จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2940

“แม้แต่ยอดฝีมือระดับเจ้ายังหาเขาไม่พบ แล้วข้าจักรพรรดิเที่ยงคนหนึ่งจะไปหาเขาพบได้อย่างไรกัน?” ในเมื่อถูกเปิดโปงแล้วเย่หยวนก็ไม่คิดจะพูดเรียกบู๋เมี่ยเป็นท่านใดๆ อีกต่อไป

หยุนหนีกล่าวขึ้นตอบ “เจ้าเองก็ไม่ต้องหลงตัวเองไปก่อนหรอก แม้ว่าเจ้านั้นจะไม่ได้ด้อยไปกว่าเฟิงรุ่ยก็จริง

แต่ในสายตาของข้า เจ้าเองก็ยังเป็นแค่ร่างวิญญาณกึ่งอมตะอีกแบบหนึ่งเท่านั้น การจะหาท่านเจอหรือไม่ข้าเองก็ไม่มั่นใจแต่อย่างน้อยๆ พวกเจ้าเหล่าผู้มีร่างวิญญาณกึ่งอมตะก็ยังมีโอกาสมากกว่าพวกเรา”

เมื่อเย่หยวนได้ยินเขาก็เข้าใจขึ้นมาทันที ดูท่าแล้วผู้มีร่างวิญญาณกึ่งอมตะที่แดนวิญญาณอมตะหามานั้นจะไม่ได้มีแค่เขา

หยุนหนีและเหล่าคนระดับสูงของเผ่าวิญญาณนั้นคงคิดจะหาร่องรอยของเจ้าโลกบู๋เมี่ยด้วยร่างวิญญาณอมตะ

และก็คาดหวังว่าจะเจอร่องรอยอะไรบ้าง เพราะฉะนั้นหยุนหนียอดฝีมือพลังคลื่นกำเนิดนี้จึงได้ออกไปรับตัวเขาถึงโถงวิญญาณนิพพานกล้วยไม้สงบด้วยตัวเอง เขานั้นไม่นึกฝันว่าร่างวิญญาณหมอกหุ้มที่เขาปลุกมันขึ้นมาได้นี้กลับจะทำให้เกิดผลเช่นนี้ตามมา มันช่วยเขาได้มากล้น ไม่เช่นนั้นแล้วหากเขาไม่มีร่างวิญญาณพิเศษใดๆ กว่าที่เขาจะเข้ามาถึงความลับระดับนี้ของเผ่าวิญญาณได้ มันต้องใช้เวลาอีกแค่ไหน?

“ได้สิ แต่ข้ามีเงื่อนไข” เย่หยวนกล่าวขึ้น

“เจ้าไม่มีสิทธิ์ยื่นเงื่อนไขใดๆ ทั้งสิ้น หากเจ้าไม่รับปากข้าก็จะสังหารเจ้าลงตรงนี้แหละ” หยุนหนีกล่าวขึ้นมาขัดทันที

เย่หยวนนั้นต้องผงะไปทันที นางช่างไม่คิดจะฟังคำพูดคนอื่นเสียจริงๆ!

คำพูดของนางนั้นชัดเจนมาก

ข้าจะใช้ประโยชน์จากเจ้า!

จงให้ข้าใช้ประโยชน์เสีย!

แต่ไม่ว่าหยุนหนีจะเก่งกาจแค่ไหนนางก็คงไม่อาจเดาได้ว่าเป้าหมายที่แท้จริงของเย่หยวนนั้นมันก็คือเจ้าโลก บู๋เมี่ยเหมือนกัน

ตอนนี้เขาจึงได้แต่ต้องตามน้ำไป

วินาทีต่อมานั้นหยุนหนีก็ชี้นิ้วใส่ร่างเย่หยวนทำให้เขารู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมา

ร่างกายของเขานั้นมันแทบจะไม่อาจทนรับพลังได้

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าใดแต่สุดท้ายหยุนหนีก็ลดนิ้วลงและกล่าวบอก “ข้าผนึกบ่วงของเจ้าไว้แล้ว หากคนที่มาเห็นมิใช่บรรพบุรุษบู๋เมี่ยท่านแล้วมันก็คงไม่มีใครมองออกว่าเจ้าเป็นใคร เอาล่ะ! วันนี้เจ้าไปพักก่อนแล้วพรุ่งนี้เราจะออกเดินทางไปยังแดนวิญญาณกลางกัน”

