จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2844

ตอนที่ 2844 ซ่งชิงหยาง!
“ศิษย์น้อง เจ้าเพิ่งมาถึงนิกายเจ้าคงไม่รู้ว่าเจ้าพูดอะไรออกไปแต่…เจ้าได้สร้างปัญหาให้ท่านอาจารย์แล้ว!” ฮั่วจงกล่าวขึ้นมาด้วยท่าทางลำบากใจ

“โอ้? ทำไมถึงเป็นเช่นนั้นเล่า?” เย่หยวนถามขึ้น

ได้เห็นท่าทางนั้นของเย่หยวน ฮั่วจงก็ยิ่งคับแค้นใจที่ศิษย์น้องคนนี้ช่างผิดหวังเขาไปนัก

แต่อาจารย์ของเขานั้นย้ำมานักหนาว่าให้ดูแลศิษย์น้องคนนี้ให้ดี ดูท่าแล้วอาจารย์ของเขาคงให้ค่ากับเด็กหนุ่มคนนี้มากตัวฮั่วจงจึงกดความคับแค้นไว้ในใจ

“เจ้านั้นเพิ่งมาถึงนิกายคงยังไม่รู้เรื่องราวภายในอีกมากมาย นิกายยาสุดล้ำนั้นมันมีคนมากมายอยู่ภายในแน่นอนว่าย่อมจะเกิดพรรคพวกอย่างมากเกินนับ แม้ว่าคนทั้งหลายที่ข้าด่าว่าไปนั้นจะมีพลังบ่มเพาะไม่สูงส่งแต่ว่าพวกเขานั้นก็มีคนหนุนหลังอยู่ไม่น้อย เจ้าคิดจะส่งพวกเขาไปแนวหน้ามันย่อมจะไม่มีทางเป็นจริงได้แน่แล้ว! แต่เจ้ากลับพูดออกไปอย่าง หวู่เจียงและพวกมันเองก็คงจะเอาเรื่องนี้ไปป่าวประกาศใหญ่โตแน่ ถึงตอนนี้ต่อให้อยากจะถอนคำพูดมันก็คงไม่อาจทำได้ ท่านอาจารย์ต้องเสียหน้าครั้งใหญ่เพราะเรื่องนี้แน่!” ฮั่วจงนั้นกล่าวขึ้น

ฮั่วจงนั้นเองก็เคยเป็นจักรพรรดิเซียนมาก่อนและย่อมรู้ดีว่าสภาพสังคมมันเป็นอย่างไร

เรื่องลูกไม้ของพวกคนอย่างหวู่เจียงนั้นเขาย่อมจะเข้าใจได้ดี

วิธีการเช่นนี้หากใช้กับมหาจักรพรรดิมันคงเท่ากับรนหาที่ตาย

แต่กับเด็กใหม่เช่นเย่หยวนนี้มันย่อมจะได้ผลเสมอๆ

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “ศิษย์พี่ ข้านั้นคิดว่านิกายยาสุดล้ำนี้ยังสบายอยู่มากทีเดียว! ตอนนี้เรากำลังต่อสู้กับศัตรูของเผ่าพันธุ์แต่นิกายยาสุดล้ำนั้นกลับยังไม่ได้ยกกำลังขึ้นแนวหน้าใดๆ เลย เรื่องนี้มันไม่สมควร! พวกหวู่เจียงนั้นจะเป็นแค่ชุดแรกที่ได้ไปเท่านั้น ข้าคิดว่าหลังจากนี้เราต้องส่งศิษย์ของนิกายยาสุดล้ำออกไปเป็นชุดๆ เพื่อฝึกตัวที่แนวหน้า เพราะที่แห่งนั้นมันคือที่ที่จะบีบคั้นให้คนเราทุ่มเทอย่างสุดตัวโดยแท้จริง!”

ฮั่วจงนั้นได้แต่ต้องอ้าปากค้างเพราะไม่อยากเชื่อคำที่ได้ยิน

ไม่มีการตอบคำถามใด!

นอกจากนั้นแล้วเจ้าเด็กบ้านี่ยังมีหน้าบอกว่าจะส่งศิษย์ชุดอื่นๆ ไปยังเขตแดนสวรรค์สัมบูรณ์อีกด้วย!

นี่มันบ้าไปแล้ว?

แค่จักรพรรดิเซียนอย่างเจ้านี้ก็สามารถทำได้?

