จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2574

ในคืนเดียวกันนั้นหลินหลานก็ได้กลายเป็นคนที่ยุ่งที่สุดในเมืองกระทิงเขียวไป

แน่นอนว่าหลังจากนั้นเขาก็ได้กลายเป็นที่เคารพของทุกผู้คนเช่นกัน

นักหลอมโอสถสวรรค์ระดับสองนั้นกลับลงมือรักษาผู้คนทั้งหลายอย่างไม่ถือตัว

ตอนแรกๆ คนทั้งหลายก็ย่อมจะยังกังวลอยู่ไม่น้อยแต่ไม่นานความกังวลนั้นมันก็ได้เปลี่ยนเป็นความเคารพ

“อาจารย์หลิน ท่านนั้นช่างเป็นหมอเทวดาโดยแท้! แค่ขยับมือไม่กี่ครั้งอาการบาดเจ็บภายในของข้ามันก็แทบจะหายลงสิ้น”

“อาจารย์หลิน หากไม่มีท่านแล้วไม่รู้ว่าพวกเราจะต้องตายกันไปอีกกี่คน!”

“อาจารย์หลิน ท่านรีบๆ ดูให้ข้าหน่อยเถอะ ข้ารอนานแล้วนะ!”

…

คนทั้งหลายนั้นรู้สึกนับถือชื่นชมตัวเขาอย่างมากทำให้หลินหลานเองก็รู้สึกพึงพอใจ

เขานั้นเคยเป็นคนมากอำนาจเหนือล้ำกว่าใครๆ มาก่อน

แต่มันมากล้ำจนเขานั้นหลงใหลไปกับมัน จนถึงตอนนี้เองที่เขาเพิ่งจะได้รู้ว่าอำนาจที่เขามีก่อนหน้านั้นมันเกิดจากความกลัว มิใช่ความเคารพ

แต่เวลานี้เหล่าผู้บรรลุสวรรค์ทั้งหลายนั้นได้คารวะเคารพเขาอย่างสุดหัวใจ ไร้ความกลัวใดๆ

ความรู้สึกเป็นที่ต้องการนี้มันเป็นสิ่งที่ทำให้เขารู้สึกดีอย่างมาก!

ที่สำคัญยิ่งติดตามเย่หยวนมานานวันเข้าเขาก็ยิ่งได้เข้าใจความลึกล้ำของเย่หยวน

หลังจากที่ได้รับคำชี้แนะโดยตรงจากเย่หยวนไปนั้นวิชาการโอสถและวิชาการรักษาของเขามันก็พัฒนาขึ้นไปอย่างเหลือเกินกว่าจะเชื่อ

เป็นตอนนี้เองที่เขาได้รู้ว่าวิชาการโอสถที่เขาเคยคิดว่าตัวเองเก่งกาจนั้นมันเป็นแค่การละเล่นของเด็กน้อย!

ก่อนๆ มานั้นเขาเคยคิดว่าเส้นทางการโอสถเบื้องหน้าของเขามันคับแคบลงทุกที

แต่เวลานี้เขากลับได้พบว่าเส้นทางนี้มันยิ่งใหญ่ทอดยาวเกินกว่าที่เขาจะเดินไปได้ด้วยซ้ำ!

“จะเบียดทำไม! จะเบียดทำไม! เจ้าเด็กโอหังคนนี้มันมาจากไหนกัน ไม่รู้จักมารยาทบ้างหรือ? ขืนยังเบียดต่อไปเจ้าเชื่อหรือไม่ว่าพ่อเจ้านี้จะกระทืบเจ้าลงเสียตรงนี้?” เกิดเสียงคนพูดว่าขึ้นมาที่ด้านหลัง

“พี่ชายท่านนี้ ถอยไปหน่อยจะได้หรือไม่?”

นอกที่พักของหลินหลานนั้นมันมีคนล้อมไว้จนไม่มีที่จะแทรกเบียดเข้าไปได้ เย่หยวนที่ไม่มีทางจะเดินจึงได้แต่ต้องหันไปบอกคนที่ยืนบังอยู่ด้านหน้า

ต้วนเถานั้นหันหน้ามามองและเห็นเย่หยวนจึงได้ขมวดคิ้วแน่นขึ้นมา “จะมาก่อเรื่องอะไร ไม่เห็นหรือว่าตอนนี้ท่านอาจารย์หลินกำลังรักษาคนอื่นอยู่? หากคิดจะรับการรักษาก็ไปต่อแถว!”

เย่หยวนที่ได้ยินต้องชะงักงันและถอยไปข้างหลังเล็กน้อยไม่รู้ต้องตอบอย่างไรไปสองนาน แต่สุดท้ายก็เลือกจะพูดไปตรงๆ “ข้าไม่ได้มารับการรักษา ข้ามาหาหลินหลาน”

เมื่อต้วนเถาได้ยินเช่นนั้นเขาก็ยิ่งไม่พอใจเข้าไปใหญ่ “โอหัง! คนอย่างเจ้านี้ก็มาเรียกนามอาจารย์หลินห้วนๆ ได้หรือ? ไสหัวไปเสีย! หากยังมาก่อกวนการรักษาของอาจารย์หลินแล้วพ่อเจ้าจะฉีกเจ้าเป็นชิ้นๆ!”

