จอมเทพโอสถ นิยาย บท 2999

ตอนที่ 2999 เจ้าประหลาดใจมาก?

ศาสตร์อ่านวิญญาณหมอกหุ้มนั้นคือวิชาลับของเจ้าโลกบู๋เมี่ย

มันคือการใช้ร่างวิญญาณหมอกหุ้มออกมาเพื่ออ่านข้อมูลในร่างวิญญาณทั้งหมด

นี่มันเป็นวิชาที่เหนือล้ำกว่าการค้นวิญญาณไปมาก

เพราะการค้นวิญญาณนั้นมันเป็นวิชาที่รุนแรงและอาจจะพลาดข้อมูลสำคัญบางอย่างไปได้

แต่ว่าศาสตร์อ่านวิญญาณหมอกหุ้มมิใช่

กว่าแสนปีนั้นมันต้องมีความทรงจำและเรื่องราวเกิดขึ้นมากแค่ไหน?

แต่แสนกว่าปีที่ผ่านมานี้หลงชาแทบจะไม่เคยปรากฏตัวต่อหน้าหลงเฉียนเซียง

หากใช้ค้นวิญญาณแล้วมันคงไม่อาจจะเจอร่องรอยของเขาได้

แต่ว่าศาสตร์อ่านวิญญาณหมอกหุ้มสามารถทำได้!

หลงชานั้นตกตะลึงอย่างมากไม่นึกฝันว่าเย่หยวนกลับจะมีสุดยอดวิชาเช่นนี้อยู่ด้วย

เท่านี้หลักฐานมันก็ชัดเกินกว่าจะดิ้นหลุดได้แล้ว

“หลงชา เจ้ายังมีอะไรจะพูดอะไรไหม?” หลงหรานร้องลั่นขึ้น

“ไอ้สารเลว เจ้ามันเสียสติไปแล้ว!”

“หลงชา เจ้ามารร้าย! ข้าจะขอสู้กันเจ้าให้มันจบๆ กันไป!”

“บรรพบุรุษท่านโปรดลงโทษมันด้วยเถอะ ทวงความยุติธรรมให้ชาวเผ่าเราที่ต้องตายไปด้วย!”

…

เท่านี้หลงชาก็กลายเป็นเป้าความพิโรธของทุกผู้คนไป

เพราะสิ่งที่เขาทำนั้นมันชั่วร้ายจนไม่อาจจะเปิดเผยให้คนอื่นรู้ได้

ไม่เช่นนั้นเขามีแต่ต้องตาย

เพราะเขานั้นได้ทำผิดบาปต่อเผ่ามังกรทั้งเผ่า

เจ้าโลกบนเกาะมังกรสวรรค์นั้นล้วนแล้วแต่มีความเกี่ยวข้องกับแดนตรังค์ตะวันออกกันไม่มากก็น้อย

ดินแดนศักดิ์สิทธิ์นั้นไม่ได้เกิดขึ้นมาจากความว่างเปล่า

เกาะมังกรสวรรค์นี้มันตั้งอยู่ได้อย่างมั่นคงเพราะการสนับสนุนของทั้งแดนตรังค์ตะวันออก

แน่นอนว่าหลงชานั้นทำให้คนทั้งหลายคับแค้นขึ้นมาสุดใจ!

บนท้องฟ้านั้นหมี่เจิ้นก้มลงมามองหน้าหลงชาและถามขึ้น “หลงชา เจ้ายังมีอะไรจะแก้ตัวหรือไม่?”

หลงชานั้นได้แต่ต้องกัดฟันแน่นขึ้นมามองดูเย่หยวนอย่างคับแค้นสุดหัวใจ

เขานั้นไม่คิดสนใจเจ้ามดปลวกตัวนี้แม้แต่น้อย

จะเกลียดจะโกรธใดๆ มันย่อมจะไม่มีค่าต่อหน้าพลังของเจ้าโลก!

แต่เจ้ามดปลวกตัวนี้มันกลับกัดเขาจนแทบสิ้นใจ เปิดเผยความลับของเขาออกมาได้สิ้น

เท่านี้ต่อให้จะไปล้างตัวอย่างไรชื่อเสียงของเขาก็ไม่มีทางกู้กลับได้

“ฮ่าๆๆ…”

จู่ๆ หลงชานั้นก็หัวเราะขึ้นและชี้นิ้วด่าหมี่เจิ้น “หมี่เจิ้น เจ้าทำให้ข้าผิดหวังนัก!”

