จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2598

ในแดนเนรเทศนี้มันไม่มีใครจะสนใจพลังบ่มเพาะกันทั้งสิ้น

เพราะว่าที่แห่งนี้การสู้ข้ามขั้นนั้นมันเกิดขึ้นทุกวี่วัน

หลายครั้งนักยุทธชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศน้อยขั้นสุดก็ตายลงด้วยมือของนักยุทธชั้นบรรยากาศสวรรค์ขั้นปลาย

บางครั้งบางทีมันก็มีนักยุทธชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศน้อยขั้นสุดที่ตายลงด้วยมือของนักยุทธชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศน้อยขั้นกลางเสียด้วยซ้ำ!

ส่วนเหล่าผู้ปกครองของเมืองทั้งสิบนั้นพวกเขาต่างล้วนแล้วแต่มีพลังบ่มเพาะถึงจุดสุดยอดของชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศน้อยชั้นสุดกันสิ้น

หากพวกเขาอยากพวกเขาก็ย่อมจะสามารถบรรลุขึ้นชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศใหญ่ได้ทันที

แต่การจะบรรลุขึ้นชั้นต่อไปนั้นมันจะทำให้พวกเขากลับกลายเป็นแค่คนอ่อนแออีกครั้ง

เพราะฉะนั้นพวกเขาหลายคนจึงเลือกที่จะอยู่เป็นหัวสุนัขดีกว่าขึ้นไปเป็นหางมังกร

แต่กำลังฝีมือของเหล่าเจ้าเมืองทั้งสิบนั้นต่างก็แข็งแกร่งจนไม่แพ้นักยุทธชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศใหญ่กันแล้ว

เย่หยวนที่ได้ยินก็พยักหน้ารับ “เอาล่ะ เช่นนั้นพาข้าไปที่เมืองตะวันโรจน์”

เหลียงเหวินและพวกนั้นย่อมจะไม่คิดขัดและเดินนำพาเย่หยวนไปยังเหลียงเหวินทันที

ที่แห่งนี้แต่ก่อนมันย่อมจะไม่มีเมืองใดๆ แต่หลังจากที่คนร้ายถูกจับเข้ามาขังมากขึ้นพวกเขาก็เริ่มจะมีการแบ่งแยกฝ่ายกันไป

เพราะฉะนั้นมันจึงได้ค่อยๆ เกิดเป็นเมืองขึ้นมาในนี้

ที่แห่งนี้มันไม่มีกฎใดๆ มากมาย กฎข้อเดียวที่มีก็คือใครเก่งกว่าย่อมถูกต้องเสมอ

เรื่องนี้เย่หยวนย่อมจะได้ยินมาตั้งแต่ก่อนเข้าแดนเนรเทศแล้ว

เมื่อเข้ามาถึงเย่หยวนก็ทำให้คนทั้งหลายหันมามองด้วยความสนใจทันที

“อ่า นี่มันคนนอกนี่! ดูชุดแล้วมันคงเป็นศิษย์ของนิกายสวรรค์ยุทธมั่นสินะ! หึๆ เด็กน้อย เจ้าคงออกมาดูโลกใช่หรือไม่เล่า? แต่กล้าเดินเข้าเมืองมาทั้งๆ สภาพเช่นนั้นของมีค่าที่เจ้าเอาติดตัว…”

ฉัวะ!

นักยุทธชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศน้อยขั้นสุดคนหนึ่งที่เห็นว่าเย่หยวนเพิ่งมาถึงนั้นเดินเข้ามาขู่และปิดทางไว้

แต่สุดท้ายก่อนที่จะทันได้พูดจบเขาก็ถูกเหลียงเหวินฟันลง

เหลียงเหวินกล่าวขึ้นมาด้วยความเย้ยหยัน “ส่งให้พ่อเจ้าเถอะ! ไอ้เจ้าโง่ตาถั่ว กลับกล้ามาลบหลู่นายท่านหรือ! พวกเจ้ามองอะไรกัน? ไสหัวไปได้แล้วใครกล้ามาวางท่าอีกจะได้จบแบบมันนี่!”

