จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2939

เพราะว่าเฟิงรุ่ยนั้นสัมผัสได้ถึงสายตารุ่มร้อนที่มองมารอบๆ

เมื่อก้มหน้าลงมามองดูเขาก็พบว่าเย่หยวนกำลังยืนยิ้มอยู่ตรงหน้าจริงๆ!

นี่มัน…เป็นไปได้อย่างไรกัน?

อย่าว่าแต่จักรพรรดิเที่ยงต่อให้เป็นมหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์เองก็คงไม่อาจจะรอดจากทะเลสายฟ้าของเขาไปได้

แต่ทำไมเย่หยวนถึงไม่มีแม้แต่แผล?

‘ห…หรือว่าเจ้านี่มันจะมีร่างวิญญาณอมตะจริงๆ?’

เฟิงรุ่ยนั้นสะดุ้งตัวทันทีที่คิดได้เช่นนั้น

เป็นไปไม่ได้!

เจ้าโลกบู๋เมี่ยนั้นคือตัวตนที่สูงล้ำฟ้า

มีหรือที่เด็กไม่รู้หัวนอนปลายเท้ากลับจะปลุกร่างวิญญาณแบบเดียวกับเขาขึ้นมาได้?

“ในเมื่อเจ้าอยากจะเห็นข้าคืนชีพนักข้าก็จะคืนชีพให้เจ้าดู” เย่หยวนมองหน้าเฟิงรุ่ยและกล่าวขึ้นด้วยรอยยิ้ม

เฟิงรุ่ยนั้นแทบจะต้องกระอักเลือดออกมา!

เจ้าหมอนี่มันช่างน่าชิงชังนัก!

‘สารเลว! เจ้ารอถึงสิบห้านาที ช่างชั่วร้ายนัก!’

“อ่า แล้วเจ้ายังมีอะไรแรงๆ กว่านี้ไหม? ข้าว่าตัวข้านั้นน่าจะยังไม่ถึงขีดจำกัดเท่าไหร่” เย่หยวนถามขึ้น

เฟิงรุ่ยนั้นไม่รู้ว่าต้องตอบอย่างไร

‘จะให้ตอบอะไร?’

เจ้าบ้านี่มันจงใจพูดยั่วแล้ว!

‘ไม่เห็นหรือว่าพ่อเจ้านี่แทบไม่มีแรงยืนแล้ว?’

เพราะแม้แต่ประหารห้าสายฟ้ายังสังหารเย่หยวนลงไม่ได้ เขาก็ไม่รู้จะเอาอะไรมาสังหารเย่หยวนแล้ว

หลังจากอวดอ้างตัวเองมาเป็นวันสุดท้ายแล้วเขากลับกลายเป็นแค่ตัวตลก!

“เอาล่ะ พอแค่นี้เถอะ! เย่หยวน เจ้าจะยอมรับข้าเป็นอาจารย์หรือไม่?” หยุนหนีกล่าวขึ้นมาถาม

“ไม่ยอม!” เย่หยวนตอบไปทันที

คำพูดนี้มันทำให้ตงหยางและพวกหน้าเปลี่ยนสีไปทันที

เจ้าหมอนี่มันบ้าไปแล้ว?

“เย่หยวน ท่านหยุนหนีนั้นเป็นยอดฝีมืออันดับต้นๆ ของแดนวิญญาณอมตะ การได้เข้าเป็นศิษย์ของนางนั้นมันคือโอกาสทองของชีวิต!” ตงหยางกล่าวขึ้นแทรก

เย่หยวนหันกลับไปตอบด้วยรอยยิ้ม “แล้ว? ข้านั้นให้โอกาสนางไปแล้วแต่นางกลับไม่คิดสนใจชีวิตข้าเอง! นางนั้นคิดว่าข้าจะอยู่หรือตายมันก็ไม่สำคัญ คนอย่างนี้หรือที่ควรค่าแก่การกราบเป็นอาจารย์?”

ตูม!

ร่างวิญญาณของเย่หยวนแตกสลายหายลงไปสิ้น

แต่ไม่กี่วินาทีต่อมาเย่หยวนก็กลับมาปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง

หยุนหนีถามขึ้นอีกครั้ง “ว่าอย่างไร?”

เย่หยวนตอบกลับไปด้วยหน้าดำมืด “ฝันไปเถอะ!”

ตูม!

ร่างของเย่หยวนแตกสลายลงอีกครั้ง! แต่วินาทีต่อมาเย่หยวนก็คืนชีพได้

“ทีนี้ล่ะ?” หยุนหนีนั้นถามขึ้นเป็นครั้งที่สาม

“ก็ได้!” เย่หยวนนั้นเห็นว่าไม่อาจจะทำอะไรได้จึงต้องยอมตามน้ำไปก่อน ตอนนี้เย่หยวนต้องฝืนใจตัวเองอย่างมากแล้วเพราะตอนที่เขาผสานเป็นหนึ่งเดียวกับฟ้าดินนั้น เขากลับสัมผัสได้ถึงสายตาของหยุนหนีที่มองมาถึงแก่นวิญญาณ แค่สายตานี้ครั้งเดียวมันก็มากพอจะให้เย่หยวน รับนางเป็นอาจารย์

ดูท่าแล้วร่างวิญญาณหมอกหุ้มนี้มันก็ไม่ได้เป็นอมตะจริงๆ! อย่างน้อยๆ นางคนนี้ก็ยังสังหารเขาลงได้!

เย่หยวนนั้นคาดเดาว่าฝีมือของนางนั้นคงไม่ได้ด้อยไปกว่าศิษย์พี่ใหญ่หลี่ชิงหยุนเลย

เจ้าโลกบู๋เมี่ยผู้อมตะนั้นแท้จริงแล้วก็เพราะว่าเขาเก่งกาจจนไม่อาจจะมีใครสังหารเขาลงได้เท่านั้น มันจะมีสิ่งใดในโลกหล้าที่เป็นอมตะอย่างแท้จริง?

แต่ว่าร่างวิญญาณหมอกหุ้มนี้มันก็ทรงพลังอย่างมากและยังมีจุดให้ได้สำรวจและพัฒนาอีกเยอะ

การกราบนางเป็นอาจารย์นั้นมันย่อมทำให้ทุกฝ่ายพอใจ

ยกเว้นเพียงแค่เฟิงรุ่ย

“ศิษย์พี่ ท่านมีผู้ครอบครองร่างวิญญาณอมตะเป็นศิษย์น้องแล้วจะไม่แสดงความยินดีหน่อยหรือ?” เย่หยวนยิ้มขึ้นถาม

“…”

“ศิษย์พี่ ข้านั้นเป็นคนแค้นฝังใจนะ!”