิงสาวคนนี้พร้อมกล่าว “ข้าบอกให้เจ้าหยุด เจ้าไม่ได้ยินหรือ?”

เฉิงฉงชานหรี่ตาลงมองพร้อมกล่าว “กฎแห่งห้วงมิติ! ดี! แต่ว่าข้าขอเตือนให้เจ้าปล่อยนางเสีย ไม่เช่นนั้น… เจ้าจะได้เสียใจที่บรรลุขึ้นมา”

เย่หยวนไม่คิดสนใจและหันไปด่า “ขอโทษเสีย!”

เฉิงฉงชานเบิกตากว้างขึ้น “เจ้าว่าอย่างไรนะ?”

เย่หยวนตอบกลับไป “ข้าบอกให้เจ้าขอโทษหลินหลานเสีย! ดูท่าเจ้าจะมีปัญหาเรื่องการได้ยินจริงๆ!”

เฉิงฉงชานหัวเราะลั่นขึ้นมา “เจ้าสั่งให้ทูตคนนี้ไปขอโทษเจ้าขยะนี่หรือ? เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใครกันเล่า?”

…………………………