จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2569

“ท่านพี่! เกิดเรื่องแล้ว! เรื่องใหญ่แล้ว! เวลานี้เหล่ายอดฝีมือในราชวังต่างออกมาล้อมรอบคฤหาสน์ราชครูไว้สิ้น! องค์ชายใหญ่นั้นได้มาร้องเรียกอยู่ด้านนอกบอกว่าให้พี่ออกไปตายเสีย!” ถังหยูนั้นกล่าวขึ้นมาด้วยใบหน้าตระหนกร้องลั่นเข้ามาบอกเย่หยวน

เย่หยวนนั้นก้าวออกมาจากห้องทำงานของตนก่อนจะถามขึ้น “อ่า? มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

ถังหยูกล่าวขึ้นมา “ป-เป็นท่านทูต! องค์ชายใหญ่นั้นได้ยืมกำลังท่านทูตทำการยึดอำนาจ! เวลานี้องค์ชายใหญ่นั้นได้วางกำลังควบคุมราชวังไว้สิ้นแล้ว ทั้งยังสั่งให้เหล่ายอดฝีมือทั้งหลายออกมาล้อมรอบคฤหาสน์ราชครูเราไว้สิ้น!”

เย่หยวนตอบกลับไปด้วยใบหน้าเรียบเฉยเมื่อได้ยิน “เรื่องนั้นเองหรือ! ในเมื่อเฉิงฉงชานมันกล้าลงมือก็คงหมายความว่ากำลังเสริมของมันมาถึงแล้ว?”

ถังหยูผงะไปทันทีที่ได้ยิน “ท่านรู้ได้อย่างไรกัน?”

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “ด้วยนิสัยเลือดร้อนของเฉิงฉงชานมันนั้นหากมันมั่นใจว่าจะสังหารข้าได้มันคงสังหารข้าไปตั้งแต่ที่ข้ารักษาศิษย์น้องของมันเสร็จสิ้นแล้ว ไม่มีทางรอมาจนถึงวันนี้ได้หรอก! เหตุผลที่มันกลับมาคิดสร้างสายสัมพันธ์กับข้าไว้นั้นก็เพื่อจะยื้อตัวข้าไว้เพื่อรอกำลังเสริมมิใช่หรือ?”

ถังหยูผงะไปทันทีที่ได้ยิน “ในเมื่อท่านพี่รู้ก่อนแล้วว่าพวกมันวางแผนร้ายต่อท่านทำไมท่านยังไม่คิดหนีไปอีกเล่า? คนที่มันเชิญมานั้นเป็นถึงศิษย์นิกายในของนิกายสวรรค์หยกแท้ จ้าวคุน! กำลังของเขานั้นเหนือล้ำอย่างมากดูท่ามันคงมาเพื่อจัดการท่านพี่โดยเฉพาะแน่!”

เย่หยวนที่ได้ยินก็ต้องหัวเราะขึ้นมา “หากข้าไปแล้วเจ้าก็คงได้ตายแน่ ตระกูลถังเจ้า องค์ชายรองและคนทั้งหลายที่ติดตามพวกเขาก็คงไม่มีใครรอดชีวิตไปได้!”

ถังหยูที่ได้ยินต้องผงะไปอีกครั้ง เป็นตอนนี้เองที่เขาได้รู้ว่าเย่หยวนกลับยังอยู่เพราะห่วงพวกเขา!

ความรู้สึกอบอุ่นมันปะทุขึ้นมาในจิตใจของเขาจนน้ำตาแทบไหลร่วงออกมา

พี่ชายเช่นนี้มันช่างควรค่าแก่การติดตามโดยแท้!

แต่จากนั้นเขาจึงได้กัดฟันแน่นตอบออกมา “ท่านพี่ เวลานี้ด้านนอกมันมียอดฝีมือมากหลายต่อให้ท่านจะมีวิชาการเคลื่อนไหวที่เหนือล้ำปานใดมันก็คงยากจะหนีออกไป! ท่านให้อาจารย์หลินปกป้องแล้วฝ่าวงล้อมออกไปเถอะ ข้าจะคอยกันหลังให้!”

