จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2840

“ไอ้หนู ถึงจะอย่างไรข้านั้นก็เป็นถึงมหาจักรพรรดิคนหนึ่ง อย่าได้ทำหน้าเหมือนกับจะส่งข้าไปตายเช่นนั้น!”

“หึๆ เฒ่าจั่ว เจ้าได้ศิษย์ที่ดีมากมาจริงๆ!”

“หึ! อย่าได้พูดจาเหลวไหล ตอนนี้ตัวตนของเย่หยวนนั้นมันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว!”

มหาจักรพรรดิตานเฟยนั้นเองก็ต้องหุบปากลงทันที

เพราะเรื่องที่เย่หยวนกราบเจ้าโลกหยุนซานเป็นอาจารย์นั้นพวกเขาเองก็รู้ดีแก่ใจ

ตอนที่ได้ยินเรื่องจากจั่วเฉินนั้นพวกเขาเองก็แทบลืมหายใจไปนานเช่นกัน

เจ้าโลกหยุนซานนั้นไม่ได้รับศิษย์คนใหม่มานานกว่าแสนปีแล้ว ครั้งนี้เขากลับลงมาเพื่อรับจักรพรรดิเซียนตัวน้อยผู้หนึ่งด้วยตัวเอง!

แค่นี้มันก็ชัดเจนแล้วว่าเขานั้นให้ค่าเย่หยวนแค่ไหน

อย่างที่มหาจักรพรรดิจั่วเฉินพูดนั้น ตอนนี้ตัวตนของเย่หยวนมันไม่เหมือนเดิมแล้ว!

หากวัดกันที่ความอาวุโสพวกเขาทั้งหลายคงต้องเรียกเย่หยวนว่าปรมาจารย์เย่เช่นกัน!

กลับกัน ตัวจั่วเฉินกลับไม่ต้องทำเช่นนั้น

ครั้งนี้มันเป็นการเดินทางลงทิศใต้ของคนทั้งหลาย

เพราะด้านหน้าทางใต้นั้นเองมันก็ถูกโจมตีหนักหน่วงช่วงหลายวันหลังจากเส้นทางมิติทางเหนือพังทลายลงจนทำให้พวกเขาเหล่ากองทัพที่ถูกส่งมาช่วยทางเหนือต้องรีบเดินทางลงไปเสริมทัพทางใต้ทันที

ส่วนพวกเย่หยวนทั้งห้านั้นก็จะมุ่งหน้าไปยังนิกายยาสุดล้ำ

การลาจากครั้งนี้พวกเขาไม่รู้เลยว่าจะได้พบเจอกันอีกครั้งหรือไม่ เย่หยวนย่อมจะรู้สึกเศร้าอยู่ในใจ

จั่วเฉินนั้นปั่นหน้าเข้มแข็งไปแต่เขานั้นก็รู้ดีว่าด้านหน้าแดนใต้มันอันตรายแค่ไหน อย่าว่าแต่มหาจักรพรรดิแม้แต่เจ้าโลกเองก็ยังไม่ปลอดภัย

“ไอ้หนู ทางนิกายนั้นข้าได้จัดการเรื่องให้เจ้าไว้แล้ว หลังจากไปถึงศิษย์พี่ฮั่วจงของเจ้าจะจัดการเรื่องที่พักที่อยู่ให้เอง เรื่องที่เจ้ากราบท่านหยุนซานเป็นอาจารย์นั้นมันต้องปิดเงียบไว้เพราะตัวตนของท่านนั้นสูงส่งจนเกินไป ท่านนั้นคือเสี้ยนหนามสำคัญของเผ่าเลือดหากเผ่าเลือดมันรู้ว่าท่านมีศิษย์คนใหม่แล้วพวกมันคงได้มาล่าหัวเจ้าแน่ๆ เข้าใจหรือไม่?” จั่วเฉินย้ำ

เย่หยวนพยักหน้ารับ “ศิษย์ทราบแล้ว!”

