จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2700

ได้เห็นเย่หยวนถามขึ้นมาเช่นนั้นตัวจั่วชิงก็ต้องทำหน้าดำมืดขึ้นทันที

ดูท่าแล้วเขาเองก็คงเจ็บแค้นกับเรื่องนี้อยู่ไม่น้อย

“ฮะ! เมิ่งฮั่นเฟิงมันไม่อยู่แล้วการจะบุกยึดเมืองสวรรค์ใต้มันย่อมง่ายดายแน่นอนแต่ใครจะไปคิดว่าจู่ๆ เมืองสวรรค์ใต้มันกลับจะมีสามยอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิเซียนครึ่งก้าวถึงสามคนขึ้นมาปกครองได้! ด้วยกำลังและการนำของพวกมันนั้นกอปรกับพลังของค่ายกลป้องกันเมืองต่อให้จะเป็นราชาทั้งห้าเองก็ยังไม่อาจจะบุกเข้าไปได้ง่ายๆ!” จั่วชิงกล่าวขึ้น

“สามยอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิเซียนครึ่งก้าว?”

เย่หยวนที่ได้ยินต้องขมวดคิ้วแน่นก่อนจะยิ้มขึ้นมาอย่างพอใจ “ดูท่าพวกนั้นมันจะทำได้ไม่ผิดหวังข้าจริงๆ!”

หากเขาเดาไม่ผิดคนทั้งสามที่ว่านี้ สองคนแรกมันคงเป็นเจ้าหอใหญ่และเจ้าหอรองอย่างจ้าวซุนและอู้จี้อัน ส่วนคนที่สามอาจจะเป็นซ่งเทียนหยางหรือไม่ก็หยุนปั่วหยู่

ดูท่าแล้วคำแนะนำของเขามันจะช่วยผลักดันช่วงสุดท้ายให้แก่พวกเขานั้น

เมื่อจั่วชิงได้ยินคำพูดของเย่หยวนเขาก็ต้องหัวเราะเย้ยขึ้น “ไม่ทำให้ผิดหวัง? เด็กน้อย เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใครกันเล่า? พูดราวกับว่ายอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิเซียนครึ่งก้าวทั้งสามนั้นเจ้าเป็นคนชุบเลี้ยงมาก็ไม่ปาน!”

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “เลิกพูดไร้สาระเถอะ ข้าอยากเจอห้าราชา นำทางไป”

จั่วชิงที่ได้ยินก็ต้องตวาดตอบกลับไป “พลังแค่ชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศล้ำก็คิดว่าจะเข้าพบห้าราชาได้หรือ? ลู่เหยียน ทำอะไรอยู่? ทำไมยังไม่สังหารมันลงอีก?”

ลู่เหยียนนั้นได้แต่ยืนนิ่งทำหน้าเหยเก

เขานั้นจะกล้าพูดหรือว่าเขาต่างหากที่เป็นฝ่ายถูกจับตัวมา?

เย่หยวนตอบกลับไป “ข้านั้นมาเพื่อมอบโชคให้แก่ห้าราชา! หากเจ้ายังมัวชักช้าอีกความผิดของเจ้ามันจะใหญ่เกินรับแล้ว”

แต่ตัวจั่วชิงที่ได้ยินนั้นกลับต้องร้องเย้ยมาอย่างดูถูก “เจ้าจะให้โชคห้าราชา? ฮ่าๆๆ น่าขันนัก! ลู่เหยียนมันนั้นไม่กล้าลงมือไม่ได้หมายความว่าแม่ทัพผู้นี้จะไม่กล้าเหมือนมัน ไปตายเสีย!”

พูดไปจั่วชิงก็ยกมือขึ้นมาซัดใส่ร่างเย่หยวน

เย่หยวนที่ได้เห็นนั้นต้องหัวเราะขึ้นมาก่อนพุ่งตัวหายไป

ตูม!

