จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2572

“นักดาบหน้าหยก หลัวหยุนชิง?” เย่หยวนหันมากล่าวพึมพำ

เพราะนี่มันเป็นครั้งแรกที่เขาได้พบเจอกับผู้บรรลุสวรรค์คนอื่น

คนที่ยืนตรงหน้าเขานี้ไม่ได้คิดปกปิดพลังใดๆ แม้แต่น้อย

คลื่นพลังจากร่างของเขานั้นดูแล้วมันเหนือล้ำระดับของชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศใหญ่ไปมากจนถึงระดับของชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศล้ำได้ง่ายๆ!

ที่สำคัญไปกว่านั้นคนผู้นี้ยังค่อยๆ เดินเข้ามาอย่างเป็นมิตรแต่คลื่นพลังจากร่างกายของเขานั้นมันทำเอาคนทั้งหลายแทบลืมตาไม่ขึ้น

แข็งแกร่ง!

นี่มันคือความรู้สึกแรกที่เย่หยวนรู้สึกได้หลังจากที่ได้เห็นนักดาบหน้าหยกผู้นี้!

เย่หยวนเริ่มแสดงสีหน้ากังวลออกมาอย่างชัดเจนในตอนนี้

เพราะคนผู้นี้แข็งแกร่งจนเกินไป เขาไม่อาจจะรับมือได้อย่างแน่นอน

และดูจากท่าทางของพวกจ้าวคุนทั้งหลายนั้นแล้ว ผู้มาถึงนี้คงไม่ได้เป็นมิตรสักเท่าไหร่!

หลัวหยุนชิงค่อยๆ เดินเข้ามาใกล้ดูเหมือนจะช้าแต่มันก็เร็วไม่นานก็มาหยุดลงตรงหน้าพวกเขาทั้งหลาย

“หนุ่มน้อย มากับข้าเถอะ! ดินแดนสวรรค์ตะวันเที่ยงนั้นมันไม่เหมาะกับเจ้า!” หลัวหยุนชิงหันมากล่าวกับเย่หยวน

เย่หยวนที่ได้ยินต้องผงะไปทันที เพราะเขาก็ไม่นึกฝันว่าที่หลัวหยุนชิงมาดักพวกเขาไว้นี้มันจะเพื่อชักชวนเขาไป

จ้าวคุนนั้นอ้าปากค้างขึ้นมาทันที “นักดาบหน้าหยกหลัวหยุนชิงนั้นกลับมาเป็นผู้นำทางด้วยตัวเองหรือ!”

เย่หยวนนั้นได้แต่หันมามองอย่างสงสัย ไม่รู้ได้ว่าคนทั้งหลายนั้นพูดถึงเรื่องอะไรกัน

แม้ว่าเขาจะมาถึงสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดได้นานหลายปีแล้วแต่เขาก็ไม่ได้ออกไปไหนไกลจากอาณาจักรตะวันออกมากมายนักจึงไม่ได้รู้ถึงเรื่องราวภายนอกใดๆ

อย่างเช่นคำว่าผู้นำทางนี้

เย่หยวนได้แต่ต้องหันไปหาหลัวหยุนชิงพร้อมขมวดคิ้วถาม “ผู้นำทาง?”

หลัวหยุนชิงนั้นตอบกลับมาด้วยรอยยิ้ม “ผู้บรรลุสวรรค์อย่างเรานั้นจะบรรลุขึ้นมาในจุดใดไม่มีใครคาดเดาได้ แต่ว่าในบริเวณของห้ายอดแดนสวรรค์นี้นอกจากดินแดนสวรรค์ห้าแสงเราแล้วดินแดนสวรรค์อื่นๆ นั้นมันไม่ต้อนรับผู้บรรลุสวรรค์เป็นอย่างมาก ในดินแดนทั้งหลายนั้นหากพบเจอพวกเขาก็จะถูกฆ่าสังหารลงทันที! เพราะฉะนั้นทางดินแดนสวรรค์ห้าแสงของเราจึงได้ส่งผู้นำทางมากมายไปแทรกแซงในดินแดนอื่นๆ ทั้งสี่เพื่อที่จะนำทางผู้บรรลุสวรรค์หน้าใหม่กลับไปยังดินแดนสวรรค์ห้าแสง!”

เมื่อเย่หยวนได้ยินเข้าก็กระจ่างขึ้นมาทันที

ดินแดนสวรรค์ห้าแสงนั้นต่อต้านอำนาจของสี่ดินแดนสวรรค์ที่เหลือด้วยกำลังของตัวเอง แน่นอนว่าพวกเขาย่อมจะต้องการกำลังคนอย่างไร้จำกัด

แต่ผู้บรรลุสวรรค์นั้นบรรลุขึ้นมาอย่างกระจัดกระจายในดินแดนสวรรค์ต่างๆ นอกจากคนที่บรรลุขึ้นมาในดินแดนสวรรค์ห้าแสงแล้วมันคงมีผู้บรรลุสวรรค์ที่รอดชีวิตมาได้ไม่กี่คน

เพราะฉะนั้นมันจึงต้องมีผู้นำทาง!