เพียะ!

เย่หยวนตบหลังเขาลงอย่างแรงก่อนจะหัวเราะขึ้น “ดูหลังเจ้าเองเถอะ! ฝีมืออย่างเจ้านี้แค่ขี้ฟันเฉิงฉงชานเจ้าก็คงแพ้พ่ายตายลงแล้ว! ยังจะมาพูดเรื่องดูหลังอะไรอีก! ไปเถอะ ออกไปดูกันหน่อย”

พูดจบเขาก็เดินตรงออกไปทางประตูทันที

ได้เห็นเย่หยวนออกมาเช่นนั้นองค์ชายใหญ่ก็รีบเสนอหน้าเข้ามาด้วยรอยยิ้มทันที “เย่หยวน เจ้าจบเห่แล้ว! จงยอมตายอย่าได้ขัดขืนเสียเถอะ ไม่เช่นนั้นทั้งคฤหาสน์ราชครูนี้คงได้ต้องลำบากมาสร้างกันใหม่อีก!”

ผัวะ!

ร่างขององค์ชายใหญ่นั้นปลิวไปหลังจากเกิดเสียงรุนแรงนั้นขึ้น

“เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงได้มาเสนอหน้าพูดอยู่ตรงนี้?” เย่หยวนกล่าวขึ้นอย่างไม่คิดสนใจ

เหล่าทหารทั้งหลายที่เห็นต้องอ้าปากค้าง

เจ้าหมอนี่มันโอหังเกินไป!

มาถึงขั้นนี้แล้วแต่กลับจะยังลงมือก่อนเสียด้วยซ้ำ!

จ้าวคุนนั้นยิ้มกล่าวขึ้นมา “หึๆ ไม่เลว! เด็กน้อย ได้ยินว่าเจ้าบรรลุขึ้นมาที่ป่าหมึกเรือง จุนเถียน… ถูกเจ้าสังหารใช่หรือไม่?”

เย่หยวนนั้นไม่คิดสนใจจ้าวคุนและหันไปหาเฉิงฉงชาน

“เฉิงฉงชาน นี่หรือคือการตอบแทนผู้มีพระคุณของเจ้า?”

จ้าวคุนหน้าดำมืดลงทันที

ให้ตายเถอะ เขาถูกเมิน!

หรือว่าเจ้าเด็กคนนี้มันจะตาบอด?

มันดูไม่ออกหรือว่าคนที่ใหญ่ที่สุดในที่นี้คือตัวเขา?

เฉิงฉงชานหัวเราะตอบกลับมา “ผู้มีพระคุณ? หึๆ อาณาจักรตะวันออกนี้มันอยู่ใต้การปกครองของนิกายสวรรค์หยกแท้! แม้แต่ชีวิตของจักรพรรดิเองนิกายสวรรค์หยกแท้เราก็ตัดสินได้! เจ้านั้นเป็นแค่ราชครูของอาณาจักรตะวันออกแต่กลับคิดว่าทูตผู้นี้มีอะไรติดค้างคนอย่างเจ้าหรือ?”

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไปพร้อมพยักหน้า

“เป็นเช่นนั้นเอง เช่นนั้นที่เจ้ามาล้อมคฤหาสน์ราชครูข้าไว้นี้เพราะเรื่องใด?”

จ้าวคุนที่ได้ยินก็ต้องร้องลั่นขึ้นมาด้วยใบหน้าแดงก่ำ “เด็กน้อย เจ้าหูหนวกด้วยหรือ? ข้าถามว่าเจ้าสังหารจุนเถียนใช่หรือไม่?!”

เย่หยวนหันไปยิ้มเย้ยแก่เฉิงฉงชาน “เฉิงฉงชาน เจ้าก็น่าจะรู้ว่าเจ้าสังหารข้าไม่ได้!”