ทั้งสองกลุ่มนั้นแยกทางกันไปพวกเย่หยวนและหยางชิงได้เดินทางมุ่งไปทางที่ตั้งของนิกายยาสุดล้ำ

นิกายยาสุดล้ำนั้นมันตั้งอยู่ที่เทือกเขาชัยบูรพาที่อยู่ทางทิศตะวันออกของทวีปสวรรค์แรก

เบื้องหน้าของคนทั้งหลายนั้นมันเต็มไปด้วยป่าเขาอุดมสมุนไพรสวรรค์มากมายมีพลังงานฟ้าดินรุนแรงหนาแน่นเหมาะสมแก่การบ่มเพาะอย่างมาก

ทวีปสวรรค์แรกนั้นมันสุดแสนยิ่งใหญ่ หากเอาทวีปพิรุณใสอันยิ่งใหญ่นั้นมาเทียบแล้วมันก็คงมีขนาดไม่ถึงหนึ่งในหมื่นของทวีปสวรรค์แรกเช่นกัน

สวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดนั้นมีทวีปใหญ่ทั้งหมดสามทวีปบวกกับพื้นที่ทางทะเลอีกกว้างใหญ่อย่างเกินนับ

บนทวีปทั้งสามนั้นเดิมทีแล้วมันมีนิกายระดับเจ้าโลกอยู่ทั้งสิ้นเจ็ดนิกาย

ทวีปสวรรค์แรกนั้นเป็นทวีปใหญ่ที่มีถึงสามนิกายตั้งหลักปักฐานอยู่ แน่นอนว่านิกายยาสุดล้ำก็เป็นหนึ่งในนั้น

แต่ว่าตอนนี้สี่จากเจ็ดนิกายระดับเจ้าโลกนั้นมันได้ถูกทำลายสิ้นลงแล้ว ตอนนี้นิกายระดับเจ้าโลกมันจึงมีเหลือแค่นิกายเสาะสวรรค์ นิกายยาสุดล้ำและนิกายเก้าตะวัน

และการบุกขึ้นเหนือของเผ่าเลือดนั้นมันได้ทำให้นิกายเก้าตะวันเสียพื้นที่ได้รับความเสียหายไปมากที่สุด

ก่อนหน้านั้นเหล่านิกายระดับเจ้าโลกทั้งเจ็ดต่างเป็นไม้เบื่อไม้เมากันแต่เมื่ออีกฝ่ายนั้นมาเพื่อกวาดล้างเผ่าพันธุ์พวกเขาจึงไม่มีทางเลือกนอกจากต้องร่วมมือ และก็ด้วยเหตุผลนี้เองที่ทำให้เหล่าเจ้าโลกทั้งหลายนั้นตกลงกันร่วมมือกันสร้างเขตแดนสวรรค์สัมบูรณ์ขึ้นมาป้องกันศัตรู

เพราะฉะนั้นเทียบกับนิกายอื่นๆ แล้วนิกายยาสุดล้ำนั้นถือเป็นนิกายที่ได้รับผลกระทบน้อยมาก

ตอนนี้พื้นที่ของนิกายยาสุดล้ำมันจึงยังดูอุดมสมบูรณ์สวยงามอย่างมากอยู่

แม้เย่หยวนและพวกจะใช้ค่ายกลเคลื่อนย้ายแต่กว่าจะมาถึงยังเทือกเขาชัยบูรพานี้มันก็ต้องใช้เวลาถึงครึ่งเดือน

“ชิๆ สมชื่อว่าเป็นนิกายระดับเจ้าโลกจริงๆ! ระดับของนิกายนี้ ระดับของพลังงานนี้ ในวันหน้าเจ้าโลกหยางชิงจะต้องมาปกครองที่นี่ให้ได้!” หยางชิงนั้นมองดูตึกใหญ่ระฟ้าตรงหน้าพร้อมหัวเราะกล่าว

“ฮ่าๆ” ต้าหวงและจิงเฟยนั้นอดหัวเราะขึ้นมาพร้อมๆ กันไม่ได้

หยางชิงนั้นกัดฟันแน่นกล่าวขึ้นอย่างไม่พอใจ “พวกเจ้าหัวเราะอะไรกัน? ข้านั้นเป็นถึงจักรพรรดิเที่ยงแล้ว ในเวลาอีกไม่ถึงหมื่นปีข้าต้องก้าวขึ้นไปถึงระดับเจ้าโลกได้แน่!”

