จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2568

แผ่นหยกที่ได้มาจากเฉิงฉงชานนั้นมีด้วยกันทั้งสิ้นสามแผ่น

เย่หยวนนั้นยกมันขึ้นมาดูเล่นด้วยรอยยิ้ม “เฉิงฉงชานนั้นมันคิดว่าข้าจะไม่อาจเปิดแผ่นหยกนี้ออกมาได้ มันจึงได้มอบให้ข้าอย่างไม่คิดหน้าคิดหลังมากมาย น่าเสียดายที่มันสมองน้อยเกินไป! แม้ว่าพลังปิดกั้นนี้มันจะรุนแรงล้ำสักแค่ไหน ตราบเท่าที่ข้าเข้าใจส่วนหนึ่งของมันได้ ข้าก็ย่อมจะสามารถเข้าใจมันได้ทั้งหมด”

สิ่งที่เย่หยวนจะทำนั้นมิใช่การเปิดพลังปิดกั้นออกแต่เป็นการศึกษาค่ายกลที่สร้างพลังปิดกั้นนี้ขึ้นมา

ความยากของสองสิ่งนี้มันไม่อาจจะเอามาเทียบเคียงกันได้เลย

พลังปิดกั้นของแผ่นหยกนี้มันสุดแสนจะรุนแรงเหนือล้ำกว่าความเข้าใจของเย่หยวนไปอย่างมาก

ที่สำคัญไปกว่านั้นเขายังได้พบว่าวิชาการค่ายกลของสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดมันแตกต่างไปจากเต๋าค่ายกลของตัวเขาอย่างมาก

แทบจะไม่มีอะไรที่ใกล้เคียงกันเลย มันเป็นสิ่งที่เย่หยวนไม่เคยคิดฝันถึงมาก่อน

เหล่าพลังปิดกั้นทั้งหลายนั้นมันเหมือนเป็นประตูบานใหม่ให้แก่เย่หยวน ทำให้เขาได้เห็นโลกที่ไม่เคยรู้จัก

เป็นเวลานี้เองที่เย่หยวนได้รู้ว่าตัวเองยังประเมินสวรรค์ต่ำเกินไป!

สวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดนั้นมันเป็นโลกที่เกิดขึ้นมาจากพลังแห่งกฎสิ้น

ทุกสิ่งอย่างนั้นมันเหนือล้ำจนไม่อาจจะเอามหาพิภพถงเทียนมาเทียบเคียงได้แม้แต่น้อย

ยิ่งเย่หยวนศึกษาไปมากเท่าใดเขาก็ยิ่งรู้สึกว่ามันซับซ้อนขึ้น

เขานั้นรู้สึกเหมือนดั่งปรมาจารย์ที่ได้รับหนังสือกองยักษ์จากแดนไกล

พลังปิดกั้นทั้งหลายนี้มันผสานเข้ากับธรรมชาติราวกับว่าไม่ได้มีใครสร้างมันขึ้น

ไม่นานจากนั้นวันหนึ่งมันก็ได้มีพลังกฎประทับลงมาบนร่างของเย่หยวน

เย่หยวนได้แต่ยิ้มแห้งๆ ออกมา “ไม่นึกเลยว่ากฎแห่งเต๋าโอสถของข้ายังไม่ทันพัฒนาไปถึงขั้นสุดแต่กฎแห่งเต๋าค่ายกลของข้านั้นกลับจะเป็นวิชาที่ขึ้นมาถึงระดับสุดเสียก่อน วิชาการค่ายกลของผู้อาวุโสผู้นี้มันช่างเหนือล้ำนัก เขานั้นจะต้องเป็นยอดคนมากชื่อในสมัยก่อนเป็นแน่! น่าเสียดายที่เขานั้นต้องมาตายลงในป่าหมึกเรือง”

เย่หยวนนั้นไม่เคยคิดจะคัดลอกวิชาของคนอื่น เขานั้นเพียงแค่จับจุดสำคัญ ทิ้งจุดด้อยและเอามาผสานกับเต๋าค่ายกลแต่เดิมของเขา

หลายปีมานี้เย่หยวนได้พัฒนาเต๋าค่ายกลของตนขึ้นอย่างมากจนบ่มเพาะขึ้นมาถึงระดับหนึ่งขั้นสุดได้แล้ว