เจ้าโลกคนอื่นๆ ที่ได้ยินนั้นต้องผงะไป หลงชากลับกลายเป็นบ้าไปแล้ว ถึงขั้นกล้าด่าว่าบรรพบุรุษหมี่เจิ้น

“เผ่ามังกรของเรานั้นเกิดมาจากความโกลาหลแข็งแกร่งกว่าสวรรค์ใดๆ ทำไมเราถึงต้องมานั่งอยู่มุมหนึ่งของสวรรค์ปกครองดินแดนน้อยๆ นี้ด้วย? เรานั้นเป็นตัวตนที่ยืนอยู่เหนือทุกสวรรค์และควรขึ้นปกครองสามสิบสามสวรรค์ตั้งแต่แรกแล้ว พวกเรานั้นควรจะขึ้นปกครองทุกเผ่าพันธุ์! แต่เจ้านั้นกลับรู้แค่วิธีมุดหัวอยู่ในเกาะมังกรสวรรค์น้อยๆ นี้!”

“หากเจ้าไม่คิดทำข้าก็จะทำเอง! ร่วมมือกันเผ่าเลือดเพื่อศึกษาสายเลือดมันผิดอะไรมากมาย? คนที่คิดการใหญ่นั้นไม่มีเวลามาสนวิธีการหรอก! แค่เด็กในเผ่าตายไปไม่กี่คนแล้วมันทำไม? หากเรื่องนั้นมันจะช่วยให้ทุกคนกลายเป็นเจ้าโลกได้แล้วเผ่ามังกรเราก็คงสามารถขึ้นปกครองสวรรค์ได้ไม่ยาก! ถึงตอนนั้นเจ้าจะต้องขอบคุณข้าหลงชาคนนี้เสียด้วยซ้ำ! ดังนั้นข้าทำผิดอะไรหรืออย่างไร?!”

หลงชาในตอนนี้เหมือนกลายเป็นคนเสียสติไม่ไว้หน้าหมี่เจิ้นใดๆ อีก

แต่คำพูดของเขานั้นมันก็ทำให้คนบ้าสงครามในเผ่ามังกรหลายคนเบิกตากว้างขึ้นมา

ปกครองสวรรค์กลายเป็นหนึ่งในโลกหล้า มันช่างเป็นเรื่องที่น่าสนใจนัก

“หลงชา! เจ้ามันบ้าไปแล้ว! เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าวังศักดิ์สิทธิ์เขาวงกตนั้นต้องพบจุดจบเช่นใด?

และการปกครองสามสิบสามสวรรค์? ทำเช่นนั้นมันจะต่างอะไรจากการลากเผ่ามังกรทั้งหมดลงนรกกันเล่า!”

หลงเจี้ยนร้องขึ้นมาอย่างไม่พอใจ

หลงชายิ้มตอบกลับไป “วังศักดิ์สิทธิ์เขาวงกตมันจะนับเป็นอะไรไปได้? ตราบเท่าที่เราสามารถบรรลุสายเลือดและสร้างยอดฝีมืออาณาจักรล้ำสวรรค์ขึ้นมาได้อีกสักคนสองคนเราย่อมจะทำสำเร็จได้แน่นอน! หลงเจี้ยนเจ้ามันขี้ขลาด!”

“หยุดได้แล้ว!”

หมี่เจิ้นกล่าวขึ้นมา “หลงชา เจ้าทำให้บรรพบุรุษผู้นี้ผิดหวังมากนัก! บรรพบุรุษผู้นี้เกิดมาจากห้วงโกลาหลและมีชีวิตอยู่ยาวนานจนเกินนับแต่ข้าก็ยังไม่เคยเห็นใครที่มันจะปกครองทั้งสามสิบสามสวรรค์ได้จริงๆ! นอกจากนี้แล้วเจ้าไม่เข้าใจหรือว่าเผ่าเลือดมันคืออะไร? ไปขอหนังจากปากเสือ เจ้าไม่กลัวมันจะงับหัวเข้าให้หรือ?”

หลงชานั้นเหมือนกลายเป็นคนบ้าและหัวเราะลั่นขึ้นมา “หมี่เจิ้น เจ้ามันก็เหมือนไอ้เฒ่าหมี่เทียนที่ต่างไม่มีความกล้าใดๆ! ข้าว่าพวกเจ้านั้นคงเกิดผิดเผ่าแล้ว พวกเจ้าควรไปเกิดทางใต้ ไปเป็นพี่น้องหัวหดกับเต่าเฒ่านั่น!”

