จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2593

“ห-หกสิบเอ็ด!”

“พ-เพิ่มขึ้นจริง! ความเข้ากันได้นั้นกลับเพิ่มขึ้นจริง!”

“พระเจ้าช่วย ข้าไม่ได้ฝันไปใช่หรือไม่? โอสถสวรรค์ปรับฐานนั้นมันกลับมีฤทธิ์เพิ่มค่าความเข้ากันได้!”

…

เข็มนั้นมันไปหยุดลงที่เลขหกสิบเอ็ด!

แม้ว่ามันจะเพิ่มขึ้นมาแค่สองแต้มแต่มันก็ยังทำให้คนทั้งหลายแทบหยุดหายใจ!

พวกเขานั้นต่างคิดว่าเย่หยวนกล่าวล้อเล่น ไม่มีใครนึกฝันว่ามันกลับเป็นความจริง

โอสถสวรรค์ปรับฐานขยะนั้นมันกลับเพิ่มค่าความเข้ากันได้!

เย่หยวนมองดูหน้าหวู่เฉิงเฉาพร้อมถามขึ้น “หวู่เฉิงเฉา เจ้าลองบอกข้ามาอีกครั้งสิว่าโอสถสวรรค์ปรับฐานมันมีประโยชน์หรือไม่?”

หวู่เฉิงเฉาหน้าซีดขาวลงกล่าวขึ้นอย่างอับอาย “ม-มีประโยชน์! แต่ทำไมมันจึงเป็นเช่นนี้ได้กัน?”

เย่หยวนไม่คิดตอบและกล่าวขึ้นมา “เอาล่ะ ทีนี้พวกเจ้าจะเอาอย่างไรต่อ?”

หวู่เฉิงเฉานั้นได้แต่ยืนทำหน้าเหยเก

แต่ว่าปาฏิหาริย์นี้มันทำให้พวกเขาเกิดความอยากอันมหาศาลขึ้นมา

ที่สำคัญไปกว่านั้นพวกเขายังรู้ดีว่าเรื่องวันนี้มันคงไม่พ้นต้องถูกลงโทษแน่แล้ว!

หวู่เฉิงเฉารีบก้มหัวลงประสานมือต่อหน้าหลินหลาน “น้องหลิน ก่อนหน้านี้ข้าหุนหันเกินไปโปรดอภัยให้เฒ่าคนนี้ด้วยเถอะ!”

เมื่อหลินหลานได้ยินเขาก็ได้แต่หัวเราะตอบกลับไป

หวู่เฉิงเฉานั้นได้แต่ยืนนิ่งอย่างอับอายอยู่ตรงนั้น

หากเป็นก่อนหน้านี้แล้ว ถูกนักหลอมโอสถสวรรค์ระดับสามมาก้มหัวขอโทษเช่นนี้ตัวหลินหลานย่อมจะสั่นกลัวไปทั้งกาย

แต่เวลานี้เขานั้นเป็นศิษย์ของเย่หยวน เขาย่อมจะทำตัวสมตำแหน่งตน!

‘เจ้าตีศิษย์ผู้อาวุโสเย่แล้วคิดจะจบเรื่องด้วยแค่การขอโทษหรือ?’

‘ฝันไปเถอะ!’

เย่หยวนหรี่ตาลงมองและถามขึ้น “ใครอีกที่ลงมือ?”

“อาจารย์ลุงหลินข้าขออภัยด้วย!”

“ข-ข้าขออภัย!”

…

คนที่ลงมือไปนั้นต่างก้าวออกมาก้มหัวขอโทษอย่างต่อเนื่อง

เมื่อมันครบทุกคนแล้วเย่หยวนจึงได้สั่งแก่หลินหลานออกมา “ไปเรียกผู้อาวุโสหลัวมา! คนที่มันทำร้ายเจ้านั้นจงมอบให้แก่หอลงทัณฑ์ไปจัดการต่อ!”

หลินหลานที่ได้รับคำสั่งหัวเราะขึ้นมาก่อนจะเดินหายไป

ความเจ็บปวดใดๆ บนร่างกายของเขานั้นมันดีขึ้นอย่างมาก

แต่สีหน้าของพวกหวู่เฉิงเฉากลับซีดขาวลงอย่างมาก

หลัวหยุนชิงนั้นทำหน้าที่ดูแลหอลงทัณฑ์ในตอนนี้และไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขานั้นสนิทสนมกับเย่หยวนแค่ไหน มีหรือที่โทษนั้นมันจะเบาๆ ได้?

พวกเขานั้นก้มหัวขอโทษกันไปแล้วแต่กลับยังต้องถูกลงโทษจากทางหอลงทัณฑ์!

ผู้อาวุโสเย่นั้นช่างไร้ปรานี!

และในเวลาเดียวกันนั้นเองที่เย่หยวนได้หยิบเอาโอสถสวรรค์ปรับฐานอีกเม็ดออกมา

สายตาของคนทั้งหลายจึงต่างหันไปมองมันเป็นตาเดียว

ร่างกายของพวกเขานั้นมันโกหกไม่เป็น!

