จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2599

ลูกน้องของเหลียงเหวินกล่าวขึ้นอย่างสิ้นหวัง “เช่นนั้นมันคงเอาชนะไม่ได้แล้ว?”

แต่เหลียงเหวินกลับส่ายหัวออกมา “ไม่ถึงขั้นนั้น แต่แค่ว่ามีดของชิวเฉิงจือมันเร็วไม่พอเท่านั้น!”

มีดด่วนนั้นเร็วไม่พอ!

นี่มันคงเป็นความอัปยศที่สุดแล้ว

ฟู ฟู ฟู…

เวลาเดียวกันนั้นปราณดาบมันก็พุ่งสวนกลับออกมา

ชิวเฉิงจือนั้นถูกปราณดาบทั้งหลายนั้นจนแทบสิ้นสติไป

“วิชามีดไม่เลวแต่น่าเสียดายที่มันยังไม่ถึงขั้น!” เย่หยวนกล่าวขึ้นมา

วิชาดาบและวิชามีดนั้นมันอยู่ในกฎระดับหนึ่งทั้งสองฝ่าย

เรียกได้ว่าชิวเฉิงจือพ่ายแพ้อย่างสิ้นเชิง!

ชิวเฉิงจือค่อยๆ พยุงตัวลุกขึ้นมาก่อนจะคุกเข่าลงหน้าเยห่ยวน “ข้าชิวเฉิงจือขอบพระคุณนายท่านที่ไว้ชีวิต ข้าจะขอติดตามนายท่านไปตลอด!”

เย่หยวนตอบกลับมา “ลุกเถอะ ไปรอก่อน”

ชิวเฉิงจือไม่คิดเถียงใดๆ และเดินไปรอในกลุ่มคนที่มุงดู

“หึ! ขยะแท้! ชิวเฉิงจือ ยิ่งมีชีวิตอยู่นานเจ้ามันยิ่งตกต่ำ! ในเมื่อเจ้าพ่ายแล้วก็ตายๆ ไปเสียเถอะ!”

ในเวลานั้นเองที่มันเกิดเสียงร้องลั่นขึ้นมาในฝูงชน

พร้อมๆ กันนั้นมันก็หอกยาวพุ่งทะลวงโลกออกมาหมายปักหัวใจชิวเฉิงจือ

ชิวเฉิงจือหน้าซีดขาวลงทันทีก่อนจะร้องขึ้น “หอกล้ำเจิ้งเทียนหยาง!”

หอกนี้มันแฝงมาด้วยพลังที่เหนือล้ำโลกจนยากที่จะคาดเดาป้องกันได้

คนทั้งหลายนั้นไม่อาจจะเห็นได้เลยว่าตอนนี้ปลายหอกมันอยู่ที่ใดกันแน่!

“อันดับสิบเจิ้งเทียนหยาง! เขามาแล้ว!”

“หอกนี้รุนแรงนัก! เขาหมายสังหารชิวเฉิงจือลง!”

“หึ ชิวเฉิงจือเป็นคนแรกที่ก้มลงยอมแพ้ การหมายสังหารชิวเฉิงจือลงนี้มันย่อมจะคิดตบหน้าเจ้าหมอนั่นแล้ว!”

…

คนทั้งหลายในที่นี้ต่างไม่มีคนโง่เง่า พวกเขาย่อมจะพอมองถึงเป้าหมายของเจิ้งเทียนหยางออก

เพียงแค่ว่าจนถึงตอนนี้พวกเขาก็ยังไม่เห็นเลยว่าตัวคนเขานั้นอยู่ที่ใดกันแน่!

แต่จู่ๆ มันกลับเกิดภาพเบลอขึ้นไม่ไกลตัวชิวเฉิงจือ

หอกยาวสีฟ้าขาวพุ่งออกมาตรงหน้าของชิวเฉิงจือ

ห่างเพียงแค่สามก้าวด้วยวิชาหอกที่เหนือล้ำเช่นนั้นมันคงทะลวงอกชิวเฉิงจือได้ในพริบตาแล้ว

นี่มันคือความตายของชิวเฉิงจือ

“เอกภพ!”

ในเวลาพริบตาเดียวกันนั้นเองเย่หยวนก็ขยับร่างพุ่งหายไปเช่นกัน

เมื่อเขาปรากฏขึ้นมาอีกครั้งนั้นเขาก็มาบังหน้าชิวเฉิงจือไว้แล้ว

ตูม!

เสียงระเบิดดังลั่นขึ้นมาส่งแรงกระแทกจนเจิ้งเทียนหยางต้องกระเด็นถอยมาหลายก้าวกว่าจะยืนหยัดได้อีกครั้ง

ส่วนเย่หยวนนั้นยังอยู่ในจุดเดิมไม่ขยับ!

เจิ้งเทียนหยางนั้นหน้าซีดขาวลงมองดูเย่หยวนอย่างไม่อยากเชื่อสายตา

การลอบโจมตีของเขานั้นมันกลับถูกเย่หยวนปัดป้องไว้ได้!

ที่สำคัญไปกว่านั้นหอกที่เขาทุ่มแรงโจมตีสุดตัวนี้มันกลับถูกปัดป้องไว้ได้อย่างง่ายดาย

จนถึงตอนนี้เย่หยวนก็ยังยืนมือไพล่หลังและจ้องมองดูเขาพร้อมกล่าว “วิชาหอกที่ดี! แต่เจ้านั้นยังไม่อาจทำให้ข้าสนใจได้ จะยอมก้มหัวหรือตายลง!”

เย่หยวนนั้นย่อมจะไม่ได้คิดยึดครองเมืองตะวันโรจน์นี้จริงๆ จังๆ

เขานั้นแค่ประกาศออกไปเพื่อจะหาคู่มือประลองเท่านั้น

เหล่าคนร้ายที่มากฝีมือผ่านสงครามมากมายมานี้ย่อมจะเป็นศัตรูที่คู่ควรแก่เขา

แต่มันก็ต้องดูด้วยว่าอีกฝ่ายเป็นใคร

อย่างน้อยๆ ยอดคนอันดับสิบนี้ก็ยังไม่อาจจะทำให้เย่หยวนนั้นสนใจได้

เจิ้งเทียนหยางนั้นแข็งแกร่งจริงแต่มันยังไม่ถึงขั้นให้เขาเอาจริง

เจิ้งเทียนหยางหน้าซีดลงก่อนจะรีบก้มหัวยกมือคารวะ “เจิ้งเทียนหยางขอยอมก้มหัว!”

ไม่ยอมก้มหัวก็ต้องตาย!

การโจมตีเมื่อครู่ของเขานั้นมันตัดสินแพ้ชนะกันไปแล้ว ไม่ต้องต่อสู้ใดๆ กันอีก

แม้ว่าเขานั้นจะแข็งแกร่งกว่าชิวเฉิงจือมากแต่เขาก็ทำให้แค่ทำให้เย่หยวนขยับตัวออกจากจุดที่ยืนเท่านั้น

หากต่อสู้กันจริงๆ เขาคงไม่รอดเกินสามกระบวนท่าแน่!

เจิ้งเทียนหยางนั้นไม่ได้โง่ เขาย่อมจะไม่คิดรนหาที่ตาย

เพียงแค่ว่าภาพตรงหน้านี้มันช่างเป็นที่น่าตกตะลึงในสายตาของทุกผู้คน