หรือว่าเจ้าคิดว่าเจ้าเป็นเจ้านิกายยาสุดล้ำที่สามารถสั่งการอะไรก็ได้?

ฮั่วจงนั้นยิ้มแห้งๆ ตอบกลับไป “ศิษย์น้อง หากเรื่องนี้มันไม่คลี่คลายแล้วอาจารย์ท่านคงโกรธเจ้าขึ้นมาด้วยแน่ ถึงเวลานั้นมันก็คงไม่ดีกับตัวเจ้าด้วย!”

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “ศิษย์พี่วางใจเถอะ ข้านั้นพอมีทางแก้ของตัวเองอยู่!”

‘ทางแก้กับพ่อเจ้าสิ!’

ฮั่วจงนั้นได้แต่ต้องร้องด่าขึ้นมาในใจ เขาไม่รู้ต้องพูดอย่างไรแล้ว!

อาจารย์ของเขาไปเห็นดีเห็นงามอะไรในตัวเด็กโง่ๆ คนนี้กัน?

“อย่างนั้นข้าคงขอเตือนเท่านี้ ศิษย์น้องดูแลตัวเองแล้วกัน!” ฮั่วจงนั้นเปลี่ยนน้ำเสียงไปทันที

คนเช่นนี้มันบ้าคลั่งไม่ไว้หน้าใครนอกจากนั้นยังไม่สนใจคำเตือนของคนอีก

ฮั่วจงพาเย่หยวนเข้าที่พักและจากไปทันทีไม่หยุดอยู่คุยต่อ

เทือกเขาชัยบูรพานั้นกินพื้นที่กว้างใหญ่มีเส้นวิญญาณตัดผ่านมากมาย คนของจั่วเฉินนั้นเองก็มีสำนักของตนตั้งอยู่บนยอดประกาศตะวัน

ที่พักของเย่หยวนและพวกหยางชิงเองก็ย่อมจะอยู่บนยอดประกาศตะวัน

หลังจากเย่หยวนได้เข้าที่พักแล้วมันก็ปรากฏร่างชายวัยกลางคนผู้หนึ่งในชุดสีเขียวอ่อนขึ้นมาในห้อง

“เจ้านิกายคนปัจจุบัน ซ่งชิงหยางขอคารวะอาจารย์ลุง!” ชายวัยกลางคนผู้นี้ยกมือขึ้นคารวะเย่หยวนทันที

หากคนอื่นมาได้เห็นพวกเขาคงจะสั่นสะท้านจนลืมหายใจ

เพราะชายวัยกลางคนผู้นี้เป็นถึงมหาจักรพรรดิพ้นสวรรค์ขั้นสุดอันเก่งกาจและรับตำแหน่งเจ้านิกายคนปัจจุบัน ซ่งชิงหยาง!

เขานั้นกลับมาก้มหัวให้จักรพรรดิเซียนคนหนึ่ง!

แน่นอนว่าท่าทางของซ่งชิงหยางมันก็มีอาการแข็งๆ อยู่บ้าง

ไม่ว่าอย่างไรจะให้ยอดคนระดับเขานั้นมาทำท่าเหมือนเป็นคนรับใช้กับจักรพรรดิเซียนคนหนึ่งนั้นมันก็เป็นสิ่งที่เขาได้แต่ต้องทำอย่างลำบากใจ!

บรรพบุรุษหยุนซานท่านนั้นช่างสร้างปัญหาได้เก่งกาจนัก กลับไปรับจักรพรรดิเซียนคนหนึ่งเข้ามาเป็นศิษย์!

นี่มันไม่ทำให้คนอกแตกตายกันหรือ?

ตอนนี้เย่หยวนกำลังเก็บตัวคิดทบทวนวิชาอยู่ภายในเมื่อได้ยินเสียงของซ่งชิงหยางเขาก็ต้องเบิกตาขึ้นมามอง “ข้าทำให้ท่านเจ้านิกายลำบากแล้ว!”

ซ่งชิงหยางรีบปฏิเสธกลับมาทันที “อาจารย์ลุงทำข้าอายุสั้นแล้ว ท่านนั้นคือศิษย์ของบรรพบุรุษหยุนซาน ท่านย่อมจะเป็นผู้อาวุโสของชิงหยางเช่นกัน เรื่องเล็กๆ น้อยๆ แค่นี้มันเป็นสิ่งที่ชิงหยานต้องทำอยู่แล้ว”

ซ่งชิงหยางนั้นมาด้วยคำสั่งของโจวซ่งฉวน