จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2959

ตอนที่ 2959 ตายตกตามกัน!

หลูมองดูหยุนหนีที่กำลังบาดเจ็บสาหัสนั้นพร้อมยิ้มขึ้น “เจ้าคงไม่คิดว่าข้าจะมองออกได้รวดเร็วปานนี้ใช่หรือไม่? นังหนู เจ้ามันมากพรสวรรค์ แต่อย่าได้คิดประมาทเจ้าโลกทีเดียว!”

หยุนหนีนั้นตอบกลับไปด้วยใบหน้าเย็นเยือก “ตระกูลวิญญาณฉีของเจ้านั้นไปขอเสือร้ายมาช่วยล่า สักวันเจ้าจะได้พบเจอหายนะบ้างแน่นอน!”

หวู่เจียนั้นยิ้มกล่าวขึ้นแทรก “มันก็แค่ความหวังลมๆ แล้งๆ ของเจ้าเท่านั้น! ตระกูลวิญญาณนิพพานของเจ้านั้นบอกว่าตัวเองมีต้นกำเนิดเดียวกับเผ่าวิญญาณแต่แท้จริงแล้วเผ่าวิญญาณนั้น มีต้นกำเนิดเดียวกับเผ่าเลือดเราต่างหาก! เรานั้นเกิดมาจากห้วงโกลาหล เรานั้นคือตัวตนที่อยู่ล้ำโลก! เผ่าโกลาหลของพวกเรานั้นควรจะเป็นผู้ปกครองสวรรค์นี้แต่แรกแล้ว! พวกเจ้าเหล่าคนตระกูลวิญญาณนิพพานทั้งหลายนั้นมันก็แค่ผีคนตาย เจ้าคิดว่าตัวเองยิ่งใหญ่พอเทียบเคียงพวกเราได้หรือ?”

หลูนั้นมองเจตนาของหยุนหนีออกทันทีและตอบกลับไป “เจ้าไม่ต้องมายื้อเวลาหรอก จะอย่างไรมันก็เป็นแค่มหาจักรพรรดิเมฆาสวรรค์ต่อให้มันจะหนีพวกเราไปก่อนสองชั่วโมงเราก็ใช้เวลาแค่สองวินาที ตามมันทันแล้ว”

เจ้าโลกนั้นมีพลังทะลวงสวรรค์ได้ ความเร็วของพวกเขานั้นย่อมจะยิ่งไม่ต้องพูดถึง

การตามล่ามหาจักรพรรดิเมฆาสวรรค์นั้นมันมิใช่เรื่องยากเย็นเลย

คลื่นพลังของพวกเขานั้นได้จับตัวเย่หยวนไว้แล้ว เย่หยวนย่อมจะไม่มีทางหนีไปไหนได้อีก!

แต่จู่ๆ สีหน้าของหวู่เจียก็ต้องเปลี่ยนสีไป

เพราะพวกเขากลับไม่อาจสัมผัสถึงตัวเย่หยวนได้แล้ว!

เวลานี้คนทั้งสองต้องเบิกตากว้างขึ้นมาพร้อมๆ กัน

มหาจักรพรรดิเมฆาสวรรค์น้อยๆ คนหนึ่งกลับสลัดการติดตามของเจ้าโลกได้?

“พี่หวู่เจีย ข้าคงต้องรบกวนท่านแล้ว! นังเด็กนี่ข้าจัดการมันเอง!” หลูกล่าวขึ้น

หวู่เจียพยักหน้ารับก่อนจะพุ่งตัวออกจากทะเลมารไป

หลูนั้นหรี่ตาลงมองพร้อมปล่อยคลื่นกำเนิดออกมาเตรียมเข้าโจมตีหยุนหนี

อีกฝ่ายนั้นคือหยุนหนี ต่อให้เขาจะเป็นเจ้าโลกเขาเองก็ไม่อาจจะประมาทได้

เพราะเขานั้นรู้ดีว่าผู้มีร่างวิญญาณฝันเมฆาคนก่อนนั้นสามารถสังหารเจ้าโลกลงไปหนึ่งคนได้ หลังจากถูกสามเจ้าโลกลอบสังหาร!

