จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2896

ตอนที่ 2896 เปิดเผยตัวตน ตะลึงรอบด้าน!

วินาทีนั้นเองที่จู่ๆ ร่างของเย่หยวนมันก็ค่อยๆ เปลี่ยนแปลงไป!

คลื่นพลังอันสุดแสนชั่วร้ายนั้นมันค่อยๆ จางหายลงไปกลับกลายเป็นคลื่นพลังแบบมนุษย์

พร้อมๆ กันนั้นหน้าตาของเขาเองก็มันค่อยๆ เปลี่ยนกลับไป

ผู้คนทั้งหลายนั้นต้องอ้าปากค้าง

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน?

โดยเฉพาะอย่างยิ่งทหารในเผ่าเลือดทั้งหลายนั้นพวกเขาแต่ละคนต่างต้องอ้าปากค้างเบิกตากว้าง

“นี่มัน…เรื่องบ้าอะไรกัน?”

“ท่านบุตรโลหิตศักดิ์สิทธิ์นั้น…เป็นมนุษย์?”

“นี่…ข้าตาฝาดไปแล้ว?”

“ผีหลอกแล้วจริงๆ!”

…

ภาพตรงหน้านี้มันน่าตกตะลึงจนเกินรับได้

ไม่ว่าจะเป็นใครฝ่ายไหนมันก็ไม่เคยคิดถึงเรื่องราวไม่คาดฝันเช่นนี้

ผู้สืบทอดราชาของพวกเขานั้นกลับกลายเป็นมนุษย์ไป?

นี่มันเข้าใจอะไรกันผิดหรือไม่?

อีกด้านนั้นเมื่อเฉียนั้วที่กำลังต่อสู้อยู่กับเฟิงเสี่ยวเถียนสัมผัสได้ถึงความเปลี่ยนแปลงเขาก็ต้องเบิกตากว้าง มองดูอย่างตกตะลึงจนแทบต้องกระอักเลือดออกมา

แต่ว่าเฟิงเสี่ยวเถียนย่อมจะไม่ปล่อยวินาทีอันมีค่าที่ศัตรูสติหลุดนี้ไป เขาต่อยหมัดออกไปทำลายร่างของเฉียนั้วจนแตกสลายไปครึ่งร่าง

เมื่อสำเร็จแล้วเฟิงเสี่ยวเถียนก็ยังไม่รีบเข้าไปซ้ำต่อใดๆ แต่กลับกล่าวขึ้นด้วยรอยยิ้ม “ข้าไม่นึกเลยว่าบุตรโลหิตศักดิ์สิทธิ์ของพวกเจ้านี้กลับจะกลายเป็นมนุษย์ไปได้! ฮ่าๆๆ…”

การเปลี่ยนแปลงนี้มันยิ่งใหญ่จนเกินกว่าที่ใครจะรับ!

เฉียนั้วที่เพิ่งฟื้นสภาพร่างกายกลับมาได้ต้องกระอักเลือดออกมาอย่างรุนแรงทันทีที่ได้ยิน

นี่มันหนักหน่วงจนเกินกว่าจะทำใจรับได้!

ศึกนั้นยังไม่ทันได้เริ่มแต่พวกเขานั้นเสียทหารไปเป็นหมื่นๆ แล้ว

แต่สุดท้ายแล้วแม่ทัพของพวกเขานั้นกลับกลายเป็นศัตรูไป!

บุตรโลหิตศักดิ์สิทธิ์นั้นเป็นสถานะที่ยิ่งใหญ่แค่ไหน ตัวตนของเขาจะต้องยิ่งใหญ่ปานใด?

แต่เผ่าเลือดนั้นเรียกได้ว่าเขาเป็นรองแค่คนเดียวและเหนือกว่าคนทั้งหมด!

ต่อให้จะเป็นเจ้าโลกทั้งหลายเองก็ยังไม่กล้าเสียมารยาทต่อหน้าเขา

แต่ตัวตนเช่นนั้นกลับกลายเป็นเผ่ามนุษย์ไปเสียได้

นี่มันจะน่าคับแค้นจนเกินไปแล้ว!

