จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2701

ด้านหลังราชาขาลเจิดนั้นมันมีเด็กน้อยหัวเสือคนหนึ่งยืนอยู่

ดูจากคลื่นพลังแล้วเขานั้นคงมีพลังบ่มเพาะชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศใหญ่ขั้นปลาย

“ใช่แล้วทำไม?” ราชาขาลเจิดถามกลับมา

เย่หยวนจึงโยนโอสถสวรรค์หนึ่งไปให้ก่อนจะกล่าว “ให้เขาได้ลองกิน ถือว่าเป็นของขวัญทักทายจากข้าแล้วกัน”

ราชาขาลเจิดนั้นรับโอสถสวรรค์นั้นไว้ในมือด้วยสีหน้าแปลกใจ

เพราะนี่มันคือโอสถสวรรค์ระดับสองอย่างแน่นอนแต่โอสถสวรรค์นี้มันกลับไร้สีใดๆ ใสมองทะลุได้ เป็นสิ่งที่เกิดมาทั้งชีวิตเขายังไม่เคยได้เห็นมาก่อน

โอสถสวรรค์นี้มันย่อมจะเป็นโอสถสร้างเลิศใหญ่ระดับแท้แล้ว

แต่ราชาขาลเจิดนั้นก็ลังเลอยู่ในใจเพราะว่าเขาไม่รู้ได้ว่าเย่หยวนวางแผนอะไรไว้

เย่หยวนได้เห็นเช่นนั้นจึงยิ้มตอบกลับไป “หากท่านไม่กล้าให้ลูกได้กินท่านจะลองให้ลูกน้องมากินดูก็ได้ แต่ข้าขอบอกก่อนเลยว่าโอสถสร้างเลิศใหญ่นั้นข้ามีติดตัวแค่เม็ดเดียว หากพลาดไปแล้วมันคงพลาดเลย โอกาสนั้นมันไม่มีให้ท่านเลือกเป็นครั้งที่สองแน่ ถึงเวลานั้นหากมันให้ประโยชน์ลูกน้องท่านแทนแล้วท่านคงจะมาว่าข้าไม่ได้”

เย่หยวนนั้นไม่ได้โกหกเพราะว่าโอสถสร้างเลิศใหญ่นี้มันก็เป็นโอสถสวรรค์ที่ล้ำค่าไม่น้อย

ก่อนนั้นเขาได้ใช้สมุนไพรสวรรค์ชุดสุดท้ายของหอโอสถสวรรค์ใต้เพื่อหลอมโอสถนี้ขึ้นมาพกติดตัวไว้เผื่อเวลาที่อยากจะบรรลุ

แต่สุดท้ายเขานั้นกลับไปบรรลุชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศล้ำได้ที่หน้าแดนมังกรหลับอย่างไม่ต้องพึ่งพาโอสถใด

เสือน้อยนั้นกล่าวขึ้นมาด้วยเสียงแหลมเล็ก “เสด็จพ่อ นี่มันก็แค่โอสถสวรรค์มิใช่หรือ? หากข้ากินแล้วตายไปจริงท่านก็ช่วยแก้แค้นให้ข้าด้วยแล้วกัน!”

ได้เห็นท่าทางของเสือน้อยตนนี้ตัวเย่หยวนก็อดหวนนึกย้อนกลับไปถึงอิ้งหมัวหู่ไม่ได้

เวลานี้ความคิดถึงน้องนั้นมันพุ่งพล่านขึ้นมาในใจเย่หยวน

หลังกลับไปถึงห้ายอดแดนสวรรค์แล้วเขาต้องหาเวลาเดินทางกลับลงไปยังมหาพิภพถงเทียนให้จงได้

ด้วยพลังความสามารถของเขาในตอนนี้แล้วการจะช่วยให้พวกลี่เอ๋อทั้งหลายได้บรรลุชั้นบรรยากาศสวรรค์ขึ้นมามันคงมิใช่เรื่องยากเย็น

“ได้! ข้าจะให้เจ้าได้ลองแล้วกัน!” ราชาขาลเจิดนั้นตัดสินใจมอบโอสถไป

เสือน้อยตนนั้นรีบกลืนโอสถสร้างเลิศใหญ่ลงคอไปทันทีก่อนที่เขาจะต้องเบิกตากว้างคลื่นพลังรุนแรงปะทุออกมาจากภายในร่างกาย

เมื่อเหล่ายอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิเซียนครึ่งก้าวทั้งหลายได้เห็นเช่นนั้นแล้วพวกเขาต่างก็ต้องอ้าปากค้างขึ้นมาตามๆ กัน

โอสถสวรรค์นี้มันจะมีฤทธิ์ที่รุนแรงเกินไปหรือไม่?

