จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2843

ตอนที่ 2843 ช่วยมันโม้!
“ศิษย์น้องนั้นมีเต๋าโอสถที่สูงส่งนัก ดูท่าจะเหนือล้ำกว่าข้าด้วยซ้ำ! ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมอาจารย์ท่านถึงได้เน้นย้ำนักว่าให้ดูแลศิษย์น้องคนนี้ให้ดี! นี่เขาเป็นแค่นักหลอมโอสถสวรรค์ระดับห้าแท้ๆ หากเขาก้าวมาถึงระดับของข้าได้แล้วฝีมือของเขานั้นมันคงเทียบเคียงกับท่านโจวซ่งฉวนสมัยหนุ่มๆ ได้เลย!”

ได้เห็นวิชาการฝังเข็มของเย่หยวนนั้นมันก็ทำให้จิตใจของฮั่วจงสั่นสะท้านขึ้นมาทันที

เพียงแค่ว่าเขาไม่ได้รู้เลยว่าในจิตใจของบรรพบุรุษหยุนซานนั้น ตัวเย่หยวนได้ก้าวล้ำกว่าโจวซ่งฉวนไปแล้ว!

คำสั่งของอาจารย์เขานี้ฮั่วจงนั้นตอนแรกยังคงรู้สึกขัดๆ อยู่ในใจ

เพราะน้ำเสียงนั้นมันเหมือนว่า…ศิษย์ของของเขาคนนี้มันสำคัญกว่าใครๆ!

ก่อนหน้านั้นเขาย่อมจะไม่ยอมรับและรู้สึกขัดใจ

แต่ตอนนี้ความรู้สึกเช่นนั้นมันหายไปสิ้นเชิง!

คนทั้งสองนั้นเก่งกาจอย่างมากเมื่อพวกเขาช่วยกันลงมือคนเจ็บหนักทั้งหลายต่างก็ค่อยๆ หายจากอาการไปตามๆ กัน

แต่ว่าคนเจ็บนั้นมันมีไม่น้อย แม้ว่าจะมีหมอสองคนแต่ว่ามันก็ต้องใช้เวลาไปทั้งวันกว่าที่จะรักษาคนเจ็บหนักทั้งหลายนั้นได้หมด

อีกด้านพวกหวู่เจียงนั้นได้แต่ต้องนั่งคุกเข่าอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร

หลังจากรักษาคนเจ็บหนักจนหมดแล้วเย่หยวนก็ลุกขึ้นมากล่าวประกาศ “พวกท่านทั้งหลาย นิกายยาสุดล้ำของเรานั้นจะไม่มีทางยืนมองคนตายไปต่อหน้าแน่! พวกท่านนั้นเป็นวีรบุรุษที่กลับมาจากสนามรบ ย่อมรู้ดีว่าสงครามมันโหดร้ายแค่ไหน คนเจ็บมากมายปานใดที่ถูกส่งกลับมาทำให้มันกลายเป็นสภาพคนล้นเตียงรักษาเช่นนี้ แต่ว่าพวกท่านทั้งหลายวางใจเถอะ ตอนนี้รอกันไปอย่างสงบก่อน ข้าจะเข้าไปส่งกำลังคนออกมาดูอาการให้ตามระดับแน่นอน ตอนนี้ทุกท่านโปรดใจเย็นและอยู่กันอย่างสงบเรียบร้อย หากทำเช่นนั้นได้มันก็จะทำให้คนได้รับการรักษามากขึ้นไปด้วย”

“ได้ขอรับ! ขอบพระคุณอาจารย์เย่มาก!”

“อาจารย์เย่วางใจเถอะ เรานั้นมาเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บ ไม่ได้มาเพื่อหาเรื่องใคร!”

“เราเชื่อในชื่อเสียงของนิกายยาสุดล้ำ เราจะรอกันอย่างมีระเบียบแน่นอน!”

…

เมื่อเย่หยวนพูดจบแล้วเหล่าคนเจ็บทั้งหลายก็ร้องตอบรับมาทันที

คนทั้งหลายนั้นซาบซึ้งในพระคุณของเย่หยวน

เดิมทีนั้นด้วยตัวตนระดับเย่หยวนเขาย่อมจะไม่ต้องมาสนใจพวกเขาเลย

แต่เย่หยวนนั้นกลับไม่มองข้ามคนลำบากและลงมือรักษาคนเป็นร้อยๆ

เหล่าคนเจ็บย่อมจะเชื่อคำสัญญาของเย่หยวนโดยไม่คิดสงสัย

แต่ว่าฮั่วจงที่ได้ยินนั้นก็ต้องขมวดคิ้วแน่นขึ้นมาก่อนจะรีบตีหน้าปกติไป เพราะบางอย่างนั้นมันก็ไม่ควรเอามาพูดต่อหน้าคน

เย่หยวนนั้นยังไม่ได้เข้าไปดูสภาพในนิกายว่ามันยุ่งวุ่นวายแค่ไหน เขาย่อมจะไม่รู้เลยว่านิกายระดับเจ้าโลกนั้นมีหน้าที่รับผิดชอบใดบ้าง!

