จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2997

ตอนที่ 2997 หลงชาผู้ยิ่งใหญ่!

“อะไรนะ! หลงเย่และหลงเฉียนเซียงมันกลับทำเรื่องชั่วร้ายต่อฟ้าดินเช่นนั้น!”

“ก็ว่าสิว่าทำไมเด็กรุ่นใหม่ที่มายังเกาะมังกรสวรรค์เรามันถึงอ่อนแอลงไปทุกปีๆ ที่แท้พวกอัจฉริยะจริงๆ มันถูกส่งไปทดลองที่เกาะมังกรเลือดสิ้น!”

“พวกมันทั้งสองคงเสียสติไปแล้ว! กลับทำร้ายคนเผ่าเดียวกันอย่างโหดร้ายป่าเถื่อนเช่นนี้!”

…

หลงหรานนั้นเล่าเรื่องราวบนเกาะมังกรเลือดออกมาจนทำให้ทั้งเกาะมังกรสวรรค์ต้องแตกตื่นไปตามๆ กัน

ที่แท้สัตว์ประหลาดทั้งหลายนี้กลับเป็น ‘ผลงาน’ ของเกาะมังกรเลือด!

แม้ว่าเกาะมังกรสวรรค์นั้นจะวางตัวเหนือโลกและไม่คิดสนใจให้ค่าคนจากแดนตรังค์ตะวันออก

แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาจะคิดทำร้ายคนจากแดนตรังค์ตะวันออก!

เพราะเจ้าโลกบนเกาะมังกรสวรรค์นี้มันมีหลายคนที่มาจากแดนตรังค์ตะวันออก

เกาะมังกรเลือดนั้นมันทำให้คนทั้งหลายคับแค้นขึ้นมาสุดใจ

“ที่ข้าพาคนทั้งหลายมาก็เพื่อถามเรื่องเดียวเท่านั้น ว่าเผ่าต่างๆ บนแดนตรังค์ตะวันออกนั้นยังนับว่าเป็นชาวเผ่ามังกรหรือไม่?” หลงหรานกล่าวขึ้นมาด้วยน้ำตา

หมี่เจิ้นเงียบลงไปทันทีที่ได้ยิน

หลังจากผ่านไปนานสองนานในที่สุดเขาก็ถอนใจยาวกล่าวขึ้น “บรรพบุรุษผู้นี้เอาแต่ศึกษายอดเต๋ามาหลายปีจนไม่ได้สนใจเรื่องของเกาะมังกรสวรรค์ ไม่นึกเลยว่ามันกลับจะทำให้เกิดโศกนาฏกรรมเช่นนี้ขึ้น หลงหรานเจ้าอย่าได้พูดถึงเรื่องนี้อีกเลย บรรพบุรุษผู้นี้ต้องขออภัยพวกเจ้าทั้งหลายแทนเกาะมังกรสวรรค์ด้วย”

คำพูดนั้นมันมีแต่ความจริงใจอันเปี่ยมล้น

ยอดอัจฉริยะจากแดนตรังค์ตะวันออกทั้งหลายนั้นรู้สึกซาบซึ้งสุดใจ

บรรพบุรุษหมี่เจิ้นนั้นเป็นดั่งเทพเจ้าของพวกเขา

แต่เทพเจ้าคนนี้กลับไม่คิดวางท่าเหนือหัวคนและกล่าวขอโทษพวกเขาออกมา

แท้จริงในเรื่องนี้มันย่อมไม่มีใครกล้าไปโทษหมี่เจิ้น

เพราะความคับแค้นของพวกเขานั้นมันไปลงที่หลงเย่และหลงเฉียนเซียงสิ้น

“บรรพบุรุษหมี่เจิ้น เรื่องนี้ท่านไม่ผิดหรอก มันเป็นเพราะเจ้าวายร้ายหลงเย่และหลงเฉียนเซียงนั้นสิ้น!”

“ใช่แล้ว ท่านต้องกล่าวขอโทษหรอก!”

“คำขอโทษของบรรพบุรุษท่านมันหนักหนาเกินกว่าเราจะรับไว้ได้!”

…

คนทั้งหลายที่ได้ยินคำขอโทษนั้นทั้งตื้นตันและหวาดกลัวไปพร้อมๆ กัน

เหล่าคนที่มาทวงถามความยุติธรรมนั้นต่างสิ้นท่าลงไปสิ้นเชิง

มีเพียงแค่เย่หยวนกับหลงหรานเท่านั้นที่หัวเราะขึ้นในใจ

แม้ว่าหมี่เทียนจะไม่ได้บอกอะไรแต่หลงหรานนั้นเป็นถึงเจ้าโลก มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจโลกหล้า?