เฉียนั้วเบิกตากว้างขึ้นมาอย่างคับแค้นจ้องมองเย่หยวนด้วยความดุร้าย “เฉียชิง เจ้าเป็นใครกันแน่?”

คำพูดของเขานั้นมันถามคำถามที่ทุกคนมีอยู่ในใจ

เขาคือใคร?

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “ดูท่าความทรงจำเจ้ามันจะสั้นไม่น้อย ครั้งก่อนเจ้าก็เสียทหารไปแสนหนึ่งด้วยมือของข้ามิใช่หรือ?”

เฉียนั้วนั้นต้องเบิกตากว้างขึ้นมาร้องลั่นทันที “เจ้า…เจ้าคือเย่หยวน! นี่มัน…มันเป็นไปได้อย่างไรกัน?”

แน่นอนว่าเขาย่อมจะไม่ได้ความจำสั้นใดๆ แต่ว่าในศึกครั้งก่อนเย่หยวนเป็นเพียงแค่ตัวตนน้อยๆ แค่จักรพรรดิเซียนคนหนึ่ง

มีหรือที่มหาจักรพรรดิพ้นสวรรค์อย่างเขาจะไปรู้จักหน้าเย่หยวนได้?

เพียงแค่ว่าหลังจบสงครามลงนั้นพวกเขาถึงได้รู้ข่าวต่างๆ ที่ถูกสืบกลับมาและทำให้เฉียนั้วได้รู้ว่าที่แท้แล้วตัวเองนั้นพ่ายให้กับจักรพรรดิเซียนตัวน้อยคนหนึ่ง

แต่มันเพิ่งผ่านไปได้กี่วัน?

เย่หยวนไปทำอย่างไรถึงได้กลายเป็นบุตรโลหิตศักดิ์สิทธิ์ของเผ่าเลือดเช่นนี้?

นี่มันจะบ้าเกินไปแล้ว!

ใช่แล้ว นอกจากความตกตะลึงนั้นเฉียนั้วเองก็รู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมาอย่างมากเช่นกันเพราะว่าตอนนี้มันกลับมีมนุษย์ปลอมตัว เป็นเผ่าเลือดได้

นอกจากนั้นเขาคนนี้ยังได้กลายเป็นผู้นำของร้อยบุตร เข้าสู่วิหารโลหิตเทวาและเข้าไปหลอกศิลามารดาจนกลายเป็นบุตรโลหิตศักดิ์สิทธิ์ในที่สุด

นี่มันฟังดูไม่ต่างอะไรจากนิทานหลอกเด็ก

แต่ที่น่ากลัวคือมันเกิดขึ้นจริง!

เขานั้นกลับถูกมนุษย์ชี้หน้าด่าและเรียกว่าเป็นขยะ?

มดปลวกเช่นนี้ก็กล้าสั่งเขา?

เฉียนั้วนั้นรู้สึกว่าตัวเองช่างอับโชคนัก!

“ม…ไม่แปลกใจเลย ทำไมมันถึงได้ไล่สังหารพวกเราในศึกร้อยบุตร!” เฉียซวยนั้นร้องลั่นขึ้นมาเมื่อนึกย้อนกลับไป

เพราะแม้แต่เขาเองก็ยังเกือบจะตายลงด้วยน้ำมือเย่หยวน

บ้า!

บ้าบอคอแตก!

ตั้งแต่เริ่มคัดเลือกร้อยบุตรมาจนถึงตอนนี้ มันมีเผ่าเลือดกี่คนแล้วที่ต้องตายด้วยน้ำมือของเขา?

เป็นหมื่น!

และหากนับทหารอีกห้าหมื่นที่เพิ่งตายลงไปนี้แล้วด้วยเย่หยวนก็คงสังหารเผ่าเลือดจักรพรรดิเซียนไปเกือบแสนทีเดียว!

