จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2869

“เร็วเข้า! ไปหยุดเฟิงเสี่ยวเถียนมันเร็วเข้า!” เฉียนั้วนั้นร้องสั่งขึ้นมา

ได้ยินเช่นนั้นมหาจักรพรรดิพ้นสวรรค์สามคนก็ได้พุ่งตัวเข้าไปเผชิญหน้ากับเฟิงเสี่ยวเถียน

แต่ในมหาค่ายกลนี้มีหรือที่พวกเขาจะต้านทานเฟิงเสี่ยวเถียนได้?

หลังจากสู้กันอยู่ไม่กี่กระบวนท่าเฟิงเสี่ยวเถียนก็สังหารพวกเขาทั้งสามลงสิ้น!

เฉียนั้วนั้นใช้โอกาสนี้พุ่งตัวออกไปจากค่ายกลอย่างสุดชีวิต

“ไอ้เผ่าเลือดเวร ดูหอกของปู่หยางนี้ไว้ให้ดีเถอะ! มาๆ! มาอีกสิ! เก่งกาจกันมากมิใช่หรือ?”

ในกองทัพนั้นหยางชิงกวัดแกว่งหอกไปมาจนทำให้เผ่าเลือดนั้นไม่อาจจะตอบโต้ได้แม้แต่น้อย

หากอีกฝ่ายมิใช่มหาจักรพรรดิแล้วหยางชิงในตอนนี้ย่อมจะสังหารศัตรูลงได้ในหอกเดียว!

ต้าหวง เสี่ยวชิงและจิงเฟยทั้งสามนั้นเองก็ต่อสู้อย่างไม่วางมือเช่นกัน

เย่หยวนเองก็เข้าร่วมศึกครั้งนี้เช่นกัน เพราะมันคือโอกาสสำคัญที่จะได้เก็บแก่นเลือดของเผ่าเลือดไป

โอกาสทองเช่นนี้มีหรือที่เย่หยวนจะปล่อยมันผ่านไป

ศึกในครั้งนี้มันต่อสู้กันจนฟ้าดินเปลี่ยนสีเลือดนองไหลไปทั่วแผ่นดิน!

เฉียนั้วนั้นถูกฆ่าลงไปหลายครั้งแต่ก็ยังดื้อด้านฟื้นคืนชีพกลับมาได้ทุกครั้งไป

แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้นเขาก็ยังบาดเจ็บอย่างสาหัสจนถึงขั้นที่คงไม่อาจฟื้นตัวได้ในระยะเวลาอันสั้น

กองทัพเผ่าเลือดนับแสนนั้นเองตอนนี้เหลือคนที่รอดออกมาไม่ถึงพันคน!

“สวรรค์แรกจงเจริญ!”

“ท่านเจ้าเมืองจงเจริญ!”

…

เสียงโห่ร้องของคนทั้งหลายนั้นมันดังลั่นจนแผ่นดินสั่นสะเทือน

นี่มันคือชัยชนะอันยิ่งใหญ่ เป็นชัยชนะที่สะใจอย่างถึงที่สุด!

ไม่นานก่อนหน้านี้พวกเขายังสิ้นหวังเตรียมตัวตายกันอยู่!

แต่ตอนนี้ชัยชนะนี้มันทำให้พวกเขาแทบคิดว่าตัวเองกำลังนอนฝันหวานอยู่!

“กองทัพแสนถูกกำจัดลงสิ้นเชิง! นั่นมันคือกองทัพหนึ่งแสนเลยนะ! นี่ข้าฝันไปหรือเปล่า! โอ๊ย จะตีข้าทำไมเนี่ย?”

“จะสะใจเกินไปแล้ว! สุดยอดที่สุด! ท่านเจ้าเมืองเฟิงนั้นช่างเป็นดั่งเทพสวรรค์ลงมาโปรดจริงๆ!”

