จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2713

“นับถือกันเป็นพี่น้อง? หรือว่าจะเพราะเต๋าทุกข์จักรพรรดิเซียนกันเล่า?” เย่หยวนต้องเบิกตากว้างขึ้นมาอย่างเข้าใจทันที

นักบุญสูงมารกระทิงตอบกลับมา “ใช่แล้วมันเพราะว่าเต๋าทุกข์ของข้า! ข้านั้นยังดีกว่าอีกสองคนนั้นหน่อย แต่ถึงจะอย่างไรข้าก็ผ่านเต๋าทุกข์จักรพรรดิเซียนมาถึงสองครั้งแล้ว! ต่อให้ครั้งที่สามข้าจะผ่านไปได้แต่ครั้งที่สี่นั้นมันคงต้องเอาชีวิตข้าไปแน่! หากข้ายังไม่บรรลุขึ้นไปข้าคงมีแต่ต้องตายลง!”

พูดมาถึงตรงนี้ตัวนักบุญสูงมารกระทิงก็อดถอนใจยาวออกมาไม่ได้

ดูท่าแล้วสิ่งที่เรียกว่าเต๋าทุกข์จักรพรรดิเซียนมันคงน่ากลัวอย่างยิ่ง!

เหล่ายอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิเซียนที่ยืนอยู่บนจุดสูงสุดของทวีปพิรุณใสนั้นถูกคนนับล้านๆ กราบไหว้บูชาราวกับเป็นเทพ

แต่เหล่ายอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิเซียนทั้งหลายนั้นเองต่างก็มีความยากลำบากของชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิเซียน

หนึ่งในนั้นมันคือเต๋าทุกข์จักรพรรดิเซียน!

เย่หยวนนั้นเคยได้อ่านบันทึกเรื่องราวนั้นมาจากหนังสือโบราณของนิกายสวรรค์ยุทธมั่น

คนที่บ่มเพาะขึ้นไปถึงชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิเซียนได้นั้นจะทำให้เกิดเต๋าทุกข์จักรพรรดิเซียนขึ้น

เต๋าทุกข์จักรพรรดิเซียนนั้นมันไม่มีกำหนดชัดเจนว่าจะเกิดขึ้นเมื่อไหร่อย่างไร บ้างนั้นก็ต้องพบเจอมันทุกหมื่นปี บ้างก็อาจจะทิ้งช่วงนานถึงสามหมื่นปี

แน่นอนว่ามันย่อมจะมีคนที่โชคร้ายต้องเจอมันทุกๆ พันปีด้วย

เต๋าทุกข์จักรพรรดิเซียนแต่ละครั้งนั้นมันจะรุนแรงกว่าครั้งก่อนเสมอๆ

คนส่วนมากก็ทนได้ไม่เกินสามครั้ง

แน่นอนว่าหากคนผู้นั้นหมั่นพัฒนาฝีมืออย่างไม่หยุดยั้งก่อนที่จะถึงเต๋าทุกข์จักรพรรดิเซียนครั้งต่อไปแล้ว พวกเขาก็ย่อมจะสามารถผ่านมันไปได้อย่างปลอดภัย

แต่คนที่ย่ำอยู่กับที่นั้นมีแต่ต้องตาย

โชคร้ายแค่ว่าทวีปพิรุณใสนี้มันยึดถือกันว่าชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิเซียนนั้นคือที่สุดของเส้นทางการบ่มเพาะแล้ว

เมื่อไม่มีใครสามารถหลอมโอสถสวรรค์ระดับห้าได้ ไม่มีวรยุทธบ่มเพาะที่เหนือล้ำฟ้าดิน ไม่มีโชคเหนือฟ้าให้เสาะหาเหล่ายอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิเซียนทั้งหลายต่างก็ต้องตายตกลงไปในเต๋าทุกข์จักรพรรดิเซียนครั้งที่สองหรือสามสิ้น

แต่ก็เพราะเหตุนี้ที่ทำให้บนทวีปพิรุณใสนี้มันมียอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิเซียนอยู่เพียงแค่หยิบมือ

ไม่เช่นนั้นแล้วต่อให้ชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิเซียนมันจะบรรลุได้ยากเย็นแค่ไหนแต่สุดท้ายเวลามันก็จะแก้ไขปัญหานั้นให้ได้

แต่ปัญหาก็คือยอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิเซียนรุ่นใหม่บรรลุขึ้นมาแต่ยอดฝีมือรุ่นเก่าๆ กลับทยอยตายลงไป!

