จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2577

“นั่นมันศิษย์อันดับสามแห่งนิกายใน ลู่จ้านหยวน! เขา… เขามาจริง!”

“หึ จะตีสุนัขใครมันก็ต้องดูหน้าเจ้าของด้วย! คนของสวนเมฆน้อยนั้นกลับหักขาของหลี่โจวลงมันเหมือนเป็นการตบหน้าลู่จ้านหยวนเข้าอย่างเต็มแรง! มีหรือที่คนอย่างเขาจะทนรับไว้ได้?”

“เจ้าของสวนเมฆน้อยนั้นช่างลึกลับนัก! เสือสองตัวสู้กันเช่นนี้ไม่รู้เลยว่าใครจะแพ้ชนะ!”

“บ้าบอ! ลู่จ้านหยวนนั้นเป็นถึงยอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศใหญ่ขั้นสุด! มีหรือที่คนผู้หนึ่งที่ยังไม่ทันได้เข้านิกายจะเอาชนะเขาได้?”

…

เวลานี้มันมีกลุ่มคนมากมายจากทั้งยอดพันปักษามุ่งหน้ามาดูเรื่องราวยังสวนเมฆน้อย

แน่นอนว่าเรื่องเช่นนี้มันย่อมจะตกเป็นเป้าสายตาของผู้คน

เรียกได้ว่าคนทั้งยอดพันปักษานั้นมารวมกันอยู่ที่นี่สิ้น

คนทั้งหลายนั้นแค่อยากจะเห็นว่าเจ้าของสวนเมฆน้อยนั้นมันเป็นคนเช่นใดกันแน่!

เพราะเจ้าหมอนี่มันลึกลับจนเกินไป!

ลู่จ้านหยวนนั้นแต่งตัวด้วยเสื้อสีฟ้าขาวเป็นชุดเครื่องแบบของศิษย์นิกายใน เดินมาด้วยท่าทางสง่า

คนเช่นนี้มันเหมือนมีลูกศรชี้บนหัวว่าเป็นพระเอก

ไม่ว่าจะไปที่ใดตัวเขานั้นก็ย่อมจะเป็นที่สนใจของทุกผู้คน

แค่เห็นครั้งเดียวก็จดจำใบหน้าและท่าทางของเขาได้ในทันที

และด้านหลังของเขานั้นมันยังมีศิษย์นิกายในอีกหลายคนที่เดินตามมาดูเรื่องราว

ต้วนเถาและพวกนั้นไปสืบสาวเรื่องราวกลับมาด้วยใบหน้าสุดกังวล

“ข้าลองถามๆ ดูแล้ว พลังฝีมือของลู่จ้านหยวนนั้นมันสุดแสนจะแกร่ง! แม้ว่าเขาจะมีพลังแค่ชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศใหญ่ขั้นสุดแต่ต่อให้จะเป็นยอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศล้ำที่เพิ่งบรรลุได้ไม่นานก็คงไม่อาจจะเอาชนะเขาลงได้! กำลังฝีมือของเขานั้นมันเก่งกาจพอที่จะกระโดดก้าวข้ามพลังบ่มเพาะได้ทีเดียว!” ต้วนเถานั้นกล่าวขึ้นมา

หม่าเหลียงเองก็ต้องขมวดคิ้วแน่นกล่าวขึ้นตาม “นี่มัน… เราจะทำอย่างไรดี? ไม่ว่าอาจารย์เย่ท่านจะเก่งกาจสักแค่ไหนมันก็ไม่มีทางต่อสู้กับลู่จ้านหยวนได้แน่! เฮ้อ มันเป็นความผิดพวกเราทั้งนั้น!”

ตู้เฉียนกัดฟันกล่าวขึ้นมา “ไม่มีทาง! เราจะปล่อยให้ลู่จ้านหยวนมันทำอะไรอาจารย์เย่ท่านไม่ได้! ต่อให้มันจะอยากทำอะไรมันก็ต้องข้ามศพพวกเราไปก่อน!”

พูดจบคนทั้งหลายก็พยักหน้าแสดงความหนักแน่นออกมา

หลี่โจวนั้นยังคงต้องให้คนหามตามมาแต่สีหน้าของเขานั้นมันกลับเปี่ยมไปด้วยชีวิตชีวา

หลี่โจวคนนี้ไม่เคยถูกคนอื่นทุบตีจนถึงขั้นนี้มาก่อน

คนที่คิดทำนั้นมันต้องชดใช้!

“มา พวกเรา! ทำลายประตูให้ข้า!” หลี่โจวกล่าวสั่ง

ปัง!

ลูกน้องของเขานั้นเตะประตูสวนเมฆน้อยลงทันที

หลี่โจวนั้นกล่าวขึ้นมาด้วยเสียงเข้ม “คนที่อยู่ข้างใน ฟังให้ดี! ศิษย์อันดับสามแห่งนิกายในท่านลู่จ้านหยวนมาถึงแล้ว ทำไมยังไม่เสนอหน้าออกมาต้อนรับอีก?”

ไม่มีใครออกมารับหน้า!

ลู่จ้านหยวนขมวดคิ้วแน่นขึ้นมาด้วยท่าทางไม่พอใจอย่างมาก

หลี่โจวนั้นกล่าวนามของเขาออกไปแล้วแต่คนภายในนั้นกลับไม่คิดแม้แต่จะส่งเสียงรับใดๆ ดูท่าอีกฝ่ายคงไม่ได้คิดสนใจเขาเลย

หลี่โจวนั้นหัวเราะอยู่ในใจ เขานั้นรู้นิสัยของนายเขาดี

เจ้าสวนเมฆน้อยนี้มันโอหังจนเกินรับ แน่นอนว่านายของเขาจะต้องไม่พอใจเป็นอย่างมากแน่

และยิ่งนายของเขาโกรธเคืองมากเท่าไหร่ผลลัพธ์ที่ตามมามันก็จะยิ่งน่ากลัวมากเท่านั้น!