จิงเฟยนั้นยิ้มกว้างตอบกลับไป “เหลวไหล! หากเจ้าจะบอกว่าพี่เย่หยวนบ่มเพาะถึงระดับเจ้าโลกข้ายังเชื่อ แต่เจ้านี้…ไม่มีทาง!”

หยางชิงนั้นโกรธจนหน้าดำหน้าแดงก่อนจะหันมาร้องใส่เย่หยวน “ไอ้เวร มาๆ! มาสู้กันให้รู้เรื่องไป! หากข้าเอาชนะเจ้าลงไม่ได้แล้วก็อย่ามาเรียกข้าว่าฟ้าครามอีก!”

เย่หยวนนั้นไม่ตอบอะไรกลับไปและปลดดาบเต๋าออกมาจากหว่างคิ้ว

“อ่อก!”

“อ๊าก!”

ในเวลาเดียวกันนั้นเองที่คนน้องของเขากระอักเลือดออกมาอย่างรุนแรงและดูท่าคงจะตายลงไปแล้ว

ชายหนุ่มนั้นหน้าซีดขาวลงร้องกล่าว “จางยี่ เจ้า…เจ้าต้องทนไว้ก่อน! เรา…เรามาถึงนิกายยาสุดล้ำแล้ว พวกเขาต้องช่วยเจ้าได้แน่!”

ศิษย์นิกายยาสุดล้ำคนนั้นยังคงทำหน้าเฉย ดูท่าแล้วเขาคงชินชากับการตายเช่นนี้ไม่น้อย

รอบๆ นั้นมันมีแต่เสียงด่าว่าให้แก่นิกายยาสุดล้ำอย่างไม่ขาดสาย

แต่พวกเขาไม่สนใจ แค่มดปลวก มันจะทำอะไรได้มากมาย?

หลายวันมานี้แนวรับทางใต้มันต้องเจอศึกหนัก เผ่าเลือดนั้นเข้าจู่โจมอย่างบ้าคลั่งจนทำให้คนบาดเจ็บล้มตายไปมากมาย

ในฐานะนิกายโอสถอันดับหนึ่งแล้วนิกายยาสุดล้ำย่อมจะต้องกลายเป็นโรงพยาบาลสนามที่ใหญ่ที่สุดและมีคนเข้าออกไม่ขาดสาย

ตอนนี้คนทั้งนิกายยาสุดล้ำนั้นยุ่งกันจนหัวหมุน ไม่เหลือที่จะให้คนทั่วไปเข้ารักษาอีกแล้ว

เพราะฉะนั้นพวกเขาจึงต้องเลือกว่าจะรักษาใคร

กองทัพทางใต้นั้นมันมีศิษย์จากค่ายสำนักใหญ่โตร่วมอยู่มากมาย กำลังฝีมือของพวกเขานั้นเหนือล้ำกว่านักยุทธจนอย่างไม่อาจเทียบ

แต่จำนวนทหารส่วนมากก็ยังเป็นนักยุทธทั่วไป

พวกเขานั้นไม่เก่งกาจด้วยตัวคนเดียว แต่พวกเขานั้นก็ได้ตั้งกลุ่มรวมตัวกันเพื่อบุกฆ่าสังหารศัตรูไปมากมาย

แต่เหตุผลที่ทำให้พวกเขาไม่อาจจะขึ้นไปบนนิกายยาสุดล้ำได้ก็เพราะว่า พวกเขานั้นไร้ที่มาที่ยิ่งใหญ่และไร้พลังฝีมือที่เหนือล้ำ

แต่ในตอนนั้นเองที่เย่หยวนได้พุ่งตัวมาหยุดข้างคนน้องผู้บาดเจ็บสาหัส

จากนั้นมันก็เกิดแสงของดวงดาวขึ้นมาเพราะพลังของหยกมุกเก้าใบ

เข็มปราณเทวะมากมายนั้นมันแทงเข้าร่างของจางยี่จนไม่นานนักจางยี่ก็หยุดกระอักเลือดและค่อยๆ มีอาการที่ดูดีขึ้นอย่างทันตา