จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2686

“ทำไมกัน…ทำไมมันกลายเป็นเช่นนี้?”

สีหน้าของคนทั้งหลายนั้นต่างซีดขาวลงไปตามๆ กันเมื่อได้เห็นเรื่องราวตรงหน้า

บ้าบอจนเกินรับ!

ใครที่คิดเข้าโจมตีเย่หยวนนั้นจะต้องตายลง?

ทำเช่นนี้ก็ได้หรือ?

หากการโจมตีก่อนหน้านั้นมันเกิดขึ้นจากความบังเอิญแล้วสิ่งที่เกิดขึ้นกับคนทั้งสามพร้อมๆ กันนี้จะเรียกว่าอะไร?

คิดย้อนกลับไปถึงเรื่องที่เย่หยวนบอกว่าได้ยินเสียงเรียกจากภายในก่อนเข้ามานั้นหากพวกเขายังไม่เข้าใจอีก พวกเขาก็คงโง่กว่าหมูหมาแล้ว!

“มันเรื่องบ้าอะไรกัน? ทำไมแดนมังกรหลับนั้นถึงได้ปกป้องไอ้หมอนี่?” หยูชิงนั้นกันฟันกล่าวขึ้นมาอย่างมึนงง

“เพราะอะไรกัน! ไอ้หมอนี่มันมีดีอะไรถึงได้รับการยอมรับจากแดนมังกรหลับนี้!” มู่เฉินกล่าวขึ้นตามอย่างไม่อาจยอมรับ

เหล่ายอดฝีมือหนุ่มทั้งหลายนั้นต่างไม่มีใครคิดยอมรับเรื่องราวที่เกิดขึ้นตรงหน้านี้เพราะความเย่อหยิ่งและหวาดกลัว

เดิมทีพวกเขานั้นคิดจะเข้ามารุมจัดการคนนอกอย่างเย่หยวนลงตั้งแต่วินาทีที่เข้ามาถึงแดนมังกรหลับ อีกฝ่ายนั้นกลับเหมือนได้กลับมาบ้าน!

“เพราะอะไร? แน่นอนว่ามันเพราะสายเลือดของข้านั้นแข็งแกร่ง! ข้าก็บอกไปแล้วว่าพวกเจ้านั้นเป็นได้แค่กึ่งมังกร ตอนนี้จะเชื่อได้หรือยังเล่า? อืม แต่จะไม่เชื่อก็แล้วแต่เถอะเพราะมันไม่อาจจะเปลี่ยนแปลงอะไรได้” เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป

คำพูดเดียวนี้มันทำให้เหล่ายอดฝีมือหนุ่มทั้งหลายต้องกัดฟันแน่นไม่อาจตอบโต้กลับมาได้

ใช่แล้ว สิ่งเดียวที่พอจะช่วยให้เย่หยวนได้รับการยอมรับจากแดนมังกรหลับนั้นมันก็คือสายเลือดของเขา

ที่แห่งนี้มันคือแดนมังกรหลับ แน่นอนว่ามันย่อมจะต้องชื่นชมคนที่มีสายเลือดมังกรฟ้ามากกว่า

“อ้าย! ช่วยด้วย! ตัวประหลาด!”

ในเวลานั้นเองที่มันมีเสียงแหลมเล็กเสียดแก้วหูหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านในลึกของถ้ำ

แล้วเสียงนี้มันจะเป็นใครนอกจากจิงเฟยได้?