“นี่มันหลายพันปีแล้วใช่ไหม? ในร้อยแปดนครนั้นมีแต่ฝ่ายสวรรค์แรกเราที่สูญเสีย! แต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่เราจะได้รับชัยชนะเหนือล้นเช่นนี้มาก่อนเลย! เรา…เราชนะจริงๆ!”

…

พูดไปมาก คนทั้งหลายก็เริ่มกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

ยอดฝีมือชั้นบรรยากาศสวรรค์นั้นมีการควบคุมอารมณ์ที่หนักแน่นมาก

ภาพที่คนนับหมื่นร้องไห้ขึ้นมาพร้อมๆ กันนี้มันย่อมจะไม่มีทางเกิดขึ้นได้ในสถานการณ์ปกติ

สายตาของพวกเขานั้นต่างมองไปยังตัวเฟิงเสี่ยวเถียน

เฟิงเสี่ยวเถียนยืนบนท้องฟ้าด้วยท่าทางสง่ามองดูคนทั้งหลายพร้อมชูมือขึ้นฟ้าสูง กล่าวประกาศขึ้นมาด้วยเสียงสั่นๆ “ร…เราชนะแล้ว!”

“ชนะ!”

“ชนะ!”

“ชนะ!”

…

เสียงของคนทั้งหลายโห่ร้องขึ้นมาพร้อมๆ กัน!

เฟิงเสี่ยวเถียนนั้นทำมือหยุดเสียงของคนทั้งหลายก่อนจะกล่าวขึ้น “พี่น้องทั้งหลายเข้าใจผิดแล้ว! คนที่สร้างปาฏิหาริย์ในวันนี้มันไม่ใช่ข้าเฟิงเสี่ยวเถียนแต่เป็นเขา!”

นิ้วมือของเฟิงเสี่ยวเถียนชี้ลงมายังเย่หยวน

นั่นทำให้สายตานับหมื่นๆ คู่นั้นหันมาจ้องหน้าเย่หยวนเป็นตาเดียว

คนทั้งหลายต้องผงะไปทันที!

จักร…จักรพรรดิเซียน?

บ…บ้าแล้ว!

“ข้ารู้ว่าพี่น้องทั้งหลายคงไม่มีใครอยากเชื่อ แต่ในศึกนี้เย่หยวนผู้นี้แหละคือวีรบุรุษของเรา!”

“มหาค่ายกลป้องกันเมืองนั้นมันไม่มีทางซ่อมแซมได้อีกต่อไปแล้ว! แต่มันก็เป็นเย่หยวนผู้นี้ที่นำเอาศาสตร์ซ่อมแซมกำเนิดน้อยที่สาบสูญมาให้พวกเราทำให้สามารถซ่อมแซมมหาค่ายกลกลับมาได้!”

“เย่หยวนนั้นมีเต๋าค่ายกลที่เหนือล้ำฟ้า! เขาคนเดียวนี้สามารถทำงานซ่อมแซมไปได้กว่าร้อยละยี่สิบของทั้งหมด!”

“ตอนที่มหาค่ายกลใกล้ซ่อมแซมแล้วเสร็จมันยังเป็นเขาคนนี้ที่เตือนให้ข้าใช้แผนล่อศัตรูเข้ากับดัก ปล่อยให้พวกมันได้เข้ามาลึกจนไม่มีทางถอยออกไปได้!”

“ก่อนหน้านี้ตัวเย่หยวนบอกข้าว่าเขาไม่ต้องการชื่อเสียงอะไร! แต่ข้าเฟิงเสี่ยวเถียนไม่หน้าด้านพอที่จะอ้างชื่อเหนือผลงานของเขาจริงๆ!”

“หากจะพูดตรงๆ แล้วต่อให้ข้าจะซ่อมแซมมหาค่ายกลได้ตัวข้าก็คงไม่อาจจะสร้างชัยชนะที่เด็ดขาดเช่นนี้ขึ้นมาได้แน่!”

