จอมเทพโอสถ นิยาย บท 3009

ตอนที่ 3009 ผลลัพธ์ที่ไม่คาดฝัน!

“ไป๋จือ เฉียนไท่ชิง พวกเจ้าสองคนอยู่ก่อน”

คนจากเผ่าหงส์แดง เผ่าพยัคฆ์ขาวและเผ่าเต่าดำนั้นกำลังจะเดินทางกลับแต่หมี่เทียนร้องเรียกขึ้นมาก่อน

ไป๋จือและเฉียนไท่ชิงนั้นต่างใจสั่นขึ้นมาทันที สัมผัสได้ว่ามันคงเป็นเรื่องไม่ดีแน่แล้ว

หลวนชิงเหอนั้นถอนหายใจยาวออกมาและมองดูหน้าคนทั้งสองก่อนจะเดินหายไป

“บ…บรรพบุรุษหมี่เทียน ท่านเรียกพวกเราไว้มีเรื่องใดหรือท่าน?” ไป๋จือนั้นกัดฟันถามขึ้น

“อ่า? ไม่มีอะไรมากหรอก ข้าแค่จะขอแก่นเลือดพวกเจ้าทั้งสองเท่านั้น” หมี่เทียนกล่าว

ไป๋จือนั้นต้องผงะไปทันทีที่ได้ยิน “บรรพบุรุษท่านนั้นเกินไปนะ!”

การให้แก่นเลือดนั้นมันย่อมจะไม่เป็นอันตรายใดๆ ต่อยอดฝีมือระดับเจ้าโลก

แต่ว่าจะอย่างไรภูตแท้ก็คือภูตแท้

ภูตแท้นั้นยึดถือและให้ค่าแก่นเลือดของตัวเองอย่างมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่มีสายเลือดระดับสวรรค์แห้ง

หมี่เทียนขอแก่นเลือดพวกเขาขึ้นมาเช่นนี้มันย่อมจะเป็นการผิดกฎร้ายแรงของภูตแท้

แต่หมี่เทียนย่อมจะไม่ได้คิดเอาแก่นเลือดมาใช้เอง

เพราะภูตแท้นั้นไม่อาจจะผสานเลือดของเผ่าอื่นเข้าในร่างตัวเองได้

แต่เพื่อเย่หยวนนั้นหมี่เทียนจึงไม่คิดสนใจกฎใดๆ ทั้งสิ้น

หมี่เทียนกล่าวขึ้น “หากมันมีปัญหาอะไรเจ้าก็บอกให้ไป๋หลิงและเฉียนชิงมาคุยกับข้าได้ หรือพวกเจ้าต้องให้ข้าลงมือเอง?”

ไป๋จือนั้นได้แต่ต้องทำหน้าเหยเก เขามั่นใจแล้วว่าวันนี้เขาคงไม่อาจจะรอดกลับไปได้หากเป็นเช่นนั้น

เขาจึงต้องรีดแก่นเลือดออกมาให้แก่หมี่เทียนและกล่าวขึ้นตาม “บรรพบุรุษท่านเพิ่งจะกลับมา ทำเรื่องอะไรก็ควรจะอย่าเพิ่งให้มันใหญ่โตนัก! เวลามันผ่านไปนับแสนปีแล้วหลังจากที่ท่านหายไป สภาพบนสวรรค์ตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว!”

หมี่เทียนยิ้มตอบกลับไป “ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปหรอก ใครมันไม่พอใจไม่ชอบหน้าข้าก็มาท้าทายข้าได้ทุกเมื่อ บรรพบุรุษผู้นี้พร้อมรับทุกคำท้า!”

ไป๋จือได้แต่ต้องกัดฟันเดินหายไป

จากนั้นเฉียนไท่ชิงก็ส่งแก่นเลือดมาให้อย่างเงียบๆ และเดินหายไปจากเผ่ามังกรเช่นกัน

“บรรพบุรุษท่าน…ท่านกลับยังไม่ตายจริงๆ! เยี่ยมยอด! เยี่ยมเสียจริง!” หลงเจี้ยนนั้นร้องขึ้นมาด้วยรอยยิ้มพร้อมน้ำตานองหน้า

มันไม่มีท่าทางของยอดเจ้าโลกใดๆ เหลืออยู่อีก

เพราะคนที่เขานับถือที่สุดนั้นมันมิใช่หมี่เจิ้นแต่เป็นหมี่เทียนคนนี้

แท้จริงแล้วคนทั้งเผ่ามังกรเองก็เป็นเช่นเดียวกับเขานี้

ผู้นำที่แท้จริงของเผ่ามังกรนั้นมันคือหมี่เทียนมิใช่หมี่เจิ้น!