คนทั้งหลายเริ่มสงสัยขึ้นมาว่าเจ้านี่มันโง่ไม่มีตาเลยหรือ?

เหลียงเหวินนั้นเดินตามหลังเย่หยวนเข้ามาแท้ๆ แต่มันกลับยังกล้ามาขู่

แน่นอนว่าเมื่อดาบนั้นถูกฟันลงแล้วทั้งเมืองมันก็ย่อมจะเงียบเป็นเป่าสาก

คนทั้งหลายนั้นได้แต่ต้องหันมามองเย่หยวนอย่างตกตะลึงสุดหัวใจ

เหลียงเหวินนั้นเป็นยอดคนของเมืองตะวันโรจน์ ตัวตนที่อยู่ในสามสิบอันดับแรก

หากคนระดับนี้ยังกลายเป็นผู้ติดตามไปได้ศิษย์นิกายสวรรค์ยุทธมั่นคนนี้มันย่อมจะต้องเก่งกาจมากแล้ว!

“ที่ใดที่มีคนผ่านไปมามากที่สุด?” เย่หยวนถามขึ้น

เหลียงเหวินรีบก้มหัวตอบกลับมา “ลานตะวันโรจน์ขอรับ!”

“นำทางไป!”

เหลียงเหวินนั้นเดินขึ้นมานำทางเย่หยวนตามที่ได้รับสั่งทันที

ไม่นานนักพวกเขาก็มาถึงยังลานกว้างแห่งหนึ่ง

เย่หยวนหันหน้าไปมองรอบๆ และได้พบว่าที่แห่งนี้มันมีผู้คนเดินไปมาไม่ขาดสายจริงๆ จึงพยักหน้ารับอย่างพอใจ

จากนั้นเย่หยวนก็เดินเข้าไปยืนตรงกลางลานกว้างนั้นทิ้งให้เหลียงเหวินขมวดคิ้วแน่นอย่างมึนงง

ลูกน้องของเขาเองก็งงไม่แพ้กันจึงได้ถามขึ้นมา “พี่เหวิน เจ้าหมอนี่มันคิดจะทำอะไรกันแน่?”

เหลียงเหวินจึงตอบกลับไปอย่างเหนื่อยหน่าย “ข้าจะไปรู้เรอะ? แต่อย่างไรเสียเท่านี้ชีวิตของเราก็คงรอดพ้นภัยแล้ว!”

ลูกน้องของเขาที่ได้ยินต่างพยักหน้ารับออกมาอย่างโล่งอก พวกเขานั้นรู้สึกเหมือนเพิ่งได้ไปเยี่ยมนรกมา

แต่ในเวลานั้นเองที่เย่หยวนได้ตะโกนลั่นขึ้นมาด้วยปราณเทวะ “จากวันนี้ไปเมืองตะวันโรจน์นี้จะเป็นของข้า! ภายในสามวันยอดฝีมือที่ติดอันดับหนึ่งร้อยทุกคนจะต้องมาก้มกราบคารวะข้า ไม่เช่นนั้นก็เตรียมตัวตายได้!”

เย่หยวนนั้นร้องลั่นขึ้นมาอย่างรุนแรงจนทำให้เสียงนั้นมันสะท้อนดังไปทั่วเมืองตะวันโรจน์ทันที

เมื่อเหลียงเหวินและพวกได้ยินพวกเขาต่างก็ต้องอ้าปากค้าง

น่ากลัวยิ่ง! เจ้าหมอนี่มันช่างไม่กลัวเกรงใคร!

“มันพูดอะไรของมัน? ข้าไม่ได้ฟังผิดไปใช่หรือไม่?”

“เจ้าเด็กคนนี้มันคงบ่มเพาะจนบ้าไปแล้วใช่หรือไม่?”

“มันคิดมาฝึกตัวหรือมาหาที่ตายกันแน่? หึๆ น่าขัน!”