หมี่เทียนไม่คิดเผยตัวและกลับมายังเกาะมังกรสวรรค์โดยใช้ให้เย่หยวนไปท้าขุนเขา

แค่เรื่องนี้มันก็ผิดปกติจนเกินกว่าจะมองข้ามแล้ว

กอปรกับเรื่องความตายอันมีเงื่อนงำของหมี่เทียน หลงหรานย่อมจะเดาออกได้ไม่ยาก

ยิ่งเห็นหมี่เจิ้นวางท่าเช่นนี้จิตใจของเขาก็ยิ่งร้อนรุ่ม

แต่เขาย่อมจะไม่โง่ไปเปิดโปงคนอย่างหมี่เจิ้น

หลงหรานนั้นตอบกลับไปด้วยสีหน้าหนักแน่น “บรรพบุรุษเราย่อมจะไม่โทษท่าน! แต่ข้านั้นขอถามคำเดิมว่า

แดนตรังค์ตะวันออกเรานั้นยังเป็นเผ่ามังกรอยู่หรือไม่?”

หมี่เจิ้นตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “หลงหราน เจ้าจะพูดเกินไปแล้ว! พวกเจ้านั้นคือพี่น้องลูกหลานข้า

เจ้าย่อมจะเป็นคนเผ่ามังกรแน่นอน!”

หลงหรานจึงตอบขึ้น “เช่นนั้นแล้วบรรพบุรุษท่านโปรดให้ความยุติธรรมแก่เราด้วย! เรื่องราวใหญ่โตเช่นนี้มันย่อมจะไม่มีทางเป็นฝีมือของแค่หลงเย่กับหลงเฉียนเซียงมันสองคนแน่! มันต้องมีคนเบื้องบนที่ทรงอำนาจของเกาะมังกรสวรรค์คอยชักใยอยู่ โปรดท่านบรรพบุรุษช่วยสืบสาวเรื่องราวให้แก่เราด้วย!”

คนทั้งหลายที่ได้ยินก็ก้มหัวลงกล่าวพร้อมกัน “โปรดท่านบรรพบุรุษช่วยสืบสาวเรื่องราวให้แก่เราด้วย!”

หมี่เจิ้นพยักหน้าและหันไปถามหลงชา “หลงชา เจ้ามีอะไรจะพูดหรือไม่?”

“บรรพบุรุษ ข้าไม่มีอะไรจะพูดหรอก ตราบเท่าที่พวกมันมีหลักฐานมาบอกว่าข้านั้นเกี่ยวข้องกับเรื่องเกาะมังกรเลือดแล้วข้าจะทำลายพลังบ่มเพาะตัวเองต่อหน้าท่านเลย!”

หลงชานั้นทำหน้าตาเรียบเฉยไม่กังวลแม้แต่น้อย

เพราะเขานั้นจัดการเรื่องเกาะมังกรเลือดอย่างระมัดระวังไม่มีทางจะเหลือหลักฐานใดๆ

ตอนนี้เมื่อทั้งหลงเย่และหลงเฉียนเซียงต่างตายลงไปแล้ว มันก็ย่อมจะไม่เหลือใครมาชี้ตัวเขาได้อีกเขาจึงไม่คิดกลัวแม้แต่น้อย

“โฮ่ก!”

จ้าวเยว่ร้องออกมาอีกครั้งอย่างไม่พอใจ

เมื่อหลงชากล่าวขึ้นมานี้จ้าวเยว่ก็แทบไม่อาจควบคุมตัวเองได้แล้ว

หลงชาหันไปมองหน้าเย่หยวนและกล่าวขึ้นพร้อมขมวดคิ้วแน่น “ไอ้หนู เจ้าควบคุมไอ้สัตว์ร้ายนี่ให้ดี!

ไม่เช่นนั้นหากข้าไม่พอใจแล้วข้าเกรงว่าข้าจะได้สังหารมันลงแน่! เจ้าสัตว์ร้ายนี่มันเป็นแค่นักยุทธสายเลือด มิใช่คนเผ่ามังกรเรา! หากข้าอยากจะสังหารมันแล้วมันก็คงไม่มีใครมาหยุดข้าได้!”

เย่หยวนไม่คิดแสดงสีหน้าใดๆ ออกมาเขาเพียงแค่ยิ้มตอบกลับไป “เจ้าโลกหลงชา เจ้ารู้จักคำว่าร้อนตัวหรือไม่?”