จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2663

“ฮ่าๆ เจ้าหอทั้งสองล้อเล่นกันแล้ว? แค่นักยุทธชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศใหญ่คนหนึ่งนี้มันจะก้าวขึ้นมาเป็นแขกผู้ทรงเกียรติได้อย่างไรกัน?”

รอยยิ้มของเถี่ยซินนั้นมันดูเหยเกราวกับใบหน้าของคนที่กำลังร้องไห้

เขานั้นต้องมาเผชิญความจริงที่ไม่คาดฝัน

ทุกสิ่งอย่างนั้นมันกำลังจะไปได้ดีแต่ทำไมจู่ๆ เย่หยวนนั้นจึงกลับกลายมาเป็นแขกผู้ทรงเกียรติได้?

“ล้อเล่น? หน้าตาข้านี้เหมือนคนกำลังล้อเล่นกับเจ้า? สหายเต๋าเย่นั้นมีวิชาการโอสถที่สูงล้ำเหนือฟ้าดิน หากมิใช่เพราะว่าข้านั้นมีพลังบ่มเพาะเหนือกว่าเขาไปแล้วเจ้าหอผู้นี้คงไม่อาจจะเรียกตัวเองว่าเป็นสหายเต๋ากับเขาได้เสียด้วยซ้ำ!” จ้าวซุนร้องลั่นขึ้นมา

เขาไม่พอใจอย่างมาก

เขานั้นไม่รู้ได้ว่าระหว่างเถี่ยซินและเย่หยวนนั้นมันมีความแค้นใดๆ กันมาก่อนแต่เจ้าสมองเน่าคนนี้มันเป็นตัวปัญหาอย่างไม่ต้องสงสัย

เขานั้นกำลังคิดหาทางจะเอาใจเย่หยวนคิดให้เย่หยวนทิ้งความรู้วิธีการหลอมโอสถสวรรค์ระดับแท้ไว้

แต่สุดท้ายเจ้าโง่นี่มันกลับก้าวออกมาและคิดสังหารคนผู้มีความสำคัญล้ำนี้ลงอย่างไม่สนหน้าใคร

“หึ! มือไม่พายเอาเท้าราน้ำ! กลับไปขอรับโทษจากเมิ่งฮั่นเฟิงเสียเถอะ!” อู้จี้อันนั้นกล่าวขึ้นมา

เถี่ยซินนั้นได้แต่ต้องทำหน้าเหยเกตอบกลับไป

เขานั้นจะอย่างไรก็เป็นถึงรองเจ้าเมืองและย่อมจะเป็นตัวตนระดับสูงของแดนสวรรค์ใต้นี้

วันนี้เขากลับถูกคนด่าต่อหน้าสาธารณชนอย่างไม่อาจจะเถียงกลับไปได้

มือไม่พายเอาเท้าราน้ำ? นี่มันเป็นสิ่งที่ควรใช้ด่ารองเจ้าเมืองหรือ?

แต่เขานั้นก็ไม่อาจจะเถียงกลับไปได้!

คนทั้งสองตรงหน้าของเขานี้มันคือตัวตนที่แม้แต่ท่านเจ้าเมืองเมิ่งฮั่นเฟิงยังเกรงใจ แน่นอนว่าคนอย่างเขาย่อมจะไม่อาจไปลบหลู่ได้

สีหน้าของเขานั้นซีดขาวลงก่อนจะกัดฟันก้มหัว “ท่านเจ้าหอทั้งสอง ข้าขอตัว!”

ตอนที่เขาเดินจากไปนั้นเขาก็ยังหันมามองเย่หยวนด้วยสายตาอาฆาต

หลังจากที่เถี่ยซินจากไปแล้วจ้าวซุนจึงได้ถอนหายใจยาวออกมาก่อนจะหันมากล่าวต่อเย่หยวน “สหายเต๋าเย่ ข้าทำให้เจ้าได้เห็นภาพไม่น่าดูแล้ว”

เย่หยวนที่ได้ยินก็หัวเราะขึ้น “ดูท่ารองเจ้าเมืองเถี่ยซินคนนี้มันจะอยากให้ข้าตายจริงๆ!”

จ้าวซุนนั้นรีบตอบกลับไป “สหายเต๋าเย่ วางใจเถอะ หลังจากจ้าวผู้นี้กลับไปแล้วข้าย่อมจะให้เมิ่งฮั่นเฟิงมันจัดการลงโทษเถี่ยซินนี้อย่างหนักหน่วง”

เย่หยวนนั้นยิ้มตอบกลับไป

เพราะเขานั้นเองก็มีแผนจะจัดการเถี่ยซินลงเช่นกัน

เจ้าหมอนี่มันไร้เหตุผลจนเกินไป

เวลานี้เมื่อต้องเสียหน้าใหญ่หลวงเช่นนี้ไป มีหรือที่จะปล่อยให้เรื่องจบลงง่ายๆ?