พูดจบนางก็เดินหายไป

แดนวิญญาณอมตะนั้นมันยิ่งใหญ่ล้ำแบ่งเป็นดินแดนเหนือ ใต้ ออก ตกและกลาง ห้าดินแดนด้วยกัน

ห้าดินแดนนี้มันจะมีหน้าที่ดูแลโลกภายนอกห้าทิศ

โถงวิญญาณนิพพานกล้วยไม้สงบนั้นอยู่ใต้การดูแลของแดนวิญญาณตะวันออก

ในห้าดินแดนวิญญาณนั้นมันย่อมจะมีเรื่องขัดแย้งกันอยู่เสมอๆ

แต่ตอนนี้เพื่อที่จะหาเจ้าโลกบู๋เมี่ยนั้นดินแดนทั้งห้าได้ร่วมมือกันเป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์

…

ในห้วงมิติลึกลับอีกแห่งหนึ่งของแดนวิญญาณตะวันออกหยุนหนีผู้เย่อหยิ่งนั้นกำลังก้มหัวให้ชายร่างสูงคนหนึ่ง

“ท่านว่างหนิง!”

ว่างหนิงนั้นหันหน้ากลับมามองด้วยรอยยิ้ม “ข้าได้ยินว่าเจ้าออกไปครั้งนี้ไปรับผู้มีร่างวิญญาณกึ่งอมตะเข้ามาเป็นศิษย์หรือ?”

เรื่องเช่นนี้มันย่อมจะไม่ได้เป็นความลับใดๆ

หยุนหนีตอบกลับไป “ใช่แล้ว เด็กคนนี้มันมีพรสวรรค์เทียบเคียงกับเฟิงรุ่ยทีเดียว”

ว่างหนิงที่ได้ยินก็ต้องเลิกคิ้วขึ้นสูงทันที “ร่างวิญญาณกึ่งอมตะกลับจะเอามาเทียบกับเฟิงรุ่ยได้? เช่นนั้นครั้งนี้…”

หยุนหนีพยักหน้ารับ “มันมีความหวังแล้ว!”

ว่างหนิงนั้นยิ้มกว้างออกมาทันทีที่ได้ยิน “หากเจ้าว่าเช่นนั้นมันก็คงมีหวังจริงๆ! ก่อนหน้านี้มันเพราะว่ามีท่านบู๋เมี่ยดูแลพวกเผ่าเลือดจึงไม่กล้าทำอะไรมากมายแต่ตอนนี้พวกมันเตรียมพร้อมที่จะ ก่อปัญหาสุดตัว! หยุนหนี เจ้าคิดว่าบรรพบุรุษบู๋เมี่ยท่าน…”

หยุนหนีส่ายหัวตอบกลับไปทันที “บรรพบุรุษบู๋เมี่ยท่านนั้นต้องยังไม่ตายแน่ แต่ว่า…สภาพการณ์มันก็คงไม่ดีเช่นกัน ในโลกนี้มันคงยังไม่มีใครที่สามารถสังหารท่านบู๋เมี่ยลงได้หรอก!”

ว่างหนิงพยักหน้ารับ “ข้าก็คิดเช่นนั้น! แล้วเจ้าคิดว่าใครกันที่มันทำเช่นนี้กับท่านบู๋เมี่ย?”

หยุนหนีหยุดคิดและตอบกลับไป “มันอาจจะเป็นแผนของเผ่าเลือด หรือมันอาจจะเป็นฝีมือ…ตระกูลวิญญาณฉีหรือบางทีเลวร้ายที่สุดคือมันอาจจะเป็นการร่วมมือกัน! หากเป็นเช่นนั้นจริงแล้ว…เราคงต้องระวังตัวอย่างมากทีเดียว! แต่หากพวกมันคิดจะขังท่านบู๋เมี่ยไว้จริงๆ แล้วมันก็คงต้องเสียกำลังไปมากเช่นกัน! เพราะฉะนั้นในตอนนี้เราก็คงยังไม่ตกอยู่ในอันตรายในทันทีหรอก แต่ว่าเวลาก็ไม่คอยท่าเราอีกแล้ว!”

ว่างหนิงนั้นตอบกลับมาด้วยใบหน้าเครียด “เจ้าพูดถูก เรื่องนี้จะปล่อยให้เสียเวลาไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว! เราต้องออกไปหาท่านบู๋เมี่ยให้เจอไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม!”