หมี่เจิ้นหรี่ตาลงพร้อมด้วยคลื่นพลังยอดเต๋าที่รุนแรงปกคลุมทั้งเกาะมังกรสวรรค์

จากนั้นเขาก็ยกกรงเล็บขึ้นมากดใส่ร่างหลงชา

หลงชาเองก็ไม่คิดยอมแพ้ปล่อยพลังที่เก็บกดเอาไว้ออกมาสุดตัว

เมื่อคนทั้งหลายสัมผัสได้ถึงพลังนั้นพวกเขาต่างก็ต้องอ้าปากค้างเพราะว่าพลังนี้มันกลับเทียบเคียงหมี่เจิ้นได้!

“เจ้าหมอนี่…พัฒนาไปจนถึงระดับนี้แล้วอย่างนั้นหรือ!” หลงเจี้ยนร้องขึ้นมาอย่างตกตะลึง

“ไอ้เด็กนรก มันเป็นเพราะเจ้า! หากมิใช่เพราะเจ้าแล้วแผนของข้านั้นคงไม่มีทางผิดพลาดไปได้แน่! ต่อให้วันนี้ข้าจะตาย ข้าก็จะขอลากเจ้าลงนรกไปด้วย!”

ฟุบ!

คลื่นพลังรุนแรงพุ่งเข้ามาหาตัวเย่หยวนทันที

จ้าวเยว่นั้นพุ่งเข้ามาขวางตัวเย่หยวนไว้ด้วยใบหน้าเหยเก

เพราะเขาเองก็สัมผัสได้ถึงพลังของหลงชา!

เย่หยวนที่ได้ยินก็ต้องกลับไปด้วยรอยยิ้ม “ไม่เป็นไรหรอก มีบรรพบุรุษท่านอยู่ด้วยแล้วมันจะมีปัญญาทำร้ายข้าได้อย่างไร?”

หมี่เจิ้นที่ได้ยินนั้นต้องหันมามองหน้าเย่หยวนและตะปบกรงเล็บลงอีกครั้ง

ตูม!

ร่างกายของหลงชานั้นมันแตกสลายกลายเป็นชิ้นๆ ทันที

วิญญาณมังกรของเขานั้นพังทลายลง

คนทั้งหลายต่างถอนใจยาวออกมาเมื่อได้เห็น

“ไม่นึกเลยว่ามันกลับจะมีมารร้ายเช่นนี้ซ่อนตัวอยู่ในหมู่พวกเรา!”

“โชคยังดีที่เราเจอแผนมันเร็ว ไม่เช่นนั้นแล้วหากเวลาผ่านไปแม้แต่บรรพบุรุษหมี่เจิ้นท่านเองก็คงไม่อาจจัดการมันลงได้”

“มันเพราะว่าเจ้าเด็กเย่หยวนนี้แท้ๆ ไม่เช่นนั้นแล้วผลลัพธ์ที่ตามมาคงมีแต่หายนะ”

…

ในตอนนี้คนทั้งหลายต่างรู้สึกซาบซึ้งอยากจะขอบคุณเย่หยวนขึ้น

มีเจ้าแผนการอย่างหลงชาอยู่ข้างกายเช่นนี้มันน่ากลัวจนเกินไปจริงๆ

หลงหรานนั้นถอนหายใจยาวออกมาด้วยความรู้สึกผิด

เขาคิดว่าตัวเองไม่ควรไปสงสัยบรรพบุรุษหมี่เจิ้นแต่แรก

“เย่หยวน ที่จบเรื่องนี้ได้มันเพราะเจ้าแท้ๆ! หืม? อ่าว ไปไหนแล้ว?”

หลงหรานนั้นหันหน้ามาจะกล่าวขอบคุณเย่หยวนแต่กลับพบว่าเย่หยวนนั้นหายไปจากจุดที่ยืนอยู่

ไกลออกไปสิบกิโลเมตรเงาร่างหนึ่งมันได้พุ่งผ่านมาพร้อมจับเลือดหนึ่งหยดไว้ในมือ

หมี่เจิ้นที่ลอยตัวอยู่บนท้องฟ้านั้นต้องเบิกตากว้างมองดูเย่หยวนอย่างไม่อยากเชื่อสายตา

เย่หยวนนั้นยิ้มกว้างขึ้นพร้อมก้มลงมองหยดเลือดในมือ “ว่าไง? เจ้าประหลาดใจมาก? ข้าบอกแล้วว่าจะทำให้เจ้าต้องชดใช้ ข้าไม่ได้พูดล้อเล่นเสียหน่อย!”

…………………………