จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2870

“ตาเฒ่าครั้งนี้ข้าจะยกให้! ศึกนี้มันสะใจเสียจริง!”

“ตาเฒ่าหยุนซาน ครั้งนี้เจ้าจะอวดอย่างไรข้าก็คงไม่ขัดแล้ว!”

…

ในเขตแดนสวรรค์สัมบูรณ์นั้นเหล่าเจ้าโลกทั้งหลายต่างรู้สึกสะใจสุดตัว เพราะชัยชนะที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้มันเป็นครั้งแรกตั้งแต่ที่พวกเขาเริ่มทำสงครามกับเผ่าเลือดมา

สะใจอย่างยิ่ง!

ทหารเผ่าเลือดนับแสนคนนั้นมันย่อมจะมิใช่กำลังน้อยๆ ของทัพเผ่าเลือด

หลังจากศึกครั้งนี้พวกเผ่าเลือดคงต้องถอยกลับไปตั้งหลังกันยกใหญ่

“ใครบอกว่าพ่อเจ้านี้จะอวดโม้อะไร? หึ! ไอ้เด็กเวรนี่มาถึงทวีปสวรรค์แรกได้ไม่กี่ปีมันก็สร้างคุณยิ่งใหญ่เหนือหัวพ่อมัน เจ้าโลกคนนี้ไปแล้ว! ไม่ได้การล่ะ ข้าต้องลงไปสั่งสอนมันเสียหน่อยไม่เช่นนั้นมันจะยิ่งได้ใจไปกันใหญ่!”

ฟุบ!

เงาแสงหนึ่งพุ่งออกไปจากเขตแดนสวรรค์สัมบูรณ์ เจ้าโลกหยุนซานนั้นได้ส่งร่างแยกของตนมุ่งหน้าไปยังมหานครฉีใต้ทันที

สีหน้าของเหล่าเจ้าโลกทั้งหลายนั้นดำมืดลงทันทีเมื่อได้ยิน นี่คือสิ่งที่เรียกว่าไม่อวดโม้ตัว?

‘หากไม่เห็นว่าเป็นผู้อาวุโส ข้าจะเอาเท้าขึ้นลูบหน้าเจ้าให้ดู!’

…

“เย่หยวน? เจ้าจะบอกว่านี่เป็นฝีมือของจักรพรรดิเซียนน้อยๆ คนเดียวหรือ? เดี๋ยวนะ! ทำไมนามนี้มัน…ฟังคุ้นหูจริง?”

ในวิหารโลหิตเทวานั้นหวังจั่วกำลังนั่งมึนอยู่

เพราะเขานั้นไม่อยากจะเชื่อความเป็นจริงที่มันเกิดขึ้นตรงหน้านี้

เดิมทีแล้วมหานครฉีใต้นั้นมันแทบจะแตกกลายเป็นทางเข้าเขตแดนสวรรค์สัมบูรณ์ทำให้หวังจั่วนั้นพึงพอใจอย่างมาก

ใครจะไปคิดว่ากองทัพนับแสนนั้นกลับถูกกวาดล้างอย่างสิ้นท่า!

เขานั้นแทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง

ศึกใหญ่ที่มีโอกาสชนะแทบเต็มร้อยกลับพ่ายแพ้กลับมาอย่างย่อยยับ

และที่สำคัญที่สุดนั้นก็คือเผ่าเลือดทั้งหลายไม่รู้เลยว่าพวกเขาพ่ายแพ้ลงเพราะอะไร

เฟิงเสี่ยวเถียน?

ไม่มีทาง!

เผ่าเลือดนั้นประเมินความสามารถของเฟิงเสี่ยวเถียนไว้นานแสนนานแล้ว

เพราะฉะนั้นวิหารโลหิตเทวาจึงได้ติดต่อกับสายข่าวในทวีปสวรรค์แรกและได้รู้ความจริงทั้งหมดในไม่ช้า

เย่หยวน!

