จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2687

“เจ้าเชื่อหรือยังเล่า?”

“ข้าเชื่อแล้ว!”

“เช่นนั้นก็กินมันเสีย ต่อให้ข้ากินไปมันก็ไม่ได้ประโยชน์มากมาย”

“ได้!”

จิงเฟยนั้นพยักหน้ารับรัวๆ ก่อนที่จะกลืนผลวิญญาณชาดลงไปในคำเดียว

ของอย่างผลวิญญาณชาดนั้นมันจะเป็นสุดยอดสมบัติหรือสุดยอดขยะนั้นมันก็ขึ้นอยู่กับผู้ใช้ด้วย

เย่หยวนนั้นมีพลังสายเลือดที่แข็งแกร่งล้ำอยู่ในระดับของมังกรฟ้ามาแต่แรกแล้ว เขาย่อมจะไม่ต้องพึ่งของอย่างผลวิญญาณชาดนี้

หรือต่อให้เขากลืนมันลงไปมันก็คงแทบไม่ช่วยให้สายเลือดของเขาพัฒนาไปมากกว่านี้

แต่สำหรับตัวเด็กน้อยจิงเฟยนั้นหรือพวกหยูชิงทั้งหลายแล้ว มันย่อมจะแตกต่างกันไปคนละเรื่อง!

สิ่งที่พัฒนาสายเลือดมังกรได้อย่างไร้เงื่อนไขนั้นสำหรับเหล่ากึ่งมังกรทั้งหลายแล้วมันย่อมจะเป็นสมบัติล้ำค่า!

ได้เห็นเช่นนั้นคนทั้งหลายต่างก็ต้องกัดฟันแน่นขึ้นมาอย่างริษยา

เมื่อกลืนผลวิญญาณชาดลงท้องไปพลังสายเลือดของจิงเฟยก็ปะทุขึ้นมาในทันที

เดิมทีแล้วนางนั้นมีชีพมังกรห้าข้อสุด

เวลานี้มันคงพัฒนาไปถึงหกข้อสุดแล้ว!

แม้ว่าที่แห่งนี้มันจะไม่มีศิลาชีพมังกรอยู่แต่ว่าการเปลี่ยนแปลงของสายเลือดนั้นมันก็ปรากฏให้เห็นชัดแก่สายตาของทุกผู้คน!

หยูชิงและพวกนั้นอิจฉาจนหน้าดำหน้าแดง

หากถ้าเขานั้นได้เป็นคนกินผลวิญญาณชาดลงไปนั้นเขาย่อมจะก้าวขึ้นมาเทียบเคียงจิงเฟยได้แล้ว

แต่โลกใบนี้มันไม่มีคำว่าถ้า

เวลานี้นอกจากเขาจะไม่อาจเทียบเคียงจิงเฟยได้แล้ว นางยิ่งทิ้งห่างเขาออกไปอีกขั้น

“เลิกดูได้แล้ว ไปเล่นกันของพวกเจ้าเองเถอะ ตามพวกเราไปพวกเจ้าจะไม่ได้สมบัติใดๆ ทั้งสิ้นแน่นอน” เย่หยวนยิ้มขึ้นมาอย่างเย้ยหยัน

หยูชิงนั้นได้แต่กันฟันแน่นด้วยใบหน้าดำมืดราวกับว่าเขานั้นถูกบังคับให้ต้องกลืนแมลงลงคอ

เขานั้นไม่อาจจะเถียงกลับไปได้

“จำเอาไว้เถอะ! ศึกนี้ใครจะชนะมันยังไม่แน่หรอก! อย่าเพิ่งรีบนับศพทหารนัก!” หยูชิงนั้นกัดฟันแน่นตวาดตอบไป

“หึๆ ข้าไม่ต้องมาแข่งขันกับพวกกึ่งมังกรหรอก! เจ้าคิดมากไปแล้ว” เย่หยวนตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มกว้าง

หยูชิงนั้นกัดฟันแน่นสั่งขึ้น “ไปกัน!”

แดนมังกรหลับนั้นมันยิ่งใหญ่กว้างไกลแน่นอนว่าย่อมจะมีทางให้เลือกมากมายนับไม่ถ้วน

สิ่งใดที่จะได้กลับออกไปนั้นมันก็ขึ้นอยู่กับโชคและกำลังของคนผู้นั้น

คำพูดของเย่หยวนนั้นมันถูกต้อง หากพวกเขาติดตามเย่หยวนต่อไปมันก็คงไม่เหลืออะไรตกมาถึงมือแน่นอน

เพราะเย่หยวนนั้นเหมือนดั่งเป็นผู้ไร้เทียมทานในที่แห่งนี้!