ไม่ต้องไปพูดถึงข้อมูลใดๆ ที่เก็บอยู่ในแผ่นหยกนั้น แค่นับเรื่องการศึกษาพลังปิดกั้นนี้มันก็ถือว่าเฉิงฉงชานได้ให้สมบัติล้ำค่าแก่เขาแล้ว

เย่หยวนนั้นหยิบแผ่นหยกนั้นขึ้นมาก่อนจะส่องจิตศักดิ์สิทธิ์ลงไปดูภายใน

จากนั้นข้อมูลมากล้นมันก็หลั่งไหลเข้ามาในสมองของเขา

“คัมภีร์พิษ!”

สิ่งที่เก็บอยู่ภายในแผ่นหยกนี้มันกลับเป็นวิชาเกี่ยวกับพิษ

ภายในแผ่นหยกนั้นมันมีพิษมากมายและวิธีการใช้ที่หลากหลาย พิษแต่ละอย่างนั้นมันสุดแสนแปลกประหลาด

ต่อให้เย่หยวนจะเป็นยอดฝีมือด้านพิษสักแค่ไหน เขาก็ยังต้องอ้าปากค้าง

“ที่แท้แล้วพิษที่เฉิงฉงชานโดนมานั้นมันคือปะทุเงียบ แต่ก็สมชื่อดี พิษนี้ต่อให้จะเป็นนักยุทธชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศล้ำเองก็ยังไม่อาจจะป้องกันได้! แต่ว่าเฉิงฉงชานมันคงไม่ได้รู้เลยว่าพิษในตัวของมันนั้นยังไม่ได้ถูกกำจัดออกไปหมดสิ้น อีกไม่นานมันก็จะฟักตัวปะทุขึ้นมาใหม่” เย่หยวนกล่าวขึ้นมาด้วยรอยยิ้มเย็นเยือก

มันมิใช่ว่าเย่หยวนตั้งใจทำแต่ด้วยฝีมือของเขาและพลังบ่มเพาะที่ยังไม่มากพอกอปรกับตัวเฉิงฉงชานโดนพิษเข้าไปนานจนเกินแก้

เพียงแค่ว่าเย่หยวนไม่จำเป็นต้องไปบอกเขาใดๆ

เขานั้นรู้ดีว่าเฉิงฉงชานยังคงถือแค้นและจะมาจัดการเขาด้วยวิธีการใดสักอย่างแน่ มีหรือที่เย่หยวนจะไม่เก็บไพ่ไว้ต่อรองบ้าง

ส่วนหยกอีกสองแผ่นนั้นมันยิ่งทำให้เย่หยวนต้องตกตะลึง

หนึ่งนั้นมันเป็นแผ่นหยกที่บันทึกวิชาการโอสถ สรรพคุณต่างๆ ของสมุนไพรรวมไปถึงวิธีการปลูกของสมุนไพรสวรรค์นับพันๆ ชนิด ทั้งยังมีสูตรโอสถสวรรค์และทักษะการโอสถอีกมากมายมหาศาล

แผ่นหยกที่ได้รับการผนึกไว้แน่นหนาปานนั้นมีหรือที่ของภายในมันจะเป็นของธรรมดาๆ

ที่สำคัญไปกว่านั้นนี่ยังเป็นแค่ส่วนหนึ่งของความรู้เท่านั้น

ส่วนที่ยังอยู่ในการปกป้องของพลังปิดกั้นนั้นต่างหากคือส่วนหัวใจของมัน!

แผ่นหยกนี้มันย่อมจะเป็นสมบัติล้ำค่าแก่เย่หยวนอย่างไม่ต้องสงสัย

สวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดนั้นมันมีวิชาการโอสถที่แตกต่างจากมหาพิภพถงเทียนไปสิ้นเชิงและยังซับซ้อนยุ่งยากไปกว่ากันมาก

แม้ว่าเย่หยวนจะฝึกหลอมโอสถสวรรค์พื้นฐานมากมายไปจนถึงขั้นสุดได้แต่มันก็ยังไม่ถือว่าเป็นการฝึกฝนที่สมบูรณ์แต่อย่างใด

โอสถสวรรค์ที่เขาฝึกฝนนั้นมันคือสิ่งที่เขาฝึกเพื่อที่จะสามารถหลอมโอสถฟื้นฟูเทพได้

จ้าวคุนหรี่ตาลงมองพร้อมกล่าวขึ้น “โอสถสวรรค์แปลงปีกเจิดทลาย!”