ระหว่างทางกลับไปนั้นจ้าวซุนก็ได้ส่งสัญญาณขยิบตาบอกอู้จี้อัน

อู้จี้อันที่ได้เห็นจึงหาข้ออ้างถอนตัวกลับไปถามไถ่เรื่องราวที่เกิดขึ้นจากปากของชุยถงว่าเย่หยวนกับเถี่ยซินมีเรื่องอะไรกันแน่

หลังจากได้ยินแล้วอู้จี้อันก็ยิ่งไม่พอใจหนักเข้าใจไปกว่าเก่า

“หึ! ไอ้โง่เถี่ยซินนี้มันเกือบทำเรื่องใหญ่ของแดนสวรรค์ใต้ฉิบหายแล้ว! เรื่องวันนี้จะปล่อยมันไว้ไม่ได้!” อู้จี้อันกล่าวขึ้นมาอย่างโกรธเกรี้ยว

…

เมื่อทัพนั้นกลับมาถึงเมืองสงบทักษิณเหล่าคนทั้งหลายก็ได้เชิญเย่หวนไปยังจวนเจ้าเมืองทันที

เวลานี้เหล่ายอดคนทั้งหลายต่างมารวมตัวกันในห้องโถงใหญ่สิ้น

“สหายเต๋าเย่ เจ้าและข้านั้นต่างก็เป็นคนในเต๋าโอสถเช่นกัน เราย่อมจะต้องผูกสัมพันธ์กันด้วยวิชาโอสถแล้ว หลังจากที่เจ้าหอผู้นี้ได้ยินนามของระดับแท้ข้าก็แทบไม่เป็นอันกินอันนอน สงสัยเหลือเกินว่าสหายเต๋าเย่นั้นจะช่วยให้ข้าได้เปิดหูเปิดตาหรือไม่?” จ้าวซุนนั้นยิ้มกล่าวขึ้น

สำหรับนักหลอมโอสถแล้วหากได้ยินว่ามันมีอะไรเหนือล้ำกว่าระดับเก้าไปพวกเขาก็ย่อมจะแทบคลั่งเป็นธรรมดา

เพราะว่าเรื่องนี้เองที่ทำให้พวกเขานั้นรีบมายังเมืองสงบทักษิณอย่างเร่งรีบ

มันก็เพราะว่าพวกเขานั้นอยากจะได้เห็นถึงระดับแท้

แต่เย่หยวนนั้นกลับยิ้มตอบกลับไป “เจ้าหอใหญ่ มันมิใช่ว่าเย่ผู้นี้หวงวิชาไม่คิดเปิดเผยต่อสายตาคนหรอกนะ แต่ท่านเจ้าหอใหญ่และเจ้าหอรองจะช่วยให้เย่ผู้นี้ได้เห็นฝีมือของพวกท่านก่อนหรือไม่?”

เมื่อคนทั้งหลายได้ยินเช่นนั้นพวกเขาต่างก็ผงะไปทันที

พวกเขาทั้งหลายนั้นคิดจะมาดูฝีมือเย่หยวนแต่เย่หยวนกลับคิดจะดูฝีมือของเจ้าหอทั้งสองก่อน?

จ้าวซุนนั้นขมวดคิ้วแน่นขึ้น “สหายเต๋าเย่ มันหมายความว่าอย่างไรหรือ?”

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “หากเจ้าหอใหญ่มีพลังฝีมือมากพอเย่ผู้นี้ย่อมจะแสดงการหลอมโอสถสวรรค์ระดับแท้ให้ท่านดู แต่หากฝีมือของท่านเจ้าหอใหญ่ไม่ถึงขั้นแล้วต่อให้ข้าจะแสดงมันให้ท่านดูไปพันครั้งมันก็คงไม่ได้ประโยชน์อะไร”

คำพูดนี้มันถูกกล่าวด้วยท่าทางสุภาพแต่กลับทำให้สีหน้าของคนทั้งหลายเปลี่ยนสีไป

ความหมายของเย่หยวนนั้นคือ เจ้าหอใหญ่คนนี้มีปัญญาพอที่จะได้เห็นระดับแท้หรือไม่!

นี่มันคือคำพูดสุดแสนโอหังเย่อหยิ่ง!

ในแดนสวรรค์ใต้นี้แม้แต่เจ้าเมืองหลวงเมิ่งฮั่นเฟิงเองก็คงไม่กล้าจะพูดจาเช่นนี้ต่อหน้าจ้าวซุน!