เย่หยวนได้แต่ต้องขมวดคิ้วแน่นก่อนจะพุ่งตัวหายเข้าไปภายในถ้ำอย่างทันที

ส่วนคนอื่นๆ นั้นก็ได้แต่ต้องหันมามองหน้ากันจนสุดท้ายก็ตัดสินใจพุ่งตัวตามเข้าไป

หลังจากวิ่งมาได้พักหนึ่งพวกเขาก็ได้มาเจอเด็กตัวน้อยกำลังวิ่งหนีรับมือเหล่าตัวประหลาดที่ตามหลังมา

เวลานี้ด้านหลังของจิงเฟยนั้นมันมีเงาร่างสีแดงเลือดกว่าสิบร่างกำลังพุ่งตัวตามติดมาจนนางแทบสะดุดล้มลง

ต่อให้เย่หยวนจะไม่เข้าร่วมต่อสู้นั้นแต่ตัวจิงเฟยก็ยังมีพลังมากพอจะต้านทานยอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิหยกขั้นกลางได้ง่ายๆ

แต่เวลานี้ภายใต้การโจมตีของเหล่าเงาเลือดทั้งหลายนับสิบนี้ตัวจิงเฟยกลับไม่อาจจะต้านทานได้อีกต่อไป

ได้เห็นเย่หยวนที่ค่อยๆ ขยับเข้ามาใกล้นั้นตัวจิงเฟยจึงได้กล่าวร้องขึ้นทันที “พี่เย่หยวน รีบมาช่วยหน่อย! ข้าจะไม่ไหวแล้ว!”

เย่หยวนนั้นกัดฟันแน่นก่อนจะพุ่งตัวเข้าร่วมสนามรบทันที

แต่ในเวลานั้นเองที่เหล่าเงาเลือดทั้งหลายมันเหมือนได้เห็นสัตว์ร้ายจากขุมนรกและรีบพุ่งตัวหนีกันไปคนละทิศทาง

เมื่อจิงเฟยได้เห็นเช่นนั้นดวงตาน้อยๆ ของนางก็ต้องเบิกกว้างขึ้นมา

เมื่อคนอื่นๆ ได้เห็นเช่นนี้พวกเขาก็ยิ่งมั่นใจในการคาดเดาก่อนหน้ามากขึ้น

“ว้าว พี่เย่หยวนพี่จะเก่งเกินไปแล้ว พวกมันนั้นเหมือนกับกลัวพี่เลย!” จิงเฟยนั้นเงยหน้าขึ้นมองดูเย่หยวนด้วยดวงตาที่เป็นประกาย

แต่เย่หยวนนั้นกลับขมวดคิ้วแน่นกล่าวดุขึ้น “นังเด็กคนนี้ เจ้าอยากจะโดนตีก้นอีกหรือ?”

จิงเฟยนั้นแลบลิ้นตอบกลับมาทันที “ข้าแค่สงสัย อย่าได้โกรธมากไปเลยพี่เย่หยวน นะ?”

จิงเฟยนั้นเกรงเย่หยวนมากจริงๆ

ส่วนคนอื่นๆ นั้นต่างเคยชินกับความซุกซนของจิงเฟยมาก่อนแล้ว

ได้เห็นเช่นนั้นพวกเขาก็ได้แต่ต้องผงะหน้าไปด้วยความสงสัย

นางมารน้อยนี้กลับเกรงเย่หยวน

“มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?” เย่หยวนถามขึ้นมา

เด็กน้อยจึงได้ตอบกลับไป “ก็นะ ข้าแค่ไปเจอผลไม้สีแดงเลือดอยู่ภายในถ้ำที่ดูน่าจะเป็นของดีจึงคิดจะเข้าไปหยิบเอามันมาแต่สุดท้ายเจ้าพวกนี้มันก็โผล่ออกมาโจมตีข้า ทำเอาข้าเกือบหัวใจวาย!”

“ผลไม้สีแดงเลือด?” เย่หยวนขมวดคิ้วถาม

เมื่อได้ยินเช่นนั้นคนทั้งหลายต่างก็ต้องเบิกตากว้างขึ้นมาด้วยความสนใจ

ต่อให้จะเป็นคนโง่แค่ไหนก็เข้าใจได้ทันทีว่าผลไม้สีแดงเลือดนั้นมันมิใช่ของธรรมดา