เพราะฉะนั้นเขาจึงต้องลอบโจมตีหยุนหนีตอนที่พวกหยุนหนีไม่ทันตั้งตัว

ไม่เช่นนั้นแล้วมีหรือที่เจ้าโลกอย่างเขานั้นจะมาลอบโจมตีมหาจักรพรรดิพ้นสวรรค์เช่นนี้

มันน่าอายเกินไป!

แต่ตอนนี้อาการบาดเจ็บของหยุนหนีนั้นมันก็รุนแรงอย่างมาก มากเกินกว่าจะต่อต้านเขาได้แล้ว

หยุนหนีนั้นหรี่ตาลงอย่างเย็นเยือกก่อนจะปล่อยพลังคลื่นกำเนิดออกมาจากร่าง!

หลูต้องเบิกตากว้างขึ้นมาก่อนสูดหายใจเข้าลึก

“สามพันยอดเต๋าเกิดขึ้นในฝัน! สมชื่อว่าเป็นร่างวิญญาณฝันเมฆาจริงๆ! นังเด็กนี่มันสำเร็จคลื่นกำเนิดมากมายหลายอย่างนัก! ดูท่าเจ้าคงคิดจะฝึกเก้าต่อเก้า แปดสิบเอ็ดคลื่นกำเนิดก่อนจะเปิดประตูแห่งชีวานิรันดร์บานสุดท้ายสินะ คิดขึ้นเป็นยอดเจ้าโลกทันทีที่บรรลุ! เก่งจริงๆ! เก่งกาจเสียจริง! แต่น่าเสียดายที่เจ้าจะไม่มีโอกาสได้เปิดมันแล้ว!” หลูกล่าวขึ้น

ประตูแห่งชีวานิรันดร์นั้นมันมิใช่แค่โซ่ตรวนแต่เป็นโอกาสทองด้วยเช่นกัน!

การเปิดประตูแห่งชีวานิรันดร์ขึ้นนั้นจะทำให้คลื่นกำเนิดที่มหาจักรพรรดิพ้นสวรรค์สำเร็จมาพัฒนาขึ้นอย่างมาก

จนอาจเรียกได้ว่าก้าวกระโดด

เพราะฉะนั้นยอดอัจฉริยะหลายคนจึงได้คิดที่จะฝึกฝนคลื่นกำเนิดให้มากในตอนเป็นมหาจักรพรรดิพ้นสวรรค์

และยังไม่รีบเปิดประตูแห่งชีวานิรันดร์บานสุดท้ายออก

เพราะว่าเมื่อขึ้นเจ้าโลกไปแล้วการจะฝึกฝนบ่มเพาะคลื่นกำเนิดใหม่นั้นมันต้องใช้เวลามหาศาล

คลื่นกำเนิดของมหาจักรพรรดิพ้นสวรรค์นั้นมันเหมือนด้ายที่ไม่ได้แข็งแกร่งมากนัก

แต่ว่าหลังจากเปิดประตูแห่งชีวานิรันดร์ขึ้นมาแล้วมันจะเปลี่ยนจากด้ายกลายเป็นเชือกใหญ่

มหาจักรพรรดิพ้นสวรรค์นั้นสามารถสำเร็จคลื่นกำเนิดได้ทั้งหมดแปดสิบเอ็ดอย่าง!

แต่ว่าแปดสิบเอ็ดนั้นมันเป็นแค่ตำนาน

เหมือนตัวหลี่ชิงหยุนที่สำเร็จเก้าคลื่นกำเนิดนั้นมันก็เรียกได้ว่าเป็นสัตว์ประหลาดแล้ว

แต่ตอนนี้หยุนหนีนั้นกลับปล่อยคลื่นกำเนิดออกมาต่อเนื่องจนถึงขีดสุด มันชัดเจนเลยว่านางนั้นทรงพลังแค่ไหน!

แต่ว่าหลูเองก็แค่ตกตะลึงเท่านั้น เพราะจะอย่างไรตระกูลวิญญาณฉีนั้นก็เกิดจากความโกลาหลและเข้าใจคลื่นกำเนิดไม่น้อย

เจ้าโลกอย่างเขาคนนี้มีคลื่นกำเนิดสิบอย่าง

แม้ว่ามันจะเทียบเรื่องปริมาณไม่ได้กับหยุนหนีแต่ว่าเรื่องคุณภาพนั้นมันย่อมจะเหนือกว่าหยุนหนีไปหลายเท่า!

ตูม!

