จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2575

“นี่มัน… ล้อกันเล่นใช่ไหม? พวกเจ้านั้นตายลงไปแล้วแท้ๆ!” ต้วนเถากล่าวขึ้นมาด้วยปากที่อ้าค้าง

โดยเฉพาะตัวตู้เฉียนนั้นที่เขาเป็นคนตรวจสอบดูเองกับตาว่าเขานั้นหมดสิ้นชีวิตไร้ลมหายใจใดๆ มีหรือที่ซากศพเช่นนั้นจะลุกกลับมาเป็นคนได้?

ตู้เฉียนหัวเราะขึ้น “ข้านั้นก็นึกว่าตัวเองจะตายไปแล้วเช่นกัน แต่ข้านั้นถูกอาจารย์เย่ท่านช่วยไว้! ชีวิตของพ่อเจ้านี้จะขอมอบมันให้แก่อาจารย์เย่!”

หม่าเหลียงกล่าวขึ้นตาม “ใช่แล้ว! พ่อเจ้านี้คือคนที่ได้ตายไปแล้วครั้งหนึ่ง ชีวิตนี้ข้าจะขอมอบมันให้แก่อาจารย์เย่!”

คนทั้งสี่นั้นกลับมามีชีวิตอีกครั้งทำให้ท่าทางของพวกเขานั้นเปลี่ยนไปสิ้นเชิง

พวกเขานั้นรู้ตัวดีว่าบาดแผลของตัวเองมันสาหัสแค่ไหน

ไม่แปลกหรอกที่คนทั้งหลายจะตัดสินว่าพวกเขาตายไปแล้ว!

แต่เย่หยวนนั้นกลับมากฝีมือถึงขั้นชุบชีวิตคนขึ้นมาได้ ลากพวกเขานั้นกลับมาจากประตูยมโลก

ต้วนเถาและคนทั้งหลายนั้นต่างต้องหันมามองเย่หยวนด้วยความตกตะลึงอย่างไม่อยากเชื่อสายตา

พวกเขานั้นคิดว่าเย่หยวนเป็นแค่คนขี้ขลาดชอบเล่นสนุก

แต่ไม่นึกฝันว่าเขาคนนี้กลับจะกลายเป็นยอดคนจริงๆ!

อาจารย์หลินที่พวกเขานับถือนั้นกลับเป็นแค่ศิษย์ของเย่หยวนคนนี้!

หากไม่ได้เห็นกับตาแล้วพวกเขาย่อมจะไม่มีวันเชื่อมันได้อย่างเด็ดขาด!

“ที่แท้แล้วน้องเย่นั้นกลับเป็นยอดหมอมากฝีมือ! ไม่แปลกเลยว่าทำไมท่านหลัวจึงได้เดินทางออกไปนำทางมาเอง! น้องเย่และศิษย์นั้นช่วยเหลือเมืองกระทิงเขียวของเราไว้อย่างมากล้นจริงๆ” เหยาชิงกล่าวขึ้นมาพร้อมก้มหัวให้เย่หยวน

“อะไรกัน! ท่านเหยา ท่านหลัวที่ท่านพูดถึงนี้มันหรือว่า… นักดาบหน้าหยกท่านหลัวหยุนชิง?” ต้วนเถากล่าวขึ้นถาม

เหยาชิงพยักหน้ารับ “แล้วจะยังมีท่านหลัวไหนอีกเล่า?”

“เป็นเขาจริง!”

“ท่านหลัวนั้นกลับไปนำทางอาจารย์เย่กลับมาด้วยตัวเอง!”

“นี่มันเป็นเกียรติอย่างสูง!”

…

ปกติแล้วคนที่จะออกไปทำหน้าที่เป็นผู้นำทางนั้นย่อมจะมีแค่นักยุทธชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศใหญ่เท่านั้น

นักยุทธชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศล้ำที่จะออกไปเป็นผู้นำทางนั้นมันแทบจะไม่มี

แต่มันไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่หลัวหยุนชิงนั้นออกไปเชิญผู้บรรลุสวรรค์กลับมาด้วยตัวเอง!

แต่เย่หยวนนั้นกลับทำให้ท่านหลัวหยุนชิงนั้นต้องออกไปรับมาเอง แค่นี้มันก็เป็นสัญญาณบอกถึงความยิ่งใหญ่แล้ว!

เหล่าผู้บรรลุสวรรค์ที่อยู่ในเมืองกระทิงเขียวนี้ต่างเคยได้ยินชื่อเสียงของหลัวหยุนชิงมาสิ้น

เขานั้นคือยอดฝีมือที่ทำให้นิกายสวรรค์หยกแท้ทั้งนิกายต้องยำเกรง!

แค่จะเห็นตัวจริงของหลัวหยุนชิงนั้นยังนับว่าเป็นเรื่องยาก ไม่ต้องไปพูดถึงเรื่องการออกไปนำทางใดๆ เลย

“นี่มัน… นี่… ข้าน้อยมีตาหามีแววไม่ อาจารย์เย่โปรดลงโทษด้วยเถอะ!” ต้วนเถานั้นรีบก้มหัวกล่าวขึ้นมาด้วยเหงื่อท่วมกาย

เย่หยวนตอบกลับไป “ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ไม่ต้องคิดมาก เวลามันก็ป่านนี้แล้วพี่เหยาเราไปกันเถอะ”

เหยาชิงพยักหน้ารับก่อนจะนำเอาเรือบินลำหนึ่งออกมาจากกำไลเก็บของ

จากนั้นคนทั้งหลายก็ขึ้นเรือนั้นบินลอยไปตามอากาศ

…

นิกายสวรรค์ยุทธมั่นนั้นตั้งอยู่อย่างสง่ากลางหุบเขานับหมื่นๆ พันๆ

ที่แห่งนี้มันมีพลังงานฟ้าดินรวมตัวกันอยู่หนาแน่นพร้อมด้วยเส้นเลือดมังกรอ่อนๆ ที่วางตัวยาวเป็นแนวนับหมื่นๆ กิโลเมตร

เมื่อคนทั้งหลายลงมาถึงนั้นภาพตรงหน้ามันก็สุดแสนจะจินตนาการ