ในหมู่คนที่ตายไปนั้น ย่อมมียอดอัจฉริยะมากมายที่มีโอกาสบรรลุเจ้าโลกได้

วินาทีนี้เฉียนั้วนั้นรู้สึกคับแค้นใจจนอกแทบแตก

แต่แน่นอนว่าเฉียนั้วและมหาจักรพรรดิคนอื่นๆ ย่อมจะไม่ปล่อยให้เขาได้ไปไหน

“คิดอยากช่วยมันหรือ? ไม่มีทาง! ในเมื่อมันอยากเล่นเป็นพระเอกมันก็ต้องจ่ายค่าตัวให้พวกข้าด้วยชีวิตของมันด้วย!” เฉียนั้วร้องลั่นขึ้นมาอย่างคับแค้นใจ

เฟิงเสี่ยวเถียนนั้นถูกเฉียนั้วและพวกรั้งไว้จนไม่อาจจะหาช่องว่างไปช่วยเย่หยวนได้

สีหน้าของทหารทัพสวรรค์แรกเองก็ต้องเปลี่ยนสีไป

เพราะวินาทีก่อนนั้นพวกเขายังร่ำร้องราวกับตัวเองได้ชัย แต่ลืมไปว่าเย่หยวนยังอยู่ในกองทัพศัตรู!

มันเป็นกองทัพนับแสน!

แต่พวกเขาเองก็จนปัญญาจะช่วย!

เพราะตอนนี้นอกจากว่าพวกเขาจะเหลืออยู่แค่หมื่นกว่าคนแล้ว หากพวกเขายังออกไปยังระยะของค่ายกลป้องกันเมืองอีกพวกเขาคงได้ถูกกองทัพนับแสนนั้นฆ่าสังหารลงจนไม่เหลือซากแน่ๆ

ในเวลานั้นเองที่เฟิงเสี่ยวเถียนร้องลั่นขึ้นมาสั่งบ้าง “กองทัพทั้งหมด เคลื่อนพลออกไป! ออกไปช่วยเย่หยวนให้ได้!”

นี่มันคือสิ่งที่ต้องแลกมาด้วยเมืองทั้งเมือง!

ในความคิดของเฟิงเสี่ยวเถียนนั้นต่อให้มหานครฉีใต้จะแตกมันก็ดีกว่าปล่อยให้เย่หยวนตาย!

สิ่งที่เขาทำมานั้นมันทำให้ฟ้าดินสั่นสะท้านเสมอๆ!

คนอย่างเย่หยวนนี้ต่อให้จะพลิกแผ่นดินห้าทั้งสามสิบสามสวรรค์มันก็คงไม่อาจหาเจอได้อีก

นี่มันคือตัวตนระดับตำนาน จะยอมปล่อยให้ตายไม่ได้เด็ดขาด!

เพราะฉะนั้นเขาจึงได้สั่งออกไปอย่างไม่ลังเล

คำสั่งของเขานั้นมันถูกปฏิบัติตามทันที

แม่ทัพรองและนายกองทั้งหลายนั้นต่างตั้งแถวเดินทัพออกจากเมือง

แต่เฉียนั้วได้เห็นเช่นนั้นเขาก็อดหัวเราะลั่นขึ้นไม่ได้

นี่มันคือเรื่องที่เขากำลังรออยู่!

เย่หยวนจะหลอกคนไปตายเป็นหมื่นๆ แล้วทำไม?

ตราบเท่าที่เขาตีมหานครฉีใต้ลงได้เขาก็ย่อมจะได้รับรางวัลอย่างมากล้น!

ถึงตอนนั้นเขาคงสามารถเข้าไปศึกษาศิลาโลหิตโกลาหลได้แน่

เจ้าโลกมันอยู่ไม่ไกลแล้ว!

แต่เมื่อเย่หยวนได้ยินนั้นเขาก็ต้องรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาในหัวใจ

แต่เขาก็ต้องร้องห้ามขึ้นมาก่อน “พวกเจ้าหยุด! กองทัพแสนกว่าคนที่เหลือนี้ให้ข้าจัดการเอง!”

เผ่าเลือดทั้งแสนกว่าคนนั้นต่างเลิกคิ้วสูงด้วยท่าทางไม่อยากเชื่อ

เจ้าหมอนี่มันเสียสติไปแล้วหรือ?