จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2904

ตอนที่ 2904 ศิลาโลหิตโกลาหลออกโรง

หวังจั่วนั้นร้องลั่นขึ้นมาอีกครั้ง!

เสียงของเขานั้นมันทำให้ห้วงมิติรอบวิหารโลหิตเทวาต้องสั่นสะเทือน

‘เย่หยวน’ สองคำนั้นดังลั่นอยู่ภายในโถงนานเป็นชั่วโมงๆ

คนที่ได้ยินนั้นต่างต้องก้มหน้าเงียบลงไป

เมืองข่ายยักษ์นั้นถูกกวาดจนเรียบ มันถือเป็นการตบหน้าเผ่าเลือดอย่างรุนแรง

หลายพันปีที่ผ่านมานี้เผ่าเลือดเคยพ่ายแพ้หนักหน่วงปานนี้?

ที่น่าชังมากกว่านั้นมันก็เพราะเรื่องที่เย่หยวนใช้เลือดต้นนั้นไปกดดันแสงเนตรโลหิตจนสิ้นฤทธิ์ ปล่อยให้เมืองไร้การป้องกันใดๆ ทัพกองทัพเสียท่าอย่างไร้ทางขัดขืน

นี่มันเรื่องตลกร้ายชัดๆ!

ศิลามารดานั้นยอมรับเย่หยวนและมอบเลือดต้นให้แก่เย่หยวนไป

สุดท้ายเย่หยวนนั้นกลับใช้เลือดต้นนั้นเหยียบหน้าเผ่าเลือดสังหารโหยวจินลง

นี่มันคือความพ่ายแพ้ที่น่าอับอาย!

หวังจั่วนั้นร้อนรุ่มไปด้วยความคับแค้นใจ

เขาเกลียด!

เขานั้นไม่นึกฝันว่าเย่หยวนจะกล้าเอากองทัพสวรรค์แรกบุกสวนออกมาถึงเมืองข่ายยักษ์

แต่เขาจะทำอะไรได้?

ไปบอกศิลามารดาว่า ‘ไอ้โง่ เจ้าเลือกคนผิดแล้ว!’ อย่างนั้นหรือ?

มันจะไม่เท่ากับรนหาที่ตาย?

แต่ตอนนี้ต่อให้ไม่ไปมันก็คงไม่ได้

ไม่เช่นนั้นเย่หยวนจะกลายเป็นดั่งพิษร้ายของเผ่าเลือด มีแต่ต้องไปบอกศิลามารดาว่าเลือกผิดแล้วเท่านั้น!

หลังจากสงบจิตใจลงได้หวังจั่วก็มุ่งหน้าเข้าไปยังห้องมิติแยกนั้น

เสียงหัวใจเต้นมันยังคงดังอยู่ภายในห้อง

หวังจั่วสูดหายใจเข้าลึกก่อนจะคุกเข่าลงค่อยๆ ปล่อยคลื่นพลังพิเศษออกจากร่าง

นี่มันคือวิธีการที่หวังจั่วติดต่อกับศิลามารดา

ไม่นานจากนั้นเสียงหัวใจเต้นมันก็เงียบลง

ก่อนจะแทนที่ด้วยความสั่นสะเทือนที่ทำให้ห้วงมิติแทบพังทลาย

เวลาเดียวกันนั้นแรงสะเทือนนี้มันก็ถูกส่งไปภายนอกทำให้ทั้งวิหารโลหิตเทวานั้นสั่นคลอน

“มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นกัน? น…นี่ฟ้าจะถล่มแล้วหรือ?” สมาชิกวิหารโลหิตเทวาหลายคนร้องขึ้นมาเพราะว่าพวกเขานั้นไม่รู้ถึงที่มาแรงสั่นนี้

ส่วนพวกยอดฝีมือระดับสูงทั้งหลายนั้นต่างได้แต่นั่งหน้าซีดเมื่อสัมผัสได้ถึงมัน

พวกเขาเข้าใจได้ทันทีว่าศิลามารดากำลังพิโรธ

หวังจั่วนั้นคุกเข่าลงต่อหน้าศิลามารดาพร้อมเหงื่อท่วมกาย

แรงกดดันที่เขาได้รับจากศิลามารดานั้นมันยิ่งใหญ่จนเกินไป!

เขานั้นรู้ดีว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป

ศิลามารดาอันยิ่งใหญ่กลับมองพลาดไป!

มันเป็นเรื่องน่าอับอาย!

แม้แต่หวังจั่วเองก็ยังต้องนั่งตัวสั่นต่อหน้าศิลามารดานี้ แต่ว่าจักรพรรดิเซียนตัวน้อยคนหนึ่งกลับมาหลอกลวงและหลอกเอาเลือดต้นกลับไป!

สำหรับศิลาโลหิตโกลาหลแล้วมันคงถือว่าเป็นความอับอายที่ไม่อาจยอมรับได้!

มดปลวกเช่นนั้น?

มันอ่อนแอ!

ตัวตนระดับนั้นศิลาโลหิตโกลาหลสามารถสังหารได้อย่างไม่ต้องลงมืออะไร

แต่ตัวตนเช่นนั้นมันกลับหลอกลวงและเอาเลือดต้นไปจากมัน

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่แต่สุดท้ายศิลาโลหิตโกลาหลก็ค่อยๆ สงบลง

มิติที่สั่นสะเทือนจนเกินรอยแตกนั้นมันค่อยๆ ซ่อมแซมตัวเองกลับมา

พร้อมๆ กันนั้นมันก็มีคลื่นพลังสายหนึ่งปล่อยออกมาจากศิลาโลหิตโกลาหล

หวังจั่วรับพลังนั้นไว้และเข้าใจถึงความคิดต่างๆ นานา

ค่อยๆ เล่าเรื่องของเย่หยวนออกไปให้ศิลาโลหิตโกลาหลรับรู้

ศิลาโลหิตโกลาหลนิ่งไป

ดูท่าแล้วเรื่องของเย่หยวนคงทำให้มันตกตะลึงไม่น้อย

แต่ไม่ว่าจะเก่งกาจแค่ไหนมันก็ยังเป็นแค่มดปลวกตัวหนึ่ง

ต่อหน้าพลังที่แท้จริงแล้วมันย่อมจะไม่มีทางหลบรอดไปได้

วินาทีต่อมามันก็ปรากฏแก่นเลือดหนึ่งลอยออกมาจากศิลาโลหิตโกลาหลและสิ่งนี้มันคือแก่นเลือดที่เย่หยวนเคยมอบให้แก่มัน

เมื่อหวังจั่วได้เห็นเช่นนั้นเขาก็อดยิ้มขึ้นไม่ได้

เย่หยวนได้ตายแน่แล้ว!

จากนั้นมันก็มีแสงสีแดงสดพุ่งออกมาจากศิลาโลหิตโกลาหลแทงผ่านแก่นเลือดนั้นไป

หวังจั่วยิ้มกว้างมองดูเรื่องราว ตอนนี้การสังหารเย่หยวนนั้นคือเป้าหมายสูงสุดของตัวเขา

เมื่อศิลามารดาลงมือเองแล้วมันย่อมจะไม่มีทางหนีรอดไปได้

แก่นเลือดนี้มันคือตัวประกันดีๆ นี่เอง!

ที่น่าหัวเราะก็คือเย่หยวนนั้นกลับกล้ามอบแก่นเลือดของตัวเองออกมาให้แก่ศิลามารดา