พูดจบเย่หยวนก็เดินมาหาพวกหวู่เจียงที่คุกเข่าอยู่

หวู่เจียงนั้นได้แต่ทำหน้าเหยเกกล่าวขึ้นมา “ศ…ศิษย์คารวะอาจารย์ลุง!”

เย่หยวนกล่าวขึ้น “ตอนนี้ข้ามีสิทธิ์จะสั่งสอนเจ้าหรือยัง?”

แม้ว่าหวู่เจียงนั้นจะยังคับแค้นอยู่ในใจแต่เขาก็พยักหน้ารับ “อาจารย์ลุงย่อมสามารถสั่งสอนศิษย์ได้แน่นอน!”

กำลังของเขานั้นมันไม่ได้แข็งแกร่งมากมายในนิกายและตำแหน่งก็ไม่ได้สูงส่งไม่เช่นนั้นก็คงไม่ได้มาเป็นแค่ยามเฝ้าประตูนิกายเช่นนี้

เพราะฉะนั้นเขาย่อมจะไม่มีทางไปลบหลู่คนระดับเย่หยวนได้

“ก็ดีที่ข้านั้นมีสิทธิ์! เจ้าจงฟัง! ทวีปสวรรค์แรกนั้นมันต้องต่อต้านการรุกรานจากภายนอก ย่อมจะไม่มีเวลามาแบ่งแยกกันแล้ว! คนทั้งหลายตรงหน้าพวกเจ้านั้นคือพี่น้องร่วมศึก! ในฐานะนิกายระดับเจ้าโลกอันดับหนึ่งแล้วนิกายยาสุดล้ำเราย่อมจะต้องแบกรับความรับผิดชอบนี้ด้วย! ชื่อเสียงของนิกายยาสุดล้ำนั้นมันค่อยๆ เกิดขึ้นมาทีละน้อยจากเหล่าเจ้าโลกบรรพบุรุษทั้งหลายรวมไปถึงเหล่าผู้อาวุโสมหาจักรพรรดิ! พวกเจ้าตอนนี้มันทำได้แค่นอนกินผลบุญคนอื่นเท่านั้น!”

“เจ้าทั้งหลายที่ได้อยู่แนวหลังนี้ย่อมจะไม่รู้ถึงความโหดร้ายของแนวหน้าเลย! หากพวกเจ้านั้นได้ผ่านสนามรบที่ความเป็นความตายเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อแล้วพวกเจ้าก็คงไม่อาจจะทำตัวเช่นนี้ได้อีก! วันนี้เหล่าศิษย์นิกายยาสุดล้ำทั้งหลายที่อยู่หน้าข้านี้ข้าจะไปรายงานให้หอสุดแสงส่งพวกเจ้าไปยังเขตแดนสวรรค์สัมบูรณ์เพื่อให้ได้รู้ว่าอะไรมันคือความโหดร้ายของสงคราม อะไรมันคือคำว่าพี่น้องร่วมรบ!”

ฮั่วจงนั้นต้องอ้าปากค้างขึ้นมาเมื่อได้ยิน

ศิษย์น้องของเขานี้มันอ่อนโลกเกินไปหรือว่าโอหังเกินไป?

จักรพรรดิเซียนเป็นร้อยๆ และยังมีจักรพรรดิเที่ยงอีกเป็นสิบคน แต่เจ้ากลับบอกว่าจะส่งไปแนวหน้าแล้วพวกเขาก็ต้องไปแนวหน้าหรือ?

ในนิกายยักษ์ใหญ่เช่นนี้มันย่อมจะมีความซับซ้อนในเรื่องสมดุลอำนาจอย่างมาก!

จักรพรรดิเซียนนั้นยังพอว่าแต่เหล่าจักรพรรดิเที่ยงทั้งหลายนั้นต่างมีมหาจักรพรรดิหนุนหลังอยู่ทั้งสิ้น

หากแค่คนสองคนนั้นยังพอว่า ด้วยชื่อเสียงของจั่วเฉินแล้วอีกฝ่ายย่อมจะไม่กล้าออกมาขัดใดๆ

แต่คนนับร้อยๆ พร้อมๆ กันนี่แม้แต่จั่วเฉินเองก็คงไม่อาจทำได้!

รายงานยังหอสุดแสง…ใครมันกล้าพูดอะไรเช่นนั้น!

เจ้าคิดว่านิกายยาสุดล้ำนั้นเป็นของตระกูลเจ้าหรือ?

ฮั่วจงนั้นรู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที เพราะศิษย์น้องของเขาคนนี้มันยังไม่ทันได้เหยียบเข้านิกายก็สร้างเรื่องใหญ่ไว้เสียแล้ว