จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2998

ตอนที่ 2998 ศาสตร์อ่านวิญญาณหมอกหุ้ม!

หลงชานั้นตกตะลึงอยู่ในหัวใจ

เพราะเขามั่นใจว่าการโจมตีเมื่อครู่มันต้องทำให้เย่หยวนบาดเจ็บหนักจนไม่อาจลุกขึ้นมาได้อีกแน่!

แต่เย่หยวนกลับลุกขึ้นมา และยังชี้หน้าด่าเขาอีกด้วย!

หรือก็คือตอนนี้เย่หยวนกำลังทนรับสภาพที่กระดูกหักทั่วร่าง

เป็นอาการที่คนทั่วไปไม่อาจจะจินตนาการได้และยืนกลับขึ้นมา?

ไอ้เด็กนี่มันเป็นคนบ้าหรือ?

หลงชานั้นไม่นึกฝันว่ามหาจักรพรรดิเมฆาสวรรค์น้อยๆ คนหนึ่งกลับจะบ้าบิ่นได้ขนาดนี้!

“กลัว? หึๆ นอกจากบรรพบุรุษท่านแล้วมันไม่มีใครที่ทำให้ข้ากลัวได้ในโลกนี้! แค่คนอย่างเจ้า!

มหาจักรพรรดิเมฆาสวรรค์ตัวน้อยนี้? การโจมตีเมื่อครู่นั้นข้าแค่คิดสั่งสอนเจ้าให้ได้รู้ว่าตัวเองต่ำต้อยแค่ไหนเท่านั้น!

เรื่องของเจ้าโลกนั้นมันไม่ใช่เรื่องที่เจ้าจะเข้ามายุ่งด้วยได้! แล้วเจ้าคิดจริงๆ ว่าข้าไม่กล้าสังหารเจ้าลง?”

เจ้าโลกหลงชานั้นกล่าวขึ้นมาอย่างจิตสังหารหนักหน่วง

หลงหรานเองก็ไม่คิดว่าหลงชานั้นจะไม่สนใจไว้หน้าใครๆ และลงมือกับมหาจักรพรรดิเมฆาสวรรค์อย่างหนักหน่วงเช่นนี้

ในตอนนี้เขาจึงต้องร้องลั่นขึ้นมาด้วยความไม่พอใจ “หลงชา เจ้ายังมียางอายบ้างหรือไม่? เอาสิ! หากเจ้ามีปัญญาก็สังหารพวกเราให้หมดพันกว่าคนเลย! เอาเลย!”

“ไอ้เฒ่าหน้าด้าน! กล้าก็สังหารสิวะ!”

“ยอดเจ้าโลกกลับลงมือต่อมหาจักรพรรดิเมฆาสวรรค์ตัวน้อยคนหนึ่ง เจ้ายังรู้จักยางอายหรือไม่?”

“มาสิวะ! ฆ่าสิ!”

“ฆ่าเลย!”

…

คนแดนตรังค์ตะวันออกนับพันนั้นร้องลั่นขึ้นมาพร้อมๆ กัน!

ต่อให้หลงชาจะทำอะไรพวกเขาก็ไม่เคยแสดงทีท่าเช่นนี้ออกมา

แต่ตอนนี้หลงชากลับทำร้ายเย่หยวน!

เย่หยวนนั้นคือผู้กอบกู้ของพวกเขา หากไม่มีเย่หยวนแล้วพวกเขาทั้งหลายคงยังต้องนอนทรมานอยู่ในคุกนรกนั่น

เจ้าโลกทั้งหลายนั้นต่างผงะไปตามๆ กัน

เพราะดูท่าแล้วพวกเขาเองก็ไม่คิดว่าการลงมือของหลงชานั้นมันจะเหมือนการไปแหย่รังแตนเช่นนี้

ในความคิดของคนทั้งหลายนั้นแม้ว่าหลงชาจะรังแกเด็กแต่มันก็ไม่ถือว่าเป็นความผิดใหญ่โต!

มหาจักรพรรดิเมฆาสวรรค์นั้นมันไม่มีคุณสมบัติจะเข้ามายุ่งเรื่องการพูดคุยของเจ้าโลก

พวกเขานั้นคิดมาตั้งแต่แรกเห็นว่าผู้นำของกลุ่มมันคงเป็นหลงหราน

แต่ตอนนี้พวกเขาได้พบแล้วว่าตัวเองคิดผิดไป!

แต่ละครั้งที่เย่หยวนพูดกล่าวขึ้นมาสีหน้าของคนทั้งหลายมันก็จะเปลี่ยนสีไป

“เฮอะ! ข้าก็อยากจะเห็นนักว่าเจ้าจะมีหลักฐานอะไรได้! ข้าจะบอกเจ้าก่อน หากเจ้าเอาหลักฐานออกมาไม่ได้และแค่พูดจาไร้สาระ เช่นนั้นแล้ว…ข้าก็จะสังหารให้ พันหรือหมื่นก็สังหารให้ได้!” หลงชากล่าวขึ้นตอบ

เขาต้องยอมแพ้

หากไปหาเรื่องคนทั้งแดนตรังค์ตะวันออกในตอนนี้มันคงมีราคาที่ต้องจ่ายมากเกินไป

ที่เขาวางท่าได้ก่อนหน้านั้นมันก็เพราะว่าตำแหน่งของตัวเอง

เจ้าโลกนั้นสูงส่งไม่อาจจะถูกลบหลู่ได้ นี่คือความคิดที่ทุกคนมีในหัวใจ

แต่ตอนนี้เย่หยวนมีทั้งแดนตรังค์ตะวันออกหนุนหลัง

ดังนั้นสถานะของเย่หยวนมันย่อมจะไม่เป็นแค่เห็นน้อยคนหนึ่งแล้ว

“จ้าวเยว่!”

เย่หยวนหันไปมองเรียก

จ้าวเยว่นั้นเข้าใจเป้าหมายของเย่หยวนทันทีและอ้าปากคายเศษวิญญาณหนึ่งออกมา

เศษวิญญาณนี้มีแต่รูทั่วร่าง

มันเป็นสภาพที่น่าสมเพชอย่างมากแต่หน้าตาของเขานั้นมันก็ยังแยกแยะได้ชัดเจนว่าเป็นใคร

หลงเฉียนเซียง!

“หลงเฉียนเซียง! มันกลับยังไม่ตาย!”

“แต่สภาพเช่นนี้มันจะต่างอะไรจากคนตาย?”

“สติของมันนั้นเลือนรางเต็มที เช่นนี้มันจะต่างอะไรจากคนบ้า คำพูดของมันนี้จะเป็นหลักฐานได้หรือ?”

…

เจ้าโลกทั้งหลายนั้นได้แต่ต้องส่ายหัวออกมาเพราะรู้สึกว่าเย่หยวนช่างโง่เง่า

มันมิใช่ว่าคำพูดของหลงเฉียนเซียงสาวถึงตัวหลงชาไม่ได้

แต่อย่างน้อยๆ มันก็ต้องเป็นคำพูดของหลงเฉียนเซียงในตอนที่ยังมีสติวิญญาณดั่งเดิมสมประกอบมิใช่หรือ?

แล้วนี่มันอะไร?