สภาพของเสือน้อยในตอนนี้มันไม่ได้ต่างจากตอนที่พวกหวงห่าวหยานบรรลุขึ้นมา มันทะลวงผ่านชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศใหญ่ขั้นสุดไปได้ในพริบตา

จากนั้นพลังบ่มเพาะของเขาก็ยิ่งพุ่งสูงจนเข้าใกล้ชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศล้ำไปทุกที

“นี่…ลูกเจ้าไม่คิดจะหยุดลงแม้แต่น้อย หรือว่าเขาจะบรรลุขึ้นชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศล้ำไปทั้งๆ อย่างนี้?” ราชาหมื่นคชสารกล่าว

เขานั้นไม่เคยพบเห็นมาก่อนว่าโอสถสวรรค์ใดมันจะทรงพลังได้ปานนี้

เพราะบนทวีปพิรุณใสนั้นคนที่รู้ถึงตัวตนของโอสถสวรรค์ระดับแท้มันก็มีแค่หยิบมือ!

หากมิใช่เพราะพันธมิตรโอสถแล้วเย่หยวนก็คงไม่อาจจะเข้าถึงสิ่งนี้ได้ง่ายๆ เช่นกัน

เพราะฉะนั้นความตกตื่นของห้าราชามันจึงมิใช่เรื่องเกินคาด

เมื่อเสือน้อยนั้นบรรลุขึ้นชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศล้ำมาได้ราชาทั้งห้าต่างก็ต้องอ้าปากค้างอย่างไม่รู้จะพูดอะไรอีก

“ช่างเป็นโอสถสวรรค์ที่ทรงพลังนัก กลับทำให้หลานนั้นบรรลุขึ้นชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศล้ำมาได้ทันที!” ราชาราชสีห์เถื่อนอ้าปากค้างขึ้น

คนทั้งห้านั้นหันมามองหน้าเย่หยวนพร้อมๆ กันอย่างไม่ได้นัดหมาย

ราชาขาลเจิดนั้นเป็นห่วงลูกจึงได้ถามขึ้น “ซั่วเหยียน เจ้ารู้สึกไม่สบายตัวตรงไหนหรือไม่?”

ร่างของเสือน้อยนั้นมันได้ขยายขึ้นมาอย่างมากมีท่าทางเหมือนเด็กหนุ่มไปแล้ว

เขาส่ายหัวตอบกลับไป “มันไม่มีอะไรไม่สบาย ข้ารู้สึกสบายสุดๆ ด้วยซ้ำ! ข้านั้นสัมผัสได้เลยว่าพลังของโอสถสวรรค์นี้มันยังไม่หมดไป เพียงแค่ว่ารากฐานการบ่มเพาะของข้านั้นไม่หนักแน่นพอที่จะบรรลุขึ้นไปอีก! พี่ท่านนี้ ขอบคุณท่านมาก!”

คนทั้งห้าหันมามองหน้ากันด้วยความตกตะลึงอย่างถึงที่สุด

ในเวลานี้พวกเขาได้เข้าใจแล้วว่าเย่หยวนนั้นไม่ได้มาพูดล้อเล่น

เจ้าหมอนี่มันมีวิชาที่เหนือล้ำจินตนาการพวกเขาไปจริง!

ที่สำคัญก็คือโอสถสวรรค์จักรพรรดิที่พวกเขาหลอมได้มันย่อมจะมีคุณภาพต่ำตม

หากคิดอยากหลอมโอสถสวรรค์จักรพรรดิให้ได้ถึงระดับแท้แล้วความยากของมันคงไม่ต่างจากการขึ้นสวรรค์!

คนทั้งห้านั้นหันมามองเย่หยวนด้วยใบหน้าไม่เป็นมิตรอีกครั้ง

เย่หยวนที่ได้ยินจึงร้องกล่าวขึ้นมาด้วยเสียงดังลั่น “เจ้าหอทั้งสอง ข้าเย่หยวนเอง! เวลานี้ข้ากำลังเจรจากับห้าราชาอยู่ พวกท่านช่วยลงมาคุยด้วยกันหน่อย!”

