จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2570

ตุบ ตุบ ตุบ!

เฉิงฉงชานก้าวถอยออกไปทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น

“ศ-ศิษย์พี่ ท่านคงไม่ได้ล้อข้าเล่นใช่หรือไม่?” เฉิงฉงชานนั้นฝืนยิ้มถามขึ้น

แต่จ้าวคุนนั้นกลับส่ายหัวออกมา “ไม่ได้ล้อเล่น! ข้านั้นเคยอ่านถึงมันในหนังสือเก่าของนิกายว่านี่มันคือพิษเฉพาะตัวของจงเจียนโชว ผู้ที่ครั้งหนึ่งเคยถูกขนานนามว่าเป็นยอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิหยกอันดับหนึ่งในห้ายอดแดนสวรรค์! คนที่ถูกพิษนี้เข้าไปจะไม่มีทางรอดไปได้! ปะทุเงียบนั้นหากมันยังอยู่ในช่วงฟักตัวมันจะยังพอใช้โอสถสวรรค์ต่างๆ กดไว้ได้แต่หากมันปะทุขึ้นมาแล้วใต้ระดับจักรพรรดิหยกลงมามันย่อมจะไม่มีใครรอดได้! ดูท่าสุสานที่เจ้าไปเจอเข้ามันจะเป็นสุสานของเขาแน่แล้ว!”

พูดมาถึงตรงนี้ดวงตาของจ้าวคุนมันก็เปล่งประกายความโลภขึ้นมา

จงเจียนโชวนั้นครั้งหนึ่งเคยเลื่องชื่อในห้ายอดแดนสวรรค์ ถูกขนานนามว่าเป็นยอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิหยกอันดับหนึ่ง!

มีหรือที่คนเช่นนี้จะทิ้งอะไรที่ธรรมดาๆ ไว้?

ตำนานที่เขาทิ้งไว้นั้นมันย่อมจะมีแต่สมบัติล้ำค่า!

เจ้าโง่เฉิงฉงชานคนนี้กลับเอามันให้เย่หยวนไปเสียอย่างนั้น

แต่ว่ามันก็คงไม่มีพิษภัยใดๆ เพราะในเมื่อเขามาแล้วเขาก็ย่อมจะเอามันกลับไปได้!

เฉิงฉงชานนั้นรีบกล่าวขึ้นมาด้วยสีหน้าวิตก “บ้าน่า! เป็นไปไม่ได้! ข้านั้นสัมผัสถึงพิษอะไรไม่ได้เลยแท้ๆ!”

จ้าวคุนจึงกล่าวเสริมขึ้นมา “นั้นแหละคือสิ่งที่น่ากลัวที่สุดของพิษชนิดนี้ มันเป็นสิ่งที่จะไม่มีทางตรวจพบได้หากยังอยู่ในช่วงฟักตัว! แต่หากมันปะทุขึ้นมาแล้วก็รอดได้ยากยิ่ง!”

พูดมาถึงตรงนี้จ้าวคุนก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองเย่หยวนด้วยสายตาตกตะลึง

พิษปะทุเงียบนั้นมันคือพิษที่ทำให้คนผู้ได้ยินต้องสั่นกลัว แต่เย่หยวนนั้นกลับสามารถแก้ไขมันได้แม้มันจะปะทุขึ้นแล้วก็ตาม!

ฝีมือนี้มันเป็นของจริง!

เพราะจะอย่างไรเสีย นี่มันก็คือพิษที่ยังไม่มีใครแก้ไขได้!

ในเวลานี้คนรักของเฉิงฉงชาน หวู่ชวงคนนั้นก็กล่าวขึ้นมาพร้อมคุกเข่าลงขอร้องจ้าวคุน “ศิษย์พี่จ้าว ข้าขอร้องท่านล่ะ ช่วยศิษย์พี่เฉิงด้วย!”

จ้าวคุนยิ้มตอบกลับไป “คิดจะให้ข้าลงมือช่วยมันย่อมทำได้ แต่เจ็ดในสิบของสมบัติที่พวกเจ้าได้มาจากสุสานนั้นต้องเป็นของข้า! ที่สำคัญข้าจะเป็นคนเลือกด้วย!”