“หึๆ ในเมื่อพี่มารกระทิงคิดนับข้าเป็นน้องแล้ว เย่หยวนผู้นี้ก็ย่อมไม่คิดจะปฏิเสธ” เย่หยวนตอบกลับไปด้วยรอยยิ้ม

นักบุญสูงมารกระทิงนั้นหัวเราะลั่นขึ้นมาอย่างดีใจก่อนจะพุ่งเข้ามากุมมือเย่หยวนไว้ “น้องข้า จากวันนี้ไปเรื่องของเจ้านั้นมันคือเรื่องของข้า!”

เย่หยวนยิ้มรับ “พี่ข้าโปรดวางใจเถอะ น้องผู้นี้มีความมั่นใจในวิชาการโอสถไม่น้อย เรื่องโอสถสวรรค์นั้นข้าจัดการให้ท่านได้แน่”

คนทั้งสองนั้นต่างหัวเราะลั่นขึ้นมาเมื่อได้ยินคำอีกฝ่าย

เย่หยวนนั้นไม่ได้โง่เขาย่อมรู้ดีว่าการเป็นพี่น้องกับยอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิเซียนนั้นมันจะสร้างผลประโยชน์ให้แก่เขาได้มากแค่ไหน!

นักบุญสูงมารกระทิงนั้นเข้าใจเรื่องนี้เองเช่นกันจึงได้ยอมรับให้เย่หยวนเป็นน้อง

เพราะต่อให้เขาจะไม่ต้องลงมือใดๆ แต่แค่ความเป็นน้องของยอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิเซียนมันก็ย่อมจะช่วยเหลือเย่หยวนได้มหาศาลแล้ว

อย่างน้อยๆ การที่เย่หยวนรับนับถือพี่คนนี้ไปมันก็ย่อมจะทำให้เขาเดินทางผ่านเขาหมื่นอสูรกลับไปยังห้ายอดแดนสวรรค์ได้อย่างไร้ปัญหาอีกต่อไป

ซั่วเหยียนที่ได้เห็นเรื่องราวนั้นทำได้เพียงแค่ยืนนิ่ง

เพราะก่อนหน้านี้พวกเขาทั้งสองนั้นยังตวาดใส่กันไม่ขาดปากสุดท้ายกลับกลายเป็นพี่น้องกันในพริบตาได้?

“เดี๋ยวก่อนสิ! ข้านั้นเพิ่งจะกราบท่านนักบุญสูงท่านเป็นอาจารย์ แต่พี่เย่หยวนกลับไปนับถืออาจารย์ท่านเป็นพี่น้อง เช่นนั้นแล้วข้าจะนับใครเป็นอะไรเล่าทีนี้?” ซั่วเหยียนนั้นมึนงงอย่างมากเพราะสำหรับนักยุทธแล้วการกราบอาจารย์มันก็เหมือนการกราบคนผู้นั้นเป็นบิดามารดา เย่หยวนในตอนนี้จึงมีศักดิ์เป็นน้องของพ่อ มีสถานะเป็นอาจารย์อา

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “ก็นับของใครของมันไป! ตอนที่เจ้าอยู่กับเขาเจ้าก็นับเขาเป็นอาจารย์ เวลาเจ้าอยู่กับข้าเจ้าก็นับข้าเป็นพี่ไป”

ซั่วเหยียนนั้นไม่เคยจะมีความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนเช่นนี้มาก่อนเขาจึงได้แต่ต้องพยักหน้ารับไปอย่างไม่เข้าใจมากมาย

นักบุญสูงมารกระทิงนั้นเองก็พอใจกับผลลัพธ์นี้ไม่น้อยเช่นกัน

เขานั้นพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม “มันต้องเป็นเช่นนั้น! หึๆ ลิงเฒ่ากับนกใหญ่มันเอาแต่อวดทุกวี่วันว่าศิษย์ของมันเก่งกาจ! ซั่วเหยียนเจ้าอย่าทำให้อาจารย์น้อยหน้าเชียว!”

