จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2765

เย่หยวนยังพูดไม่ทันขาดคำหยูไห่เจิ้งก็ก้าวเข้ามาหยุดเขาไว้

“อะไร? เจ้านำคนพันธมิตรโอสถมาแล้วคิดจะหนีไปหรือ?” หยูไห่เจิ้งนั้นกล่าวขึ้นมาด้วยรอยยิ้มเย็นเยือก

จังหวะนั้นมันพอดีจนเกินไป พวกเขานั้นแค่มาถึงพันธมิตรโอสถก็มาตามทันที มันย่อมไม่แปลกที่คนพันธมิตรเลือดจะเกิดความสงสัยขึ้น

เพราะตัวเย่หยวนเองก็ระวังตัวมาตลอดทาง

จิตของเขานั้นมันแผ่ออกไปได้กว้างไกลต่อให้จะเป็นจักรพรรดิเซียนที่ติดตามพวกเขามามันก็คงไม่อาจหลบพ้นการตรวจหาของเย่หยวนได้

เพราะฉะนั้นเย่หยวนจึงมั่นใจได้ในวินาทีที่มาถึงว่าฐานของพันธมิตรเลือดนั้นได้ถูกเปิดเผยไปสิ้นแล้ว

แท้จริงแล้วด้วยกำลังของพันธมิตรโอสถในตอนนี้หากพวกเขาคิดจัดการพันธมิตรเลือดลงจริงๆ มันคงไม่ต่างอะไรจากการบี้เห็บเหา มีหรือที่พวกเขาจะไม่อาจตามหาคนเหล่านี้ได้เจอ?

เหตุผลเดียวที่พันธมิตรโอสถนั้นปล่อยให้พวกเขาทำตามใจชอบก็เพื่อจะล่อเหล่าผู้ต่อต้านทั้งหลายให้มารวมตัวกันก่อนสังหารลงรวดเดียวให้สิ้น

หากเย่หยวนเป็นผู้นำทางพันธมิตรโอสถเขาก็คงใช้วิธีนี้เช่นกัน

แทนที่จะไล่ทำลายผู้ต่อต้านที่แตกกระจายทั่วแผ่นดิน สู้ให้พวกเขามารวมกลุ่มกันเป็นก้อนก่อนจะตัดทิ้งไปรวดเดียวจะดีกว่า

และตัวเย่หยวนนั้นก็แค่มาได้อย่างถูกที่ถูกเวลาเท่านั้น

เย่หยวนได้แต่ต้องส่ายหัวออกมา “พี่หยูเข้าใจผิดแล้ว ที่แห่งนี้มันถูกเปิดเผยมาแต่แรกแล้ว พวกท่านไปเตรียมกำลังคนย้ายถิ่นฐานเถอะ”

พูดจบเย่หยวนก็หายไปจากจุดที่ยืนอยู่ทันทีทิ้งให้หยูไห่เจิ้งได้แต่ต้องอ้าปากค้าง

บ้าไปแล้ว!

ตัวเย่หยวนในตอนนี้มีกฎแห่งห้วงมิติระดับสี่ขั้นปลาย มีหรือที่คนอย่างหยูไห่เจิ้งนั้นจะหยุดเขาไว้ได้?

หยูไห่เจิ้งนั้นผงะอ้าปากค้างก่อนจะหันหน้ามองดูรอบๆ แต่ก็ไม่พบแม้แต่เงาของเย่หยวนแล้ว

หยูไห่เจิ้งนั้นร้องลั่นขึ้นมาทันที “หลัวหยุนชิง ดูสิว่าเจ้าทำอะไรลงไป! เรานั้นเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายด้วยกันมากว่าร้อยปีแต่เจ้ากลับไปชักศึกเข้าบ้านจนทำพี่น้องเราฉิบหายไปหมด!”

โจวหยุนเซียงเองก็ได้แต่ต้องกัดฟันยิ้มขึ้นมาตาม “เฮอะๆ หลัวหยุนชิง เจ้าดีจริงๆ! เจ้ากลับกล้าชักดาบเจ้าใส่ข้า!”