คนทั้งหลายนั้นต่างยินดีกันจนร้องไห้ออกมา ไม่อาจจะพูดจาเป็นเสียงภาษาได้อีก

หมี่เทียนยิ้มกล่าวขึ้น “อืม ข้านั้นถือว่าตายไปครั้งหนึ่งแล้ว ที่กลับมาได้นี้ข้าเองก็รู้สึกสดชื่นอย่างมาก

หมี่เจิ้น หลายปีมานี้มันคงลำบากเจ้ามากแล้ว”

หมี่เจิ้นหรี่ตามองหน้าหมี่เทียนและถามขึ้น “คนที่พาเจ้ากลับมาคือเย่หยวน?”

สีหน้าของเจ้าโลกเผ่ามังกรทั้งหลายนั้นเปลี่ยนสีไปทันทีเพราะสัมผัสได้ถึงน้ำเสียงที่แข็งกร้าวนี้

เดิมทีแล้วการพบกันอีกครั้งนี้มันควรเป็นเรื่องน่ายินดี ทำไมบรรพบุรุษหมี่เจิ้นถึงได้ทำเสียงเช่นนี้ขึ้นมา?

หมี่เทียนยิ้มตอบกลับไป “เจ้ายังคงฉลาดอยู่เสมอ แต่น่าเสียดายที่เจ้าตกเป็นเหยื่อความฉลาดของตัวเอง!”

หมี่เจิ้นหัวเราะขึ้นมา “ข้าเองก็ไม่นึกเหมือนกันว่าสามเจ้าโลกล้ำสวรรค์กลับจะไม่อาจสังหารเจ้าลงได้หมดสิ้น สวรรค์ช่างไร้ตาเสียจริง!”

หมี่เทียนยิ้มตอบกลับไป “หากข้าไม่ได้เจอเย่หยวนเข้า ข้าก็คงถือว่าตายไปแล้วหรือจะบอกว่าสวรรค์นั้นมีตาให้ข้าได้กลับมาเห็นคนสองหน้าอย่างเจ้ากัน?”

คนเผ่ามังกรทั้งหลายที่ได้ยินนั้นต่างไม่เข้าใจว่าทำไมสองบรรพบุรุษนั้นถึงพูดเหมือนจะฆ่าสังหารกันในวินาทีที่ได้พบหน้า?

สองมังกรฟ้าโกลาหลนั้นเป็นพี่น้องที่รักกันดีเสมอมา

ทำไมจู่ๆ ได้เจอกันหลังหายหน้าไปนับแสนปีมันกลับกลายสภาพเป็นเช่นนี้?

หมี่เจิ้นนั้นฉลาดวินาทีที่เขาได้เห็นหมี่เทียนเขาก็รู้ทันทีว่าตัวหมี่เทียนคงรู้แผนของเขาแล้ว

เพราะว่าหมี่เทียนนั้นออกมาจากคงคานิรันดร์!

พร้อมกันนั้นวินาทีที่เขาปรากฏตัวขึ้นเขาก็ไล่เจ้าโลกหาเรื่องคนทั้งสวรรค์เพื่อปกป้องเย่หยวน

ทำไมเจ้าโลกล้ำสวรรค์ผู้ยิ่งใหญ่ถึงทำเช่นนั้น?

กอปรกับเรื่องเกาะมังกรเลือดนั้น เขาก็เข้าใจทุกอย่างได้สิ้น

หมี่เทียนคิดกลับมาบนเกาะแต่ไม่คิดกลับมาตรงๆ เรื่องนี้มันหมายถึงอะไร?

ใครกันที่เขาระวัง?

แน่นอนว่ามันจะเป็นหมี่เจิ้นคนนี้!

เพราะฉะนั้นมันจึงไม่ต้องวางท่าเป็นพี่น้องที่รักกันใดๆ อีกแล้ว