การถูกนักบุญสูงมารกระทิงเรียกเช่นนี้ลิงเฒ่ากับนกใหญ่นั้นมันย่อมจะเป็นยอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิเซียนอีกสองคนบนเขาหมื่นอสูรแล้ว

เขากลายเป็นผู้ร้ายไปเสียแล้ว!

เพราะจะอย่างไรเรื่องที่เขาทำทั้งหมดนั้นมันก็ย่อมเป็นคำสั่งของนักบุญสูงมารกระทิง แต่มีหรือที่เขาจะปล่อยให้ท่านนักบุญสูงมารับโทษนี้ไว้ได้?

ต้าหวงนั้นจึงได้แต่ต้องก้มหน้ากล่าว “เรื่องนั้น อาจารย์เย่นั้นสูงส่ง ต้าหวงนั้นผิดไปแล้ว ต้าหวงขอให้ท่านอภัยให้ด้วย!”

เย่หยวนหันไปมองต้าหวงด้วยรอยยิ้มเย็นเยือก “คิดอยากได้รับการอภัยมันก็ย่อมได้ แต่เจ้าต้องสัญญาเรื่องหนึ่งกับข้าก่อน”

ได้เห็นรอยยิ้มของเย่หยวนนั้นตัวต้าหวงย่อมจะสั่นสะท้านไปทั้งใจ

แต่เวลานี้เขาไม่อาจจะปฏิเสธได้

เวลานี้เขาจึงได้แต่ต้องพยักหน้ารับไป “อาจารย์เย่ว่ามาเถอะ”

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “อืม ข้านั้นกำลังจะเดินทางกลับไปยังดินแดนของราชาขาลเจิดพอดี ให้ข้าขี่หลังเจ้ากลับไปแล้วความแค้นใดๆ ของเรามันถือว่าหายกัน”

ต้าหวงนั้นเป็นกระทิงเหลืองแต่เวลานี้ใบหน้าของเขามันกลับดำมืดเหมือนก้นหม้อ

เขานั้นเป็นถึงยอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิหยกขั้นสุด แต่กลับต้องให้เด็กน้อยพลังชั้นบรรยากาศสวรรค์เลิศล้ำมาขี่หลัง?

เขานั้นรู้ดีว่าเรื่องนี้มันคงเลี่ยงไม่ได้แต่วิธีการแก้แค้นของเย่หยวนนี้มันก็ช่างน่าคับแค้นใจเสียจริง!

นักบุญสูงมารกระทิงนั้นเองก็ได้แต่ทำหน้าเหยเกเมื่อได้ยิน

แต่เวลานี้เขาย่อมจะไม่คิดหาเรื่องใส่ตัวสร้างความแตกแยกและสั่งออกมา “ต้าหวง ครั้งนี้ข้าคงต้องลำบากเจ้าแล้ว! เมื่อเจ้าไปถึงแดนของขาลเจิดมันเจ้าก็ฟังคำสั่งเย่หยวนให้ดี แค่นั้นก็พอ อย่าได้ทำหน้าเช่นนั้นเลย การให้เย่หยวนขี่หลังไปนี้มันมีแต่จะสร้างประโยชน์ให้เจ้าหาได้มีอะไรเสียหายไม่”

ต้าหวงนั้นได้แต่ต้องกัดฟันแน่นขึ้นมา

สร้างประโยชน์ให้ หาได้มีอะไรเสียหายไม่?

เขานั้นเป็นถึงยอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์จักรพรรดิหยกขั้นสุดแต่กลับต้องมาให้คนอื่นขี่พลังเช่นนี้แล้ววันหน้าเขาจะยังเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?

ไอ้เฒ่าทั้งหลายนั้นมันจะไม่ล้อเขาไปจนวันตายหรือ?

แต่เมื่อนักบุญสูงมารกระทิงสั่งออกมาแล้วตัวเขาก็ย่อมไม่อาจขัดได้และต้องรับปากกลับมา “ขอรับ ต้าหวงขอน้อมรับคำสั่ง!”