“พวกเจ้าลองมองดูดีๆ ว่าสีโอสถสวรรค์ปรับฐานนี้มันมีอะไรแตกต่างจากโอสถสวรรค์ปรับฐานระดับเก้าทั่วๆ ไป?” เย่หยวนถามขึ้น

ก่อนหน้านี้คนทั้งหลายเห็นแค่ว่ามันมีสีทองและย่อมจะเป็นโอสถสวรรค์ปรับฐานระดับเก้าแน่แล้วจึงไม่ได้สนใจมากมาย

ได้ยินเย่หยวนพูดเช่นนั้นแล้วคนทั้งหลายก็ต้องจ้องมองดูมันอย่างจริงจัง

เมื่อได้มองมันดูดีๆ อีกครั้งแล้วคนทั้งหลายก็ต้องพบเจอความผิดปกติ

“แม้ว่าโอสถสวรรค์ปรับฐานนี้มันจะมีคุณภาพระดับเก้าแต่มันกลับไม่ได้ส่องแสงปล่อยคลื่นออกมาภายนอกมากมายนัก! หรือว่านี่มัน…”

แต่ระดับเก้าขั้นสุดนั้นมันเป็นแค่ตำนาน!

แต่ผู้อาวุโสเย่คนนี้กลับใช้ค่าความเข้ากันได้แค่สี่สร้างของในตำนานอย่างโอสถสวรรค์ระดับเก้าขั้นสุดขึ้นมา!

นี่มันคงเรียกได้ว่าเป็นสัตว์ประหลาดอย่างแท้จริง!

เย่หยวนกล่าวขึ้นมาต่อ “จากวันนี้ไปพวกเจ้าจงเชื่อฟังข้าให้มากขึ้น! ใครที่ฝึกฝนโอสถสวรรค์ปรับฐานได้ถึงระดับเก้าก็จะได้รับโอสถสวรรค์ปรับฐานระดับเก้าขั้นสุดนี้ไปหนึ่งเม็ด! หากเจ้าทำไม่ได้ก็ไม่ต้องไปฝันถึงมัน!”

“หะ?! ระดับเก้า? ผู้อาวุโสเย่ ท่านคิดจะให้เราฝึกไปจนแก่ตายเลยหรือ?” เมื่อเหล่านักหลอมโอสถสวรรค์ทั้งหลายได้ยินพวกเขาก็ย่อมจะกล่าวขึ้นมาขัด

เย่หยวนจึงยิ้มตอบกลับไป “แน่นอนว่าหากเจ้าไม่อยากฝึกเจ้าก็ไม่ต้องสนใจโอสถสวรรค์ปรับฐานอีกเลยก็ได้เช่นกัน”

พูดไปนั้นเขาก็เอาโอสถสวรรค์ปรับฐานมาวางลงบนมือของเหวินจิงซวน “กินเสียแล้วหลอมซึบซับมันต่อ!”

คนทั้งหลายได้แต่ต้องอ้าปากค้างขึ้นมาแทบจะกระอักเลือด

หวู่เฉิงเฉาร้องลั่น “ผู้อาวุโสเย่! ท่าน… ท่านลำเอียง!”

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “ข้าลำเอียงแล้วทำไม? ศิษย์ของข้านั้นข้าจะให้นางกินสักกี่เม็ดก็ได้! ที่สำคัญพวกเจ้าจงสบายใจเถอะ เพราะการฝึกของหลินหลานและจิงซวนนั้นมันจะหนักหน่วงกว่าที่พวกเจ้าต้องเจอนับพันนับหมื่นเท่า! ข้าเย่หยวนนั้นไม่มีคำว่าทางลัดในการหลอมโอสถใดๆ มีเพียงแค่การฝึกฝนเท่านั้น! หากร้อยครั้งไม่สำเร็จข้าก็จะทำมันพันครั้ง! หากพันครั้งไม่สำเร็จข้าก็จะทำมันหมื่นครั้ง! หากหมื่นครั้งไม่สำเร็จข้าก็จะทำมันแสนครั้ง! ทำมันล้านครั้งไปเรื่อยๆ จนกว่าจะชำนาญมันในสักวัน!”

ได้เห็นสีหน้าของเย่หยวนนั้นคนทั้งหลายต่างก็ก้มหัวลงอย่างยอมรับสุดตัว

เป็นเวลานี้เองที่พวกเขาได้รู้ถึงความลับในความสำเร็จของเย่หยวน! ความลับที่ไม่ลับใด!

แต่จู่ๆ มันก็ปรากฏหลายเงาร่างลอยลงมาจากท้องฟ้า หลัวหยุนชิงมาถึงแล้ว!

หวู่เฉิงเฉาที่ได้เห็นต้องร้องขึ้นมาทันที “ผู้อาวุโสเย่ ข้าเฒ่าหวู่นี้รู้แล้วว่าตัวเองผิดไป! ครั้งนี้ท่านช่วยให้อภัยข้าด้วยเถอะ!”

แต่หลัวหยุนชิงนั้นกลับเดินขึ้นมาบังหน้าเขาไว้ “แม้ว่าผู้อาวุโสเย่นั้นจะมีพลังบ่มเพาะต่ำแต่เขานั้นสำคัญกับนิกายเราอย่างไม่อาจหาใครแทนได้! เจ้านิกายท่านสั่งมาแล้วว่าใครที่ไม่เคารพผู้อาวุโสเย่นั้นต้องถูกลงโทษสิ้น! ตามกฎของนิกายแล้วคนที่ลบหลู่ผู้อาวุโสนั้นต้องถูกโบยร้อยครั้งและแห่ไปรอบเมืองสามวันสามคืน! พวกเจ้า! ลากตัวพวกมันไป!”

จากนั้นคนทั้งหลายต่างก็ถูกสมาชิกหอลงทัณฑ์ลากตัวไปทันที

“ผู้อาวุโสเย่ ข้าผิดไปแล้ว!”

“ผู้อาวุโสเย่ ให้อภัยเราด้วยเถอะ!”

เสียงร้องโหยหวนนั้นมันดังลั่นไปทั้งนิกาย

………………………