นามนี้มันปรากฏขึ้นมาต่อหน้าหวังจั่ว

หัวหน้าหน่วยข่าวกรองเผ่าเลือดตอบกลับไป “ท่านหวังจั่วจำถูกแล้ว ความพ่ายแพ้ที่แนวหน้าเหนือเองก็เกิดขึ้นเพราะว่าตัวเย่หยวนนี้เข้ามาร่วมสงครามพอดี เพราะมันนี้ทำให้สุดท้ายเราพลาดที่จะเปิดเส้นทางมิติไป! จนถึงตอนนี้ท่านเชี่ยคงเองก็ยังคงนอนพักฟื้นอยู่เพราะมันคนนี้”

หวังจั่วนั้นหรี่ตาลงด้วยจิตสังหารรุนแรง!

ชัยชนะที่อยู่ในมือเผ่าเลือดทั้งสองครั้งนั้นมันหลุดลอยออกไปเพราะว่าจักรพรรดิเซียนแค่คนเดียวนี้

ช่างอับอายอย่างไร้ที่ระบาย!

หัวหน้าหน่วยนั้นย่อมจะรู้ว่าหวังจั่วคิดอะไรอยู่!

“เจ้ารู้หรือยังว่าทำไมมหาค่ายกลป้องกันมหานครฉีใต้มันถึงได้ฟื้นคืนสภาพขึ้นมากลางศึกเช่นนั้น?” หวังจั่วถามขึ้นมาต่อ

หัวหน้าหน่วยนั้นตอบกลับไป “เรารู้แล้วขอรับ มันเกิดขึ้นได้เพราะว่าศาสตร์ซ่อมแซมกำเนิดน้อยของเจ้าโลกหลัวเทียน! ว่ากันว่าสุดท้ายนั้นศาสตร์ซ่อมแซมกำเนิดน้อยนี้ตกไปอยู่ในมือวังศักดิ์สิทธิ์เขาวงกต ข้าน้อยเกรงว่าเจ้าเด็กคนนี้มันอาจจะไปได้สมบัติจากวังศักดิ์สิทธิ์เขาวงกตมาก็เป็นได้!”

หวังจั่วนั้นต้องเบิกตากว้างเมื่อได้ยิน

สมบัติจากวังศักดิ์สิทธิ์เขาวงกต มันเหมือนเป็นคาถาวิเศษทำให้เขาตกสู่ภวังค์!

เพราะนี่มันคือนิกายใหญ่ที่ยึดครองเกือบครึ่งสวรรค์ไป!

ต่อให้จะเป็นเผ่าเลือดชั้นสูงอย่างเขาคนนี้เองก็ยังต้องหูตั้งเมื่อได้ยินนามของวังศักดิ์สิทธิ์เขาวงกตเช่นกัน!

“นอกจากนั้นแล้วพันธมิตรสวรรค์แรกมันยังได้ส่งมอบศาสตร์ซ่อมแซมกำเนิดน้อยต่อๆ กันไปยังนครทั้งร้อยแปดด้วย! วันหน้าหากเราคิดจะบุกเข้าไปอีกมันคง…เป็นเรื่องยากยิ่งแล้ว!” หัวหน้าหน่วยคนนั้นกล่าวขึ้นมาด้วยใบหน้าเหยเก

เพราะเดิมทีแล้วหลังจากผ่านศึกมานานเผ่าเลือดย่อมจะเริ่มเห็นชัยชนะในการบุกเข้าเขตแดนสวรรค์สัมบูรณ์

แต่ใครจะไปคิดฝันว่าสุดท้ายแล้วความได้เปรียบที่สะสมมาหลายปีนี้มันกลับจะถูกเย่หยวนบดขยี้ในชั่วข้ามคืน!

ให้ตาย…แล้วจะเอาไปร้องเรียนใครได้?!

หวังจั่วนั้นหยุดคิดอยู่พักใหญ่ก่อนจะสั่งออกมา “สั่งการพวกอัศวินดำให้สังหารเย่หยวนลงให้จงได้!”

หัวหน้าหน่วยคนนั้นเบิกตากว้างขึ้นมาทันที