“แต่ตอนที่ข้าเห็นมหาค่ายกลทำงานขึ้นมานั้นข้าถึงขั้นต้องอ้าปากค้าง! เพราะว่ามหาค่ายกลป้องกันเมืองนี้มันกลับทำงานได้ถึงร้อยละเจ็ดสิบจากพลังดั้งเดิมของมัน!”

“เพราะฉะนั้นชัยชนะในครั้งนี้มันจึงเกิดขึ้นได้เพราะมือของเย่หยวนคนนี้ทั้งสิ้น!”

เฟิงเสี่ยวเถียนร้องลั่นให้คนได้ยินกันทั้งมหานครฉีใต้ด้วยเสียงที่สั่นเครือเหมือนคนหายใจไม่ทัน

ฟุบ!

พริบตาเดียวกันนั้นมันก็เกิดเสียงร้องลั่นขึ้นมารอบทิศ

ทั้งกองทัพสวรรค์แรกนั้นย่อมจะแตกตื่นขึ้นมาตามๆ กัน

จักรพรรดิเซียนคนหนึ่งกลับเปลี่ยนกระแสสงครามได้?

จะบ้าเกินไปแล้ว!

จะเหนือล้ำเกินไปแล้ว!

แต่พวกเขานั้นรู้ดีว่าเฟิงเสี่ยวเถียนไม่ได้โกหก!

คำพูดของเขานั้นมีแต่ความจริง!

แต่เจ้าหมอนี่มันมาจากที่ไหน?

ในความคิดของทหารทั้งหลายนั้นเรื่องเช่นนี้มันคงมีแต่เจ้าโลกหรือมหาจักรพรรดิล้ำทั้งหลายเท่านั้นที่พอจะทำได้

ใครจะไปคิดว่ามดตัวน้อย จักรพรรดิเซียนคนหนึ่งนี้กลับจะสังหารกองทัพเผ่าเลือดนับแสนลงหน้ามหานครฉีใต้?

นั่นมันกองทัพเผ่าเลือดนับแสน!

อดีตที่ผ่านๆ มานั้นมันไม่ใช่ว่ามหานครฉีใต้ไม่เคยปะทะกับกองทัพหนึ่งแสนจากเผ่าเลือดเลย

แต่ว่ากองทัพของมหานครฉีใต้นั้นก็ต้องเสียกำลังไปกว่าแสนคนกว่าจะต่อต้านและไล่กองทัพหนึ่งแสนของเผ่าเลือดกลับไป!

และนั่นยังพูดถึงตอนที่มหาค่ายกลป้องกันเมืองทำงานได้ปกติดีด้วย

แต่วันนี้พวกเขานั้นกลับสังหารเผ่าเลือดนับแสนได้โดยแทบไม่มีคนตายลงไปเลย!

“อาจารย์เย่เก่งล้นฟ้า!”

“อาจารย์เย่จงเจริญ!”

…

เสียงของทหารทั้งหกหมื่นนั้นร่ำร้องกันขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง

สายตาที่พวกเขามองดูเย่หยวนนั้นมันเปี่ยมไปด้วยความซาบซึ้ง ความตกตะลึงและความภาคภูมิ!

ในเวลาเดียวกันนั้นตัวเฉียนั้วเองก็ได้ยินเสียงร้องลั่นจากในกำแพงมหานครฉีใต้นี้เช่นกัน

เขานั้นได้แต่ต้องหันกลับมามอง ‘อาจารย์เย่ไหนอีก?’

ได้เห็นเช่นนั้นเย่หยวนก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆ ตอบกลับไป

เขานั้นไม่อยากจะเด่นจริงๆ แต่ตัวเฟิงเสี่ยวเถียนนั้นกลับไม่ยอมรับเอาความดีความชอบนี้ไป

หยางชิงที่อยู่ด้านข้างนั้นได้แต่ต้องมองหน้าเย่หยวนด้วยความอิจฉา สุดท้ายก็โดนแย่งบทเด่นไปอีกจนได้!