เฉิงฉงชานยิ้มรับกลับไป “ใช่แล้ว! ศิษย์น้องไปเจอมันมาในสุสานเก่าแก่ในพื้นที่อาณาจักรตะวันออกนี้ โอสถสวรรค์นี้ศิษย์น้องขอมอบมันเพื่อแสดงความคารวะแก่ศิษย์พี่”

จ้าวคุนเบิกตากว้างขึ้นมาก่อนจะยิ้มขึ้น “สิ่งที่เจ้าได้มามันคงมิใช่แค่โอสถสวรรค์นี้ใช่หรือไม่?”

เฉิงฉงชานผงะไปก่อนจะตอบกลับมา “ศิษย์พี่ฉลาดล้ำ สมบัติที่ศิษย์น้องได้มานั้นที่มีค่าที่สุดมันคงเป็นเหล่าแผ่นหยกทั้งหลายนั้น! เพียงแค่ว่า… ตอนนี้มันอยู่ในมือของเย่หยวนผู้นั้น!”

พูดจบเฉิงฉงชานก็ค่อยๆ เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นมาให้จ้าวคุนฟัง

แน่นอนว่าเมื่อออกมาจากปากเขาแล้วเย่หยวนย่อมจะเป็นดั่งวายร้ายจอมมารที่ข่มขู่คนด้วยพิษบอกให้เขาส่งเอาแผ่นหยกนั้นให้

หลังจ้าวคุนได้ยินเช่นนั้นเขาก็หัวเราะเย้ยขึ้นมา “ขยะเสียจริงๆ! เจ้าทำนิกายสวรรค์หยกแท้เราขายหน้าสิ้นแล้ว!”

เฉิงฉงชานได้แต่ตอบรับไปอย่างไม่กล้าเถียง

หากมิใช่เพราะเขาจนหนทางจริงๆ ตัวเขาก็คงไม่ส่งเรื่องไปขอกำลังเสริม

แต่เมื่อเขานั้นมาถึงแล้ว สมบัติใดๆ ที่ได้มาจากสุสานเก่าแก่นั้นก็ย่อมจะต้องเอามาแบ่งกับเขา

แต่การยืมมือจ้าวคุนจัดการเย่หยวนมันก็ถือว่าคุ้มค่า

“แต่ว่าจะอย่างไรเสียผู้บรรลุสวรรค์คนหนึ่งมันกลับสามารถจัดการพิษประหลาดนั้นได้ มันมีฝีมือทีเดียว! เฉิงฉงชาน หากเจ้าอยากให้ข้าลงมือมันก็ย่อมจะได้ แต่เจ้านั้นต้องเอาโอสถสวรรค์แปลงปีกเจิดทลายมาให้ข้าอีกห้าเม็ดหรือโอสถสวรรค์ระดับใกล้ๆ กัน นอกจากนั้นข้ายังอยากได้แผ่นหยกที่เจ้าว่านั้นด้วย!” จ้าวคุนกล่าวออกมา

เฉิงฉงชานนั้นได้แต่ต้องกันฟันตอบรับไป

แต่ความจริงแล้วเขากำลังหัวเราะอยู่ในใจ

สิ่งที่เขาได้ออกมาจากสุสานนั้นมันเหนือล้ำกว่าที่ใครจะคาดเดาได้!

แค่โอสถสวรรค์ห้าเม็ด มันย่อมจะมิใช่เรื่องใหญ่เกินไปแต่อย่างใด

แน่นอนว่าสีหน้าของเขาไม่ได้แสดงออกถึงเรื่องนั้นแม้แต่น้อย เวลานี้เขากำลังปั้นหน้าตาลำบากใจอย่างมาก

“นำทางไป ข้าอยากจะเห็นเหลือเกินว่าเจ้าผู้บรรลุสวรรค์นี้มันจะมีพลังวิเศษหรือไม่!” จ้าวคุนกล่าว

………………………..