จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2620

การหลอมโอสถนั้นดำเนินไปอย่างต่อเนื่อง

หลังจากผ่านความลำบากช่วงแรกๆ ไปการหลอมของเย่หยวนมันก็ค่อยๆ เสถียรมากขึ้น

หากพูดกันที่ด้านพลังปราณแล้วโอสถสวรรค์ระดับหนึ่งและสองนั้นมันไม่ได้แตกต่างกันมากมาย

สิ่งที่แตกต่างนั้นคือหนึ่งเรียบง่ายอีกหนึ่งซับซ้อน

แน่นอนว่ามันมีคนที่เข้าใจจุดนี้แค่ไม่มาก

มันมิใช่ว่าพวกเขานั้นไม่อยากเข้าใจ เพียงแค่ว่าพวกเขาไม่อาจเข้าใจได้

แต่เห็นเช่นนี้แล้วมันก็ชัดเจนว่าเฟิงจิ้งนั้นมีรากฐานที่หนักแน่นเพียงใด

ต่อให้เขานั้นจะยังจับจุดสำคัญในการหลอมโอสถไม่ได้ทั้งหมดแต่ด้วยพลังของนักหลอมโอสถสวรรค์ระดับสามนั้นมันก็ทำให้เขาสามารถจะหลอมโอสถสวรรค์ระดับสองได้ง่ายๆ

แต่ฝีมือของเย่หยวนนั้นไม่ได้ด้อยไปกว่าเขา!

แต่เรื่องนี้มันกลับแสนแปลกประหลาดในสายตาของคนทั้งหลายเพราะเจ้าคนที่มีความเข้ากันได้แค่สิบมันกลับสามารถหลอมได้สมบูรณ์แบบขนาดนี้

เมื่อการหลอมเสร็จสิ้นลงเฟิงจิ้งก็ยิ้มกว้างรอรับเสียงปรบมือ

แต่มันกลับไร้ซึ่งเสียงใดๆ ไม่มีใครปรบมือ

หากแต่สายตาของคนทั้งหลายนั้นหันไปมองทางเย่หยวน

เขานั้นได้เห็นว่าตอนนี้เย่หยวนกำลังยืนมองเขาอยู่ด้วยท่าทางผ่อนคลาย

‘หรือว่าเจ้าเด็กคนนี้มันจะมีวิชาการหลอมที่เหนือล้ำ? ไม่น่า!’ เฟิงจิ้งได้แต่คิดในใจ

“เปิดหม้อหลอมสิ!” เย่หยวนบอก

เฟิงจิ้งนั้นอดหัวเราะขึ้นมาไม่ได้ “รีบไปตายจริงเสีย! ช่างเถอะ ข้าจะทำให้เจ้าได้ยอมแพ้เอง!”

การหลอมครั้งนี้ของเขา เขาสามารถทำได้ดีกว่าปกติไปมาก!

เขาเองก็สงสัยอยู่ในใจว่าตัวเองจะสามารถบรรลุขึ้นไปถึงโอสถทองระดับเก้าในตำนานนั้นได้หรือไม่!

เพราะฉะนั้นตอนนี้ในหัวของเขาจึงไม่คิดเลยแม้แต่น้อยว่าเย่หยวนที่เพิ่งเคยหลอมครั้งแรกนั้นจะเอาชนะเขาได้

วินาทีที่หม้อหลอมเปิดออกมานั้นมันก็ปรากฏโอสถสีแดงดำลอยออกมา

คนทั้งหลายนั้นต่างพยายามยืดตัวขึ้นเพื่อจะมองดูว่ามันเป็นโอสถสวรรค์ระดับใด

“พวกเจ้าดูสิ! มันกลับมีสีเหลือบทองอยู่ในโอสถสวรรค์ปีกเขียวชี้ดาวเม็ดนั้น!”

“เกือบแล้ว! เกือบจะบรรลุขึ้นไปถึงระดับเก้าในตำนานแล้ว!”

“อาจารย์เฟิงนี่ช่างสมชื่ออาจารย์เฟิงจริงๆ ภายใต้แรงกดดันเช่นนั้นเขากลับบรรลุขึ้นมาแทน!”

…

เหล่าคนทั้งหลายนั้นต่างร่ำร้องขึ้นมาอย่างตื่นเต้นดีใจ

รอยยิ้มกว้างปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของเฟิงจิ้ง เพราะนี่คือสิ่งที่เขาคาดหวังไว้!

มันมิใช่ว่าเขานั้นกระหายในอำนาจชื่อเสียงคำเยินยอใดๆ แต่สำหรับเขาแล้วมันเป็นสิ่งที่เขาสมควรได้รับมาแต่แรก

แต่สิ่งที่เขาต้องการมากว่ามันก็คือการชื่นชมอย่างสุดใจเช่นนี้!

นี่มันคือความภาคภูมิของเขาและของพันธมิตรโอสถ!

เฟิงจิ้งนั้นหันมามองเย่หยวนด้วยรอยยิ้ม “เจ้าเห็นหรือยังเล่า มันมีสีทองอ่อนๆ ออกมา คงไม่ต้องวัดกันแล้วใช่ไหมว่ามันเป็นโอสถสวรรค์ระดับใด?”

สีทองที่ส่องออกมาจางๆ จากโอสถสีดำแดงนี้มันย่อมจะเป็นเครื่องหมายว่าโอสถนี้มีคุณภาพระดับแปดขั้นสุดและอยู่ห่างจากระดับเก้าไปเพียงแค่เล็กน้อย

แน่นอนว่าก้าวน้อยๆ นี้มันกลับยากยิ่ง

ระดับเก้านั้นมันคือระดับในตำนานที่มิใช่ว่าอยากหลอมก็จะหลอมขึ้นมาได้

แต่เย่หยวนนั้นกลับยิ้มตอบกลับไป “ไม่ต้องแล้ว ดูก็รู้ว่ามันคือกึ่งระดับเก้า”

เฟิงจิ้งจึงหัวเราะถามขึ้นมา “ดูท่าเจ้าจะไม่กังวลเลยนะ!”

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “ข้าจะกังวลเรื่องอะไรเล่า? มันก็แค่กึ่งระดับเก้า”

เฟิงจิ้งนั้นเหมือนได้ยินมุกตลกที่สุดก่อนจะร้องขึ้น “แค่! โอสถสวรรค์กึ่งระดับเก้า! หึ ช่างเป็นคำพูดที่ยิ่งใหญ่เสียจริง! เจ้าคงไม่ได้รู้เลยใช่ไหมว่าระดับเก้ามันหมายถึงอะไร?”

เย่หยวนตอบกลับไป “สำหรับข้านั้นโอสถสวรรค์ที่ต่ำกว่าระดับเก้ามันก็เป็นได้แค่ขยะสด! หากหลอมโอสถแล้วขึ้นไม่ถึงระดับเก้าจะยังหลอมเพื่ออะไร? พันธมิตรโอสถของเจ้านั้นมันเลี้ยงไว้แต่ขยะเช่นเจ้าหรือ? ดูอย่างไรก็ยังหลอมขึ้นไม่ถึงระดับเก้าแต่กลับอวดอ้างตัวเองเหลือเกิน หึ!”

“ซี๊ด…”

ไม่มีคำพูดไหนที่มันจะโอหังไปได้กว่านี้แล้ว!

คำพูดเดียวนี้มันก็เป็นการตราหน้าว่าพันธมิตรโอสถนั้นไร้ค่าใด

คนทั้งหลายนั้นต่างตกตะลึงกับคำพูดของเย่หยวน