แต่เย่หยวนนั้นก็มิใช่จะคิดอวดอ้างเย้ยหยันผู้คน เพราะหากเขานั้นคิดจะก่อตั้งกองกำลังขึ้นมาในแดนสวรรค์ใต้นี้แล้วเขาย่อมจะต้องขึ้นมายืนในอันดับหนึ่งเหนือหัวผู้คนในหอโอสถสวรรค์ใต้ให้ได้เสียก่อน

เย่หยวนคนนี้ไม่ได้ด้อยไปกว่าใคร!

“หึๆ เช่นนั้นแล้วสหายเต๋าเย่ต้องการจะให้พวกเราหลอมโอสถสวรรค์ระดับสองชนิดใดดีเล่า?” จ้าวซุนกล่าวขึ้นมา

ในโถงใหญ่นั้นมันเหมือนราวกับว่าจู่ๆ อากาศก็จับตัวเป็นน้ำแข็งทำให้อุณหภูมิในห้องเย็นเยือกลงทันที

“อะไรก็ได้ โอสถสวรรค์ปรับฐานก็ได้ ตราบเท่าที่พวกท่านมั่นใจแล้วมันก็ย่อมจะใช้ได้ทั้งสิ้น” เย่หยวนกล่าวขึ้นมาอย่างไม่คิดสนใจอากาศที่แสนเย็นเยือกรอบๆ กายนั้น

“พวกเจ้าไปเตรียมของมา! เตรียมการหลอมโอสถ!” จ้าวซุนสั่งลั่น

จากนั้นไม่นานเหล่าคนรับใช้ก็เตรียมการหลอมโอสถได้เสร็จสิ้น

จ้าวซุนและอู้จี้อันนั้นต่างหลอมโอสถพื้นฐานของระดับสอง

คนทั้งสองนั้นเริ่มการหลอมขึ้นมาด้วยความคับแค้นสุดใจ

นักหลอมโอสถสวรรค์ระดับสี่ขั้นสุดนั้นกลับต้องมาหลอมโอสถพื้นฐานระดับสอง มันย่อมจะเป็นสิ่งที่พวกเขาไม่อยากยอมรับ

การหลอมครั้งนี้มันย่อมจะตกเป็นเป้าสายตาของทุกผู้คน

เมื่อคนทั้งสองลงมือขึ้นพร้อมๆ กันแล้วมันก็ย่อมจะมิใช่ระดับที่เอานักหลอมโอสถสวรรค์ของงานชุมนุมโอสถสวรรค์เก้าเมืองมาเทียบเคียงได้

แม้แต่เจียงหลี่ผู้เก่งกาจนั้นเองก็ยังเป็นเหมือนดั่งแค่เด็กน้อยต่อหน้าคนทั้งสอง

เมื่อโอสถนั้นมันออกมาจากหม้อหลอมแล้วมันก็ย่อมจะเป็นโอสถทองระดับเก้าอย่างไม่ต้องสงสัย

จ้าวซุนนั้นหันมามองเย่หยวนด้วยรอยยิ้ม “สงสัยเหลือเกินว่าการหลอมของพวกเรานั้นมันจะเข้าตาสหายเต๋าเย่บ้างหรือไม่?”

เย่หยวนไม่ตอบกลับไปและยิ้มลุกขึ้นเดินมายังหม้อหลอมโอสถ

จากนั้นเขาก็เริ่มการหลอมโอสถลงต่อหน้าคนทั้งหลาย

มันยังคงเป็นโอสถสวรรค์ปรับฐานระดับสองนั้นเหมือนที่จ้าวซุนหลอม

ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงต่อมาการหลอมมันก็เสร็จสมบูรณ์

แน่นอนว่ามันย่อมจะออกมาเป็นโอสถทองระดับเก้าอย่างไม่ต้องสงสัย!

“หึๆ เสียเวลาไปเป็นวันสุดท้ายสหายเต๋าเย่กลับจะให้พวกเรามาดูสิ่งนี้?” จ้าวซุนกล่าวขึ้นมาเย้ย

“ใช่ ดูให้ดี!”

เย่หยวนหยิบเอาโอสถสวรรค์ปรับฐานของตนและโอสถสวรรค์ปรับฐานของจ้าวซุนขึ้นไปวางบนศิลามารดาก่อเมฆา

แน่นอนว่าโอสถของฝั่งเย่หยวนนั้นมันย่อมจะทำให้มาตรวัดพุ่งทะยานไปสุดจนถึงขั้นสุดสมบูรณ์!

……………………….