จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2704

ในถ้ำลับบนเขานั้นมันได้มีเงาร่างของเสือเก้าตนกำลังนั่งล้อมวงกันด้วยใบหน้าท่าทางไม่เป็นมิตร

“เจ้าสาม เรียกเรามาเช่นนี้เพื่ออะไร? เจ้าสิบหกเล่า?” คนที่ถามขึ้นมานั้นคือบุตรลำดับที่ห้าของราชาขาลเจิด

ราชาขาลเจิดนั้นมีบุตรทั้งหมดสิบหกคนด้วยกันและหกคนก็ได้ตายลงไปแล้ว

เพราะฉะนั้นเวลานี้มันจึงเหลือองค์ชายอยู่แค่สิบคน

องค์ชายสาม เฮ่อเฟิงนั้นเป็นพี่ใหญ่ที่สุดโดยมีซั่วเหยียน องค์ชายสิบหกเป็นน้องเล็กสุด

เดิมทีแล้วคนทั้งเก้านั้นย่อมจะไม่มีใครสนใจซั่วเหยียนมากมายและต่อสู้ระหว่างคนทั้งเก้าไป

เพราะว่าคนที่จะรอดไปได้จนถึงที่สุดนั้นมันมีแค่คนเดียว!

กฎของป่านั้นมันโหดร้าย บุตรทั้งสิบของราชาขาลเจิดนั้นมันไม่ได้มีชีวิตสบายๆ เหมือนเหล่าลูกขุนนางชาวมนุษย์ทั้งหลาย

วินาทีที่พวกเขาก้าวขึ้นมาเป็นผู้ใหญ่พวกเขานั้นก็ต้องเข้าสู่สนามรบเสี่ยงชีวิตทันที

หากใครในสิบคนนั้นได้ครองตำแหน่งผู้สืบทอดบัลลังก์แล้ว องค์ชายที่เหลือทั้งหมดก็จะต้องตายลงสิ้น!

แน่นอนว่าคนที่รอดไปจนถึงวันนั้นมันคงมีเหลือแค่ไม่กี่คน

ปลาใหญ่กินปลาเล็ก มันคือกฎที่จะทำลายผู้อ่อนแอลงสิ้น!

เฮ่อเฟิงนั้นกล่าวขึ้นมาด้วยใบหน้าเครียด “ที่เรียกพวกเจ้าทั้งหลายมาในวันนี้ก็เพราะเรื่องของเจ้าสิบหกมันนั่นแหละ! พวกเจ้านั้นเอาแต่อยู่ในดินแดนของตนเองเจ้าคงไม่ได้รู้ใช่ไหมเล่า? เจ้าสิบหกนั้นมันบรรลุชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศล้ำขึ้นมาแล้ว!”

“เจ้าสามเจ้าล้อพวกเราเล่นหรือ? ข้าเพิ่งได้เจอเจ้าสิบหกมันไปเมื่อครึ่งปีก่อนและมันยังมีพลังแค่ชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศใหญ่ขั้นปลายอยู่เลยในตอนนั้น! มีหรือที่มันจะใช้เวลาแค่ครึ่งปีนี้บรรลุชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศล้ำได้?” ชาบากล่าวขึ้น

“เฮ้อ พี่สาม ท่านเรียกเรามาอย่างเร่งรีบข้าก็นึกว่าท่านจะมีเรื่องใหญ่อะไร ที่แท้มันแค่เพราะเรื่องนี้? ต่อให้มันจริงแล้วจะทำไม? แค่เจ้าสิบหกมันบรรลุชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศล้ำขึ้นมาแล้วมันจะเป็นอะไร?” ชายแปดนั้นกล่าวขึ้นมาด้วยใบหน้าไม่พอใจ

ในหมู่พี่น้องทั้งสิบนั้นเฮ่อเฟิงมิใช่คนที่เก่งกาจที่สุด

คนที่เก่งกาจที่สุดมันเป็นชายห้า ชาบา!