…

เสียงเย้ยหยันนั้นดังขึ้นมาทั่วลานกว้าง คำประกาศของเย่หยวนนี้มันย่อมจะไม่มีใครคิดว่ามันยิ่งใหญ่ใดๆ เพราะมันช่างฟังดูโง่เง่า

หลายปีมานี้มันมีคนที่คิดท้าทายเจ้าเมืองมากมายและคนที่ท้าทายสิบอันดับแรกนั้นก็มีไม่น้อย

แต่มันยังไม่เคยมีใครคิดท้าทายยอดฝีมือร้อยอันดับแรกพร้อมๆ กันเช่นนี้

ยอดคนร้อยอันดับแรกนั้นมันนับได้ว่าเป็นยอดฝีมือของทั้งเมืองตะวันโรจน์ก็ไม่ผิดนัก!

คนที่อยู่รอดในแดนเนรเทศมาได้นานเป็นปีๆ ย่อมจะต้องเข้าใจในเรื่องนี้ว่าอย่าได้หาเรื่องใส่ตัวโดยไม่จำเป็น

คนที่ไม่เข้าใจเรื่องนี้ต่างนอนเป็นปุ๋ยให้ต้นไม้สิ้น

“หึๆ เมืองตะวันโรจน์นั้นมันไม่ได้คึกคักเช่นนี้มานานแล้ว! เวลานี้ใครที่ไหนก็ไม่รู้มันกลับกล้ากระโดดขึ้นมาเหยียบหัวพวกเรา!” เงาร่างหนึ่งค่อยๆ ก้าวออกมา

“นั่นคือยอดคนอันดับสิบเก้า มีดด่วนชิวเฉิงจือ! หึ ข้าว่าได้มีเรื่องสนุกๆ ดูแล้ว!”

เมื่อคนผู้นี้ก้าวออกมามันก็ย่อมจะทำให้เกิดเสียงฮือฮาขึ้น

เย่หยวนนั้นไม่คิดสนใจและถามกลับไป “เจ้าคิดจะก้มหัวหรือตาย?”

เมื่อชิวเฉิงจือได้ยินเขาก็หัวเราะขึ้นมา

เขาตะโกนตอบกลับมา “ข้าเลือกให้เจ้าตายแล้วกัน!”

ท่ากลางเสียงหัวเราะของเขานั้นมันก็มีมีดพุ่งออกมาอย่างรวดเร็ว!

คนทั้งหลายนั้นไม่ทันเห็นเลยว่ามีดนี้มันพุ่งไปที่ไหน

นามมีดด่วนของเขานั้นมันช่างสมชื่อดีเสียงจริงๆ

“มีดของเขาเร็วขึ้นมาก!” เหลียงเหวินร้องขึ้นมา

แต่ว่าวินาทีต่อมานั้นคนทั้งหลายกลับต้องอ้าปากค้างขึ้น!

แกรก! แกรก! แกรก!

เพราะรอบตัวเย่หยวนนั้นมันกลับเกิดสะเก็ดไฟขึ้นมา

มีแค่ตัวชิวเฉิงจือเท่านั้นที่ขยับไปมา

แต่ตัวเย่หยวนนั้นยังคงยืนนิ่งไม่ขยับไหว!

เขานั้นไม่ได้ลงมือใดๆ ด้วยซ้ำ!

เวลานี้มันมีดาบแสงพุ่งวนรอบตัวเย่หยวนอย่างไม่มีหยุดยั้ง

พริบตาเดียวนั้นชิวเฉิงจือก็ขยับเข้าโจมตีไปไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งปล่อยมีดออกไปจนนับไม่ถ้วน

แต่เขานั้นกลับไม่อาจจะเข้าใกล้เย่หยวนได้เลย!

เหลียงเหวินต้องเบิกตาค้าง

ลูกน้องของเขากล่าวขึ้นมา “พ-พี่เหวิน เจ้าหมอนี่มันจะเก่งเกินไปไหม? มีดด่วนชิวเฉิงจือคนนั้นกลับไม่อาจจะทำให้เขาขยับตัวได้เสียด้วยซ้ำ?”

เหลียงเหวินยิ้มแห้งๆ ตอบกลับไป “นั่นมันคือคลื่นรับรู้! เขานั้นไม่ต้องลงมือใดๆ เองตราบเท่าที่ชิวเฉิงจือเข้าไปในระยะของเขามันก็จะมีปราณดาบพุ่งขึ้นมาจัดการให้เองโดยอัตโนมัติ!”