แต่ตอนนี้เป็นตัวหลัวหยุนชิงที่ใจเย็นลงแล้วกล่าวขึ้น “พี่น้องทั้งสอง มันเป็นข้าที่ใจร้อนไป! แต่หากจะบอกว่าเย่หยวนนั้นหักหลังนิกายสรรค์ยุทธมั่นนั้นต่อให้ตายข้าก็ไม่ขอเชื่อ! แต่ตอนนี้เราถูกยอดศัตรูล้อมไว้แล้วจะมาเสียเวลาเถียงกันไม่ได้อีก! พี่น้องทั้งสองของข้า เวลานี้มาร่วมมือกันผ่านวิกฤตตรงหน้ากันก่อนเถอะ! ตอนนี้พวกเจ้าบุกฝ่าออกไปพร้อมข้าแล้วข้าจะทำทุกทางเพื่อถ่วงเวลาเหล่าจักรพรรดิเซียนครึ่งก้าวทั้งหลายเอง! พวกเจ้าจงพาพี่น้องของเราฝ่าวงล้อมออกไปให้ได้ ใครจะรอดหรือตายมันก็คงได้แต่ต้องพึ่งดวงแล้ว!”

ได้ยินคำของหลัวหยุนชิงหยูไห่เจิ้งและโจวหยุนเซียงต่างก็เข้าใจทันทีว่าเรื่องตรงหน้านี้มันสำคัญที่สุด

การมาเถียงกันต่อตอนนี้มีแต่จะเท่ากับรนหาที่ตาย

คนทั้งสองพยักหน้ารับก่อนจะส่งสัญญาณเรียกคนทั้งหลายออกมาจัดทัพบุกฝ่าออกไป

การที่พันธมิตรเลือดอยู่มาได้จนถึงป่านนี้มันย่อมจะไม่ได้เกิดขึ้นมาลอยๆ

ทหารนับพันนั้นเข้ามาจัดแถวกันอย่างรวดเร็ว หลัวหยุนชิงนั้นนำออกไปโดยมีเหล่าทหารที่พร้อมตายตามหลัง ดูท่าแล้วพวกเขาคงเตรียมสู้จนตัวตายแน่นอน

หลัวหยุนชิงนั้นหรี่ตาลงก่อนจะร้องลั่นปลุกขวัญขึ้น “บุก!”

“บุก!”

หลัวหยุนชิงนั้นพุ่งตัวออกมาจากมิติลับเป็นคนแรก แต่ในเวลานั้นเองมันกลับมีอีกเงาร่างหนึ่งยืนอยู่ที่ใต้น้ำตก

เย่หยวนหันมามองคนทั้งหลายด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า “เตรียมของกันเสร็จแล้วหรือ? พอดีเลย ที่แห่งนี้มันอยู่นานไปคงไม่ดี เราไปกันเถอะ”

คนทั้งหลายได้แต่ต้องหันมามองหน้ากันโดยเฉพาะตัวหยูไห่เจิ้งและโจวหยุนเซียงที่มึนงงอย่างถึงที่สุด ทำไมเจ้าหมอนี่ถึงกลับมา หากมันเป็นคนทรยศแล้วจะกลับมาทำไม หากมิใช่แล้วทำไมถึงไม่มีร่องรอยบาดแผลใดๆ ของการต่อสู้เลยเล่า มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นกันแน่ แล้วพวกหน่วยสอดแนมไปไหนกันหมด ทำไมถึงไม่ออกมาตามขบวนทัพ?

“เย่หยวน เจ้าจะกลับมาทำไม? ด้วยความเร็วของเจ้านั้นเจ้าน่าจะหนีไปเองได้ รีบๆ ไปได้แล้ว!” หลัวหยุนชิงได้แต่ต้องร้องไล่ไป

แต่เย่หยวนนั้นกลับยิ้มตอบไปด้วยท่าทางสบายๆ “ข้าย่อมจะมานำทางพวกท่านแล้ว ไปกันเถอะ”

พูดจบเย่หยวนก็เดินออกมาจากหลังน้ำตกใหญ่ หลัวหยุนชิงนั้นต้องหรี่ตามองก่อนจะตามออกไป เมื่อผ่านทางเข้าออกมาแล้วหลัวหยุนชิงก็เร่งพลังจนถึงที่สุดเตรียมเข้าปะทะทุกเมื่อ แต่ไม่นานเขาก็ต้องผงะไป เพราะมันไม่มีศัตรูรออยู่ภายนอกแม้แต่คนเดียว

ฟุบ! ฟุบ! ฟุบ!

เหล่าคนพันธมิตรเลือดนั้นต่างค่อยๆ โผล่หน้าออกมาเรื่อยๆ แต่พวกเขาต่างก็ต้องอ้าปากค้างไปตามๆ กัน มิใช่ว่าพวกเขาโดยล้อมหรือ ไหนว่ามันมียอดฝีมือนับไม่ถ้วนล้อมไว้แล้วคนหายไปไหนกันหมด ในเวลานั้นเองที่มันได้มีหน่วยสอดแนมคนหนึ่งวิ่งกลับมา