พี่น้องทั้งสิบนั้นต่อสู้แข่งขันกันตลอดเวลาใช้ความสามารถที่มีออกมาจนถึงที่สุด

และชาบานั้นก็ตามหลังและก้าวนำเฮ่อเฟิงมาได้ในที่สุด

ส่วนตัวชายแปดนั้นมีพลังฝีมือไม่ได้ต่างจากเฮ่อเฟิงมากนัก

เพราะฉะนั้นเขาจึงไม่ต้องเคารพนับถือพี่ชายคนนี้ให้มากมาย

เฮ่อเฟิงหัวเราะตอบกลับไป “เจ้ามันจะไปรู้อะไร! ข้านั้นถูกเสด็จพ่อเรียกไปให้ช่วยหาสมุนไพรสวรรค์ ข้าจึงได้มีโอกาสไปเจอเจ้าสิบหกมัน! เจ้ารู้หรือไม่ว่าทำไมมันถึงบรรลุขึ้นมาได้?”

ได้เห็นสีหน้าจริงจังของเฮ่อเฟิงนั้นชาบาก็ขมวดคิ้วแน่นขึ้นมาตาม

เพราะแม้ว่าชายสามนั้นจะมีพรสวรรค์ที่อ่อนแอแต่การที่เขาอยู่มาได้จนถึงวันนี้เขาย่อมจะเป็นคนฉลาดมากเล่ห์ไม่น้อย สิ่งที่ทำให้เขาจริงจังได้ขนาดนี้มันอาจจะเป็นเรื่องใหญ่จริงๆ

“เลิกพูดๆ หยุดๆ ได้แล้ว จะพูดก็พูดมา!” ชาบากล่าว

เฮ่อเฟิงจึงได้เล่าเรื่องที่ซั่วเหยียนกลืนโอสถสวรรค์ระดับแท้และบรรลุขึ้นมาให้แก่คนทั้งแปดได้ฟัง

“ข้านั้นไปสืบมาแล้วว่าเจ้ามนุษย์นั้นมันเป็นยอดฝีมือวิชาการโอสถจริงๆ! มันนั้นมายังเขาหมื่นอสูรในฐานะตัวประกับเพื่อจะช่วยหลอมโอสถสวรรค์จักรพรรดิระดับสี่ให้แก่พวกเสด็จพ่อทั้งห้า เพื่อที่พวกท่านนั้นจะได้บรรลุขึ้นชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิเซียน! แน่นอนว่าการที่เสด็จพ่อจะบรรลุชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิเซียนมันย่อมเป็นเรื่องดีแต่สิ่งที่น่ากังวลคือสายสัมพันธ์ของเจ้านักหลอมโอสถสวรรค์คนนั้นกับเจ้าสิบหกมันไม่ธรรมดา! ด้วยฝีมือของมันแล้วหากมันคิดช่วยเหลือเจ้าสิบหกจริงๆ เราจะยังเอาอะไรสู้ได้? เจ้าคิดว่ามันเป็นเรื่องเล็กๆ หรือ?” เฮ่อเฟิงกล่าวขึ้นมา

“เจ้าสาม เจ้าล้อเล่นแล้ว? ตามที่ข้ารู้มานั้นนักหลอมโอสถสวรรค์ชาวมนุษย์มันย่อมจะไม่มีใครเก่งกาจมากล้นปานนั้นได้?” ชาบากล่าวขึ้นขัด

เฮ่อเฟิงยิ้มตอบกลับไป “ข้าเองก็ไม่เชื่อเช่นกันข้าจึงได้ไปถามลุงๆ ทั้งหลายที่ได้เห็นตอนที่เจ้าสิบหกมันกินโอสถสวรรค์นั้นลงไป! ราชาทั้งห้านั้นได้เห็นเรื่องนี้เกิดขึ้นกับตา มันจะยังเป็นเรื่องหลอกได้อย่างไร?”

คนทั้งเจ็ดที่ได้ยินนั้นต้องสูดลมหายใจเข้าลึกอย่างกังวล เลิกกล่าวว่าเฮ่อเฟิงทันที