“โอหัง! เจ้าคนที่ยังไม่ทันได้เข้านิกายนั้นกลับไม่ออกมากราบเมื่อได้ยินนามของศิษย์นิกายในหรือ?” หลี่โจวร้องขึ้นมา

ด้านหลังลู่จ้านหยวนนั้นคนทั้งหลายต่างต้องสูดหายใจลึกไปตามๆ กัน

นายของสวนเมฆน้อยนี้มันช่างโอหังจนเกินจินตนาการ!

นี่มันคือลู่จ้านหยวน แต่เขานั้นกลับไม่คิดแม้แต่จะตอบรับใดๆ!

แน่นอนว่าสีหน้าของลู่จ้านหยวนมันยิ่งแย่ลงเรื่อยๆ

ต่อให้เขาจะหันหลังให้คนทั้งหลายแต่คนด้านนอกก็ยังสัมผัสได้ถึงคลื่นพลังที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นในร่างเขา

การจะเป็นศิษย์อันดับสามของนิกายในได้นั้นมันย่อมจะต้องมีฝีมือจริง!

“หึ เจ้านี่มันช่างโอหังไม่เห็นหัวคน! ข้า ลู่จ้านหยวนนั้นมาถึงยังยอดพันปักษานี้แล้วแต่เจ้ากลับไม่คิดจะออกมาหาข้าหรือ! ไม่ว่าใครจะอยู่ข้างในมันก็ต้องออกมาก้มหัวขอโทษ แล้วข้าจะถือว่าเรื่องนี้จบกันเท่านี้! ไม่เช่นนั้นแล้วหากลู่ผู้นี้ลงมือก็อย่าได้มากล่าวว่ากัน!”

ลู่จ้านหยวนนั้นพยายามกดอารมณ์ของตัวเองลงไว้และกล่าวเตือนขึ้นมา

และในเวลานั้นเองที่มันได้ปรากฏเงาร่างของคนผู้หนึ่งเดินออกมาจากด้านใน แน่นอนว่ามันคือหลินหลาน

เขานั้นหันมากล่าวกับลู่จ้านหยวน “อาจารย์ข้าไม่รับแขก ไปเสีย! ท่านสั่งว่าไม่ว่ามันจะเป็นใครหากคิดบุกเข้ามาในสวนเมฆน้อย… ให้หักขาแล้วโยนทิ้งออกไป!”

หักขาแล้วโยนทิ้ง!

คำพูดนี้มันช่างสุดแสนจะโหดร้ายรุนแรง!

ลู่จ้านหยวนเดินก้าวเข้ามาใกล้หลินหลานเรื่อยๆ แต่หลินหลานนั้นกลับไม่คิดขยับตัวไปไหนและยืนรออยู่ตรงนั้น

“หึๆ ยังไม่คิดจะทำอะไรอีกหรือ? หากเจ้าไม่ลงมือ เช่นนั้นลู่ผู้นี้จะลงมือก่อนแล้ว! เมื่อลู่ผู้นี้ลงมือแล้วมันคงไม่จบแค่การหักขาแน่!” ลู่จ้านหยวนหัวเราะขึ้นมา

คลื่นพลังจากร่างของเขานั้นมันยิ่งรุนแรงทวีคูณจนทำให้สีหน้าของคนทั้งหลายที่ได้เห็นต้องเปลี่ยนสีไป

แต่ในเวลานั้นเองที่ลู่จ้านหยวนกลับหยุดเท้าลงพร้อมเบิกตากว้าง

คลื่นพลังใดๆ จากร่างของเขานั้นมันจางหายสิ้น

ตุบ!

ลู่จ้านหยวนร่วงลงไปนอนตรงหน้าหลินหลานพร้อมชักกระตุก

กระตุกและกระตุก…

ลู่จ้านหยวนนั้นเบิกตากว้างด้วยปากเบี้ยวท่าทางคล้ายคนที่เป็นลมบ้าหมู

มันเหมือนกับสภาพของจ้าวคุนในตอนนั้น!

โค่นสายลม!

ก็จริงว่าลู่จ้านหยวนนั้นเก่งกาจแต่เขาก็ยังไม่ได้ก้าวขึ้นไปถึงระดับชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศล้ำ

ตราบเท่าที่ยังมีพลังไม่ถึงชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศล้ำแล้ว โค่นสายลมย่อมจะเอาชนะได้สิ้น!

ด้านนอกสวนนั้นคนทั้งหลายต่างเบิกตาถลนขึ้น

เงียบกริบ!

ยอดฝีมืออันดับสามแห่งนิกายใน ลู่จ้านหยวนกลับกำลังนอนชัก?

หลินหลานนั้นมองดูลู่จ้านหยวนที่นอนชักบนพื้นก่อนจะกล่าวขึ้น “อาจารย์ท่านสั่งไว้ว่าให้หักขาแล้วโยนทิ้งออกไป มันก็ต้องหักขาแล้วโยนทิ้ง! เจ้าคิดว่าอาจารย์ข้าล้อเจ้าเล่นหรือ?”

พูดจบหลินหลานก็กระแทกหมัดลงหักขาลู่จ้านหยวนทันที

ตึบ!

จากนั้นเขาก็ยกร่างของลู่จ้านหยวนและโยนมันออกไปนอกสวนเมฆน้อย

คนทั้งหลายนั้นต่างอ้าปากค้างไม่กล้าจะพูดกล่าวหรือส่งเสียงใดๆ

…