ในเวลานั้นเองมันก็เกิดแผ่นดินไหวขึ้นมา

เขาลูกใหญ่ยักษ์นั้นมันตกลงมากลางดงทหารภูติแท้บดขยี้พวกมันจนตายไปนับร้อยๆ

เดิมทีแล้วเย่หยวนไม่ได้มาด้วยท่าทางหาเรื่องใดๆ ทำให้เหล่าทหารทั้งหลายไม่ได้หันมาสนใจ

แต่เวลานี้ตัวเขาย่อมจะกลายเป็นเป้าสายตาของทุกผู้คนแล้ว

จั่วชิงนั้นหน้าซีดลงทันทีไม่นึกฝันว่าวิชาการเคลื่อนไหวของเย่หยวนนั้นมันจะรวดเร็วจนแม้แต่เขายังมองตามแทบไม่ทัน

ที่สำคัญไปกว่านั้นเจ้าหมอนี่มันกลับยังมียอดสมบัติเช่นนี้ติดตัวมาด้วย

เย่หยวนหันไปมองจั่วชิงก่อนจะกล่าวขึ้น “ยังคิดอยากจะสู้หรือ”

จั่วชิงนั้นกัดฟันแน่นขึ้นมาด้วยใบหน้าดำมืดทันที “เด็กน้อย ไม่ว่าเจ้าจะเร็วสักแค่ไหนมันก็ไม่มีทางฝ่ากองทัพออกไปได้แน่!”

เย่หยวนจึงตอบกลับไป “ข้านั้นไม่ได้มาหาเรื่องแต่แรกแล้ว นี่เป็นแค่การเตือนของข้าเท่านั้น แต่ระหว่างที่ข้าอาละวาดอยู่นั้นเจ้าช่วยไปรายงานเหล่าราชาได้หรือไม่เล่า?”

“ใครกันที่มันกล้ามาทำเรื่องในเขตของราชาผู้นี้!” แน่นอนว่าในเวลานั้นเองมันก็เกิดเสียงร้องลั่นอย่างไม่พอใจขึ้นมาพร้อมการปรากฏของชายร่างใหญ่ที่มีหัวเป็นสิงโตเดินขึ้นมา

จั่วชิงที่ได้เห็นเช่นนั้นจึงรีบก้มลงรายงานทันที “ราชาราชสีห์เถื่อน เจ้ามนุษย์คนนี้มันบอกว่ามีเรื่องสำคัญและอยากขอเข้าพบราชาทั้งห้าแต่ข้าน้อยไม่ยอมให้มันเข้าพบมันจึงเอาสมบัติออกมาไล่สังหารเหล่าทหารขอรับ!”

“พลังแค่ชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศล้ำขั้นต้น มันจะมีเรื่องสำคัญอะไรไปได้มากมาย? รีบๆ ฆ่ามันให้จบๆ ไป!” ราชาราชสีห์เถื่อนนั้นสั่งขึ้นมาอย่างไม่พอใจพร้อมเตรียมโจมตีเย่หยวน

ราชาราชสีห์เถื่อนนั้นเป็นคนที่มีนิสัยดุร้ายป่าเถื่อน แต่ละก้าวที่เขาย่างเดินนั้นมันเปี่ยมล้นไปด้วยความหนักแน่นพลังรุนแรงล้ำฟ้า

แม้แต่เหล่าภูติแท้ตนอื่นๆ เองก็ยังเกรงกลัวเขา

แต่เย่หยวนนั้นยิ้มตอบไปอย่างไม่คิดกลัวเกรง “ข้านั้นคือเจ้าหอสามแห่งหอโอสถสวรรค์ใต้ เย่หยวน ข้านั้นมาเพื่อมอบโชคให้แก่ราชาทั้งห้าแน่นอนว่าหากพวกเจ้าไม่อยากได้มันก็สังหารข้าลงไปเสียตรงนี้เลยก็ได้”