จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2562

“เจ้าไม่เกลียดข้าหรือ?”

“เกลียด? หึๆ เฒ่าคนนี้อยากจะขอบคุณท่านเสียด้วยซ้ำ! หากมิใช่เพราะคำเตือนของท่านนั้นเฒ่าคนนี้คงได้แห้งตายอย่างไร้ความสำเร็จใดอยู่เช่นนี้แน่!”

“เช่นนั้นเจ้าเอาอะไรมามั่นใจว่าข้านั้นจะรับเจ้าเข้าเป็นศิษย์?”

“รับหรือไม่เป็นเรื่องให้ท่านตัดสิน แต่กราบหรือไม่เป็นเรื่องที่ข้าตัดสิน! เฒ่าคนนี้แค่อยากจะขอกราบท่านเป็นอาจารย์เท่านั้น อย่างน้อยๆ ก็จะได้สบายใจ!”

“เจ้า ยอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศใหญ่นี้จะสามารถทิ้งศักดิ์ศรีของยอดฝีมือมาติดตามรับใช้ข้าได้?”

“จะใช้เยี่ยงหมูเยี่ยงหมาอย่างไรก็ย่อมได้สิ้น!”

“ได้ เช่นนั้นจากวันนี้ไปเจ้าจะมาอยู่ในคฤหาสน์ราชครูและทำงานเป็นคนรับใช้! จำไว้ด้วยว่าจากวันนี้ไปหากไม่ได้รับอนุญาตจากข้า เจ้าห้ามหลอมโอสถเด็ดขาด!”

“ขอรับ!”

…

จากนั้นหลินหลานก็ได้กลายมาเป็นคนรับใช้ของคฤหาสน์ราชครู

เรื่องราวนี้มันย่อมจะทำให้คนทั้งเมืองต้องแตกตื่นไปตามๆ กัน!

ยอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศใหญ่นั้นกลับไปทำงานเป็นคนรับใช้ของคฤหาสน์ราชครู ต่อให้จะอยากปกปิดไว้แค่ไหนมันก็คงไม่มีทางปิดไว้มิด

หลินหลานนั้นไม่ได้รับอนุญาตให้หลอมโอสถในคฤหาสน์ราชครูและต้องทำงานจัดเก็บสมุนไพรต่างๆ และกลั่นสมุนไพรทั้งหลาย

ไม่ว่าจะมองอย่างไรนี่มันก็คือการทรมานอย่างแท้จริงสำหรับคนที่ครั้งหนึ่งเคยยืนอยู่บนจุดสุดยอดของวงการโอสถ

คนทั้งหลายนั้นต่างคิดว่าหลินหลานจะยอมแพ้ถอดใจ

แต่ว่าพวกเขานั้นกลับคิดผิด!

หลินหลานนั้นกลับทนทานรับมันไว้!

ตอนแรกๆ นั้นคนทั้งหลายยังคงเกรงตำแหน่งเก่าและพลังฝีมือของเขาอยู่มาก

แต่ยิ่งเวลาผ่านไปเหล่าคนรับใช้ในคฤหาสน์ราชครูต่างก็ได้พบว่าหลินหลานนั้นไม่คิดจะเถียงกลับใดๆ ทั้งสิ้น

เพราะฉะนั้นยิ่งนับวันพวกเขาก็ยิ่งได้ใจ

คนรับใช้หลายคนเริ่มทำการกลั่นแกล้งหลินหลานมากขึ้น

ทั้งงานสกปรกหรืองานเหนื่อยยากก็จะเป็นหน้าที่ของเขาสิ้น

หลินหลานนั้นก็ไม่คิดเถียงใดๆ และรับทำทุกอย่างตามที่ได้มอบหมาย!

ถังหยูและเย่หยวนนั้นมองดูหลินหลานจากห้องลับและเป็นถังหยูที่ทนไม่ได้กล่าวขึ้นมา “ท่านพี่ เราทำกับหลินหลานเช่นนี้มันจะไม่เกินไปหน่อยหรือ? เวลานี้คนภายนอกนั้นเขาว่าท่านราชครูเป็นคนใจคับแคบกันหมดสิ้นแล้วนะ!”

ก่อนหน้านี้สาวใช้คนหนึ่งได้มาแกล้งหลินหลานและสั่งให้เขาไปตักส้วมทิ้ง

หลินหลานนั้นก็ไปทำอย่างไม่คิดบ่นใดๆ

เย่หยวนนั้นหันไปมองถังหยูพร้อมกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เจ้าเล่า? เจ้าคิดเช่นนั้นด้วยหรือไม่?”

ถังหยูได้แต่ยิ้มแห้งๆ ตอบกลับมา “จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไร! ท่านพี่นั้นเป็นคนที่จิตใจกว้างใหญ่แยกแยะความรักความชังออกจากกันอย่างหมดสิ้น ก่อนนั้นข้าด่าว่าท่านพี่ไปมากมายแต่ท่านก็ไม่ได้ลงโทษใดๆ ข้านักและแค่สั่งสอนข้านิดหน่อย มีหรือที่ท่านจะเป็นคนใจแคบไปได้? เพียงแค่ว่าความเห็นของคนด้านนอกมันไม่อาจจะควบคุมได้!”

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “แล้วนักยุทธเรายังต้องไปสนใจขี้ปากคนอีกหรือ? มาเถอะ ออกไปหามันหน่อย”

เมื่อหลินหลานได้เห็นเย่หยวนนั้นเขาก็รีบก้มหัวลงทันที “ข้าขอคารวะอาจารย์เย่!”

เย่หยวนหันไปมองหลินหลานพร้อมถอนหายใจยาว “ผ่านมาตั้งครึ่งปีแล้วแต่เจ้าดูจะไม่ได้เติบโตขึ้นเลย!”

หลินหลานนั้นผงะไปทันทีที่ได้ยินก่อนจะกล่าว “เฒ่าคนนี้อับอายนัก!”

เย่หยวนยิ้ม “เจ้าคงไม่คิดยอมรับ!”

หลินหลานสั่นสะท้านไปทั้งกาย “ศิษย์มิกล้า!”

เย่หยวนยิ้มกล่าวขึ้นต่อ “เจ้านั้นคิดว่าข้าแค่ใช้ให้เจ้าเป็นคนใช้ไม่ยอมให้ได้หลอมโอสถสวรรค์ เพื่อที่จะกลั่นแกล้งเจ้า? หรือเพื่อที่จะทดสอบจิตใจเจ้า?”

หลินหลานเบิกตากว้างขึ้นอย่างสงสัย

สายตานั้นมันเหมือนจะถามออกมาว่า แล้วมันมิใช่หรือ?

เย่หยวนส่ายหัวออกมาพร้อมถอนใจยาว “เจ้านั้นนึกย้อนกลับไปถึงความต้องการแรกเริ่มของตนได้ เพียงแค่ว่าเจ้านั้นมีความสามารถในการวิเคราะห์ที่สุดแสนต่ำตม! เจ้านั้นไม่มีค่าพอที่จะเป็นศิษย์ของข้าจริงๆ! เทียบกับศิษย์ของข้าในภพเบื้องล่างแล้วเจ้าด้อยกว่าพวกเขาไปมากนัก!”

ที่ด้านข้างถังหยูที่ได้ยินนั้นแทบต้องกระอักเลือดออกมา

ในอาณาจักรตะวันออกนี้นอกจากเย่หยวนแล้ว หลินหลานก็คงนับได้ว่าเป็นยอดคนอันดับหนึ่งในการโอสถ!