“พี่หยูชิง เราจะปล่อยเรื่องไปเช่นนี้จริงๆ หรือ? ข้ายอมรับมันไม่ได้หรอกนะ!” มู่เฉินนั้นกล่าวขึ้น

แต่หยูชิงนั้นกลับหัวเราะขึ้นมา “เจ้าคิดว่าไอ้เด็กคนนั้นมันไร้เทียมทานหรือ?”

มู่เฉินที่ได้ยินจึงต้องถามกลับมา “แล้วมันมิใช่หรือ?”

หยูชิงนั้นยิ้มตอบกลับไป “แน่นอนว่ามิใช่! เหมือนดั่งที่เขาว่ากันว่าบางครั้งความหายนะมันจะแฝงตัวมาในรูปแบบของโชคลาภ! การถูกแดนมังกรหลับนี้ยอมรับมันย่อมจะหมายความว่าแดนมังกรหลับต้องการอะไรตอบแทน! ไม่สิ เป็นไปได้สูงมากกว่ามันจะต้องแลกมาชีวิตด้วยซ้ำ! ในแดนมังกรหลับนี้ยิ่งเดินทางเข้าไปได้สะดวกเท่าไหร่มันก็ยิ่งเดินทางกลับออกมาได้ลำบากเท่านั้น! หึ ไอ้เด็กคนนี้คิดว่าตัวเองเก่งกาจแต่ไม่ได้รู้เลยว่าแท้จริงแล้วแดนมังกรหลับได้หมายตามันไว้แล้ว!”

เมื่อมู่เฉินและพวกได้ยินเช่นนั้นพวกเขาต่างก็ร้องอ่อขึ้นมาตามๆ กัน

“สุดยอด! ได้ยินเช่นนั้นแล้วข้าก็คิดว่ามันไม่ผิดแน่เช่นกัน! ยิ่งเดินทางสะดวกเท่าไหร่มันก็ยิ่งกลับออกมายากเท่านั้น! บางทีแล้วชีวิตของมันนั้นแดนมังกรหลับอาจจะรักษาไว้ให้ถึงด้านในเท่านั้น! ถึงเวลานั้นต่อให้มันอยากจะหนีมันก็คงไม่อาจทำได้อีก!” มู่เฉินนั้นตบเข่าฉาดร้องลั่นขึ้นมา

หยูชิงนั้นพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม “ใช่ เพราะเช่นนั้นแหละ! เวลานี้เรามานั่งรอหัวเราะเยาะมันก็พอแล้ว!”

เมื่อคนทั้งหลายได้ยินเช่นนั้นพวกเขาต่างก็พยักหน้ารับออกมา

หยูชิงที่ถูกยกย่องเป็นยอดอัจฉริยะอันดับหนึ่งแห่งเจ็ดทะเลนั้นย่อมจะมิใช่คนโง่เง่านัก

ปัญหาที่กวนใจเย่หยวนอยู่ เขาเองก็ย่อมจะคิดถึงมันได้ไม่ยาก!

“เอาล่ะ ในเมื่อเข้ามาได้แล้วเราก็จะพลาดโอกาสไม่ได้เช่นกัน! เวลานี้ตัวใครตัวมันเถอะ! ใครที่จะได้หัวเราะเป็นคนสุดท้ายนั้นมันยังไม่แน่หรอก!” หยูชิงนั้นกล่าวขึ้นมา

เขานั้นพายอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิหยกเข้ามาด้วยถึงสามคนแน่นอนว่าต่อให้เจอภัยอันตรายเช่นไรเขาก็พอจะหาทางหนีได้ เพราะฉะนั้นเขาจึงมีความมั่นใจมากกว่าคนอื่นๆ

ระหว่างทางเข้าไปในแดนมังกรหลับนั้นเย่หยวนได้พาจิงเฟยเดินเล่นหยิบจับเอาสมบัติล้ำค่ามากมายตามใจชอบ

แน่นอนว่าคุณค่าของสมบัติทั้งหลายนั้นมันย่อมจะไม่ช่วยอะไรเย่หยวนมากมาย