หยุนหนีนั้นลากร่างที่บาดเจ็บหนักนั่นเข้าปะทะกับหลู

คนทั้งสองต้องถอยกลับออกมาพร้อมๆ กัน!

หลูนั้นต้องอ้าปากค้างมองดูหน้าหยุนหนีอย่างไม่อยากเชื่อสายตา

เจ้าโลกอย่างเขานั้นกลับทำได้แค่เสมอกับหยุนหนี!

“บ้าน่า! เจ้า…เจ้าทำได้อย่างไรกัน?” หลูกล่าวถามขึ้น

หยุนหนีนั้นตอบกลับไป “พลังของร่างวิญญาณฝันเมฆานั้นเหนือล้ำกว่าที่เจ้าจะจินตนาการได้! ตระกูลวิญญาณฉีมันเอาแต่โม้ว่าตัวเองคือเผ่าโกลาหลแต่เจ้าเข้าใจความโกลาหลแค่ไหนกันเชียว? สองยอดเจ้าโลกของเจ้านั้นข้าคงกลัวอยู่ไม่น้อย แต่คนอย่างเจ้าคนเดียวนี้ ข้าอาจจะยังพอสู้ได้!”

หลูร้องลั่นตอบกลับไป “ข้าไม่ขอเชื่อหรอกว่าตัวเองจะจัดการนังเด็กน้อยอย่างเจ้าลงไม่ได้!”

ภายใต้ความคับแค้นนั้นเขาก็ปล่อยพลังงานวิญญาณที่หนักหน่วงกว่าเก่าขึ้นมา

แต่ยิ่งมองเขาก็ยิ่งมั่นใจว่ามันไม่มีผิดแน่แล้ว!

ตอนนี้ศัตรูที่นอนใกล้ตายอยู่ตรงหน้าเขานั้นมิใช่หยุนหนีแต่เป็นหวู่เจีย!

หลูขนลุกตั้งขึ้นทันทีพร้อมจิตวิญญาณที่สั่นคลอน

ด…โดนหลอก!

เขานั้นกลับตกสู่ห้วงความฝันอีกแล้ว!

ที่สำคัญมันกลับเป็นเขาและหวู่เจียที่ต่อสู้กันจนปางตายในห้วงความฝัน?

ม…ไม่มีทางน่า?

ไปตกสู่ห้วงความฝันตั้งแต่เมื่อใดกัน? นอกจากนั้น ครั้งนี้เขายังเตรียมตัวรับมือห้วงความฝัน แต่!

เจ้าโลกอย่างเขาที่เตรียมตัวรับมือมานี้กลับยังตกสู่ห้วงความฝันได้อย่างไม่รู้ตัวแม้แต่น้อย?

หลูนั้นรู้สึกเย็นเยือกไปทั้งกาย!

ร่างวิญญาณฝันเมฆาและหวนฝันนี้มันน่ากลัวจนเกินกว่าที่เขาคิดไปมากนัก!

สองเจ้าโลกนั้นกลับต่อสู้กันจนปางตาย และไม่ได้รู้เลยว่ากำลังสู้กันอยู่!

“ทำไมมันถึงเป็นเจ้าไปได้! ทำไมกัน! นี่มัน…เป็นไปไม่ได้! ข้าสู้อยู่กับเจ้าเด็กนั่นแน่ๆ!”

ไม่ไกลออกไปหวู่เจียก็เหมือนจะตื่นขึ้นมาเช่นกัน

เวลานั้นเองที่มันปรากฏสองเงาร่างขึ้นไม่ไกลทำให้หลูต้องตาค้าง

คนทั้งสองย่อมจะเป็นเย่หยวนและหยุนหนีแล้ว!

เพียงแค่ว่าตอนนี้ร่างวิญญาณของหยุนหนีก็บาดเจ็บหนักเช่นกัน ดูท่าคงสาหัสไม่เบา

แต่ว่านางนั้นแค่บาดเจ็บสาหัส ไม่ถึงขั้นใกล้ตาย!

แต่ว่าหวู่เจียและเขานั้นใกล้ตายเต็มที หยุนหนีสามารถสังหารพวกเขาทั้งสองคนได้!

จบสิ้นแล้ว!

มันจบสิ้นกันแล้ว!

เรื่องมันกลายเป็นเช่นนี้ได้อย่างไรกัน?

————————