เฉิงฉงชานหน้าเปลี่ยนสีไปทันที “ศิษย์พี่จ้าว นั่นมัน… มันจะไม่มากไปหน่อยหรือ?”

จ้าวคุนจึงตอบกลับมาด้วยใบหน้าเรียบเฉย “เทียบกับชีวิตเจ้าแล้วมันย่อมจะไม่แพงไป! หากเจ้าไม่ถูกพิษตัวข้าก็ย่อมจะไม่เรียกร้องใดๆ ให้มากมาย แต่เมื่อเจ้าคิดหันมาก้มหัวขอร้องข้าเช่นนี้แล้ว เจ้าก็ย่อมจะต้องจ่ายออกมาตามราคา”

คนทั้งสามรอดชีวิตออกมาได้สิ้น ใครเห็นก็รู้ได้

มีหรือที่สุสานของยอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิหยกนั้นกลับจะมีโอสถสวรรค์แค่ไม่กี่เม็ด?

เพียงแค่ว่าจะอย่างไรพวกเขาก็เป็นคนนิกายเดียวกัน ทีแรกเขาก็ไม่คิดจะเอาอะไรให้มากมาย

เพราะจะอย่างไรเฉิงฉงชานก็เป็นคนรายงานเรื่องนี้กลับไปให้ทางนิกาย

หากเฉิงฉงชานเกิดมาตายลงตรงนี้ทางนิกายคงไม่นิ่งนอนใจแน่

แต่ในเมื่อเฉิงฉงชานมาคิดก้มหัวขอร้องเขานั้น มันก็ย่อมจะคนละเรื่องกัน

เฉิงฉงชานหน้าซีดขาวลงก่อนจะร้องกล่าวขึ้นมาพร้อมกัดฟันแน่น “ได้! ตราบเท่าที่ศิษย์พี่ช่วยให้ข้ารอดไปได้ ข้าจะมอบสมบัติที่ได้มาเจ็ดในสิบให้ท่าน!”

จ้าวคุนยิ้มขึ้นมาพร้อมพยักหน้ารับ “ได้ เช่นนั้นก็มาทำพันธะวิญญาณดั่งเดิมกัน!”

“เดี๋ยวสิ! พวกเจ้าจะไม่คิดถามคนที่สำคัญที่สุดในสัญญาครั้งนี้เสียหน่อยหรือ? พวกเจ้าจะไม่คิดถามความเห็นข้าแม้แต่น้อยเลยหรือ?” เย่หยวนกล่าวขึ้นมา

ศิษย์พี่น้องทั้งหลายนี้พูดกล่าวเจรจาต่อรองกันแต่ไม่คิดจะเอาเย่หยวนผู้ที่รู้วิธีรักษาพิษนี้มาสนใจเลย

การลงมือของจ้าวคุนนั้นมันย่อมจะเป็นการจับตัวเย่หยวนไปบังคับให้เขารักษาเฉิงฉงชานอย่างไม่ต้องสงสัย

เขานั้นเห็นได้ชัดเจนจากท่าทางของเฉิงฉงชานและจ้าวคุน

แต่สิ่งที่เขายิ่งผิดหวังก็คือแม้แต่หวู่ชวงนั้นเองก็ยังไม่คิดจะเห็นหัวผู้มีพระคุณอย่างเขานี้

เฉิงฉงชานถูกพิษ นางนั้นไม่คิดขอร้องเย่หยวนแต่กลับไปขอร้องให้จ้าวคุนจับเย่หยวนมาทันที ดูท่าแล้วตัวนางเองก็คงไม่สนใจชีวิตของผู้บรรลุสวรรค์นัก

หรือจะบอกว่านางไม่เคยคิดสนใจชีวิตใครเลย?

น่าขัน!