ต้วนเถานั้นคือผู้นำของกลุ่มคนทั้งหลายในวันนี้เขานั้นมีพลังฝีมือแข็งแกร่งถึงชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศน้อยขั้นสุด

การจัดระเบียบการรักษาในวันนี้มันก็มีเขาเป็นคนดูแล

ได้เห็นว่าเย่หยวนคิดจะมาแทรกแถวเช่นนั้นเขาย่อมจะไม่ยอมอยู่เฉย

เย่หยวนเองก็ไม่รู้ต้องบอกยังไงที่สำคัญไปกว่านั้นก็คือเขาไม่อยากจะกวนสมาธิการรักษาของหลินหลานจึงเดินออกไปยืนรออยู่นอกแถวคน

ได้เห็นว่าเย่หยวนไม่คิดขัดขืนอะไร เช่นนั้นต้วนเถาก็ยิ้มกว้างขึ้นมา “ไอ้ขี้ขลาด! คิดมาลัดคิวต่อหน้าพี่ต้วนคนนี้มันยังเร็วไปร้อยปี!”

เมื่อคนทั้งหลายเห็นว่าเย่หยวนนั้นไม่ตอบโต้อะไรพวกเขาก็ย่อมจะแอบหัวเราะกันขึ้นมา

เย่หยวนนั้นไม่คิดสนใจสายตาของผู้คนและเดินไปหามุมพักของตัวเอง

และมุมที่เขาเลือกนี้มันก็พอดีที่จะเห็นถึงการรักษาของหลินหลานด้วย

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าใดแต่ในที่สุดหลินหลานก็รักษาคนทั้งหลายจนเสร็จสิ้นและคิดจะกลับไปรายงานเรื่องราวแก่เย่หยวนจึงได้เดินออกมาภายนอก

“อาจารย์หลินออกมาแล้ว! เปิดทางเร็ว!” ต้วนเถารีบกล่าวขึ้นมา

“หึๆ อาจารย์หลินท่านช่างมีฝีมือที่สมบูรณ์แบบนัก เป็นหมอเทวดาอย่างแท้จริง! ข้านั้นขอเป็นตัวแทนคนเมืองกระทิงเขียวกล่าวขอบคุณท่านอาจารย์หลิน” ต้วนเถากล่าวขึ้นมาด้วยความชื่นชม

คำพูดของเขานี้มันกลั่นมาจากหัวใจ

คนทั้งหลายนั้นบาดเจ็บกันไม่น้อยและบ้างก็ถึงขั้นอาจตายลงได้หากไม่ได้รับการรักษาที่ทันท่วงที

หลินหลานยิ้มตอบกลับไป “ไม่เป็นไร ข้ายินดีช่วย!”

ต้วนเถาจึงกล่าวขึ้นต่อ “อาจารย์หลิน ท่านเหยานั้นบอกว่าเขาได้เดินทางไปจัดการเรื่องราวให้ท่านแล้วและจะมาหาท่านในอีกสักครู่!”

หลินหลานพยักหน้ารับก่อนจะเดินออกไป

แต่เมื่อเขาออกมาเขาก็พบว่าเย่หยวนกำลังยืนรออยู่ไม่ไกล

ต้วนเถาที่เห็นว่าเย่หยวนยังยืนอยู่ตรงนั้นก็ขมวดคิ้วแน่นขึ้นมา “เด็กน้อย เจ้าจะยังทำอะไรอยู่อีก? ในเมื่อเจ้าไม่ได้บาดเจ็บอะไรก็ไปหาเรื่องช่วยงานท่านเหยาไป ทางนั้นเขาต้องการคนเยอะ! รีบๆ ไปเสีย!”

พูดจบเขาก็รีบหันหน้าไปอธิบายแก่หลินหลาน “อาจารย์หลิน เด็กหนุ่มคนนี้มันคิดจะลัดแถวเข้าไปทำให้ข้าต้องออกมาไล่มัน…”

ต้วนเถาพูดต่อไปไม่หยุดแต่หลินหลานกลับเดินมุ่งหน้าไปหาเย่หยวนอย่างไม่คิดเอ่ยอะไรออก

แต่ก่อนที่เขาจะทันได้ก้มหัวคารวะเย่หยวนก็กล่าวขึ้นมาขัดก่อน “วิชาจุดไท่หยวนแรงไปร้อยละสามสิบ ปราณเทวะถ้วยกงนั้นไม่มีความเสถียรพอ ปริมาณหญ้าหยุดกลิ่นมันมากเกินไปห้ากรัม…”