แต่ว่าอย่างไรเสียด้วยสีหน้าของพวกจ้าวคุนนั้น หลัวหยุนชิงผู้นี้เองก็คงมีตำแหน่งสูงล้ำแม้จะเทียบกับเหล่าผู้นำทางทั้งหลายเช่นกัน

เย่หยวนส่ายหัวตอบกลับไป “ขออภัยด้วย แต่ข้านั้นยังไม่มีแผนจะไปยังดินแดนสวรรค์ห้าแสงในตอนนี้!”

จ้าวคุนนั้นต้องเบิกตากว้างขึ้นมาอย่างไม่อยากเชื่อสายตา

นี่มันคือหลัวหยุนชิง!

หลัวหยุนชิงมารับเขาด้วยตัวเองแต่เย่หยวนนั้นกลับไม่คิดตอบรับคำเชิญ!

แต่ทางด้านหลัวหยุนชิงก็ยิ้มตอบกลับมาอย่างใจเย็น “เจ้าไปที่นิกายสวรรค์หยกแท้ไม่ได้หรอก เชื่อข้าเถอะว่าหากเจ้าไปยังนิกายสวรรค์หยกแท้แล้วเจ้าจะต้องตายลงแน่!”

เย่หยวนที่ได้ยินจึงตอบกลับไป “ข้าไม่ขอเชื่อ!”

หลัวหยุนชิงนั้นยิ้มตอบกลับมา “ข้านั้นรู้ว่าเจ้ามีวิชาการโอสถที่เหนือล้ำฟ้าดินแต่ว่าเจ้าไม่ได้รู้เลยว่าเบื้องบนของนิกายสวรรค์หยกแท้นั้นมันมีท่าทีอย่างไรต่อผู้บรรลุสวรรค์!”

เย่หยวนจึงถามขึ้นมา “อ่า? ท่าทีอย่างไรเล่า?”

หลัวหยุนชิงตอบกลับ “ยิ่งเจ้าเก่ง พวกมันก็จะยิ่งระวังเจ้ามากขึ้น! เพราะว่าผู้ก่อตั้งนิกายสวรรค์หยกแท้ เหยียนยูเจินนั้นถูกยอดฝีมือจากดินแดนสวรรค์ห้าแสงเราทำร้ายจนสาหัสและตายลงในที่สุด! พร้อมๆ กันนั้นยอดสมบัติของนิกายสวรรค์หยกแท้อย่างเขาแห่งถงเทียนนั้นก็ได้หายไปด้วยเช่นกัน เพราะฉะนั้นนิกายสวรรค์หยกแท้จึงได้มีท่าทีเป็นปฏิปักษ์กับผู้บรรลุสวรรค์อย่างมาก! เพราะฉะนั้นด้วยความสามารถที่เจ้ามีนี้ หากเจ้าไปยังนิกายสวรรค์หยกแท้แล้วพวกมันคงไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่!”

หลังได้ยินเช่นนั้นเย่หยวนก็เริ่มรู้สึกกังวลขึ้นมาจับใจ

เพราะเขานั้นกลับไม่นึกฝันว่าเหยียนยูเจินนั้นกลับตายลงด้วยน้ำมือของยอดฝีมือจากดินแดนสวรรค์ห้าแสง

หากสิ่งที่หลัวหยุนชิงพูดมานั้นมันคือความจริงแล้วมันก็คงเท่ากับว่าเขากำลังเดินเข้าไปหาปากเสืออย่างไม่ต้องสงสัย

เย่หยวนหันมาถามจ้าวคุน “ที่เขาว่ามานี้มันจริงหรือ?”

จ้าวคุนผงะตอบกลับมา “ข้า… ข้าไม่ทราบได้!”

หลัวหยุนชิงยิ้มกล่าวขึ้นเสริม “เรื่องนี้ศิษย์ทั่วๆ ไปมันคงมีไม่กี่คนที่รู้ คนที่จะรู้ก็คงมีแต่เหล่าผู้อาวุโสที่อยู่มานานปีเท่านั้น แต่นิกายสวรรค์หยกแท้นั้นจะอย่างไรก็ดูถูกเหยียดหยันผู้บรรลุสวรรค์อย่างเราเป็นอย่างมาก เรื่องนี้มันคือความจริงที่เจ้าได้เห็นกับตาแล้ว!”

เย่หยวนสูดหายใจเข้าลึกด้วยความลังเล