คนทั้งหลายนี้มันเหมือนหนังคนแสดงของนิทานชาวนากับงูเห่า ทำเอาคนที่คิดช่วยต้องหมองใจสิ้น

ไม่ว่าเย่หยวนจะแสดงท่าทางอย่างไรออกมาเขานั้นก็ยังช่วยชีวิตคนทั้งสามไว้

นี่มันคือความจริง!

แต่ศิษย์พี่น้องทั้งหลายนี้กลับไม่คิดจะแสดงความขอบคุณใดๆ ต่อเขาแม้แต่น้อย

ศิษย์ของนิกายสวรรค์หยกแท้นั้นมันช่างทำให้เย่หยวนได้เปิดหูเปิดตายิ่งนัก!

จ้าวคุนหันกลับมามองเย่หยวนก่อนจะหัวเราะขึ้น “มดปลวก ข้าบอกให้เจ้าทำอะไรเจ้าก็ทำตามไป ใครสนใจความคิดของเจ้ากันเล่า? ข้ารู้ว่าเจ้านั้นสำเร็จกฎแห่งห้วงมิติแต่ต่อหน้าข้าเจ้ามันก็ไร้ค่าใดๆ แน่นอนว่าหากเจ้าดื้อด้านจริงๆ แล้วข้าก็ยังมีวิธีการอีกนับไม่ถ้วนที่จะทำให้เจ้ายอมจำนน! อ่า เกือบลืมไป เมื่อกี้เจ้าคิดท้าทายข้าใช่หรือไม่?”

จ้าวคุนนั้นกำลังนอนชักกระตุกอยู่บนพื้นดิน

ในเวลานี้ใบหน้าของจ้าวคุนมันบิดเบี้ยวเหมือนกำลังเจ็บปวดทรมานอย่างมาก น้ำลายไหลฟูมปากและดวงตานั้นเหลือกขึ้นสูง กระตุกชักอย่างไม่มีท่าทีจะหยุด

ดวงตาของเฉิงฉงชานแทบจะถลนออกมาจากเบ้า

คนทั้งหลายในที่นี้ต่างต้องอ้าปากค้างไปตามๆ กัน

นี่มัน… เกิดอะไรขึ้นกัน?

วินาทีก่อนนั้นจ้าวคุนกำลังพุ่งตัวไปหาอย่างรวดเร็วเหนือฟ้าราวกับว่าโลกนี้เป็นของเขา

แต่วินาทีต่อมาเขากลับนอนชักบนพื้น?

นอน… ชัก!

ยอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศใหญ่ขั้นปลายนั้นกลับลงไปนอนชักกับพื้น!

“เจ้า… เจ้าทำอะไรศิษย์พี่จ้าวกัน?” เฉิงฉงชานถามขึ้นมาด้วยความหวาดกลัว

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “ข้าก็บอกแล้วไงว่าข้านั้นเปิดดูภายในแผ่นหยกได้และเรียนรู้จะผสมกลั่นเจ้าสิ่งนี้ขึ้นมา มันเรียกว่าโค่นสายลม เจ้า… คงเคยได้ยินมันมาก่อนใช่หรือไม่?”

เฉิงฉงชานหน้าซีดขาวลงทันทีที่ได้ยิน “ค-โค่นสายลม! เจ้า… เจ้ากลับเรียนรู้ที่จะผสมโค่นสายลมขึ้นมา! ให้ตายสิ เช่นนั้นแล้วเรา…”

เสียงของเขานั้นยังไม่ทันจางหายเฉิงฉงชานก็ต้องกระตุกและชักขึ้นมาอย่างรุนแรง

จากนั้นเขาก็ลงไปกองนอนกับพื้น

ตึบ!

ตึบ!

ตึบ!

ยอดฝีมือคนแล้วคนเล่าลงไปนอนกองชักกระตุกบนพื้น

ถังหยูและพวกนั้นต้องเบิกตากว้างค้าง

ภาพของยอดฝีมือนับร้อยๆ ที่ร่วงลงไปนอนกองพร้อมๆ กันพร้อมกระตุกชักน้ำลายไหลตาเหลือก มันเป็นภาพที่หาดูได้ยากยิ่ง!

………………………..