เสียงนั้นมันดังลั่นฟ้าดินไปถึงหูของจ้าวซุนและอู้จี้อันที่กำลังปกป้องค่ายกลอยู่พอดี

จ้าวซุนที่ได้ยินนั้นต้องลุกขึ้นยืนทันที “มันเป็นเย่หยวนจริงๆ! เขากลับมาแล้ว!”

อู้จี้อันเองก็ต้องยิ้มกว้างขึ้น “เขาใหญ่เมื่อสักครู่มันคงเป็นฝีมือเขาแน่แล้ว! เขาบอกว่ากำลังเจรจากับห้าราชาพลังชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิเซียนครึ่งก้าวอยู่ มันคงไม่ได้เป็นกับดักใช่หรือไม่?”

จ้าวซุนที่ได้ยินต้องก้มหน้าลงคิดก่อนจะส่ายหัวออกมาในที่สุด “ไม่มีทางแน่! เขานั้นเป็นคนที่ยอมเสี่ยงชีวิตแค่เพื่อช่วยหวงห่าวหยานและขับไล่ทัพเผ่าทะเลไปสิ้นด้วยตัวเอง! คนอย่างเขาต่อให้จะถูกจับทรมานเขาก็คงยอมตายดีกว่าจะกล่าวอะไรเช่นนี้ขึ้นมา!”

อู้จี้อันที่ได้ยินก็ต้องพยักหน้ารับตาม

ในเวลาเดียวกันนั้นเองซ่งเทียนหยางก็กล่าวขึ้นตาม “ข้าเห็นด้วยกับคำของท่านเจ้าหอใหญ่ เย่หยวนนั้นกล่าวขึ้นมาเช่นนี้เขาคงต้องการให้เราลงไปช่วยเจรจาแล้ว! ที่สำคัญไปกว่านั้นการที่เราทั้งสามบรรลุขึ้นชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิเซียนครึ่งก้าวมาได้นี้มันล้วนเป็นเพราะการชี้นำของเขา! หากมิใช่เพราะเขาแล้วเมืองสวรรค์ใต้นี้คงแตกพ่ายลงไปตั้งแต่เริ่มศึก!”

จ้าวซุนเองก็พยักหน้ารับ “เอาล่ะ! ข้าจะลงไปกับซ่งเทียนหยาง จี้อัน เจ้าเฝ้าเมืองไว้ให้ดีเพื่อว่าอีกฝ่ายมันจะเล่นลูกไม้อะไร!”

อู้จี้อันพยักหน้ารับทันที “ได้!”

ส่วนอีกด้านนั้นคนทั้งหลายไม่เข้าใจถึงเจตนาของเย่หยวนเช่นกันและเป็นราชาชวดสวรรค์ที่กล่าวขึ้นมาแทรกก่อนใคร “เด็กน้อย เจ้าคิดจะเล่นลูกไม้อะไร ราชาผู้นี้จะสังหารเจ้าลงแล้ว!”

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “ห้าราชา อย่าได้เครียดมากไป หากข้ามีลูกไม้อะไรข้าจะเรียกพวกเขาออกมาจากเมืองหรือ? ทำเช่นนั้นมันจะต่างอะไรจากการส่งแกะเข้าปากเสือกันเล่า? พวกท่านไม่คิดเช่นนั้นหรือ?”

คนทั้งหลายที่ได้ยินต่างก็ต้องหันมามองหน้ากันเพราะตรงจุดนี้มันคือความจริงอย่างแน่นอน

จ้าวซุนที่ลงมาเห็นเย่หยวนได้ร้องลั่นขึ้นมาอย่างดีใจ “เจ้ากลับมาแล้ว! ครั้งนี้หากไม่ได้คำแนะนำของเจ้านั้นเจ้าหอผู้นี้ก็คงไม่อาจจะบรรลุชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิเซียนครึ่งก้าวขึ้นมาได้และเมืองสวรรค์ใต้มันก็คงแตกพ่ายลงไปแน่แล้ว!”

ซ่งเทียนหยางเองก็รีบทิ้งตัวลงมาก้มหัวแก่เย่หยวน “ซ่งเทียนหยางขอบคุณเจ้าหอสามที่ช่วยชี้แนะ!”

เมื่อราชาทั้งห้าได้เห็นเช่นนั้นพวกเขาต่างก็ต้องผงะจนหน้าเปลี่ยนสีไปตามๆ กัน